Fashion

Μήπως ήρθε το τέλος του streetwear;

Το σίγουρο είναι πως βγήκε από τις συλλογές των οίκων μόδας

Streetwear: Οι οίκοι μόδας έβγαλαν το streetwear από τις συλλογές τους; Τι σημαίνει η κίνηση αυτή για το μέλλον του στιλ του δρόμου;

Στις Εβδομάδες Μόδας του Μιλάνου και του Παρισιού παρατηρήθηκε μια έλλειψη: Τα μεγάλα brands, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, δεν έδειξαν streetwear, απέφυγαν τα hoodies, τα puffer jackets, τα καπέλα του μπέιζμπολ και κυρίως τα sneakers, τα οποία αντικαταστάθηκαν από μπότες και λόφερς.

Ακόμα και ο Balenciaga, που μας είχε συνηθίσει σε κουκούλες και αθλητικά πολυτελείας, φέτος εστίασε σε κλασικά κομμάτια υψηλής ραπτικής. Το ίδιο και η Off-White του συγχωρεμένου Βέρτζιλ Άμπλοου, που πλέον λειτουργεί υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Ib Kamara.

Εκείνοι που εμπορεύονται τη streetwear μόδα, επισημαίνουν πως τα hoodies και τα αθλητικά παπούτσια παραμένουν δημοφιλή, ειδικά στο ανδρικό κοινό και την GenZ, τους κατεξοχήν αγοραστές της μόδας του δρόμου, όμως παρατηρούν την τάση να ανεβαίνει η ζήτηση σε λόφερς και πουκάμισα.

Μετά από τόσα χρόνια κυριαρχίας, μήπως το streetwear γίνεται πασέ; Πιθανότατα, εμπίπτοντας στη fashion νομοτέλεια όπου ένα στιλ γνωρίζει υφέσεις και εξάρσεις, βρίσκεται στα κάτω του. Την ίδια στιγμή πολλοί καταναλωτές παρατήρησαν τα προηγούμενα χρόνια την έντονη εμπορευματοποίηση της street κουλτούρας και την απομάκρυνσή της από το αυθεντικό, τους βιότοπους γέννησής της, το χιπ χοπ, το σκέιτ, το κλάμπινγκ. Τα ρούχα του δρόμου έπαψαν να είναι «ασεβή», δεν αποτελούσαν οργανικό κομμάτι των ανθρώπων του δρόμου, αλλά ήταν αποτέλεσμα απόφασης των κυρίαρχων εταιρειών.

View this post on Instagram

A post shared by Gigi Hadid (@gigihadid)

Ένα σύντομο μάθημα ιστορίας. Η μόδα του δρόμου προέκυψε από ισχυρά πολιτιστικά κινήματα όπως το χιπ χοπ της Νέας Υόρκης και τους σκεϊτάδες του Λος Άντζελες. Φορέθηκε δημοσίως από διαπρεπείς εκπροσώπους των κινημάτων, πέρασε στην Ιαπωνία και τα Harajuku παιδιά του Τόκιο, έγινε στιλ προς πώληση από εξειδικευμένα brands. Ήταν ρούχα εμπνευσμένα και δημιουργημένα από συγκεκριμένες κοινότητες με κοινούς κώδικες επικοινωνίας, βασισμένα στην αντικουλτούρα και την υποκουλτούρα.

Ώσπου έγιναν μέινστριμ. Από το 2010 και μετά, οι οίκοι μόδας υψηλής ραπτικής μυρίστηκαν χρήμα και μπήκαν στο παιχνίδι. Ο Κάνιε Γουέστ σε συνεργασία με τον Βέρτζιλ Άμπλοου υπήρξαν πρωτοπόροι. Τους μιμήθηκαν πολλοί. Μετά από μία και πλέον δεκαετία, η αγάπη των κολοσσών για το street style προφανώς ξεθύμανε. Οπότε η μπάλα ξαναγυρίζει στο τερέν των μικρών, στα στοχευμένα brands και τα συνοικιακά καταστήματα.

Είναι θέμα χρόνου να σταματήσουμε να φοράμε φούτερ, κουκούλες, φουσκωτά μπουφάν και αθλητικά; Ούτε καν! Σταματήσαμε να φοράμε skinny τζιν, για τα οποία οι σχεδιαστές λένε ότι πρέπει να εξαφανιστούν από προσώπου γης; Σε καμία περίπτωση!

Τα αθλητικά παπούτσια είναι μια «αθάνατη» τάση και θα έχει πάντα μια θέση στην ντουλάπα μας. Όπως άλλωστε θα υπάρχουν πάντα brands που θα κινούν το streetwear ευθυγραμμιζόμενα με τις εξειδικευμένες κοινότητες και τις αξίες που το δημιουργούν. Πλέον δεν προκύπτει μόνο από τους ράπερ ή τους σκεϊτάδες αλλά και από τους εργαζόμενους σε start ups και των nerds της τεχνολογίας, που, ως γνωστόν, σιχαίνονται τα κοστούμια. Το streetwear δεν πέθανε, απλά εξελίχτηκε.