Μοto Femmes: Ελληνίδες που κατακτούν τους δρόμους με μοτοσικλέτες

Η Βάσω πάνω στη Harley, με το δερμάτινο τζάκετ, τα κρόσια στις λαβές, περιμένει να ανάψει το φανάρι στη Βασιλίσσης για να φτάσει στην κλινική που εργάζεται ως νοσηλεύτρια. Δεν θα ξεχυθεί σε μια ατέρμονη ευθεία στη μέση του πουθενά με τον αέρα να φυσάει ανέμελα τα μαλλιά της υπό το soundtrack Born to Be Wild (ενίοτε το κάνει και αυτό). Προς το παρόν, αφού ετοιμάσει πρωινό για τον γιο της, θα έρθει αντιμέτωπη με την πραγματικότητα στις αθηναϊκές λεωφόρους, ως μια γυναίκα αναβάτρια σε μεγάλου κυβισμού μηχανή. Παρόμοια η καθημερινότητα και της Ελευθερίας, της Χριστίνας, της Θάλειας, όλες τους μηχανόβιες, μέλη της ελληνικής ομάδας Moto Femmes Hellas, που μοιράζονται το ίδιο πάθος, απάντηση σε όσους αγνοούν το γυναικείο κίνημα μοτοσικλέτας στην Ελλάδα.

H ιδέα των Moto Femmes ξεκίνησε δειλά δειλά το 2014, όταν οι λίγες τότε μηχανόβιες που συναντούσαν τυχαία στους δρόμους κάποιες άλλες αποφάσισαν να φτιάξουν ένα γκρουπ, κυρίως για να κανονίζουν εύκολα κάποια κοινή βόλτα. Σιγά σιγά το ενδιαφέρον για τις γυναίκες riders μεγάλωσε, ξεκίνησαν να διοργανώνονται οι πρώτες ομαδικές εκδρομές, η παρουσία τους σε events μηχανοκίνητου αθλητισμού αυξήθηκε περισσότερο από ποτέ, και οι Μoto Femmes έφτασαν να μετρούν γύρω στα 320 μέλη από κάθε σημείο της Ελλάδας. Το σημείο συνάντησής μου μαζί τους δόθηκε στο Φάληρο.

«Είναι αλλιώς να οδηγείς μηχανή»

Η Θάλεια Δημητρίου έχει ροζ ανταύγειες και προέρχεται από οικογένεια χαρλέαδων. Μόλις στα οκτώ της ακολούθησε το Route 66 διασχίζοντας τις πολιτείες της Κεντρικής Αμερικής και το μικρόβιο της μηχανής πέρασε μέσα της, με την ίδια πλέον να ταξιδεύει ανά την Ελλάδα με τη μοτοσικλέτα της. Στα μάτια μου θα μπορούσε να είναι η δικιά μας Lea Rieck, η παγκοσμίου φήμης γερμανίδα rider που κάνει τον γύρο του κόσμου πάνω σε μηχανή. «Παππούς, πατέρας, θείοι, όλοι τους με Harley. Ήταν φυσικό και επόμενο, λοιπόν, για εμένα να προκύψει έρωτας για τους δύο τροχούς από πολύ μικρή ηλικία. Κάθε ΣΚ λείπω σε ταξίδι με τη μηχανή. Μπορεί να είναι μια κοντινή εκδρομή ως την Κόρινθο ή το Λουτράκι, αλλά και πολυήμερη, όπου διασχίζουμε όλη τη χώρα. Έχω πάει σε road trip 4 ημερών με 110 χαρλεάδες, με μπαντάνες, τζιν γιλέκο και tattoo, όπως τους έχουμε δει στις ταινίες. Η αγαπημένη μου διαδρομή όμως είναι στην ορεινή Αρκαδία. Είναι αλλιώς να οδηγείς μηχανή… Πέρα από τη συντροφιά της και την αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει, σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι αλλιώς το περιβάλλον γύρω σου. Ακούς το βουνό, μυρίζεις το δάσος».

Κράνος, μπουφάν με προστατευτικά, ειδικά γυαλιά, γάντια, μποτάκια μηχανής, επιγονατίδες. Αφού τσεκάρουν τον εξοπλισμό, οι Moto Femmes ελέγχουν και τη μηχανή. Δεν μπορούν να λύσουν μόνες τους έναν κινητήρα, αλλά έμαθαν τα βασικά μηχανολογικά, ό,τι αφορά το φλας, τακάκια, ψυγείο, μπαταρία -για την ασφάλειά τους- καθώς, όπως μου εξηγούν, στους αθηναϊκούς δρόμους κινδυνεύουν από το παραμικρό. Μια πόρτα που θα ανοίξει ξαφνικά, ένα χέρι έξω από το παράθυρο με τσιγάρο, ηλεκτρικά πατίνια που δεν δείχνουν καμία υπευθυνότητα, κι έτσι, ακόμα κι όταν έχουν προτεραιότητα, αυτές σταματούν.

Η γυναικεία αλληλεγγύη στο επίκεντρο

H Ελευθερία Αργυροπούλου οδηγεί μια «γυμνή» Yamaha. Μου εξηγεί ότι λέγεται έτσι επειδή δεν έχει μπροστινά προστατευτικά πλαστικά και η αίσθηση του αέρα που τη χτυπάει είναι διαφορετική. Ξεκίνησε να καβαλάει μηχανή πριν από 14 χρόνια επειδή την κούρασε η κίνηση της Αθήνας, και μέσα από τις Μοto Femmes δε βρήκε μόνο «συν-αβάτριες» αλλά και φίλες. Περιγράφει πως η γυναικεία αλληλεγγύη, σύντομα μέσα στην ομάδα, έγινε το ίδιο σημαντική με το κοινό πάθος για τη μηχανή. Την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού οι Moto Femmes συμμετείχαν ομαδικά στον Γύρο της Αθήνας, προκειμένου να παρακινήσουν τις γυναίκες να κάνουν τακτικά εξετάσεις.

