Και αρνείται να ακολουθήσει τις τάσεις ή την εποχή
Ο Νικόλας Γερμανός φτιάχνει στο εργαστήριό του στην οδό Καλλιδρομίου εκκεντρικά παπούτσια που θυμίζουν έργα γλυπτικής.
Αν δεν τολμάς, αν αποφεύγεις τα στιλιστικά ρίσκο και αν δεν αντιμετωπίζεις τα παπούτσια σαν ανεξάρτητο κομμάτι κάθε σου outfit, τότε αυτό το άρθρο δε σε αφορά. Τα γυναικεία παπούτσια που φτιάχνει ο Νικόλας Γερμανός στο εργαστήριό του στην οδό Καλλιδρομίου εκτιμώνται καλύτερα ως έργα τέχνης, παρά ως υποδήματα με την κλασική έννοια. Έντονα χρώματα που σπάνια συναντά κανείς σε παπούτσια, όπως ένα ζεστό πορτοκαλί, απροσδόκητες υφές όπως το βινύλιο, έντονες γραμμές και καινοτόμες εφαρμογές (παπούτσι 3 σε 1) χαρακτηρίζουν της δημιουργίες του footwear designer.
Αφού έχει ρίξει κανείς μια ματιά στα σχέδια του Νικόλα, δεν εκπλήσσεται όταν μαθαίνει πως είναι απόφοιτος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, ότι έπειτα συνέχισε τις σπουδές του στο Footwear και Textile Design στο Central Saint Martins και στη συνέχεια φοίτησε στο London College of Fashion. «Ξεκίνησα να ζωγραφίζω γύρω στα 18 – 19. Είχα περάσει σε μία σχολή στην Πάτρα που προφανώς δε με ενδιέφερε. Έτσι έδωσα εξετάσεις για την Καλών Τεχνών. Η εικαστική γλώσσα για ‘μενα ήταν ένα άγνωστο πεδίο, ήμουν μαθηματικό μυαλό. Δε με κάλυψε το εικαστικό κομμάτι. Το ζωγραφίζω, φτιάχνω γλυπτά δεν έβγαζε νόημα για ‘μένα. Τότε κατάλαβα ότι ήθελα να κάνω κάτι πιο εφαρμοσμένο. Το footwear design είναι η δική μου γλυπτική. Γλυπτά – παπούτσια».
Στο χαλί με τις έντονες μπορντούρες και τα λουλούδια που καλύπτει ένα μεγάλο κομμάτι από το φιστικί ‘60s μωσαϊκό του εργαστηρίου του είναι παρατεταγμένα μερικά από τα καινούρια σχέδια. Άλλα κοσμούν τη βιτρίνα και άλλα βρίσκονται σε περίοπτη θέση μέσα στο μαγαζί. Είναι προφανές πως στον Νικόλα αρέσουν οι ανατρεπτικοί συνδυασμοί. Pony skin με Dalmatian pattern μποτάκι και βελούδινη επένδυση που γυρίζει και μετατρέπει ένα ήδη εκκεντρικό υπόδημα σε statement. Ασημένια βινύλ mules με τρουκς στο εσωτερικό της μύτης και σιρίτι από φερμουάρ για το πιο punk παπούτσι που έχεις βάλει ποτέ. Γούνινα σανδάλια στο χρώμα του πεπονιού που κοιτάζοντάς τα μπορείς να σκεφτείς μόνο σταρ του Hollywood να τα φοράει.
Ομολογεί πως τα παπούτσια του θέλει να έχουν έναν wow factor. «Τις προάλλες ήμουν εδώ μέχρι αρκετά αργά το βράδυ. Κατά τις 10 και μισή πέρασε ένα ζευγάρι, ένας Έλληνας με μία Σέρβα. Η κοπέλα κόλλησε με ένα ζευγάρι sparkling mules, την προέτρεψα να τα δοκιμάσει. Το αγόρι της, της είπε ότι θα της τα κάνει δώρο – δεν υπάρχει καλύτερο δώρο να πάρει άνδρας σε γυναίκα πέρα από ένα ζευγάρι παπούτσια –. Την ρωτάω λοιπόν πώς τα βλέπει πάνω της και μου απαντάει με μία φυσικότητα “Νιώθω ότι εκπληρώθηκε ένα όνειρό μου”. Έμεινα άφωνος, την ρώτησα να μου το εξηγήσει περισσότερο και μου είπε πώς θέλει να ζει λίγο wow, για πάρτι της και πως με οτιδήποτε άλλο που έχει φορέσει δεν έχει νιώσει έτσι».
Τουλάχιστον για αυτή τη σεζόν έχει πάρει την απόφαση ότι δεν του ταιριάζει να ακολουθεί το άνοιξη – καλοκαίρι / φθινόπωρο - χειμώνας. «Νιώθω ότι με εγκλωβίζει λίγο δημιουργικά. Έτσι δεν παρακολουθώ τις τάσεις, δεν με απασχολεί τι εποχή έχουμε, μπορεί να χρησιμοποιήσω χειμωνιάτικα υλικά σε ένα καλοκαιρινό σανδάλι, αρκεί να βγει κάτι που να με εκφράζει».
