Η μετακίνηση με τον αριθμό 7

Έχεις ένα στυλό; 

Η χλωρίνη τελείωσε. Το φυτό έχει αρχίσει να γέρνει επικίνδυνα στο χρυσό κασπώ του και η κουζίνα προσπαθεί να διεκδικήσει τα δεδουλευμένα από τις υπερωρίες της. Η πόρτα της εισόδου είναι ανοιχτή και τα σκυλιά καταταλαιπωρημένα από τις δεκάδες παραπάνω βόλτες που έχουν κάνει το τελευταίο διάστημα. Το φως και ο αέρας παραμένουν ίδια. Στα μάτια μας όμως φαίνεται ακόμα τρομακτικά, επικίνδυνα. Περπατάμε στο δρόμο όπως πριν. Με απόσταση. Αναπνέουμε όπως πριν. Με μάσκα. Δεν ακουμπιόμαστε.

Έχεις ένα στυλό;

Πόσο μου έχει λείψει αυτό το τυχαίο άγγιγμα. Αυτό που είσαι στο μπαρ και θέλει ο άλλος να πάρει ποτό και του είσαι εμπόδιο άρα πρέπει να σε αγγίξει για να σε μετακινήσει. Ευγενικά ή αγενέστατα. Ακόμα και αυτή η αγένεια, μου έχει λείψει. Ωστόσο, στις συζητήσεις επί συζητήσεων πάνω στο «ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θέλεις να κάνεις μόλις τελειώσει η καραντίνα» είναι ότι «θέλω να πάω για μπάνιο» σε μια άδεια παραλία. Να αφήσω τον ήλιο να κάνει τη δουλειά του και εγώ τη δική μου. Γενικά, το πρόβλημά μας είναι ότι δεν αφήνουμε τίποτα να κάνει τη δουλειά του εάν προηγουμένως δεν το έχουμε ελέγξει εξονυχιστικά. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ίδιον της δικής μου γενιάς και δεν θέλω και να το μάθω γιατί δεν μπορώ αυτού του είδους τις ομαδοποιήσεις. Παρόλα αυτά, η ουσία είναι μία και είμαστε τυχεροί που βρεθήκαμε σε αυτήν την οριακή κατάσταση για να την εκτιμήσουμε. Και αυτό το γράφω εγώ που κόντεψα να τρελαθώ σκεπτόμενη ότι έπρεπε να έχω ταυτότητα για να περπατήσω στο Ζάππειο. Όμως, η αλήθεια είναι ότι πριν, μπορεί αυτήν τη βόλτα να μην την έκανα ποτέ. Να τη θεωρούσα περιττή ή ότι δεν χωράει στο χρόνο μου. Αυτήν τη στιγμή που μιλάμε έχω γίνει τουρίστας στην πόλη μου.

Φωτογραφίζω σημεία που νομίζω ότι τα βλέπω πρώτη φορά - γιατί ουσιαστικά, τώρα τα παρατηρώ. Το λουσμένο με μωβ παγκάκι, τους περίπατους στην Πλάκα λίγο πριν σουρουπώσει με μαυροφορεμένους πάτερ να χάνονται στα σοκάκια (εντάξει εκεί τρόμαξα λίγο και ταυτόχρονα πήρα τα πάνω μου ότι είμαι ηρωίδα του Μπέργκμαν), την παντοκρατορία των γάτων στο Μοναστηράκι, τα κρυφά μονοπάτια του Λυκαβηττού που σε οδηγούν σε πριβέ τραπέζια με θέα την Ακρόπολη.

Σε μια ταινία του, νομίζω είναι το «Irrational Man», ο Γούντι Άλεν εξηγεί ότι δεν υπάρχει τύχη παρά μόνο τυχαιότητα για να βρεθούμε δύο άνθρωποι μαζί. Να συζητήσουν, να ερωτευθούν. Αγνοώ την τυχαιότητα που μας έκλεισε σπίτι όμως δεν θέλω να είμαι αγνώμων απέναντί της. Και αυτό γιατί όλους, μας πήγε κάπου. Και ίσως επαναλαμβάνομαι γιατί το έχω ξαναγράψει αυτό όμως πιστεύω ακράδαντα ότι δεν έχει σημασία αν «άντεξες» ή αν «λύγισες» στην καραντίνα. Παίζει ρόλο κομπάρσου το αν έφαγες περισσότερο, το αν τεμπέλιασες, το αν δεν ήσουν στην κατηγορία εκείνων που έλιωσαν στη γυμναστική, το διάβασμα, τις καλές ταινίες. Και αυτοί όπως και εσύ όπως και εγώ το κάναμε από άμυνα απέναντι σε αυτόν τον μεγάλο ογκόλιθο που μας δόθηκε να κουβαλήσουμε. Όμως, δεν είμαστε ο Σίσυφος. Γιατί ο καθένας από εμάς αυτόν τον όγκο, τον έσπρωξε προς διαφορετική κατεύθυνση. Και τον ξεφορτώθηκε. Ή θα τον ξεφορτωθεί όταν τα πράγματα μέσα του ζορίσουν ακόμη περισσότερο. 

Έχεις ένα στυλό;

Σύμφωνα με τους ψυχοθεραπευτές που θα κάνουν τρελό καμ μπακ μετά την κοιλιά των 10’s, μετά την καραντίνα θα υπάρξουν αυτοί που θα βγουν πιο συνειδητοποιημένοι και εκείνοι που θα καλουπώσουν τον φόβο που ένιωσαν με ψεύτικες ανάγκες, καταναλωτικές αλλά και συναισθηματικής φύσεως. Αν με ρωτάς δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ένα κομμάτι μας θα μείνει σπίτι, για πάντα. Και όλο το υπόλοιπο βγαίνοντας έξω θα έχει την πραγματική ευκαιρία αυτήν τη φορά να αξιοποιήσει πρώτα τη δύναμη του σώματός του και έπειτα την αντίστοιχη της γλώσσας του. 

Γιατί αυτή η αγκαλιά, αυτή η αυθόρμητη αγκαλιά που θα κάνουμε στον άνθρωπο και τους ανθρώπους που είχαμε δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα ή που δεν μπορούσαμε να έχουμε και μας έλειψαν αφάνταστα πολύ θα είναι πέρα για πέρα αληθινή. Γιατί ακόμα και ένα μικρό ποσοστό μας κατάλαβε ότι η τεχνολογία είναι πολύ σημαντικό πράγμα αλλά είναι ανούσια όταν δεν μπορείς να ακουμπήσεις τον άλλο. Να τον αγκαλιάσεις, να τον φιλήσεις, να τον αγαπήσεις.

Έχεις ένα στυλό;

Βγαίνοντας έξω θα είμαστε μαγκωμένοι, ναι. Θα αποφεύγουμε τα πολλά πολλά, ναι. Αλλά αυτό θα συμβεί με όλους αυτούς που δεν μας νοιάζει και δεν μας ένοιαζε ποτέ να έχουμε στη ζωή μας. Ναι, είναι πράγματι σκληρό. Και ναι, αυτήν την περίοδο πολλοί από εμάς ίσως -αν έχουμε έστω και λίγο αφεθεί- καταλάβουμε ότι αυτό που είχαμε στο κεφάλι μας ως ιδανικό ήταν σχεδιασμένο με κάρβουνο. Όμως, χωρίς να θέλω να γίνω η αισιόδοξη της παρέας, αν αυτό δεν είναι τύχη τότε τι είναι αγαπητέ Γούντυ;

Έχεις ένα στυλό; 

Θέλω να γράψω μια φόρμα για την μετακίνηση 7. Αυτή που έγινε μέσα μας όσο ο κόσμος εκεί έξω ηρεμούσε. Ή όπως λένε και στις σχέσεις «έπαιρνε τον χρόνο του». Σε αυτήν την μετακίνηση ξεκινήσαμε μόνοι όμως καταλήξαμε μαζί. Μαζί με ανθρώπους που δεν καταλαβαίναμε πόσο θέλαμε να είναι στη ζωή μας γιατί δεν είχαμε ίσως το χρόνο να το κάνουμε, να το εκτιμήσουμε. Χαμένοι μέσα κινητά και οθόνες, ψάχνοντας μια τέλεια φτιαγμένη μηχανή με όμορφα χείλη και έξυπνες ατάκες που ευτυχώς, δεν θα γίνουμε ποτέ. Γιατί είμαστε και όσο αφήνουμε τη φύση και το χρόνο να κάνουν τη δουλειά τους θα είμαστε η μετακίνηση με τον αριθμό επτά. Και θα αλλάζουμε. Δίπλα στους ανθρώπους που αφήσαμε να μας αγαπήσουν.

Οπότε την πρώτη μέρα μετά την καραντίνα, εκείνο που θέλω να κάνω είναι να πάω σε εκείνη την παραλία μαζί με εκείνους που αγκαλιάζω και θα αγκαλιάσω πιο δυνατά. Κάντε και εσείς το ίδιο. 

Υ.Γ.: Απλά να συνεννοηθούμε με τις παραλίες, μην την πατήσουμε στους τίτλους τέλους.