kiss&tell της Τζίνας Κωνσταντοπούλου #1

Μοδίστρα σε μια εβδομάδα γίνεται; Γίνεται...

Δεν ήξερα να ράβω ούτε κουμπί, όταν άκουσα ότι η κολλητή μου είχε ξεκινήσει να παρακολουθεί μαθήματα ραπτικής στο Πνευματικό Κέντρο Αριστοτέλης, στους Θρακομακεδόνες. Μαθήματα που γίνονται σε ένα σχολείο. Τώρα, θα μου πεις, τι σόι κολλητή είναι αυτή που έχει γραφτεί σε αυτά τα σεμινάρια ήδη ένα μήνα και δεν στο έχει πει; Ήταν μια Τρίτη βράδυ που της είχα κάνει χίλιες αναπάντητες κλήσεις, για κάτι σοβαρό που δε θυμάμαι τώρα, όταν μου ξεφούρνισε το «ένοχο μυστικό» της, όπως το είπε. Μάλιστα, δεν ήθελε να με ενημερώσει, λέει, από την αρχή για το νέο της κοπτοραπτικό χόμπι επειδή πίστευε ότι θα την κορόιδευα.

Τελικά μόνο αυτό δεν έγινε. Ζήλεψα όταν το άκουσα. Γιατί πάντα είχα έρωτα με τα ρούχα κι απλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα είχε νόημα να μάθω να φτιάχνω τα δικά μου. Όπως, βέβαια, μέχρι πριν από λίγο καιρό, δεν είχε νόημα να πας στη μοδίστρα της γειτονιάς το φόρεμά σου για μεταποίηση – απλά αγόραζες ένα άλλο. Οι μοδίστρες όμως έχουν πια δουλειές με φούντες και η κατάσταση μας έχει βοηθήσει να αποενοχοποιήσουμε όλα αυτά τα χειροποίητα πραγματάκια που μπορούμε να κάνουμε μόνες μας ενώ κάποτε απλά τα αγοράζαμε. Κι ενώ, σχεδόν όλη η Αθήνα πλέκει ή κάνει cup cakes, στα δικά μου μάτια αναβόσβηναν αστεράκια με τη θαυμαστή ευκαιρία που ξεδιπλωνόταν μπροστά μου.

Θα μάθω κι εγώ να ράβω, είπα στον εαυτό μου και στη φίλη μου που δεν πίστευε στα αφτιά της. Το είδα σαν στοίχημα και σκέφτηκα ότι πρέπει να είναι πολύ ωραίο πράγμα να φτιάχνεις μόνη σου με τα χέρια σου τα δικά σου ρούχα. Είναι μια σκέψη που σου δίνει δύναμη και σε γεμίζει με πεταλουδίσματα ανεξαρτησίας – δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις...

Το πρώτο βήμα ήταν να βρω και να επιλέξω ουσιαστικά τον κατάλληλο χώρο και την μοδίστρα-δασκάλα που θα με ενέπνεε να πιάσω για τα καλά βελόνα και κλωστή στα δάχτυλα. Έκανα, λοιπόν, googling με τις λέξεις κλειδιά που φαντάζεσαι κι αφού η οθόνη του pc γέμισε με links ξεκίνησα να κάνω τα πρώτα βολιδοσκοπιστικά τηλεφωνήματα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο διάφοροι σύλλογοι Κωνσταντινουπολιτών, την έχουν δει πολύ θερμά με τα σεμινάρια κοπτοραπτικής αλλά η τηλεφωνική μου επαφή μαζί τους δεν ήταν αρκετά ενθαρρυντική. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σένα, αλλά έχω την ιδιότητα όταν μιλάω με κάποιον στο τηλέφωνο να σχηματίζω εικόνες. Κι όταν μιλούσα μαζί τους, είδα αίθουσες γεμάτες με σειρές από μεσόκοπες κυρίες, σοβαρές και σκυφτές, να κάνουν ευλαβικά τις βελονιές τους, στην απόλυτη σιωπή.

Και μετά το μάτι μου έπεσε στο www.modistroula.gr. Εκεί άκουσα και είδα μια χαρούμενη γυναίκα που ήταν σαν να με έπαιρνε από το χέρι και να με έβαζε να κάτσω άνετα μπροστά από τη ραπτομηχανή της. Το οποίο κι έγινε στην πράξη. Δευτέρα πρωί, ήμουν στο κέντρο, στο ατελιέ της Δήμητρας Σταμπουλίδου για να ξεκινήσω τα express μαθήματα ραπτικής, διάρκειας μιας εβδομάδας. Ο στόχος, κλασσικός για τις αρχάριες κοπτοραπτούδες σαν εμένα: Μία pencil φούστα. Απίστευτο κι όμως αληθινό, εγώ που δεν ήξερα τι σημαίνει σταυροβελονιά, θα είχα όπως με διαβεβαίωνε με αδιαμφισβήτητη σιγουριά η Δήμητρα, στο τέλος της εβδομάδας, μια φούστα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου, από εμένα την ίδια κιόλας.

Η Δήμητρα με κέρδισε από την αρχή. Γιατί είχε κοντά πλατινέ μαλλιά, χαμογελούσε συνέχεια, μιλούσε ατακαριστά και γενικά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη που κατέρριπτε το στερότυπο που είχα, και λίγο πολύ όλοι έχουμε για τις μοδίστρες. Μια γυναίκα που ξεχείλιζε η ενέργεια από τα μπατζάκια της - μπατζάκια αποκλειστικά ραμμένα από την ίδια, όπως κι όλα όσα φοράει. Αυτό μου το είχε ξεκαθαρίσει κι από την πρώτη, τηλεφωνική συνομιλία μας, «Άκου να δεις, κορίτσι μου, πολύ καλά κάνεις που το πήρες απόφαση να μάθεις να ράβεσαι.

Εγώ το θεωρώ βλακεία να αγοράσω οτιδήποτε σε ρούχο που κάνει πάνω από 25€». Είμαι λοιπόν σε ένα ατελιέ όπου υπάρχουν πάνω σε κούκλες όλων των στυλ τα φορέματα, στα ράφια στοιβαγμένα ένα σωρό διαφορετικά υφάσματα σε άπειρα χρώματα, 2 τραπέζια με ραπτομηχανές, μια σιδερώστρα με ένα επαγγελματικό σίδερο μονίμως αναμμένο κι ένας πάγκος για κοπτική. Γενικά, παντού τριγύρω όπου πέσει το βλέμμα σου υπάρχουν καρφίτσες, κόπιτσες, δείγματα, ψαλίδια, περιοδικά...

Αρχίσαμε με τη Δήμητρα να μου μαθαίνει αρχικά πως ράβεις ένα κουμπί. Εγώ ήμουν πολύ αγχωμένη γι’ αυτό. Εκείνη καθησυχαστική, «βρε συ, κοτζάμ μορφωμένη κοπέλα κολλάς στο πως θα ράψεις ένα κουμπί;». Κολλάς, όμως, όταν είσαι ανίδεη με το συγκεκριμένο αντικείμενο και συνειδητοποιείς ότι τα χέρια σου μοιάζουν με αυτά μιας ασυντόνιστης μαριονέτας. Κάθε αρχή και δύσκολη όμως όπως πολύ σωστά λέγεται. Γιατί, τελικά, έμαθα να ράβω κουμπί στο πρώτο μάθημα ως επαγγελματίας: με κόμπο που δε φαίνεται. Επίσης, έγινα εξπέρ στο ράψιμο σούστας, κόπιτσας, αεροθηλιάς, ξέρω πια να κάνω στρίφωμα με 2 τρόπους. Ακόμα, μπορώ να ράψω σε στυλ ψαροκόκκαλο και μάλιστα όπως με διαβεβαίωσε η Δήμητρα έχω και ταλέντο σε αυτό που σημαίνει ότι ράβω πειθαρχημένα, στην ευθεία.

Στο δεύτερο μάθημα, μου σύστησε ένα προς ένα όλα τα είδη υφασμάτων, τα άγγιξα, ένιωσα τη διαφορετική υφή τους, τα γνώρισα με το όνομά τους, την ιστορία και τις ιδιοτροπίες τους. Ξέρω πλέον πως είναι να παίρνεις μέτρα, ξέρω και τα δικά μου για sur mesure καταστάσεις. Αυτό είναι απαραίτητο για να κάνεις σωστά, καταρχήν, το πατρόν του ρούχου – μια διαδικασία που φαινομενικά χρειάζεται απλή λογική. Στην πράξη, μια πρωτάρα σαν και μένα το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δεχτεί αρχικά αυτή τη λογική και στην πορεία να αρχίσει να φιλοσοφεί και να εμπεδώνει γιατί το πίσω μέρος μιας φούστας είναι το μισό του μπροστινού που όμως με το επανώτισμα μεγαλώνει. Ναι, μιλάμε για ένα άλλο, γοητευτικό παράλληλο σύμπαν με ορολογίες και τεχνοτροπίες που μπορεί με λίγη υπομονή να γίνει και δικό σου.

