Άλλο το σφιχτό και άλλο το στενό παπούτσι — © Museo Salvatore Ferragamo

Fashion

Σφιχτά παπούτσια: Δεν έχουμε χρόνο για άλλο πόνο!

Μερικοί λόγοι για τους οποίους αρνείσαι πια να φορέσεις σφιχτά παπούτσια

Άλλο το σφιχτό και άλλο το στενό παπούτσι. Οι λόγοι που εγκαταλείπουμε και τα δυο και αγκαλιάζουμε τα αθλητικά.

Την έχουμε ζήσει όλες, ίσως και όλοι, την αγωνία του σφιχτού παπουτσιού: το φορέσαμε σε κυριλέ γάμο και υποφέραμε ώρες ατελείωτες από την εκκλησία μέχρι το πάρτι μετά, στο οποίο χορέψαμε σαν πιγκουίνοι, προσεκτικά (αν δεν πετάξαμε τα σφιχτά παπούτσια να χορέψουμε ξυπόλητες). Τα φορέσαμε σε γκαλά, πάρτι, τραπέζια, συγκεντρώσεις, βαφτίσια, επειδή ήταν όμορφα, κομψά και σέξι, και επειδή τα είχαμε πληρώσει μια περιουσία. Είπαμε το κλασσικό, «Οοοοοχι, μη τα βλέπεις έτσι, είναι πολύ άνετα!» ενώ στεκόμασταν σα ξυλοπόδαροι βλαστημώντας μέσα από τα δόντια μας.

Γυρίσαμε σπίτι, τα πετάξαμε με ανακούφιση σε μια γωνία και σκύψαμε πάνω από τα καημένα ποδαράκια μας ψάχνοντας για φουσκάλες (πολλές), κοκκινίλες (άπειρες) και γενικότερες καταστροφές. Μετά, μας πήρε μια βδομάδα να ισιώσουν τα πόδια μας και να βρούνε τη σωστή τους θέση τα έρημα δαχτυλάκια μας. Ακόμα πιο μετά, σε άλλο βαφτήσι, γάμο, γκαλά κλπ, τα φορέσαμε πάλι, αυτά ή άλλα παπούτσια αναλόγου φυράματος, σα να μη πέρασε μια μέρα από την καταραμένη στιγμή που είπαμε (στον εαυτό μας), «άει σιχτίρ, δε τα βάζω ξανά αυτά τα παλιο-πάπουτσα, μου κάνανε τα πόδια κρέας!»

Και ακόμα πιο μετά… χρόνια αργότερα, δηλαδή… κοιτάμε με σηκωμένα φρύδια τα σφιχτά, ψηλοτάκουνα παπούτσια μας, ένα ή ενάμιση νούμερο μικρότερα από το νούμερο που φοράμε κανονικά, και αναρωτιόμαστε τι μυαλά κουβαλούσαμε άραγε, στα 30 και τα 40 μας. Ποιος διάολος μας έψηνε ότι το σφιχτό – όχι απλά στενό στα πλάγια, παρά σφιχτό ΚΑΙ μπρος-πίσω – το σφιχτό γοβάκι, μποτάκι, τακουνάκι, το σφιχτό παπούτσι που είναι «κολλητό» στο πόδι, κάνει τη ζωή μας καλύτερη έστω και για μία μέρα/νύχτα. Ψηνόμασταν μόνες μας, βλέποντας ηθοποιούς, σταρ, τηλεπαρουσιάστριες, διαφημίστριες και μοντέλες να γλιστράνε απτόητες σε φανταστικές ή πραγματικές πασαρέλες με παπούτσια που από ένα χιλιόμετρο καταλαβαίναμε ότι ήταν σφιχτότατα. Ότι «αγκάλιαζαν το πόδι» αλλά με θανατηφόρο εναγκαλισμό σα να θέλανε να το πνίξουν. Ότι τα δάχτυλα, όχι δεν αναπνέαν, δεν υπήρχαν καν μέσα στο παπούτσι. Ότι η φτέρνα πιεζόταν από πίσω τόσο πολύ που σκεφτόταν να πάει μπροστά, εκεί που ίσως ήταν τα δάχτυλα αλλά δεν έπαιρνε και όρκο, μπορεί να είχαν πάρει δρόμο, μια και δεν τα ένοιωθε κανείς…

Με ρώτησε μια φίλη τι νούμερο φοράω πρόσφατα για να μου πάρει μπότες τρακτερωτές σαν τις δικές της, και της είπα ότι αγοράζω μπότες ένα νούμερο μεγαλύτερες από το νούμερό μου – βασικά για να περπατάω άνετα και να αισθάνομαι τα πόδια μου ζωντανά μέσα στις μπότες, αλλά και προκειμένου να πάρω το αίμα μου πίσω, για τα πολλά χρόνια στα οποία φορούσα παπούτσια φριχτά, σόρι, σφιχτά ήθελα να πω. Ήταν υπέροχα, κομψά πράγματι, και είναι αλήθεια ότι ένα γοβάκι με ψηλό τακούνι που το φοράς «σαν γάντι», κάνει τα πόδια σου να δείχνουν σχεδόν ατελείωτα, σου προσθέτει μπόι, πόντους, στήσιμο και αριστοκρατικότητα. Σε κάνει να αισθάνεσαι σέξι, άρα δουλεύει σωστά… αρκεί να μη χρειαστεί να περπατήσεις, ή πόσο μάλλον, να χορέψεις.

Οι φίλες μου φοράνε αθλητικά και μποτάκια, κι εγώ το ίδιο κάνω, τώρα που το σκέφτομαι. Έχω περισσότερα αθλητικά παρά άλλου είδους παπούτσια, κι ας μην αθλούμαι με την παραδοσιακή έννοια. Περπατάω πολύ, επειδή μεγάλωσα σε επαρχία κι επειδή το περπάτημα με βοηθάει να κατεβάζω ιδέες, να στρώνω αυτές τις ιδέες, και να ξεχνάω τα προβλήματα της καθημερινότητας τα οποία, αν δεν τα εξαντλήσω, τα κουβαλάω στον ύπνο, ο οποίος είναι άτιμος και δεν έρχεται αν δεν τα έχω περπατήσει αρκετά τα προβλήματά μου.

Κάπου ήμουν τελευταία, σε μια εκδήλωση, και μια νεότερη κοπέλα με υπέροχα χρυσά γοβάκια-στιλέτο που έδειχναν από μακριά πολύ σέξι, αλλά και παράλληλα, έδειχναν τρελό μαρτύριο, όταν με είδε να κοιτάζω τα γοβάκια της χαμογέλασε με το γνωστό πονεμένο χαμόγελο του σφιχτού παπουτσιού και μου είπε, «Μη τα βλέπεις έτσι, είναι πολύ άνετα, σα να φοράω παντόφλες!»

Κούνησα το κεφάλι και είπα, ναι βέβαια, ξεεεεέρω, τα έχω φορέσει κι εγώ. Αν όχι τα ίδια ακριβώς, κάποια παρόμοια. Απλώς δεν τα φοράω πια, ας είναι άνετα. Προτιμώ κάτι ακόμα πιο άνετο – γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο…