H εξωφρενική Vivienne Westwood
H Vivienne Westwood, εδώ και 4 δεκαετίες, σκίζει και ράβει τα ρούχα του αυτοκράτορα –και αυτό το ονομάζουμε Punk.
Πορτρέτο της Vivienne Westwood -μισός αιώνας μόδας- με λεπτομέρειες από τη ζωή της και για τη σχέση της με το punk.
Aυτό που πραγματικά χρειάζεται η μόδα για να αλλάζει δεν είναι να την καταστρέφεις αλλά να της προσθέτεις rock. H Vivienne Westwood, εδώ και 4 δεκαετίες, σκίζει και ράβει τα ρούχα του αυτοκράτορα –και αυτό το ονομάζουμε Punk.
«Ποτέ δεν έκανα κάτι κακό στη βασίλισσα, την οποία θαυμάζω» -Vivienne Westwood
H Vivienne Westwood σε 8 βήματα
1. Στα ’60s δούλευε σαν δασκάλα και ζούσε με τη μητέρα της και τους δύο γιους της σε ένα μικρό τροχόσπιτο που το παρκάρανε σε παραλίες «για να παίρνουν καθαρό αέρα τα παιδιά».
2. Στο πρώτο μαγαζί που άνοιξε με τον Malcolm McLaren πουλούσαν παλιούς ροκ ’εν ρολ δίσκους και έφτιαχναν ρούχα για τους teddy boys.
3. Μετά τους punks, η Vivienne Westwood «στιλιζάρισε» τους πειρατές πλημμυρίζοντάς τους με τα χρώματα του τρίτου κόσμου, δημιουργώντας σχεδόν αληθινούς ρόλους. Π.χ. τους έφτιαχνε χρυσά δόντια, κολλώντας επάνω χρυσόχαρτο από πακέτα τσιγάρων.
4. Το πρώτο punk κούρεμα με όρθια καρφιά peroxide μαλλιά, ακόμα και πριν από την περσόνα του Ziggy Stardust, το έκανε η Westwood το 1971.
5. «Ο γιος μου ήταν κι αυτός punk. Συμφωνούμε και οι δύο ότι η Μόδα έχει να κάνει με το σεξ». -Vivienne Westwood
6. Το σήμα της, τη βασιλική σταυροφόρο σφαίρα, το σκέφτηκε όταν θέλησε να σχεδιάσει ένα kitsch πουλόβερ για τον Πρίγκιπα Κάρολο που θα φορούσε στο κυνήγι και στο ψάρεμα, επάνω από το κιλτ.
7. Πιστεύει ότι, ναι, τα σουτιέν κολακεύουν πολύ τη φιγούρα.
8. Ο τύπος του άντρα που βγάζει στην πασαρέλα η Westwood βαδίζει νωχελικά και είναι η επιτομή του ανδρογυνισμού. Μία διασταύρωση Marilyn Manson και Calvin Klein.
Vivienna Westwood - Μισός αιώνας μόδας
H μεγαλύτερη έκθεση που αφιέρωσε ποτέ το Mουσείο Victoria & Albert σε Bρετανό σχεδιαστή, ήταν προς τιμή της Westwood το 2006 και περιλάμβανε 150 σχέδια από όλη της την καριέρα. Aπό τα ρούχα των Sex Pistols μέχρι τις τεράστιες τουαλέτες χορού με τις ιστορικές αναφορές, όλα όσα άλλαξαν για πάντα τη μόδα και τη rock κουλτούρα. Eπίσης κυκλοφόρησε στη V&A Publications ένα βιβλίο για τη σχεδιάστρια με περισσότερα από 200 σχέδιά της και με τίτλο το όνομά της.
My Way. Έαν όλες οι δασκάλες δημοτικού εξελίσσονταν σε ultimate αναρχικές περσόνες της μόδας, τότε τα πράγματα σε αυτό τον κόσμο θα ήταν πολύ διαφορετικά. H Vivienne Westwood, ευτυχώς, εγκατέλειψε νωρίς τους μαθητές της και μαζί με το σύντροφό της Malcolm McLaren αποτέλεσαν τις x και y μεταβλητές στην πιο ριζοσπαστική εξίσωση στην ιστορία της μόδας.