Στον επόμενο τόνο, περνάς στον πάγκο όπου μαθαίνεις πως να κρατάς σωστά το ψαλίδι και να κόβεις με ακρίβεια το πατρόν σου. Πολύ σημαντικό αυτό, γιατί ένας απρόσεκτος κόπτης μπορεί να καταστρέψει ένα πατρόν και να πάει στράφι το ρούχο. Ε, λοιπόν, δεν μπορείς να φανταστείς τι cool φάση είναι να κόβεις πατρόν. Όπως και να ράβεις κουμπί, να τρυπώνεις και να ξετρυπώνεις. Συγκεντρώνεσαι σε κάτι χειροπιαστό που θέλει την αμέριστη προσήλωσή σου κι αυτό, πίστεψέ με αναβαθμίζει το ράψιμο ως τη νέα γιόγκα.

Εδώ, ανοίγω μια παρένθεση για χάρη της δασκάλας μου, που μου ζήτησε να σoυ υπογραμμίσω πόσο αναγκαίο είναι το τρύπωμα. Βλέπεις, όλες βάζουνε καρφίτσες κι η Δήμητρα για να καταλάβεις, δεν το δέχεται αυτό επουδενί. Σε βαθμό που βάζει στις μαθήτριές της να δουν ένα video από τη Chanel όπου τρυπώνουνε τα πάντα. Κλείνει η παρένθεση.

Λίγο πριν αρχίσει το τρίτο και τελευταίο μας μάθημα, η Δήμητρα με πήρε αγκαζέ και πήγαμε λίγο πιο δίπλα από το ατελιέ της στον Ερωτόκριτο, για να αγοράσουμε μαζί το ύφασμα της φούστας μου. Χάθηκα μέσα στην ποικιλία αλλά τελικά επέλεξα μια κόκκινη καμπαρντίνα –σκέφτηκα να πάρω κάτι που αφού κάνω όλη αυτή την ιστορία να κάνει μπαμ. Αποτέλεσμα: αγόρασα 80cm ύφασμα (3 €), συν 1 φερμουάρ (1 €). Στη συνέχεια, γάζωσα. Αυτό κι αν είναι εμπειρία. Μόνο αν το κάνεις μπορείς να αντιληφθείς στο πετσί σου γιατί μερικές γυναίκες που γαζώνουν συχνά, όπως η Δήμητρα, αποκτούν συναισθηματική σχέση με τη ραπτομηχανή τους. Ξετρύπωσα, σιδέρωσα και βουαλά, απέκτησα μια φούστα μέχρι το γόνατο φτιαγμένη από τα χεράκια μου, μέσα σε μια μόλις εβδομάδα.

Με τη Δήμητρα, περιττό να πω ότι είμαστε πια φίλες. Δε ράψαμε μόνο μαζί, μιλήσαμε. Για κάποιον μυστήριο λόγο, οι γυναίκες όταν πιάνουν βελόνα στα χέρια τους (μάλλον και βελόνα), μπορούν να μιλήσουν για τα πάντα. Από τους άντρες και το next big dress που θέλουμε να φορέσουμε μέχρι τα χαστούκια που μπορεί να δώσει η ζωή σε κορίτσια σαν εμάς και τι κάνουμε για να τα προσπεράσουμε.

Η κόκκινη, καμπαρντινέ, φούστα μου μπορεί να μην είναι τόσο τέλεια όσο αυτές του εμπορίου. Ξέρω τις αδυναμίες της, ξέρω πολύ καλά τις ραφές που μου έφυγε λίγο το χέρι. Όμως την αγαπώ, πιο πολύ από όλες τις φούστες μου, κι όταν τη φοράω είναι σα να περιφέρω μια καταδική μου εμπειρία, τις σκέψεις και τα όνειρα γι΄ αυτά που μπορείς να πετύχεις, ξεκινώντας από το τίποτα.

Τώρα, ονειρεύομαι ένα στράπλες, floral φόρεμα σε alpha γραμμή...