Όταν ανοίχτηκαν τα μαγικά ντουλάπια της Φρίντα Κάλο

«Ζωγραφίζω τα λουλούδια για να μην πεθάνουν» συνήθιζε να λέει.

Ίσως γι’ αυτό και να τα φορούσε με τέτοια επιμονή στα μαλλιά της, ίσως και γι’ αυτό τα τόσα πολλά φλοράλ φορέματά της. Φορέματα περίτεχνα, φτιαγμένα στο χέρι από τις ιθαγενείς της μητριαρχικής φυλής Tehuana. Η Φρίντα τα συνδύαζε με χρυσαφένια πεταλουδίστικα γυαλιά ηλίου, με ζωγραφισμένους δράκους πάνω στις κατακόκκινες πλατφόρμες της, με χειροποίητα ασημένια κοσμήματα και πολλά άλλα υπέροχα κόμματια από μια γκαρνταρόμπα εξ’ ολόκληρου παραδομένη στα χρώματα σαν ένα μικρό tribute στη μόδα του μεξικανικού φολκλόρ.

Πολλά από αυτά τα επέλεγε ο άντρας της, ο μεξικανός τοιχογράφος Ντιέγκο Ριβέρα- άλλωστε η η Φρίντα ντυνόταν και στολίζοταν πρώτα και κύρια γι’ αυτόν. Όταν η ζωγράφος πέθανε το 1954 ο Ριβέρα κλείδωσε τα ντουλάπια της. Το 1957 λίγο πριν πεθάνει κι εκείνος άφησε τα προσωπικά αντικείμενα της γυναίκας του στη φίλη και συμπαραστάτριά του Dolores Olmedo.

Εκείνη με τη σειρά της τα κράτησε κλειδωμένα ως το δικό της θάνατο, το 2002. Δύο χρόνια αργότερα οι επιμελητές του μουσείου "Φρίντα Κάλο" άνοιξαν τα κλειστά δωμάτια του «Μπλε Σπιτιού» (εκεί δηλαδή όπου έμενε με τον Ριβέρα η Φρίντα και τώρα έχει μετραπεί στο μουσείο της). Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να αποκατασταθούν τα ρούχα και να φτάσουν στην κατάσταση να παρουσιαστούν στο κοινό στην έκθεση που είχε γίνει στο Μεξικο με τίτλο "Η εμφάνιση μπορεί να είναι παραπλανητική".

Και φυσικά ενίσχυσαν αυτό που το κοινό γνώριζε ήδη από τις φωτογραφίες και τις προσωπογραφίες της- το μοναδικό της γούστο που την είχε μετατράψει σε fashion icon, ένα σύμβολο της μόδας αλλά από την ανάποδη, με προσωπικούς στυλιστικούς κανόνες συνδυασμένους με την πλούσια λαογραφική παράδοση της χώρας της. Μάλιστα, για να τονιστεί η γνησιότητα και η πρωτοτυπία αυτού του στιλ οι επιμελητές της έκθεσης έβαλαν δίπλα από τα κομμάτια της συλλογής της Κάλο (όχι μόνο ρούχα αλλά και καπέλα, κάρτες, βιβλία, γοβάκια, φωτογραφίες) και δημιουργίες σύγχρονων σχεδιαστών εμπνευσμένες από το στιλ της, όπως ένα κορσές του Ζαν Πολ Γκοτιέ για τον οίκο Comme des Garcons ή κάποια ρούχα του ιταλού σχεδιαστή Ρικάρντο Τίσι για τον Givenchy.

        

Ίσως όμως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της έκθεσης να ήταν κι ο τρόπος με τον οποίο η Κάλο διάλεγε ρούχα της έτσι ώστε να κρύβουν το παραμορφωμένο σώμα της. Οι μακριές φούστες και τα φορέματα με φραμπαλάδες έκρυβαν τους χοντροκομμένους κορσέδες που η Κάλο είχε αναγκαστεί να φοράει μετά το ατύχημά της για να στηρίζει την κατεστραμμένη σπονδυλική της στήλη.

Τα μαντήλια κι οι μπουτονιέρες στα μαλλιά ήταν (και) μια προσπάθεια για να αποσπά η ζωγράφος την προσοχή από τα πόδια της ενώ οι ψηλές κατακόκκινες μπότες έκρυβαν το προσθετικό μέλος που είχε μετά τον ακρωτηριασμό της αλλά και το άλλο, το καχεκτικό πόδι που της είχε αφήσει η πολιομυελίτιδα. Αυτό εννοούσε η ζωγράφος όταν έγραψε κάτω από ένα έργο της όπου απεικόνιζε τον εαυτό της γυμνό με έναν κορσέ από πεταλούδες στο πόδι: "Η εμφάνιση μπορεί να είναι παραπλανητική".