Ο ταλαντούχος σχεδιαστής Δημήτρης Πέτρου

Δεν θυμάμαι πότε γνώρισα τον Δημήτρη Πέτρου. Το 2009 τον παρουσιάσαμε στον Ταχυδρόμο (με φωτογραφίες του Σπύρου Στάβερη) αναζητώντας το νέο τότε στη μόδα. Δέκα τόσα χρόνια μετά, ο Δημήτρης διατηρεί τη φρεσκάδα στην αισθητική του, την ευγένεια στον λόγο του και στις πράξεις του και ένα ήθος σπάνιο σε έναν χώρο που δεν χαρίζεται και δεν χαρίζει.

Τον συνάντησα στο Κολωνάκι, στο ατελιέ του στην οδό Κανάρη. Στο 23. Ξεκίνησε να δουλεύει από το 2008, απόφοιτος της σχολής Βελουδάκη. «Ξεκίνησα στην αρχή της κρίσης», θα μου πει. «Μιας κρίσης που δεν σταμάτησε ποτέ, κι αντί να φτιάχνει, γίνεται χειρότερη. Δουλεύεις όμως αναγκαστικά μ’ αυτούς τους όρους και τους κανόνες. Είναι διαφορετικά τα στάνταρ και οι απαιτήσεις κι ακόμη και το ζητούμενο από τον κόσμο. Και το αντικείμενό μου, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, εξακολουθεί να μου αρέσει πολύ». Σεμνός, εργατικός και μεθοδικός, δεν πιστεύει στην τύχη αλλά στην επιμονή. Kαταφέρνει στα γνώριμα μονοπάτια του πάντα σε εκπλήσσει ευχάριστα, να μην ορίζεται από τη διάσημη πελατεία του αλλά να ορίζει εκείνος και το ταλέντο του την εικόνα τους.

«Την τύχη μας την κάνουμε μόνοι μας, αναλόγως τι πρόσημο της βάζουμε. Αν έχεις στο μυαλό σου ένα πλάνο επιτυχίας, θα βρεις τον τρόπο, τον δρόμο, θα βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι ή τα μέσα στο διάβα σου για να το πετύχεις. Αλλά να έχεις στο μυαλό σου μια ξεκάθαρη, σαφή εικόνα. Γιατί μπορεί να πετύχεις κάτι που νόμιζες ότι ήθελες, αλλά τελικά να μην είναι αυτό που θέλεις. Στην ουσία, θέλει πολλή δουλειά με τον εαυτό μας και, αν έχουμε γνώση και συναίσθηση αυτού που πραγματικά θέλουμε, θα τον βρεις τον τρόπο να σε πάει ή να σε βρει. Είναι η τύχη της πίστης και της ελπίδας και του σχεδίου.

»Θυμάμαι πολύ καλά την πρώτη φορά που είπα ότι θέλω να γίνω σχεδιαστής. Ήταν κάπου στην Δ' δημοτικού, γύρω στα 10 μου χρόνια. Σε μια πόλη όπως η Νάουσα, που είναι μια επαρχιακή πόλη, ήταν ιδιαίτερο. Έφτιαχνα συλλογές και τις έδειχνα στην τάξη. Έφτιαχνα ρούχα με το χέρι. Ακόμη μ’ αρέσει να τα φτιάχνω στο χέρι. Με τι επιρροές; Η γιαγιά μου και τρεις θείες μου ήταν μοδίστρες, οπότε αυτό προφανώς έπαιξε τον ρόλο του. Ίσως και που βλέπαμε "Τόλμη και Γοητεία", κι έτρεχα από το σχολείο μη χάσω το επεισόδιο στο οποίο θα έδειχνε τη συλλογή του οίκου Φόρεστερ. Έτσι την ανακάλυψα τη δουλειά. Με εικόνες.

»Στα 17 περίπου ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω. Είχε περάσει στη σχολή Πολιτικών Έργων Υποδομής. Ήταν απλώς κάτι για να με φέρει στην Αθήνα και πολύ σύντομα το άφησα. Σπούδασα Σχέδιο Μόδας κι έπειτα καταπιάστηκα με διάφορα. Στην αρxή styling, καθαρά αναγνωριστικά και για βιοπορισμό. Έπειτα δούλεψα δύο χρόνια με τον Άγγελο Φρέντζο. Άλλα δύο χρόνια δούλεψα στο σχεδιαστικό τμήμα των .lak. Ήθελα να πάρω τον χρόνο μου και να νιώσω έτοιμος πριν ξεκινήσω κάτι δικό μου. Έτσι, το 2008-2009 ξεκίνησα με την πρώτη μου capsule collection στην Bettina, που τότε ήταν πολύ δυνατή: είχε μέσα Balenciaga και άλλα διάφορα. Έκανα την πρώτη μου συλλογή στο fashion week που υπήρχε τότε. Είχα πάρει το δεύτερο βραβείο σε έναν ευρωπαϊκό διαγωνισμό και δείξαμε οι τρεις πρώτοι νικητές τις collection μας στο Fashion Week τότε. Έδειξα άλλη μια συλλογή ακόμη και μετά στράφηκα στο να κάνω δικά μου πράγματα όπως και κάνω από τότε.

