Το σώμα μου δεν είναι αντικείμενο για debate

Το καλοκαίρι είναι μία εποχή που αντιπαθούσα (μισούσα για την ακρίβεια) από την εφηβική μου ηλικία, όπως νομίζω και οι περισσότερες κοπέλες που μεγαλώνουν με «παραπανήσια» κιλά και είναι αναγκασμένες να περάσουν τρεις μήνες με τον ιδρώτα να φεύγει με τα λίτρα, ένα μόνιμο αίσθημα αμηχανίας και μίας άνισης πάλης με τον καθρέφτη ο οποίος ποτέ δεν έχει καλά νέα να σου πει.

Η συνεχής πίεση του να περάσεις ΤΕΛΕΙΑ κάθε μέρα και κάθε νύχτα των διακοπών σου ερχόταν σε κόντρα με την εσωστρεφή φύση μου και η άσχημη ψυχολογική κατάσταση προφανώς εντεινόταν από  το γεγονός πως γύρω μου έβλεπα λυγερά κορμιά  στολισμένα με όσο το δυνατόν λιγότερα ρούχα ενώ εγώ είχα όλες κι όλες τρεις φαρδιές παντελόνες και ένα τζην που είχα κόψει στα γόνατα. Χάλια δηλαδή. Όσα νεύρα είχα μεγαλώνοντας με το που έμπαινε ο Ιούνιος, νομίζω ήταν δικαιολογημένα (ακούς μαμά;)

Παρόλη όμως την ζεστή σούπα θυμού, στεναχώριας, ντροπής κλπ στην οποία βρισκόμουν κάθε χρόνο, είχα την παρουσία της θάλασσας  που πάντα ήταν εκεί για να με δροσίσει, ανακουφίσει και να με κρύψει κατά κάποιον τρόπο, καθώς κανείς δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται για την κυτταρίτιδα ή τα χοντρά μου μπράτσα με το βουτούσα στο αλμυρό νερό. Ήμουν απλά ένα ακόμα σώμα που επέπλεε.

Για καλή μου τύχη ανήκω στην τελευταία γενιά που δεν μεγάλωσε με το Facebook και τα διάφορα παρακλάδια του να σε βομβαρδίζουν αδιάκοπα με εικόνες καλοσχηματισμένων κοιλιακών και σφιχτών γλουτών πασπαλισμένων με άμμο κι έτσι αν πήγαινα σε παραλίες που σύχναζαν κυρίως γιαγιάδες και παιδάκια μπορούσα να δημιουργήσω μία γλυκιά ψευδαίσθηση για τον εαυτό μου πως ήμουν ασφαλής και το παχουλό μου σώμα δεν ήταν έγκλημα.

Έχοντας πλέον χάσει τα κιλά και με μία διάθεση να ρουφήξω το καλοκαίρι με το καλαμάκι φορώντας όσα μίνι φουστανάκια και crop tops δεν είχα την αυτοπεποίθηση να βάλω πριν (disclaimer: δεν υπάρχει ιδανικό βάρος για να φορέσεις ότι επιθυμείς και μακάρι να μην είσαι τόσο ανασφαλής όσο εγώ) και να είμαι συνέχεια έξω, περιέργως αισθάνομαι σχεδόν καθημερινά την ίδια αμηχανία με το που ανοίξω τον υπολογιστή μου.

Δεύτερο disclaimer: ως ατόφια millennial  μιλάω το internet καλύτερα από την μητρική μου γλώσσα και δεν θα αρχίσω τώρα να το κράζω υποστηρίζοντας πως είναι ο διάβολος μεταμφιεσμένος σε μορφή html που έχει έρθει για να αφανίσει το ανθρώπινο είδος. Είναι εξάλλου μία πολύ εύκολη λύση (ο ευγενικός τρόπος για να πω ‘αφελής’) να κατηγορήσεις την ζωή online για όλα τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου.

Παρόλα αυτά, θα ήθελα να θίξω μία συγκεκριμένη συμπεριφορά των χρηστών των social media που βρίσκεται σε έξαρση αυτόν τον καιρό και έχει να κάνει με τα γυναικεία σώματα και την αγαπημένη μου θάλασσα. Τα σχόλια όχι μόνο δίνουν και παίρνουν αλλά είναι και εξαιρετικά συγκεκριμένα: ποιες πρέπει να φοράνε brazilian και ποιες όχι γιατί ο κώλος τους φαίνεται άσχημος;  Στα πόσα κιλά θεωρείσαι αδύνατη, στα πόσα καμπυλωτή και στα πόσα κήτος και φάλαινα; Πότε ακριβώς «προκαλείς» τον άλλον να σε μειώσει γιατί τα παχάκια σου του χαλούν την αισθητική και εσύ φταις που δεν κάνεις δίαιτα;

Η απέραντη ελευθερία λόγου και η δυνατότητα του καθένα να κρυφτεί πίσω από ένα username και να δωρίσει στον κόσμο την άποψή του περιμένοντας να αντιμετωπιστεί σαν ευαγγέλιο ίσως μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε πως δεν είναι τα πάντα αντικείμενο debate. Κυρίως το γυναικείο σώμα.

O ατόφιος θυμός που κανείς παρατηρεί στα σχόλια κάτω από οποιαδήποτε ανάρτηση με θέμα «παχουλές στις πλαζ» από άτομα που ακούγονται ανεξήγητα θιγμένα όταν μία γυναίκα τολμάει να φοράει μαγιό το καλοκαίρι σχεδόν σε φοβίζει. Γιατί  τέτοιο πάθος για κάτι που δεν τους επηρεάζει στο ελάχιστο; Ποιος ο λόγος να εξοργίζονται με το δικαίωμα του άλλου να υπάρχει;

Aν ήταν δύσκολο για εμένα ως έφηβη να επιβιώνω το καλοκαίρι με «παραπανήσια» κιλά (βάζω την λέξη σε εισαγωγικά γιατί έχει αρνητική αύρα και αφήνει στίγμα), τότε θα φαντάζει κόλαση για τις νέες κοπέλες του σήμερα. Κλασσική συνταγή δηλαδή για άλλη μία φουρνιά κοριτσιών με προβλήματα αυτοπεποίθησης που περνούν ολοένα και περισσότερο στο DNA μας. Κρίμα δεν είναι;

Ας το πούμε άλλη μία φορά λοιπόν, με την ελπίδα πως κάποιος ίσως ακούσει. Είναι αυτονόητο πως η πρόσβαση στην θάλασσα είναι ελεύθερη, όποιος και αν είναι ο σωματότυπός σου (εκτός και αν πρέπει να πληρώσεις 50 ευρώ για ξαπλώστρα αλλά αυτό είναι αντικείμενο γκρίνιας για άλλο άρθρο -εσένα κοιτάω, Μύκονο). Αν η αισθητική σου προσβάλλεται τόσο από την εικόνα ενός σώματος που εσύ δεν θεωρείς ωραίο, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γυρίσεις αλλού το βλέμμα και να μην ασχοληθείς. Οτιδήποτε άλλο απλώς θα σε καταδικάσει σε μία ζωή περιττού θυμού και αρνητικής ενέργειας που μόνος σου επέλεξες για τον εαυτό σου.

Ενώ οι παχουλές θα εξακολουθούν να κάνουν μακροβούτια.