Στο εργαστήριο του Νικόλα οι γυναίκες μπαίνουν για να «παίξουν». Να δοκιμάσουν παπούτσια, να πειραματιστούν, να εκφράσουν απορίες. Αυτές είναι και οι αγαπημένες του όπως αναφέρει, εκείνες που του ταιριάζουν πιο πολύ. Στους 16 μήνες που λειτουργεί το μαγαζί παρατηρεί ότι η Ελληνίδα τολμάει πλέον πιο εύκολα στο παπούτσι. Επίσης, τουλάχιστον οι δικές του πελάτισσες, είναι δεκτικές στο να ακούσουν τι έχει να τους προτείνει.
Και φτιάχνει παπούτσια για τους αγαπημένους σου μπασκετμπολίστες
«Αν έχω καταλάβει κάτι είναι ότι η γυναίκα δεν έχει ανάγκη από παπούτσια! Μπορεί να πάρει με 5 ευρώ από το Χ κινέζικο, από την Ψ αλυσίδα, second hand, βρίσκει παπούτσια, δεν έχει πρόβλημα, άλλο θέλει. Το πιστεύω πολύ αυτό και είναι η κινητήριος δύναμή μου για να προχωρήσω την επόμενη σεζόν. Δεν φτιάχνω πια παπούτσια, αυτά που φτιάχνω τα θεωρώ ένα αξεσουάρ, όπως το κόσμημα. Είναι καταστροφικό για μένα να φτιάχνω παπούτσια».
Στο κατάστημα του Νικόλα υπάρχουν παπούτσια ετοιμοπαράδοτα, ωστόσο ενδέχεται να νομίζεις πως έχεις βρει το νούμερό σου και να είσαι έτοιμη να το πάρεις και να φύγεις, γλιτώνοντας την αγωνία της προσμονής, αλλά να μην είναι ακριβώς έτσι. Όπως εξηγεί ο Νικόλας, το ελληνικό πόδι ανοίγει πάρα πολύ. Έτσι, το πιο δημοφιλές νούμερο δεν είναι το 38 όπως μπορεί να νομίζουμε, αλλά το 40 – 41, επιβεβαιώνει ο Νικόλας δείχνοντας πόσα περισσότερα χτυπήματα έχει το καλαπόδι του 38 και πόσα του 41. «Σκέψου ότι η Ελληνίδα φοράει ανοιχτό παπούτσι τουλάχιστον 6 μήνες, το πόδι ανοίγει, για αυτό και αυτοί οι μήνες δεν είναι η κατάλληλη περίοδος να παραγγείλεις γόβα». Ο χρόνος κατασκευής ενός ζευγαριού ποικίλει και εξαρτάται από το πόσες παραγγελίες έχει από το κάθε νούμερο. Συνεπώς αν φοράς 36 έχεις περισσότερες πιθανότητες να κρατήσεις στα χέρια σου το αγαπημένο σου υπόδημα μέσα σε 3 μέρες.
Ο Νίκολας Γερμανός δέχεται και custom παραγγελίες. Είναι έτοιμος να αφουγκραστεί την κάθε γυναίκα, να δει μαζί της τα υλικά και τα σχέδια και πάντα προχωρά στη δημιουργία ενός παπουτσιού αφού έχει μελετήσει τον σωματότυπό της, αλλά και τις στιλιστικές της υποχρεώσεις.
Αν έπρεπε να εντοπίσει ένα λάθος που κάνουν συχνά οι γυναίκες όταν πρόκειται να αγοράσουν παπούτσια, είναι το ότι δεν αφήνονται. «Μιλώ για την πλειοψηφία φυσικά, απλώς νιώθω ότι όταν φτάνουν να επιλέξουν παπούτσι βγαίνει το DNA της Ελληνίδας μάνας, που θα σκεφτεί "Πού θα βγεις έξω με αυτό;". Είναι πολλά τα στερεότυπα φορτωμένα στον σκληρό. Υπάρχουν λοιπόν λίγες γυναίκες που απολαμβάνουν τη διαδικασία γιατί δεν έχουν προσδοκίες και είναι ο εαυτός τους. Πιστεύω ότι μία γυναίκα πρέπει να περάσει 3 στάδια: τα στερεότυπα που κουβαλάμε από την κούνια, το να μιμείται απλώς κάτι που έχει δει σκρολάροντας στο Instagram και τέλος να γίνει ο πραγματικός εαυτός της. Το τελευταίο στάδιο, είναι το ιδανικό για ‘μενα».
Από τα φλατ στα τακούνια και πίσω στα φλατ
Info: Nikolaos Germanos, Καλλιδρομίου 24, Νεάπολη Εξαρχείων, nikolaosgermanos.com
Για το πώς η ελληνική μόδα έδωσε ξανά ζωή στις βιομηχανίες μεταξιού της νοτιοανατολικής Θράκης