»Ό,τι έκανα το έκανα όντως μόνος μου. Το έχτισα μόνος μου και καμιά φορά είναι σαν να μην το έχω καταλάβει. Δεν το αναλογίζομαι. Είμαι από τους ανθρώπους -και υπάρχουν πολλοί- που αν δεν κάτσουμε συγκεντρωμένα να δούμε τι έχουμε καταφέρει, λίγο υποτιμάμε ό,τι κι αν έχουμε κάνει, σαν να μην το έχουμε πολυκαταλάβει. Ειδικά για όσους από εμάς δεν είχαν από πίσω κάποια οικονομική ευκολία.

»Έτσι ήρθαν οι επιδείξεις του σε χώρους απρόβλεπτους, πιο artsy, σε γκαλερί, θέατρα ή και άλλους εναλλακτικούς χώρους. Πάντα ήθελα κάθε συλλογή μου να εμφανίζεται στο σόου σαν μια μικρή ιστορία που να την έχω εμπνευστεί εγώ και που θέλω να τη διηγηθώ εγώ. Οπότε έστηνα όλο το πράγμα, φυσικά με συνεργάτες, αλλά πολύ προσωπικά.

»Ήταν πολύ σκληρή εκπαίδευση όλα αυτά τα χρόνια. Και, δόξα τον Θεό, είναι επιτυχημένο το αποτέλεσμα, δεν έχω παράπονο. Και οι συλλογές που έχω δείξει αγκαλιάστηκαν θερμά και έχει δρομολογηθεί κι έχει κρατήσει όλη αυτή η διαδρομή παρά τις δυσκολίες. Οι δυσκολίες μάς σκληραγώγησαν και αναγκαστήκαμε να εφεύρουμε νέους τρόπους για τα πάντα, για την ίδια μας τη ζωή. Να βρίσκουμε χαρά και στα πιο απλά πράγματα, μόνοι μας, μεταξύ μας -κι είναι πολύ σημαντικό αυτό το μεταξύ μας- γιατί δεν είχαμε επιλογή να μην το κάνουμε. Αυτό το μεταξύ μας που λέω, εννοώ τη συνεργασία, τη φιλία, την οικογένεια, το ερωτικό, όλο αυτό. Και η καραντίνα ήρθε να μας θυμίσει, αν όχι να μας μάθει, ποιοι πραγματικά είμαστε.

»Ήταν μια πολύ γερή σφαλιάρα η καραντίνα. Επικαλούμενοι τον φόρτο εργασίας, οικογένεια ή άλλες υποχρεώσεις αποφεύγαμε για πολλά χρόνια όλοι μας να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε, τι θέλουμε, πού θέλουμε να πάμε, όλο αυτό. Νομίζω πως το μεταξύ μας είναι ότι πολλοί ήμασταν παντρεμένοι με κάποιον που τελικά δεν ξέραμε ποιος είναι. Γιατί τον βλέπαμε το πρωί πριν φύγουμε για δουλειά και λέγαμε "αγάπη μου, γεια σου, καλή σου μέρα", το βράδυ που θα τσιμπούσαμε κάτι και άντε, καληνύχτα να κοιμηθούμε. Μάθαμε τα παιδιά μας καλύτερα. Ή και τους ίδιους μας τους γονείς, που μπορεί να μην τους ξέραμε τόσο καλά. Αυτό είναι το μεταξύ μας. Ήταν ανάγκη να γνωρίσουμε εμάς και τους γύρω μας καλύτερα. Θέλοντας και μη -γιατί είδες πόσα πράγματα έβγαλε αυτό στην επιφάνεια.

