10 πράγματα που μου έμαθε η Édith Piaf για τη ζωή

Η Édith Piaf γεννιέται στο Παρίσι στις 19 Δεκεμβρίου 1915 και πεθαίνει στις 10 Οκτωβρίου 1963. Το πραγματικό της όνομα είναι Εντίτ Τζοβάνα Γκασιόν αλλά ο Λουί Λεπλέ, ο άνθρωπος που την «ανακάλυψε» να τραγουδάει στο δρόμο, θεωρεί πως δεν είναι ταιριαστό όνομα για τραγουδίστρια. Αποφασίζει να την ονομάσει «Σπουργιτάκι» («Môme Piaf»).

---

10 πράγματα που μου έμαθε η Édith Piaf για τη ζωή:

1) Η ζωή είναι ρόδινη. Όσο και να πονάς, όσους ανθρώπους κι αν έχεις χάσει, όσο κι αν σε έχουν προδώσει, η ζωή είναι πάντα ρόδινη.

2) Να μη μετανιώνεις ποτέ και για τίποτα. Η κάθε σου επιλογή σε διαμόρφωσε σε αυτό που είσαι. Αγάπα τον εαυτό σου και να είσαι περήφανος για ό,τι πέρασες.

3) Ποτέ μην το βάζεις κάτω. Η παραίτηση ισοδυναμεί με θάνατο.

4) Να ξέρεις τους κανόνες και να μάθεις να τους παραβαίνεις. Να βρεις τον δικό σου προσωπικό δρόμο.

5) Να αγαπάς, να ερωτεύεσαι, να κάνεις έρωτα. Μη σταματήσεις ποτέ. Μόνο έτσι θα παραμείνεις ζωντανός.

6) Να τραγουδάς. Παντού και πάντα. Δεν πειράζει που δεν έχεις τη φωνή της. Αρκεί να έχεις την ψυχή.

7) Για να ταξιδέψεις στο Παρίσι, αρκεί να ακούσεις ένα τραγούδι της. Η Εντίτ είναι το Παρίσι.

8) Μια τεράστια ψυχή μπορεί να κρύβεται σε ένα μικροσκοπικό σώμα. Τα φαινόμενα απατούν.

9) Αν πας στο νεκροταφείο Père Lachaise στο Παρίσι και κάτσεις δίπλα στον τάφο της, ηρεμείς και έχεις την εντύπωση πως ακούς το «La vie en rose». Και σε κάνει να χαμογελάς.

10) Ένα τραγούδι μπορεί να σε κάνει να κλάψεις χωρίς  να καταλαβαίνεις τους στίχους του.

---

Με δικά της λόγια:

«Θέλω να κάνω τον κόσμο να κλαίει ακόμα και αν δεν καταλαβαίνει τους στίχους μου».

«Το να τραγουδάς είναι ένας τρόπος να δραπετεύεις. Είναι ένας άλλος κόσμος. Δεν πατάω πια στη γη».

«Νομίζω πως πρέπει να πληρώσεις για την αγάπη με πικρά δάκρυα».

«Δε με νοιάζει τι λέει ο κόσμος. Δε με αφορούν οι νόμοι τους».

«Για μένα, η αγάπη σημαίνει καυγάδες, μεγάλα ψέματα, και κανά δυο χαστούκια στο πρόσωπο».

«Όλη μου τη ζωή το μόνο που έκανα είναι να παρακούω».

«Χρήματα; Πώς τα έχασα; Δεν τα έχασα ποτέ. Απλώς δεν έμαθα ποτέ πού πήγαν».

«Ο θάνατος είναι η αρχή για κάτι άλλο».

«Δε θέλω να πεθάνω γριά».

«Ο κόσμος λέει πως θα μπορούσα να τραγουδήσω τον τηλεφωνικό κατάλογο και να τον κάνω να ακούγεται ωραία».

«Το να τραγουδάς σημαίνει να ζωντανεύεις κάτι. Αυτό είναι αδύνατο αν ο στίχος είναι μέτριος, όσο καλή και να είναι η μουσική». 

«Για μένα, το να κοιμάσαι είναι χάσιμο χρόνου. Φοβάμαι να κοιμηθώ. Είναι μια μορφή θανάτου».

«Χρησιμοποίησε τα λάθη σου, χρησιμοποίησε τα ελαττώματά σου. Τότε θα γίνεις star».

---

Τα τραγούδια της:
La Vie En Rose- Ζωή ρόδινη

Μάτια που κάνουνε τα δικά μου να χαμηλώνουν
Ένα γέλιο που χάνεται στα χείλη του
Να το πορτραίτο χωρίς ρετούς
Του άντρα στον οποίο ανήκω
Όταν με παίρνει στην αγκαλιά του
Και μου ψιθυρίζει
Βλέπω τη ζωή ρόδινη.
Μου λέει λόγια αγάπης
Λόγια καθημερινά
Κι αυτό μου κάνει κάτι.
Μπήκε στην καρδιά μου
ένα κομμάτι ευτυχίας
για το οποίο ξέρω την αιτία.
Είναι αυτός για μένα και γω για αυτόν στη ζωή,
Μου το πε, το ορκίστηκε, για μια ζωή.
Και μόνο που τον βλέπω
Αισθάνομαι μέσα μου
την καρδιά μου να χτυπάει.
Νύχτες έρωτα ατελείωτες
Μια τεράστια ευτυχία παίρνει τη θέση τους
Καημοί και πόνοι σβήνουνε
Ευτυχισμένοι, τόσο ευτυχισμένοι που μας έρχεται να πεθάνουμε.

Συνθέτες: Marguerite Monnot, Louis Guglielmi - Στίχοι: Edith Piaf

---

Non, je ne regrette rien – Όχι, δε μετανιώνω για τίποτα

Όχι, τίποτα απολύτως
Όχι, δε μετανιώνω για τίποτα
Ούτε το καλό που χουν κάνει
Ούτε το κακό. Το ίδιο μου κάνει.
Όχι, τίποτα απολύτως
Όχι, δε μετανιώνω για τίποτα
Έγιναν, σβήστηκαν, ξεχάστηκαν
Δε με νοιάζει το παρελθόν.
Με τις αναμνήσεις μου
άναψα τη φωτιά
Τις λύπες μου, τις χαρές μου
Δεν τις χρειάζομαι πια
Έφυγαν οι αγάπες
Μαζί και οι πληγές τους
Έφυγαν για πάντα
Ξαναγυρίζω στο μηδέν
Όχι, τίποτα απολύτως
Όχι, δε μετανιώνω για τίποτα
Ούτε το καλό που χουν κάνει
Ούτε το κακό. Το ίδιο μου κάνει
Όχι, τίποτα απολύτως
Όχι, δε μετανιώνω για τίποτα
Γιατί η ζωή μου, γιατί οι χαρές μου
Σήμερα ξεκινούν μαζί σου

Συνθέτης: Charles Dumont - Στίχοι: Michel Vaucaire
Γράφτηκε το 1956 και η ίδια το αφιέρωσε στη Λεγεώνα των Ξένων

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 2013.