Χιούμορ που σπάει κόκκαλα, εργατικότητα, λόγος καθαρός, υπέροχη φωνή: δεν είναι παράξενο που η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου δουλεύει ασταμάτητα από τότε που βγήκε απ’ τη σχολή, και στις καλές εποχές του θεάτρου και της τηλεόρασης με πάμπολλες συμμετοχές (ενδεικτικά «Χαρά αγνοείται», «Ήρθε κι έδεσε» κ.ά.), αλλά και τα τελευταία χρόνια που, όπως λέει κι η ίδια, η κρίση έχει απομακρύνει τον κόσμο απ’ τα θέατρα. Αν διαλέγαμε ένα κύριο χαρακτηριστικό της αυτό θα ήταν ότι ζει τα πάντα στα άκρα, και όποιος είναι δίπλα της δεν βαριέται ποτέ. Φέτος πρωταγωνίστησε στις «Τρεις Αδελφές» σε σκηνοθεσία Δ. Μυλωνά, κρατώντας τον απαιτητικό ρόλο της Μάσας. αυτή την εποχή ετοιμάζει τις βαλίτσες της για Μόσχα.
«Στη Μόσχα, ή μάλλον 80 χλμ. έξω από αυτήν, εγώ και οι... αδελφές μου θα ταξιδέψουμε καλεσμένοι στο διεθνές Φεστιβάλ του Μελίχοβο. Είναι μια πόλη αφιερωμένη στον Τσέχοφ, ο ίδιος έζησε εκεί, δούλεψε σαν γιατρός. Θα παίξουμε στο σπίτι όπου έμενε, όπου και έγραψε μεγάλα έργα του όπως ο “Γλάρος”. Είμαστε η πρώτη παράσταση από την Ελλάδα που προσκάλεσε το φεστιβάλ – αυτό μας δημιουργεί τεράστιο ενθουσιασμό αλλά και άγχος. Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν τον Τσέχοφ όπως εμείς ξέρουμε την αρχαία τραγωδία».
Η σχέση της Μαρούσκας με την Αθήνα είναι αγάπης-μίσους. «Είμαι παιδί της πόλης» λέει, «μου αρέσει να χάνομαι και αυτό η Αθήνα μπορεί να στο προσφέρει. Στην επαρχία (κατάγομαι από την Έδεσσα) δεν μπορείς να εξαφανιστείς εύκολα. Όπως και οι περισσότεροι ηθοποιοί, κατά καιρούς αλλάζω στέκια. Αυτή την περίοδο, πηγαίνω συχνά στην Κουίντα, στου Ψυρρή. Τις μεγάλες ώρες στο Μπάτμαν. Είναι μύθος, είναι ιστορία. Βλέπεις από διευθυντές ορχήστρας μέχρι οδηγούς φορτηγών. Είναι το κατάλληλο μέρος για να γνωρίσεις διαφορετικούς ανθρώπους – ειδικά με τη βοήθεια του αλκοόλ!».
Η Μαρούσκα με δικά της λόγια:
Η παράσταση ήταν ένα όραμα του Δημήτρη Μυλωνά, ήθελε να φτιάξει μια ομάδα με κοινό κώδικα που να ασχοληθεί με μεγάλα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Αυτό που ψάχνουμε είναι μια σύγχρονη (όχι μοντέρνα, με την έννοια του εφήμερου) σκηνική γλώσσα για να επικοινωνήσουμε αυτά τα κείμενα με τους σύγχρονους θεατές.
Οι γυναίκες της γενιάς μου ή και μικρότερες δύσκολα αποφασίζουν να κάνουν οικογένεια. Όσο και να το θέλουμε, δεν μπορεί να μη βλέπουμε ότι οι γυναίκες πλήττωνται περισσότερο από την κρίση. Είναι πολύ περισσότερες, και δυστυχώς ακόμη γίνονται διακρίσεις. Ίσως στο θέατρο συμβαίνει λίγο λιγότερο. Οι αμοιβές πάντως δεν έχουν εξισωθεί. Η γυναίκα παραδοσιακά έχει πάρα πολλούς ρόλους (μάνα, σύζυγος, καριερίστα) οπότε η ζωή της είναι πιο δύσκολη έτσι κι αλλιώς. Στο θέατρο, με αυτά τα ωράρια, για έναν άντρα είναι πιο εύκολο να συνδυάσει οικογένεια και δουλειά.
Δύο πράγματα που μου τη σπάνε στην αθηναϊκή θεατρική σκηνή είναι η προχειρότητα και η επιφάνεια, η ευθυνοφοβία.
Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα χρόνια της κρίσης το θέατρο γνώρισε άνθηση. Το θέατρο όμως θεωρείται πολυτέλεια, είναι από τα πρώτα πράγματα που θα κόψει κάποιος στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Είναι κάτι που ιστορικά είναι συνηθισμένο, σε περιόδους κρίσης οι άνθρωποι να στρέφονται στην τέχνη. Αναζητάει την ουσία της ύπαρξης, μια λύση ίσως. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως ο αντίκτυπος είναι μεγάλος. Τα πράγματα έχουν δυσκολέψει τόσο που η μόνη λύση που αναζητούν είναι η επιβίωση-οι σκηνές είναι πάρα πολλές και η πίτα μοιρασμένη.
Η σχέση μου με την Αθήνα είναι αγάπης-μίσους. Είμαι παιδί της πόλης, μου αρέσει να χάνομαι και αυτό η Αθήνα μπορεί να στο προσφέρει. Στην επαρχία (κατάγομαι από την Έδεσσα) δεν μπορείς να εξαφανιστείς εύκολα. Επίσης είναι μια πόλη στην οποία μπορείς να κάνεις ό,τι σου έρθει στο μυαλό, όποια ώρα και αν σου έρθει!
Μεγαλύτερο μου «κατόρθωμα», είναι ότι μη έχοντας ένα πολύ δυνατό προσόν που δεν είναι άλλο απ’την ικανότητα στις δημόσιες σχέσεις, έχω καταφέρει να επιβιώσω με το σπαθί μου στο χώρο.
Όπως και οι περισσότεροι ηθοποιοί, κατά καιρούς αλλάζω στέκια. Αυτή την περίοδο, πηγαίνω συχνά στην Κουϊντα, στου Ψυρρή- τις Παρασκευές ειδικά. Τις μεγάλες ώρες στο Μπάτμαν. Είναι μύθος, είναι ιστορία. Βλέπεις από διευθυντές ορχήστρας μέχρι οδηγούς φορτηγών. Είναι το κατάλληλο μέρος για να γνωρίσεις διαφορετικούς ανθρώπους - ειδικά με τη βοήθεια του αλκοόλ!
Η μεγαλύτερη δυσκολία που συναντά ένας νέος ηθοποιός είναι η αναξιοκρατία. Είναι κοινό μυστικό. Υποκριτικά, η Ελλάδα βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Απλώς το δυναμικό δεν αξιοποιείται σωστά, λόγω έλλειψης ευκαιριών και λόγω αναξιοκρατίας. Υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν πραγματικά, αλλά και άλλοι τόσοι που δεν αξίζουν το μερίδιο της πίτας που έχουν πάρει.
Εμένα, αυτό που με έχει βοηθήσει να επιβιώσω είναι η επιμονή μου να μην με καταβάλλει μια απογοήτευση. Είμαι ανασφαλής- εξάλλου στη δουλειά μας επειδή εμείς είμαστε το προϊόν, έχουμε ζητήματα αυτοπεποίθησης. Έχω όμως πείσμα και όταν πιάνω πάτο επιμένω να σηκωθώ ξανά.
Έχω βιώσει το σεξισμό με διάφορους τρόπους. Πρώτα και κύρια, με το να νομίζει κάποιος ότι επειδή είμαι γυναίκα μπορεί να με εκμεταλλευτεί-με ανταπόδωση... Αντίστοιχα, δεν λείπουν και οι άνδρες που πιστεύουν ότι οι γυναίκες είναι λιγότερο ικανές. Στη δεύτερη περίπτωση, τον διαχειρίστηκα με πείσμα, αποδεικνύοντας ότι δεν έχει σημασία το φύλο αλλά ο άνθρωπος και οι ικανότητες του.
Η σχέση μου με τα ρούχα είναι σχεδόν ερωτική! Μου αρέσει πάρα πολύ να ψωνίζω, αλλά βεβαίως τα τελευταία χρόνια δεν είναι τόσο εύκολο να εξασκώ αυτό μου το hobby… Τα ωραία ρούχα είναι η αδυναμία μου, αλλά πάντα θέλω να αισθάνομαι άνετα μέσα σε αυτά, οπότε αποφεύγω τα στενά κοψίματα και τα ψηλά τακούνια. Για μένα μόδα είναι ότι αντιπροσωπεύει τον εαυτό μου.
Δείτε τα υπόλοιπα κορίτσια της Αθήνας με τα οποία μιλήσαμε στο τεύχος της Athens Voice: