15 πράγματα που ίσως δεν ξέρεις για τον Yves Saint Laurent

Yves Henri Donat Mathieu-Saint-Laurent. Γεννημένος την 1η Αυγούστου 1936, έφυγε την 1η Ιουνίου του 2008 αφήνοντας πίσω του έναν θρύλο. Η μόδα δεν θα ήταν ποτέ η ίδια, από τότε που ο νεαρός Υβ δημιούργησε την πρώτη του κολεξιόν το 1958, έχοντας ήδη περάσει από την επικεφαλής θέση του δημιουργικού ατελιέ του οίκου Dior. Ο άνθρωπος που έδωσε λάμψη στη μόδα όταν εκείνη πάσχιζε να βρει το μέλλον της, στα 60s και έκανε το προσιτό για όλα τα βαλάντια πρετ-α-πορτέ τη σανίδα σωτηρίας της παγκόσμιας βιομηχανίας. Κι ακόμα: ο σχεδιαστής που δημιούργησε το μαύρο σμόκιν κοστούμι για γυναίκες και εκείνος που υιοθέτησε στις συλλογές του έθνικ στοιχεία και διάλεξε μοντέλα όλων των χρωμάτων και των εθνικοτήτων για να περπατήσουν στις πασαρέλες του.

Με αφορμή την επέτειο της γέννησής του, δείτε δύο βίντεο-αφιερωμένα στη ζωή και το έργο του, καθώς και τον αποχαιρετιστήριο λόγο του, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τον χώρο της μόδας, το 2002.

Στις 7 Ιανουαρίου του 2002, στη συνέντευξη τύπου είχε πει:

Κυρίες και κύριοι,

Σας κάλεσα σήμερα εδώ με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση για να σας πω κάποια σημαντικά νέα σχετικά με την προσωπική μου ζωή και τη δουλειά μου.

Στα 18 μου είχα την τύχη να γίνω βοηθός του Christian Dior, να τον διαδεχθώ στα 21 μου και να γνωρίσω την επιτυχία με την πρώτη μου κιόλας κολεξιόν, το 1958, από την οποία συμπληρώνονται 44 χρόνια σε λίγες μέρες. Από τότε, έχω ζήσει για τη δουλειά μου και μέσα από τη δουλειά μου. Είμαι πολύ υπερήφανος που σε όλο τον κόσμο οι γυναίκες ντύνονται με ταγιέρ-παντελόνια, με κοστούμια σμόκιν, με κοντά παλτό και με γκαμπαρντίνες. Λέω στον εαυτό μου ότι έχω δημιουργήσει την γκαρνταρόμπα της μοντέρνας γυναίκας , ότι έχω λάβει κι εγώ μέρος στην αλλαγή της εποχής μας. Συγχωρήστε την όποια ματαιοδοξία μου σχετικά με αυτό, μια και πιστεύω από παλιά ότι ο ρόλος της μόδας δεν ήταν απλώς να κάνει τη γυναίκα πιο όμορφη αλλά επίσης και να την εξασφαλίσει, να της δώσει την αυτοπεποίθηση και την επιβολή.

Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται αισθητικά οράματα για να ζήσει. Εγώ τα δικά μου τα έχω ακολουθήσει, τα έχω αναζητήσει και τα έχω συλλάβει. Έχω ζήσει πολλών ειδών άγχη, πολλά είδη κόλασης. Έχω αντιμετωπίσει φόβο και τρομερή μοναξιά, την απατηλή φιλία των ηρεμιστικών και των ναρκωτικών, τη φυλακή της κατάθλιψης και των ψυχιατρείων. Μπόρεσα να ξεφύγω από όλα αυτά μια μέρα, θολωμένος αλλά νηφάλιος. Ο Μαρσέλ Προυστ μου δίδαξε ότι «η θαυμάσια και αξιοθρήνητη οικογένεια των νευρωτικών είναι το “άλας της γης”». Δεν επέλεξα εγώ αυτή την μοιραία πορεία, όμως αυτή ήταν που μου έδωσε τη δυνατότητα να αναδυθώ στον παράδεισο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, ένας από αυτούς που ο Ρεμπώ αποκαλούσε «οι δημιουργοί της φωτιάς», να βρω τον εαυτό μου και να καταλάβω ότι η πιο σημαντική δυσκολία στη ζωή είναι να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου.

Παρόλα αυτά έχω αποφασίσει σήμερα να αποχαιρετήσω αυτό το επάγγελμα που τόσο έχω αγαπήσει».