Βάφουμε πασχαλινά αυγά με τα παιδιά όσο είναι ακόμα παιδιά

Μια χρονιά βάψαμε τα αυγά ένα-ένα με κερομπογιές – όχι τις κερομπογιές τις «ειδικές για αυγά», που θυμόμουν από τα παιδικά μου χρόνια, όχι κάτι κοντές νερουλές μπογιές-στικ που έλιωναν πάνω στα καυτά αυγά, παρά κανονικές κερομπογιές αγορασμένες από σχολικά είδη μαζί με κασετίνες, μολύβια, χάρακες και τα σχετικά. Δεν είχα ξεχάσει να αγοράσω παραδοσιακές βαφές. Απλώς οι κερομπογιές μας φάνηκαν ιδανικές για κοινή δραστηριότητα, καθώς και πιο πεταχτές, πιο παρδαλές, πιο κατάλληλες για παιδικά πασχαλινά αυγά. Τα οποία έτσι κι αλλιώς ήταν ραγισμένα: το μυστικό των αυγών-που-δεν-σπάνε-στο-βράσιμο δεν το έχουμε ανακαλύψει ποτέ. Ναι, βάζουμε ξύδι, ναι, τα αφήνουμε σε θερμοκρασία δωματίου. Πρόκειται για ένα σκοτεινό ζήτημα που μας πληγώνει οπότε ας το ξεχάσουμε.

Η επιχείρηση-κερομπογιές ήτανε χρόνια πριν, επί πρώτου γιου, που τις αγοράζαμε μαζικά και μας είχανε φανεί καταπληκτική ιδέα… μόνο που δεν τρωγόντουσαν μετά τα παλιο-αυγά. Το ασπράδι είχε πάρει εκτός από χρώμα, και λίγη πατίνα από μανουάλι, με λιωμένο χρωματιστό κερί παντού και γεύση καντήλι. Κάναμε μια προσπάθεια να τα φάμε χωρίς επιτυχία – έδειχναν σχεδόν όμορφα στα καλαθάκια τους, παρδαλά και αισιόδοξα, με μικρό παράπλευρο ντεφό το ότι δεν τρωγόντουσαν. Τις επόμενες χρονιές, έχοντας μάθει το μάθημά μας, χρησιμοποιούσαμε παραδοσιακές αυγο-βαφές, κόκκινες, πράσινες, πορτοκαλί, κίτρινες και μπλε. Με τα δύο μικρότερα αδέρφια του πρώτου γιού, οι πειραματισμοί περιορίστηκαν στα αυτοκόλλητα με ενθουσιώδεις, χαμογελαστούς Χριστούληδες, κουνελάκια και μαργαρίτες: τα μισά αυτοκόλλητα έπιαναν πράγματι πάνω στα αυγά και τα άλλα μισά στα παιδικά χεράκια, όπως και στο πολύπαθο τραπέζι της κουζίνας. Δεν εννοώ τα μισά από τα 30 αυτοκόλλητα, εννοώ από τα 10 που κολλήσαμε, μισό αυτοκόλλητο έπεφτε πάνω στο αυγό και άλλο μισό σε κάποιο πηγούνι.

Όταν τα παιδιά μου ήτανε έξι χρονών, βγήκαν κάτι ωραία διακοσμητικά γιρλαντάκια για αυγά, που τα βουτούσες σε ζεστό νερό και «έδεναν» πάνω στα αυγά... απίστευτη αποτυχία, με γιρλαντάκια να δένουν πάνω σε κουτάλια και δάχτυλα, και με κάμποσα κλάματα, γιατί ήτανε από ανθεκτικό νάιλον τα καταραμένα, ίδρωνες μέχρι να τα ξηλώσεις. Με αναστεναγμό, από Πάσχα σε Πάσχα, περιορίζαμε τις επιλογές στις κλασσικές βαφές. Είχαμε αποκτήσει στο μεταξύ δεκάδες καλαθάκια, από κατασκευές νηπιαγωγείου, σχολικών εργαστηρίων και εξωσχολικών δραστηριοτήτων. Άρα χρειαζόμασταν τουλάχιστον τριάντα αυγά, για να γεμίσουμε τα καλαθάκια. Προμηθευτήκαμε και μικρά διακοσμητικά κοτοπουλάκια από γουνίτσα, να στολίσουμε τα καλαθάκια, και μερικά ψεύτικα αυγά, παραλλαγής, για περισσότερο εφέ.

Όσοι βάφουν αυγά μη-επαγγελματικά ξέρουν ότι οι βαφές στο κατσαρόλι, πόσο μάλλον στο αυγό, σπάνια καθρεφτίζουν τις εικόνες έξω από τα πακετάκια τους: βγαίνουν ροζ τα κόκκινα αυγά, μπεζ τα πορτοκαλί, τα κίτρινα είναι μόνιμη αποτυχία με ένα μουσταρδί γεμάτο λεκέδες, τα μπλε και τα πράσινα δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους παρά μόνον όταν τα ξεφλουδίσεις και πεις «αχά!» βλέποντας τις μπλε ή πράσινες ρίγες εκεί που είναι τα ραγίσματα... Παρ' όλα αυτά, από τα 30 αγορασμένα άσπρα ή μπεζ αυγά (επειδή ποτέ δεν προλαβαίνω να αγοράσω άσπρα, συνήθως ξεμένουμε στα μπεζ), από την όλη παρτίδα επιβιώνουν σε σχετικά καλή κατάσταση και με αξιοπρεπές χρώμα, γύρω στα δέκα (αυγά). Τα τσουγκρίζουμε το βράδυ της Ανάστασης και τα δέκα, και τρώμε αυγοσαλάτα πολλές μέρες μετά για να μην πάνε χαμένα.

Εννοείται ότι δεν θα ασχολιόμουν με τα αυγά καθόλου αν δεν έδειχναν ενδιαφέρον τα παιδιά όσο ήταν μικρά, και είναι μια απογοήτευση όταν μεγαλώνουν (τα παιδιά, όχι τα αυγά). Ή μάλλον, καταλαβαίνεις ότι τα παιδιά σου μεγάλωσαν όταν δεν γυρίζουνε ούτε να τα κοιτάξουν τα αυγά που βράζεις στη μεγάλη κατσαρόλα, σε σιγανή φωτιά, και με μπόλικο ξύδι. Αυτό συμβαίνει αναπόφευκτα γύρω στα 15 τους, που τα παιδιά έχουνε παρέες και γκομενικά στο φουλ, σιγά μη κάτσουν να ασχοληθούνε με βαμμένα αυγά, πασχαλιάτικα.

Οπότε τα λούζομαι μόνη μου, γίνονται χάλια όπως κάθε χρόνο, και καμαρώνω που ξεμένουνε καμιά δεκαριά χωρίς (σοβαρά) ραγίσματα για το τσούγκρισμα. Δραστηριότητα η οποία επίσης παίρνει δρόμο καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά.

Παρ' όλα αυτά... η μυρωδιά του ξυδιού σε συνδυασμό με αυγουλίλα και μπογίλα, θυμίζει Πάσχα – χαρούμενης παιδικής ηλικίας, δικιάς μου αλλά κυρίως των παιδιών μου...