Lifestyle

Ένα σημείωμα για τη Τζένη Βάνου

«H δική μου φωνή»

ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΟΛΑ… Το 1961 όλα στην Ελλάδα έμοιαζαν προσφορά στο βωμό της αγάπης. Ο λυρισμός έσταζε καλοκαιρινά χρώματα και οι ευαίσθητοι ήταν τα πρόσωπα της ημέρας. Η ψυχεδέλεια είχε αρχίσει στις παραλίες των νησιών και η οικιακή επανάσταση ξεκινούσε από το ραδιόφωνο, το καλύτερο αντίδοτο στη λαίλαπα του τάπερ που χτυπούσε, σαν ντίλερ, την πόρτα των νεόδμητων διαμερισμάτων «όπισθεν Χίλτον».

ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΤΑΙ… Η Τζένη Βάνου ήταν η Κυρία που τραγουδούσε τα μπλουζ με το δικό της «μοναχικό» τρόπο. Η ευαισθησία, η κομψότητα, η ελαφρώς σνομπ σοβαρότητα, η διακριτική γοητεία της ερμηνεύτριας που, ακούγοντάς την, ξαφνικά ένιωθες ότι η προσωπική συμμετοχή της στο τραγούδι ξεπερνούσε τον απλό επαγγελματισμό.

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ… Μία κρυφή συνωμοσία άρχισε να χτίζεται ανάμεσα στο κοινό και την Τζένη Βάνου. Ο κώδικας που έσπαγε κάθε νομιμοποιημένη σχέση –στα media, στους έρωτες, στα μπαρ της μεγάλης πόλης– γινόταν όλο και πιο σαφής. ΥΕΝΕΔ, μεσημέρι Κυριακής, λιωμένο από δάκρυα ρίμελ να τρέχει σαν ζωντανή αναμετάδοση, στην οθόνη των ασπρόμαυρων συσκευών. Στο πάθος και στο «αχ» κανένα «πρέπει» σοβαροφανούς marketing δεν μπόρεσε να σταθεί εμπόδιο: Η Τζένη Βάνου ξεδίπλωσε τη φωνή και την ιστορία της μέσα στη ζωή μας, όπως θα έκαναν οι ωραιότερες ηρωίδες του Αlmodovar.

Η ΣΚΛΑΒΑ… Το cult της Τζένης Βάνου μεταδίδεται σαν φιλί από στόμα σε στόμα σε νεαρούς ερωτιδείς της πόλης. Τη βρίσκουμε σε αίθουσες θεάτρων, σε lounge bars, σε CD αταξινόμητα δίπλα στο PC, μαζί με τους ηλεκτρικούς dub απελπισμένους. Και η γλώσσα που μιλάνε είναι πάντα η ίδια μόλις πέσει η νύχτα.

Αγαπημένη Τζένη Βάνου…