»Έχει πλάκα κιόλας που η καραντίνα έφερε πολλά παιδιά, άρα τα ζευγάρια ήταν πιο κοντά. Αλλά έφερε κι άπειρους χωρισμούς και άσχημα πράγματα. Κι αυτό που νομίζω πως εν κατακλείδι ήταν το μάθημά μας είναι πως μόνο όλοι μαζί, με συνεργασία, με αγάπη μπορούμε να ξεπεράσουμε το οτιδήποτε και να συνεχίσουμε να είμαστε άνθρωποι. Βλέπεις καθαρά πως είμαστε μια αλυσίδα όλοι.

»Η συνεργασία είναι η λέξη κλειδί για το μέλλον. Είναι πολύ σημαντική η συντροφικότητα κι η συνεργασία. Δεν γίνεται ως μονάδα. Όσο ικανός και να είσαι, όσο ταλαντούχος και χαρισματικός μόνος σου δεν μπορείς. Είναι σημαντικό να συνεργάζεσαι με άλλους ανθρώπους.

»Καλομάθαμε με τις πιτζάμες μας στην καραντίνα. Αυτό δεν έγινε κι από μόνο του μια τάση; Πριν όλο και κάτι θα μας υποχρέωνε να φορέσουμε κάτι πιο επίσημο. Το συνηθίσαμε κι είπαμε, "χμ, γιατί όχι"; Και το κάναμε και λίγο πιο έξυπνα και λίγο πιο μοδάτα, οπότε και έμεινε.

»Η Ελλάδα είναι η χώρα που λατρεύω με τα καλά της και τα κακά της. Καλούμαστε να κάνουμε τα πάντα ως one man show στην κυριολεξία. Εγώ θ’ ανοίξω την πόρτα, θα υποδεχτώ, θα πρέπει να κερδίσω την πώληση, να συναναστραφώ, να είμαι παρών σε όλο το παραγωγικό κομμάτι μέχρι την παράδοση, να αναλάβω το οικονομικό κομμάτι και να πληρωθώ. Να σκεφτώ τη συλλογή, να την υλοποιήσω, να κάνω το σόου, να κάνω τα fitting, όλα. Σαφώς και υπάρχει μια ομάδα, ευτυχώς, πίσω μου· αυτό που σου έλεγα για τη συνεργασία, ότι δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα εντελώς μόνος μου, εκ των πραγμάτων. Απλώς και πάλι είναι πολύ δύσκολο.

»Ήξερα τι ήθελα από 10 χρονών παιδί και τώρα είμαι 40. Νιώθω τόσο καλά που δεν θα με τρόμαζε και να με δω σε κάτι άλλο. Δεν βαρέθηκα ή χόρτασα με την κακή έννοια, αλλά νιώθω τόσο καλά και τόσο πλήρης με αυτό. Δεν έχει περάσει βέβαια κάτι άλλο από το μυαλό μου. Αν με ρωτήσεις τι άλλο θα μπορούσα να κάνω, δεν μπορώ να σου πω. Μπορεί να μου άρεσε να έχω ένα μπουτίκ ξενοδοχείο. Ή ψυχολόγος. Οι πελάτες μου θα καθίσουν εδώ, στην πολυθρόνα μου και θα κάνουμε κουβέντα πριν από οτιδήποτε άλλο. Πού θα φορέσουν το ρούχο που θέλουν, τι θέλουν, τι να κρύψουμε ή να τονίσουμε, για να μπορώ να κάνω προτάσεις. Και πάντα προσπαθώ να φτιάξω την ψυχολογία του ανθρώπου που έχω απέναντί μου. Νομίζω πως κι αυτό είναι ένας ακόμη λόγος που ακόμη συνεχίζω και κάνω sur mesure.

»Είναι ωραίο να πειραματιστούμε, να κάνουμε κι άλλα πράγματα. Ή να κρατήσουμε ως σταθερά κάτι αλλά να μπούμε και σε κάποιο άλλο κομμάτι. Επίσης αυτό είναι κάτι που βλέπεις να γίνεται πάρα πολύ, ότι ένας σχεδιαστής κάνει και κάτι άλλο. Μπορεί να είναι ταυτόχρονα διακοσμητής ή να κάνει και αρχιτεκτονικά project και είναι ωραίο. Μπορεί και οι ανάγκες σου να σε πάνε κάπου αλλού. Για μένα, χωρίς να έχω κάτι κατά νου, δεν θα με τρομοκρατούσε να κάνω και κάτι άλλο. Από χαρακτήρα, είναι τόσο μεγάλη η αίσθηση ευθύνης που έχω απέναντι στη δουλειά που ό,τι και να έκανα θα προσπαθούσα να το κάνω καλά.

