Η καραντίνα θα τελειώσει κι εμείς θα έχουμε αλλάξει

Η απαγόρευση κυκλοφορίας σιγά σιγά φτάνει στο τέλος της. Η ζωή μας θα επιστρέψει σε μία κανονικότητα. Η τελευταία, βέβαια, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «φαινομενική» ή έστω ως «νέα». Στη διάρκεια της καραντίνας, αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε αρκετά πράγματα. Πιθανότατα αρκετές από αυτές τις αλλαγές θα συνεχίσουμε να τις «κουβαλάμε» και μετά την καραντίνα είτε αναγκαστικά, είτε από φόβο, είτε γιατί τελικά μάς ταίριαξαν, είτε γιατί είναι εσωτερικές και δεν είναι τόσο εύκολο να τις «βγάλουμε» από πάνω μας. 

Πώς θα έχουμε αλλάξει μετά την καραντίνα;  

Οι σχέσεις μας με τους δικούς μας ανθρώπους 
Είτε μείναμε στην καραντίνα μόνοι μας, είτε μαζί με τον σύντροφο ή την οικογένειά μας, όλη αυτή κατάσταση μάς βοήθησε να εκτιμήσουμε ανθρώπους. Έμεινες μόνος και ξαφνικά άρχισες να συνειδητοποιείς ότι σου λείπουν ακόμα και οι παραξενιές των αγαπημένων σου, κατάλαβες ότι η αγκαλιά κάποιων ανθρώπων είναι σημαντικότερη από κάθε έξοδο. Συνολικά κατανόησες ότι σύντροφος, φίλοι και οικογένεια δεν είναι δεδομένοι και ανά πάσα στιγμή μπορεί να τους στερηθείς, ανίκανος να πας κόντρα στην όποια κατάσταση.  

Ή, από την άλλη, το γεγονός ότι έμεινες μαζί τους στην καραντίνα ίσως είναι αιτία των συνειδητοποιήσεων σου. Ακούς όλους εκείνους τους ανθρώπους που έμειναν εντελώς μόνοι και διαπιστώνεις πόσο πιο δύσκολα θα είχαν περάσει όλες αυτές οι μέρες, αν δεν είχες δίπλα σου τους ανθρώπους σου. Ακόμα και οι καβγάδες φαντάζουν προτιμότεροι από το να ήσασταν χωριστά και από το να μην είχες κάποιον να μιλάς διά ζώσης, να γελάτε μαζί με ό,τι βλέπετε στην τηλεόραση, να υπάρχει απλά στον ίδιο χώρο δίπλα σου ως παρουσία.  

Μετά την καραντίνα θα βλέπουμε σε έναν μεγάλο βαθμό τους αγαπημένους μας όταν το θέλουμε. Τώρα, όμως, θα φροντίζουμε να τους υπενθυμίζουμε πόσο εκτιμάμε το ότι υπάρχουν στις ζωές μας τόσο με λόγια, όσο και με μικρές πράξεις μεγάλης σημασίας. Προτεραιότητα πια, όταν θα κανονίζουμε να βρεθούμε όλοι μαζί δεν θα είναι το πού θα πάμε και τι θα κάνουμε, αλλά μαζί με ποιους θα είμαστε και πώς θα περάσουμε όλοι μας ευχάριστα. Ταυτόχρονα ίσως γίνει και ένα ξεκαθάρισμα, αφού μαζί με αυτούς που χρειαζόμαστε, ανακαλύψαμε και αυτούς που τελικά λειτουργούν περισσότερο ως βάρος στις ζωές.  

Οι βόλτες μας 
Θυμάστε που ψάχναμε ποια είναι τα must μαγαζιά και περιοχές της περιόδου ή τι θα «πουλήσει» καλύτερα στο Instagram; Αυτά πια δεν θα μάς πολυνοιάζουν. Φυσικά, θα θέλουμε μια στο τόσο να δούμε κι ένα καινούργιο μαγαζί και να ανακαλύψουμε νέα σημεία της πόλης, αλλά δεν θα είναι η μόνιμη ασχολία μας.  

Τις μέρες της απαγόρευσης κυκλοφορίας, μάθαμε ότι και ένας περίπατος είναι αρκετός, ότι πιο πολύ μάς αρέσει να κοιτάμε τη θάλασσα, παρά να «χτυπιόμαστε» σε ένα παραλιακό κλαμπ, ότι το βασικό είναι να περνάμε καλά και όχι να ανεβάζουμε ιστορίες από το pop ντεκόρ ενός κατά τ’ άλλα «άψυχου» μαγαζιού. Και, όπως καταλάβαμε ποιοι άνθρωποι μάς έλειψαν, έτσι έγινε και με ένα-δύο μαγαζιά, που σε αυτά πεθυμήσαμε πιο πολύ να βρεθούμε και να ξαναζήσουμε τις όμορφες στιγμές που κάποτε μάς χάρισαν. Όχι γιατί ήταν τα πιο περιζήτητα ή τα πιο instagrammable, αλλά διότι μέσα στην απλότητά τους, κατάφεραν να γίνουν τα δεύτερα σπίτια της παρέας μας.  

