Jean-Charles de Castelbajac: Ο θρυλικός Γάλλος σχεδιαστής των χρωμάτων και της χαράς ανοίγει το σπίτι του

Ο Γάλλος αβάν-γκαρντ σχεδιαστής Jean-Charles de Castelbajac είναι ο μοναδικός ίσως designer που ένωσε τη μόδα με την pop art ή μάλλον έφερε την pop art στη μόδα. Το ίδιο συνέβη και με το μάρκετινγκ. Το μαγικό του χέρι, σχεδόν αυθόρμητα σαν να ζωγραφίζει επάνω σε μία χαρτοπετσέτα, σχεδιάζει από πρετ-α-πορτέ συλλογές μέχρι αυτοκίνητα. Σχεδόν πάντα χρησιμοποιεί τα ίδια χρώματα: λευκό, κίτρινο, κόκκινο, μπλε, και τα σχέδιά του πάντα έχουν ένα μαύρο περίγραμμα που τους δίνει μία κόμικ τεχνοτροπία, μία παιδικότητα και χιούμορ. Ο Castelbajac μέσα στα 50 χρόνια του στην αντι-κουλτούρα, παίζει με ποπ σύμβολα από τον Snoopy μέχρι τον Mickey Mouse, επηρεάζεται από τον Keith Haring μέχρι και από τον Πικάσο, ντύνει με την ίδια ευκολία από σπίτια μέχρι τον Eddie Murphy για την ταινία «Coming to America».

Το άστρο του άρχισε να λάμπει από τη δεκαετία του 1970 και πέρασε στην ποπ κουλτούρα όταν σχεδίασε ρούχα για το πιο πόστερ κορίτσι της εποχής, τη Φάρα Φόσετ, για τους «Άγγελους του Τσάρλι». Αποθεώθηκε στα 80s σχεδιάζοντας ρούχα για τον Μικ Τζάγκερ, τον Έλτον Τζον και τη Μαντόνα (ντύνοντάς την με ένα παλτό φτιαγμένο από λούτρινα αρκουδάκια, εναλλακτική επιλογή αντί για γούνα). Ωστόσο, η πιο εκπληκτική δουλειά του ήρθε τα τέλη των 90s όταν του ζητήθηκε να σχεδιάσει «κοστούμια» για τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β', 5.000 ιερείς και 500 επισκόπους για τον εορτασμό της Εθνικής Ημέρας Νεολαίας στο Παρίσι. Ο Castelbajac τους έντυσε με άμφια τυλιγμένα στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ο Πάπας αργότερα φημολογείται ότι είπε για αυτά τα πολύχρωμα ιερά ενδύματα που του είχε δώσει ο De Castelbajac: «το καλύτερο μοτίβο της ζωής μου». Ο Castelbajac έκανε τα πάντα για να τονίσει στον Πάπα ότι το ουράνιο τόξο είναι το σύμβολο της gay κοινότητας, αλλά η απάντηση του Πάπα ήταν «Το ουράνιο τόξο δεν ανήκει σε κανέναν».

Ο  Jean-Charles de Castelbajac, 74 ετών σήμερα, ζει και εργάζεται στο Παρίσι. Το ψηφιακό περιοδικό Parisian Vibe τον επισκέφθηκε στο σπίτι και στο στούντιό του και παρουσίασε αυτή την επίσκεψη σε ένα βίντεο όπου φαίνεται όχι μόνο το πολύχρωμο, γεμάτο fun και ποπ συμβολισμούς περιβάλλον του σχεδιαστή, αλλά και η καθαρή, αισιόδοξη άποψή του για τη μόδα, την τέχνη και τους νέους σχεδιαστές.

Ο JC μίλησε για το ξεκίνημά του, όταν 17 χρονών ακόμα παρουσίασε τα πρώτα του σχέδια, η Αμερική τα λάτρεψε «και ΜΠΟΥΜ, στα 18 μου βρέθηκα στα καταστήματα Saks της 5ης Λεωφόρου στη Νέα Υόρκη». Ο JC δεν ήθελε να ασχοληθεί με τη μόδα, ήθελε να γίνει στρατιωτικός αλλά «η μόδα με απήγαγε», όπως λέει. Και αυτό που τελικά σχεδίαζε ήταν «πανοπλίες για τις γυναίκες» που τις θέλει δυνατές και δυναμικές. Σήμερα, 50 χρόνια στην κορυφή της αντι-κουλτούρας, ζει σε ένα σπίτι που είναι γεμάτο αντικείμενα τα οποία θέλεις να περιεργαστείς ένα προς ένα. Όλα είναι αντικείμενα τέχνης με χιούμορ και φαντασία, όλα κρύβουν μία ωραία ιστορία από πίσω τους. «Το σπίτι μου» λέει, «είναι πολυλειτουργικό σαν εμένα. Εδώ ζω με την οικογένειά μου, εδώ παίζω με την κόρη μου, χορεύω με τη γυναίκα μου. Αλλά είναι και ένα “ντουλάπι γεμάτο παράξενα πράγματα”. Ποτέ δεν μπορώ να πετάξω τα διάφορα σουβενίρ».