»Ως σχεδιαστής, αυτό που καλούμαι είναι να νιώσει μοναδικός, ιδιαίτερος, ωραίος κάθε άνθρωπος. Το πρώτο ραντεβού που κάνω είναι μια σε βάθος συζήτηση. Να μάθω λεπτομέρειες για το ποιο είναι το γεγονός, πού ακριβώς θα γίνει, ποιοι θα είναι οι καλεσμένοι. Θα πάρω δηλαδή όλες τις συντεταγμένες από τη συζήτηση αλλά και από την εικόνα που βλέπω απέναντί μου. Θα σκεφτώ τι πρέπει να κρύψω, τι πρέπει ν’ αναδείξω, πώς θα το κουμπώσω με την εποχή, με την ώρα, με τα πάντα.

»Το target group μου είναι πολύ ανοιχτό και γυναίκες και άντρες, όλα τα σώματα. Για μένα είναι στοίχημα να αναδείξεις διαφορετικούς ανθρώπους που μπορεί το ρούχο να χρειάζεται προσοχή και τρόπο και κάποιο τέχνασμα και κάποιο έξυπνο σχέδιο για να τους κάνεις να αισθανθούν όμορφα. Είναι και διπλή η χαρά κάθε φορά που βλέπω έναν άνθρωπο που θα ήταν δύσκολο γι’ αυτόν να βρει κάτι στην αγορά, να έρχεται και να φτιάχνουμε κάτι από το μηδέν και να φεύγει περιχαρής. Είναι από τα πράγματα που ακόμη με γεμίζουν ενέργεια και όρεξη και χαρά για να κάνω αυτό που κάνω.

»Δεν υπάρχει συνταγή στην έμπνευση. Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο mood ή κάποια συνήθεια που έχω για να μου κατέβουν τα σχέδια. Κάθε φορά το πού θα σου πατηθούνε τα κουμπιά, πού θα σε βρούνε, πώς θα σε βρούνε, είναι πολύ διαφορετικό. Όπως και σε όλες τις δουλειές. Αυτό είναι το ωραίο. Ότι σε βρίσκει εκεί που δεν το περιμένεις. Όχι πάντα με την ίδια επιτυχία. Όλοι οι άνθρωποι που κάνουν κάτι δημιουργικό το καταλαβαίνουν αυτό, αλλά έτσι είναι τα πράγματα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.

»Οι συλλογές είναι αυτό που θέλω να αφηγηθώ τη δεδομένη χρονική στιγμή. Το sur mesure είναι τελείως κόντρα. Είναι αυτό που κυριολεκτικά επιτάσσει η ζωή και η ανάγκη να ντύσω κάποιον που πρέπει να παραστεί κάπου. Βέβαια, συνδέονται μεταξύ τους. Για να έρθει κανείς σ’ εμένα θα πρέπει κάτι να έχει δει. Άρα μια εικόνα να του έχει μιλήσει. Τωρινής ή παλιότερης συλλογής; Οτιδήποτε. Εκείνο που με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι όταν κάποιος έρχεται επειδή κάποιος άλλος του είπε "μην χάνεις χρόνο, για το ρούχο σου θα πας κατευθείαν στον Δημήτρη και θα φύγεις χαρούμενος". Το επιλεγόμενο word of mouth που είναι πολύ σημαντικό για μένα.

»Αν δεν σε βρει η έμπνευση, θα πρέπει να τη βρεις εσύ. Δηλαδή το ραντεβού μαζί της είναι αναπόφευκτο. Τώρα, αν έχεις την τύχη να σε βρει πρώτη και να έχει και καλό timing και πέσει και σε μια ωραία συγκυρία, τότε είναι που μπορείς και μεγαλουργείς. Τότε είναι οι στιγμές που πραγματικά απολαμβάνεις περισσότερο τη δουλειά σου, νιώθεις ικανοποιημένος που την κάνεις και είσαι και πολύ περήφανος με το αποτέλεσμα. Αλλά μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό πράγμα: μια ταινία, ένα τραγούδι, κάτι που θα δεις, κάποιο χρώμα που θα "γράψει” στο κεφάλι σου. Οτιδήποτε. Εγώ είμαι πολύ οπτικός τύπος. Σκέφτομαι με εικόνες. Οπότε είναι συνήθως εικόνες η έμπνευση, αλλά όχι και πάντα. Αναλόγως. Μπορεί να είναι και μνήμες και πολλά».

Dimitris Petrou, Κανάρη 23, Αθήνα, τηλ.: 21 0725 1965, IG: dp_dimitrispetrou