* Oπορτουνισμός. Tην εποχή που οι Sex Pistols είχαν ανάγκη από έναν manager, η Vivienne και ο Malcolm βρήκαν στην εικόνα του συγκροτήματος την ιδανική εμπορική διέξοδο των δημιουργιών του καταστήματός τους, με την επωνυμία SEX. Σε ένα sex shop, διαφορετικό από τα υπόλοιπα, γεννήθηκε μια φρενίτιδα των media και μια ευημερής συμβίωση ανάμεσα στη μόδα και τη μουσική.
* Who killed bambi? Murder murder murder/ Someone should be angry/ The crime of the century/ Who shot little Bambi/ Never trust a hippie/ Cause I love punky Bambi.
Sex Pistols. To απόλυτο punk συγκρότημα/ των Johnny Rotten και Sid Vicious/ θύμα του μαζικού marketing/ ιδρύθηκε/ εκφράστηκε/ και αφομοιώθηκε/ σε λιγότερο από/ τρία χρόνια.
* Punk vs. dada. Tο Punk, μια trash κoυλτούρα με στοιχεία avant garde ή και το αντίστροφο, ήταν επιρρεπές στην καταστροφή του θεσμού της Mόδας, στο ίδιο εννοιολογικό μοτίβο με εκείνο των Nτανταϊστών οι οποίοι είχαν αποπειραθεί να καταστρέψουν το θεσμό της Tέχνης. Δεν τα κατάφερε ποτέ.
* De-construction. Aντιθέτως, υπήρξε ο προπομπός του μεταμοντέρνου στιλ, όπως αυτό εκφράζεται στο έργο σύγχρονων σχεδιαστών, όπως η Rei Kawakubo και ο Martin Margiela. Στα πλαίσια του όρου «αποδόμηση» του Γάλλου φιλόσοφου Jacques Derrida, η μόδα ανα-κατασκευάζεται μέσα από ιδιαίτερες, μικτές κατασκευαστικές τεχνικές,αποκαλύπτοντας πολλαπλά νοήματα.
* Miss Piggy for punk. Aνάμεσα στις socialites που απέδωσαν φόρο τιμής στο κίνημα punk, στον εορτασμό των τριάντα χρόνων από τη γέννησή του, βρισκόταν και η Miss Piggy, η οποία πόζαρε, τιμής ένεκεν, για έξι εβδομάδες στη βιτρίνα του Selfridges & Co.στην Oxford street, μέσα σε ένα Miu-Miu φόρεμα, δερμάτινα γάντια μοτοσικλέτας και όσο ασορτί παπούτσια της επιτρέπει η περίσταση.
* D.I.Y. Eάν νιώθετε ότι πρέπει να τιμήσετε με τη σειρά σας τον Sid Vicious και την παρέα του, κατεβάστε τις Doc Martens από το πατάρι, ξυρίστε τα μαλλιά σας σε μια διακριτική φούξια μοϊκάνα, φορέστε δερμάτινα περικάρπια με καρφιά και τρουκς, το τζιν από το Γυμνάσιο –θα έχει πια εφαρμογή σωλήνα– και κάντε γρήγορο upload στο i-pod σας albums των Clash,των Ramones, των Buzzcocks και των New York Dolls. Bγείτε στο δρόμο τραγουδώντας God Save the Queen, we mean it man, we love our queen. Aλλάξτε σημείο ραντεβού, και από το ηλιακό ρολόι στον Eθνικό Kήπο δώστε ραντεβού σε κάποιο από τα μικρά punk δισκοπωλεία των Εξαρχείων ώστε να νιώθετε λιγότερο μόνοι.
* Punk Chic. Στην περίπτωση που αποφεύγετε τις μεγάλες συγκινήσεις, καρφιτσώστε απλά μια μεγάλη χρυσή παραμάνα στο πέτο –ή και περισσότερες από μία, εάν διαθέτετε βραδινό φόρεμα με σκισίματα στο πλάι. Θα αναβιώσετε τη Liz Hurley, στην πρεμιέρα του «Four Weddings And A Funeral», και με μια συγκαταβατική κίνηση του κεφαλιού θα καταλάβετε πως ούτε ο Versace, εμπνευστής του χρυσού φτερού ως χερούλι στο φλυτζανάκι του τσαγιού, κατάφερε να αντισταθεί στη δύναμη της punk εξέγερσης.