Ανάμεσα σε αυτά είναι και ένα τζάκετ φτιαγμένο από μία παλιά κουβέρτα που είχε ο JC όταν ήταν οικότροφος σε στρατιωτική σχολή. Στα 16 του, η μητέρα του που είχε βιοτεχνία υφασμάτων και φοβόταν ότι ο γιος της, που ήθελε να γίνει τραγουδιστής και μάκραινε το μαλλί του, θα παραστρατούσε, τού ζήτησε να σχεδιάσει μερικά ρούχα για το μαγαζί της. Και εκείνος, σαν να ήθελε να τιμήσει την κουβέρτα «που με προστάτευσε τόσες νύχτες», τη μετέτρεψε σε τζάκετ ξεκινώντας έτσι και την ιδέα της ανακύκλωσης στη δουλειά του.

Από το όνειρό του να γίνει σαν τον Iggy Pop και τον Lou Reed στα 70s, σήμερα χρησιμοποιεί το ταλέντο και την ενέργειά του για να ενώνει τους ανθρώπους. «Εκεί που υπάρχει μόδα, υπάρχει και τέχνη» δηλώνει. «Οι μπουτίκ είναι σαν γκαλερί τέχνης».

Τονίζει πόσο σημαντική είναι η είσοδος για ένα σπίτι, γιατί εκεί υποδεχόμαστε τους ανθρώπους, εκεί αγκαλιαζόμαστε και δίνουμε ευχές. Στην είσοδο του δικού του σπιτιού έχει μία εμβληματική βιβλιοθήκη, σχέδιο του αρχιτέκτονα Ettore Sottsass. Προχωρώντας παρουσιάζει ένα χαλί μοναδικό σε δικό του σχέδιο και το κεφάλι ενός λούτρινου γαϊδουράκου από μία ταινία της καλής του φίλης Nelly Kaplan.

«Το καθιστικό» λέει ο JC, «είναι σαν θέατρο». Για αυτό και του αλλάζει συνέχεια διακόσμηση και διαρρύθμιση, χρώματα και εικόνες στους τοίχους, σαν να ανεβάζει κάθε φορά μία διαφορετική παράσταση αφού και ο ίδιος νιώθει να αλλάζει. Όπως ακριβώς του αρέσει να αλλάζει, να μεταποιεί, και αντικείμενα. Στο βίντεο παρουσιάζει μία καρέκλα του 18ου αιώνα που την έντυσε με ύφασμα παραλλαγής, κάτι που κάποιοι θα θεωρούσαν ιεροσυλία. «Ήταν η πρώτη μου εικονοκλαστική κίνηση» λέει στο βίντεο, «ένα βάρβαρο σοκ». Μία άλλη καρέκλα του 18ου αιώνα είναι ντυμένη με λευκό ύφασμα πάνω στο οποίο υπάρχει το σκίτσο ενός σκυλιού με τεράστια μαύρα γυαλιά – έργο του Kanye West που τού ζήτησε ο JC όταν ο Αμερικάνος ράπερ τον είχε επισκεφθεί.

Στο στούντιό του έχει ένα τεράστιο τραπέζι που το παρομοιάζει με αεροδιάδρομο από τον οποίο απογειώνονται πολλές διαφορετικές ιδέες. Ιδέες για έπιπλα, αντικείμενα, ρούχα μέχρι και πόστερ – όπως το πιο πρόσφατο που τοιχοκολλήθηκε στους δρόμους του Παρισιού, ένα δίπτυχο με ένα ουράνιο τόξο που βγαίνει μέσα από μία εκκλησία. Όπως λέει, του αρέσει να έχει πάντα ένα δυνατό concept στα έργα του γιατί έτσι μπορεί να ανταγωνιστεί τα ψηφιακά έργα. Ανάμεσα στα ρούχα που σχεδιάζει, παρουσιάζει και ένα λευκό μπουφάν «για πολύ κρύο» που σχεδίασε για τη σύντροφό του Pauline, με τίτλο «Kiss», όπου δύο μορφές σε προφίλ διασταυρώνονται σε φιλί επάνω ακριβώς στο κούμπωμα του τζάκετ.

Στο στούντιο υπάρχει και ένα ντουλάπι μέσα στο οποίο τοποθετεί αντικείμενα που σχεδιάζει πάνω τους. Η τελευταία του «εμμονή» είναι να σχεδιάζει επάνω σε εξώφυλλα βιβλίων. «Μου αρέσει να εισβάλλω» λέει, «να χαρακτηρίζω με τη δική μου ποίηση τον τρόπο που βλέπω τα βιβλία».

Το σπίτι του Jean-Charles de Castelbajac είναι ένας χώρος εκπλήξεων, θαυμάτων και χιούμορ που φανερώνει έναν άνθρωπο γεμάτο ζωντάνια και χαρά της ζωής. «Αυτό που εκπέμπω είναι μία δύναμη, ένα τρόπος να δημιουργείς, η επιβράβευση του να γερνάς εξωτερικά αλλά να γίνεσαι όλο και πιο νέος εσωτερικά. Όταν γερνάς είσαι πραγματικά ελεύθερος να γίνεις το παιδί που δεν μπόρεσες όταν ήσουν μικρός επειδή οι γονείς σου σε διαμόρφωναν με τον τρόπο που ήθελαν αυτοί» υπογραμμίζει. Ζει την καλύτερη περίοδο της ζωής του και αυτό φαίνεται και στην παραμικρή λεπτομέρεια μέσα στον χώρο του.