Fashion

Μαθήματα ραπτικής

Στο μάθημα της ΑΝΚΑΑ, η Ουκρανία και οι Φιλιππίνες τα πηγαίνουν περίφημα, παράγουν αξιοπρεπή αποτελέσματα. Στα δικά μου χέρια, το ύφασμα μεταμορφώνεται σε φίδι.

ΑΝΚΑΑ, η ΜΚΟ που προσφέρει εκπαιδευτικά σεμινάρια, όπως μαθήματα ραπτικής για αρχάριους σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Η ΜΚΟ που προσφέρει το μάθημα, το έχει προγραμματίσει για τις 9:30 το πρωί, όπερ εστί μεθερμηνευόμενο, ξημερώματα. Διότι αυτό σημαίνει ξύπνημα στις 8:30 (δηλαδή ένα γρήγορο NETFLIX και ύπνο όχι πολύ μετά τις 12:00 το προηγούμενο βράδυ) που με τα δικά μου δεδομένα είναι άθλος. Στο κάτω κάτω, ό,τι έχω καταφέρει σε αυτή τη ζωή, ως ελεύθερος επαγγελματίας, είναι να διαλέγω ποιες από τις ώρες μου θα είναι εργάσιμες – προνόμιο που το έχω περί πολλού. Είναι εξάλλου γνωστό πως αυτού του τύπου η αυτοδιάθεση φορολογείται αδρά.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι απλά να ξυπνήσω (η επιστροφή στην επιφάνεια, πάντα και ανέκαθεν, μου παίρνει πολύ χρόνο). Δεν είναι το να διαπεραιώσω τα του πρωινού, ενώ ακόμα με περιτριγυρίζουν ψίθυροι και αντίλαλοι από όνειρα. Ούτε καν, όντας μετά βίας ξύπνιος, ν’ ανέβω στο ποδήλατο και να κάνω την εικοσάλεπτη διαδρομή μέχρι το ανακαινισμένο νεοκλασικό στην Κυψέλη.

Μαθήματα ραπτικής για αρχάριους στο ΑΝΚΑΑ

Κυρίως, είναι η γνώση ότι θα χρειαστεί να επιβληθώ στο άγχος που μου προκαλεί η θέα της ραπτομηχανής! Για όσους δεν το γνωρίζουν, πρόκειται για εργαλείο του διαβόλου, όπου πεντέμισι διαφορετικά πράγματα μπορούν να πάνε λάθος ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Στο μάθημα, η Ουκρανία στα δεξιά και οι Φιλιππίνες στ’ αριστερά μου δείχνουν να τα πηγαίνουν περίφημα: μετρημένες, μεθοδικές, υπομονετικές, κάνουν μικρά βήματα και παράγουν αξιοπρεπή αποτελέσματα. Στα δικά μου χέρια, το ύφασμα μεταμορφώνεται σε φίδι και οι ευθείες μου γραμμές οδηγούν κατευθείαν στην κόλαση. Αυτό που βιώνω σαν ανυπομονησία και ματαίωση είναι άγχος, εννοείται. Μα πώς να μην, όταν καταρρίπτεται και η μοναδική γνώση που είχα περί ραψίματος: την κλωστή ΔΕΝ τη σαλιώνεις για να την περάσεις στη βελόνα.

Και τι την κάνεις τότε;

Τίποτα! Πριν όμως από το επόμενο μάθημα, κλείνεις ραντεβού στον οφθαλμίατρο.

Παρ’ όλα αυτά, μετά από εξαντλητικές διαπραγματεύσεις σε κάθε βήμα της διαδικασίας, σήμερα τα κατάφερα και ήρθα στην ώρα μου. Ενισχυμένος από αυτή τη μικρή νίκη και χωρίς να το έχω προσχεδιάσει, έπιασα τον Αφρικανό δάσκαλο και του μίλησα για το τι ήθελα από το μάθημα για μένα. «Όχι να φτιάξω μαξιλαροθήκη ή τσάντα ή ρούχο, όπως οι άλλοι μαθητές, τίποτα τρισδιάστατο. Μόνο να ενώνω μεγάλα κομμάτια πανί μεταξύ τους και να φτιάχνω κολάζ από τα υφάσματα που ζωγραφίζω. Να μάθω να γαζώνω θέλω, αυτό μόνο». Το αίτημα ήταν τελείως αυθόρμητο, αλλά πήρε μορφή και ώθηση από τον βαθμό δυσκολίας μου να υπάρξω στη συγκεκριμένη συνθήκη. Το δώρο της απελπισίας, όπως λένε. Κι εκείνος το άκουσε! Με ζύγισε, δίστασε και, τέλος, δέχτηκε.

Πήρα τη θέση μου στο μακρύ τραπέζι, με ανανεωμένο ηθικό. Για την επόμενη ώρα, φυσικά, η κλωστή μου έσπασε αρκετές φορές, χρειάστηκε ν’ αλλάξω μηχανή, αλλά στο τέλος του μαθήματος είχα να επιδείξω δυόμισι ολόκληρα μέτρα απόλυτα ευθυγραμμισμένου γαζιού. Ήμουν τόσο συγκινημένος που δεν μπόρεσα να συνεχίσω. Είχα περάσει μια μεγάλη πύλη... Στο βάθος του ορίζοντα διέκρινα ήδη τα κολάζ που η Modern Tate θα έκανε τα πάντα για ν’ αποκτήσει!

Βγαίνοντας στον δρόμο, το χειμωνιάτικο πρωινό γεννοβολούσε καλοσύνη. Ο αναιμικός ήλιος μου χάιδεψε το μάγουλο και είπε: «Δεν ξέρεις από τι είσαι φτιαγμένος μέχρι να παλέψεις γι’ αυτό. Εύγε!»

Σημείωση συντάκτη: το ΑΝΚΑΑ, Ιθάκης 29, είναι μια μη κυβερνητική οργάνωση που λειτουργεί από το 2017, προσφέροντας εκπαιδευτικά σεμινάρια σε πρόσφυγες και μετανάστες.