Ταυρομαχίες υψηλής ραπτικής από Schiaparelli

«Εδώ και δύο χρόνια (σ.σ. όταν ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής του Schiaparelli) λέω ότι δεν με ενδιαφέρει η νοσταλγία. Για τούτη τη σεζόν, από ‘κείνη ξεκίνησαν όλα. Αναρωτιόμουν ξανά και ξανά: αν συνδύαζα λίγο Μανέ, λίγο LaCroix, λίγο από τα 1980s, λίγο από τη δεκαετία του 1880; Αν συνδύαζα ματαντόρ με εξωγήινους; Λίγο Ινγκρές με λάμψη και πολύ χρώμα; Θα μπορούσα να το κάνω; Με τι θα έμοιαζε;»

Έτσι περιγράφει το moodboard της φετινής συλλογής για τον Οίκο Schiaparelli ο σχεδιαστής της, Ντάνιελ Ροζμπέρι. «Η απάντηση είναι η τέταρτη συλλογή μου "Matador": μια κολεξιόν που τιμά το όραμα της Έλσας χωρίς να περιορίζεται σε αυτό».

Έτσι, το πρωινό της Δευτέρας άνοιξε η Εβδομάδα Μόδας Υψηλής Ραπτικής του Παρισιού. Η πρώτη επίδειξη παρουσιάστηκε μέσα από τις ψηφιακές πλατφόρμες αλλά ήταν σαν να εφόρμησε η δύναμη των ταυρομάχων και η ενέργεια των έντονων χρωμάτων, οι πρωτότυπες φόρμες και τα περίτεχνα κοσμήματα. Μάτια, χέρια, πόδια, στήθη και λουλούδια στόλισαν τις δημιουργίες που μοιράστηκαν σε μακριά φορέματα, σακάκια κλεψύδρα με παντελόνια δερμάτινα ή από τζιν. Κάθε ένα κομμάτι είχε μια μεγάλη ιδέα, είτε κυριολεκτικά, όπως τα κέρατα και το τριαντάφυλλο, είτε μεταφορικά, όπως τα χρυσά elements που ήταν παρόντα σε όλα σχεδόν τα looks και τις αναφορές στις συνεργασία της ιδρύτριας με τον Κοκτώ. Διαβάζω, μάλιστα, ότι το χρυσό νήμα ήταν αυτό που κάποτε είχε παραγγείλει η Schiaparelli και ο Lesage διατήρησε για χρόνια στις αποθήκες του. Τα καπέλα όρισαν τον δικό τους δρόμο και ήταν διά χειρός Steven Jones.

Χορταστική, θηλυκή, αισθησιακή και απενοχοποιημένη, η συλλογή άνοιξε την όρεξη για μια Εβδομάδα που θα κερδίσει η χειροποίητη δημιουργικότητα, η έμπνευση και η αισιοδοξία. Είμαστε επιζήσαντες μιας πανδημίας. Γι’ αυτό και στη μέση της Συλλογής, ένα μαύρο φόρεμα με ώμους balloon κι ένα κόσμημα αποκρυσταλλώνει (ή μάλλον επιχρυσώνει) την κομμένη μας ανάσα: ένα κολιέ που μοιάζει με ρίζες δέντρου όμως είναι πνεύμονες που μας υπενθυμίζουν τη χαρά της ζωής. Τολμηρός και ταλαντούχος ο Ρόζμπερι, καταφέρνει να βάζει πινελιές από την παρακαταθήκη της Schiaparelli χωρίς όμως τα ρούχα να μοιάζουν με κοστούμια ούτε όμως και με εκείνων που αντέγραψαν τη σουρεαλιστική ματιά της.