Η αλληλεπίδραση με τον άγνωστο στον δρόμο 
Τον πρώτο καιρό η αλλαγή θα είναι μάλλον προς το χειρότερο. Όσο υπάρχει γύρω μας σε κάποιον βαθμό ο φόβος του ιού, θα υπάρχει και ο φόβος για τον διπλανό μας. Οι αποστάσεις θα συνεχίσουν να υφίστανται (πιθανώς και όταν δεν θα είναι πια υποχρεωτικές), τα πρόσωπα και οι εκφράσεις θα καλύπτονται από μάσκες και θα αποφεύγουμε μέχρι και τα βλέμματά μας να συναντηθούν. Αν κάποιος έρθει να μάς συστηθεί, δεν θα επιδιώκουμε καμία χειραψία, και αν δούμε έναν παλιό γνωστό, δεν θα υπάρχουν ασπασμοί και εναγκαλισμοί.  

Μέχρι που πια δεν θα φοβόμαστε. Δεν είναι δυνατόν για την ώρα να γνωρίζουμε πόσο σύντομα θα συμβεί, αλλά κάποια στιγμή ο φόβος του κορωνοϊού δεν θα υφίσταται. Τότε όχι απλά δεν θα φοβόμαστε να κοιτάξουμε τον άλλον, αλλά θα του χαμογελάμε και ίσως του λέμε μία «καλημέρα», κι ας είναι ένας γείτονας που περάσαμε χρόνια αποφεύγοντας τον. Θα εκτιμήσουμε τους γεμάτους δρόμους, που κάποτε βρίσκαμε ασφυκτικούς, τις οικογένειες με παιδιά στις παραλίες, που δεν αντέχαμε να ακούμε, τη ζωντάνια που ακούγεται έξω από το μπαλκόνι μας, που κάποτε θεωρούσαμε αιτία μετακόμισης.  

Η χρήση των social media 
Εδώ η αλλαγή θα είναι διττή. Δεν θα αλλάξουν τα social media που χρησιμοποιούμε, αλλά οι λειτουργίες τους. Ξαφνικά το chat είναι λειψό. Δεν μάς αρκούν μερικές πληκτρολογημένες λέξεις και emojis, για να αισθανθούμε ότι πράγματι επικοινωνήσαμε με τους άλλους ανθρώπους. Αν δεν μπορούμε να δούμε τον άλλον διά ζώσης, τότε θέλουμε έστω εικόνα και φωνή, να νιώσουμε ότι τον έχουμε όσο πιο κοντά μας γίνεται, ότι κυριολεκτικά του μιλάμε ή ακόμα και ότι μια μέρα, που δεν μπορούμε να βρεθούμε, κάνουμε κάτι μαζί, ακόμα κι αν κρατάμε από ένα ποτήρι κρασί μπροστά σε μία κάμερα.  

Από την άλλη, θα δούμε να γίνονται πολλά unfollow σε λογαριασμούς που φάνηκαν «ψεύτικοι». Αν πριν την καραντίνα βρίσκαμε αναληθείς και κουραστικούς κάποιους λογαριασμούς, τώρα όλο αυτό μεγεθύνθηκε. Υπό κανονικές συνθήκες, ίσως η συνεχής προβολή μίας τέλειας μες στην τρελή χαρά ζωής να μπορούσε να γίνει ανεχτή. Μπορούσες να πεις στον εαυτό σου ότι κάποιος έχει περισσότερα χρήματα ή κάνει μια άλλου τύπου δουλειά από εσένα και κατά συνέπεια είναι δυνατόν να έχει το lifestyle που προβάλει.  

Το ίδιο, όμως, δεν ισχύει στην καραντίνα. Ακόμα κι αν έχεις πολλά χρήματα ή αν μένεις σε ένα υπερπολυτελές σπίτι -πράγμα που ισχύει για μία μικρή μειοψηφία-, το να υποστηρίζεις ότι εσένα ο εγκλεισμός μόνο θετικά σου έφερε και ότι δεν είχε καμία αρνητική συνέπεια έστω στην ψυχολογία σου και έστω σε έναν μικρό βαθμό (τη στιγμή που ψυχολόγοι παγκοσμίως θεωρούν ότι είναι σχεδόν δεδομένο επόμενο της καραντίνας), μάλλον κάτι δεν πηγαίνει καλά. Είτε δεν συνειδητοποιείς την κατάσταση, είτε δεν τηρείς την απαγόρευση κυκλοφορίας, είτε λες ψέματα ή αποκρύπτεις μέρος της αλήθειας. Όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανεβάζεις τον εαυτό σου να κλαίει, αλλά ότι πρέπει να έχεις έστω μία βασική ενσυναίσθηση και οι δημοσιεύσεις σου να μην κάνουν τον υπόλοιπο κόσμο να αισθάνεται άσχημα και ενοχικά, επειδή δεν μπορεί να αντιληφθεί την καραντίνα ως θετικό γεγονός της ζωής του και δεν την εκμεταλλεύεται στο έπακρο, όπως εσύ υποστηρίζεις ότι κάνεις.