«Το γκρουπ μας ξεκίνησε παρεΐστικα, για να συζητάμε οτιδήποτε μας απασχολεί για το "σπορ". Γρήγορα δημιουργήσαμε φιλίες μεταξύ μας και ακολούθησαν διακοπές μαζί, Κυριακάτικα τραπέζια, βοήθεια σε προβλήματα υγείας. Με τα χρόνια η φιλοσοφία της ομάδας εξελίχθηκε κι άλλο γιατί θέλαμε η αγάπη μας για τη μηχανή όχι μόνο να αναδεικνύει τη γυναικεία αλληλεγγύη αλλά να περιέχει κι ένα ευρύτερο κοινωνικό πρόσημο. Ξεκινήσαμε με τη συμμετοχή μας στον μαραθώνιο που διοργανώνει το Άλμα Ζωής, μετά με κάποιες δράσης ευαισθητοποίησης πάνω στην οδική ασφάλεια, εθελοντικές αιμοδοσίες, συμμετοχή σε μπαζάρ φιλανθρωπικού σκοπού. Πριν τον covid ξεκινήσαμε να επισκεπτόμαστε συμβολικά νοσοκομεία, ενώ  το διάστημα των πυρκαγιών του καλοκαιριού συνδράμαμε με ρούχα για τους πυρόπληκτους και με οργανωμένους καθαρισμούς».

Οι Moto Femmes αποδεικνύουν καθημερινά ότι μια γυναίκα μπορεί να είναι περήφανη αναβάτρια και ταυτόχρονα νοικοκυρά ή μητέρα. Η Βάσω Παπαδημητρίου, που οδηγεί για σχεδόν μια 10ετία μια Honda Chopper custom, 4000 κυβικών, συντονίζει τα road trips με τον ίδιο τρόπο που ετοιμάζει τα πάντα στο σπίτι της πριν από μια οικογενειακή εκδρομή.

«Τη μέρα του ταξιδιού ξυπνώ νωρίς, τσεκάρω το road book, το πλάνο της διαδρομής δηλαδή με σημειωμένες τις στάσεις για βενζίνη ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε μηχανής και ελέγχω τον εξοπλισμό. Στον δρόμο είμαι η "σκούπα στα μικρά", που σημαίνει ότι πηγαίνω πίσω από τις μηχανές μικρότερου κυβισμού, ώστε να προστατεύονται κατά κάποιο τρόπο.  Μέσα στην ομάδα λειτουργώ όπως στην οικογένειά μου, άλλωστε το ότι οδηγώ μηχανή δεν αναιρεί την ιδιότητα της μαμάς ή της συζύγου, αλλά την ενισχύει. Μάλιστα στα ταξίδια δεν ακούω ροκ, αλλά "μαμαδίστικη" μουσική, όπως Ελευθερία Αρβανιτάκη».

Με αφορμή αυτό, μαθαίνω πως στο εξωτερικό υπάρχουν αντίστοιχα και ομάδες μηχανόβιων μαμάδων (Motorcycle Riding Moms) ή διάφορα εναλλακτικά γκρουπ όπως οι έγχρωμες αναβάτριες «Black girls ride» που προσπαθούν να δημιουργήσουν νέες παραστάσεις για τις γυναίκες απανταχού και να αναγνωριστούν στην παγκόσμια κοινότητα των riders.

Το leather που έγινε φαντασίωση

Με τη Χριστίνα Μαραγκού, που ξεκίνησε με ένα Honda On/off dominator κατάλληλο για χώμα και δρόμο, συζητάμε πως το agressive στιλ που έχει συνδυαστεί με τα μεγάλα κυβικά συνεχίζει να ασκεί γοητεία. Φωτογραφίσεις περιοδικών με κοπέλες που ποζάρουν με μαγιό πάνω σε μηχανές βέβαια έχουν περάσει στη σφαίρα του «cult».

«Το sexiness έχει να κάνει με το total leather look και με τον τρόπο που οδηγεί μια γυναίκα, καθώς το σώμα και τα πόδια αγκαλιάζουν τη μοτοσικλέτα. Τα σέξι ημερολόγια με τις μηχανόβιες θεωρούνται πλέον ένα παρωχημένο και παλιακό concept που, παρόλο που συντηρείται μέχρι και σήμερα, στην ομάδα μας δεν το προωθούμε σε καμία περίπτωση και σίγουρα δεν σηκώνουμε και πολλά πολλά αν κάποιος μας προσεγγίσει χυδαία με αφορμή τη μηχανή. Τα περιστατικά αυτά ευτυχώς είναι μεμονωμένα, καθώς οι περισσότεροι άντρες εκτιμούν τις μηχανόβιες. Οι μοτοσικλετιστές μας προσεγγίζουν περισσότερο βέβαια από αυτούς που δεν έχουν επαφή με τους δύο τροχούς, οι οποίοι μας κοιτούν τουλάχιστον σαν να οδηγούμε διαστημόπλοιο. Μπροστά μου, μια μέρα, δύο χαρλεάδες παραλίγο να τρακάρουν μεταξύ τους επειδή με χάζευαν. Στο τέλος βέβαια γελούσαμε όλοι μαζί».

Για να μπει κάποια γυναίκα στην ομάδα των Moto Femmes, χρειάζεται δίπλωμα και μηχανή και να περάσει από το πρωτόκολλο που ορίζει η φόρμα συμμετοχής. Περισσότερα: Moto Femmes Hellas.