Pioneer Yourself

Ο Sven Marquardt, βερολινέζικη μορφή-φωτογράφος κι εξέχον μέλος της club σκηνής της πόλης, είναι ένας από τους Levi’s(R) ‘Go Forth’ pioneers. Τον συναντήσαμε στο Levi’s(R) workshop, στο περιθώριο του καλοκαιρινού ‘Bread And Butter’. Και είχε δύο τρία ενδιαφέροντα πράγματα να μας πει για τη μόδα, την τέχνη, τη δημιουργία κι αυτήν την υπέροχη πόλη που λέγεται Βερολίνο…

Εσείς οι καλλιτέχνες δεν υποτίθεται ότι είστε καχύποπτοι σχετικά με τα corporate brands και θεσμούς όπως η βιομηχανία της μόδας; Τι ήταν αυτό που έκανε να δεχθείς την πρόταση της Levi’s (R) και να γίνεις μέρος της καμπάνιας ‘Go Forth’;

Σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες να συνδυάσεις την τέχνη με το εμπόριο με σχέση με κάποια χρόνια πριν. Καχύποπτος; Πάντα μ’ αρέσει να αμφισβητώ τα πράγματα, ακόμα και τη ζωή ή την δουλειά μου.

Μεταξύ 2006-2008 δημιούργησα μια έκθεση σε συνεργασία με το βερολινέζικο Levi’s (R) ICON store και τον μάνατζερ του Konstantin Kessidis. Η έκθεση, μια τριλογία διαφορετικών ιστοριών με τίτλο “Erzengel, Gefallen, Shame on You”. Ήταν μια απόπειρα να συνδέσουμε την Levi’s(R) vintage and Red Tab κολεξιόν με τη δικό μου αφηγηματικό οπτικό στυλ. Μου έδωσαν πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία και το αποτέλεσμα κατέληξε στην έκδοση του λευκώματος “Heiland” που εκδόθηκε από “Mitteldeutscher Verlag”. Άρα ήξερα με ποιους συνεργάζομαι…

 

Τι σημαίνει να είσαι Levi’s(R) ‘Go Forth’ pioneer;

Αν κοιτάξεις τη λέξη ‘pioneer’ στο λεξικό θα βρεις συνώνυμα όπως «καινοτόμος», «ιχνηλάτης», «αιχμή του δόρατος». Πριν από αυτή την καμπάνια, ποτέ δεν είχα δει αυτά τα χαρακτηριστικά στον εαυτό μου, τα αναγνώριζα κυρίως σε άλλους. Αλλά, αν έστω κάποια από αυτά μου ταιριάζουν, είναι αρκετά τιμητικό…

 

Φωτογράφιζες το Βερολίνο όταν το Τείχος ακόμα το διαιρούσε, αλλά και μετά την Πτώση του 1989. Ποια ήταν τα στοιχεία που χαρακτήριζαν την πόλη σε αμφότερες τις περιόδους;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ανατολικό Βερολίνο. Πάντοτε ένιωθα ότι ζούσα σε μια διαιρεμένη πόλη. Η άλλη πλευρά ήταν ταυτόχρονα τόσο κοντά και τόσο μακριά, ΑΠΡΟΣΙΤΗ πάντως. Είχαμε φτιάξει έναν δικό μας μικρό κόσμο «ταξιδεύοντας» σε εγκαταλειμμένα σπίτια, κλειστά κτίρια και μέρη ξεχασμένα από καιρό. Ίσως από εκεί να προέκυψε και η εμμονή που έχω με το μακάβριο.

Το να ζεις στο Ανατολικό Βερολίνο των ‘80s σήμαινε αναχώρηση, προσμονή, αποχαιρετισμό σε φίλους. Και μετά έπεσε το Τείχος. Και ήταν ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ.! Αλλά, στ’ αλήθεια δεν ξέραμε τι να κάνουμε με την ελευθερία που τόσο πολύ περιμέναμε. Κάτι καινούριο σίγουρα. Έτσι, τα πάντα άρχισαν να μοιάζουν πιθανά.

Στα ‘90s ξέσπασε μια νέα πάρτι σκηνή, πιο πολύ παράνομη από νόμιμη. Τότε άρχισε και η «καριέρα» μου σαν πορτιέρης στα clubs. Τα τελευταία χρόνια, το Βερολίνο εξελίχθηκε σε μητρόπολη. Κάτι που όμως δεν περιόρισε τον ενθουσιασμό μου και τη γοητεία του. Μερικές φορές θυμάμαι με νοσταλγία το παρελθόν, αλλά αυτό δε συγκρίνεται με το πόσο συναρπαστικό μου φαίνεται το μέλλον