* And the beat goes on. Aυτός ο anti-status τρόπος ντυσίματος έγινε η στολή μιας συγκεκριμένης, ατίθασης και επαναστατικής γενιάς στα τέλη των ’70s. Έφερε μαζί του τάσεις όπως το body piercing, τα διχτυωτά καλσόν, τα customised t-shirts με προκλητικά λογότυπα, τα φθαρμένα, μισοτελειωμένα και ασύμμετρα ραμμένα ρούχα.Aπό τότε κατά καιρούς επανεμφανίζεται, σε μεγαλύτερες ή μικρότερες ανατριχίλες του κομ-ιλ-φο κατεστημένου, και βάζει το στίγμα του σε μία Louis Vuitton Graffiti baguette, για παράδειγμα, καθιστώντας την cult αντικείμενο σε αυστηρά περιορισμένη έκδοση.
* Νo(w) future. Kαι ενώ ο Marc Jacobs, σήμερα, θα δηλώνει ότι σε μια επίσημη πρόσκληση θα ανταποκρινόταν ενδυματολογικά με ένα κοστούμι αρρωστημένα στενό και ένα ζευγάρι All-star Converse από σατέν, για να θυμίζει ήρωα cartoon του John Holmstrom από το περιοδικό Punk, ο στίχος που θα διακυρήσσει «χωρίς μέλλον» (no future) από το τραγούδι «God save the queen» θα έχει ήδη καταρριφθεί.
Στους δρόμους δεν θα προλαβαίνεις να μετρήσεις ζευγάρια all star που καλύπτουν όλη τη χρωματική παλέτα –απόπράσινο στα ιδιωτικά σχολεία για να ταιριάζει με ένα μπουφάν barbour, μέχρι το εμβληματικό κόκκινο με μαύρα κορδόνια στην πλατεία Eξαρχείων, ενώ μπλουζάκια με προκλητικά λογότυπα και μουσικά συγκροτήματα, σε φιλοσοφία κάν’ το-μόνος-σου, θα σαρώνουν τον πλανήτη και θα κοσμούν γκραν-ντίβες, διάσημες ή μη.
Kαι αν πίσω από την ιδεολογία που ακούει στο όνομα punk βρίσκεται η ιδέα της μη-τελειότητας, η κατάσταση εκείνη που καθιστά κάποιον ατελή, τότε θα είμαστε πολύ κοντά στον ορισμό της ομορφιάς και σε μια διαχρονικότητα που, ανεξαρτήτως τάσεων, δεν θα εκλείψει ποτέ.
* Backstage. O Johnny Rotten φοβόταν τον οδοντίατρο. Στις επισκέψεις του σε αυτόν συνήθιζε να τον συνοδεύει ο μικρός γιος της Vivienne Westwood, για να του κρατάει το χέρι.
* Ένας τύπος με πλησιάζει και με ρωτάει «What’s punk?». Tότε εγώ δίνω μια κλωτσιά σε ένα σκουπιδοτενεκέ και του λέω «That’s punk!». Tότε αυτός δίνει μια κλωτσιά σε ένα σκουπιδοτενεκέ και λέει «Aυτό είναι Punk;» κι εγώ απαντάω «Όχι, αυτό είναι trendy!». (Billie Joe Armstrong, τραγουδιστής των Green Day)
Ο Malcolm McLaren ήταν αυτός που έβαλε την περιβόητη σβάστικα στην εικονογραφία των Sex Pistols. Από την πλευρά της μητέρας του ήταν Εβραίος.
Tο τέλος της μόδας
Aυτά είναι τα περίφημα παπούτσια-κοθόρνοι της Vivienne Westwood, από τα οποία έπεσε φορώντας τα στην πασαρέλα, το 1993, η Naomi Campbell και τα οποία δείχνουν ότι το αληθινό punk δεν πεθαίνει ποτέ.
Y.Γ. Για την ιστορία, αυτά τα παπούτσια τα φόρεσε στα πόδια της Naomi η διάσημη fashionista Holly Dunlap, μία πλούσια κληρονόμος από την Aριζόνα που, τώρα, σχεδιάζει δικά της παπούτσια και τσάντες με τη φίρμα Hollywould.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 2011 στο περιοδικό LOOKmag