Εξοπλισμός παραλίας: Γιατί χρειάζεσαι τόσα πράγματα;

Έστω ότι η πλαζ έχει ξαπλώστρες και ομπρέλες: η μεταφορά χρήσιμων αντικειμένων παραλίας μειώνεται (αφαιρείς την πετσέτα-που-απλώνεται-στην-άμμο και το ομπρελίδιο της πλαζ). Αλλά δεν εκμηδενίζεται. Απλώς στην εξοπλισμένη πλαζ η γυναίκα δεν χρειάζεται να κουβαλάει τόσα πράγματα, όσα στην μη-εξοπλισμένη πλαζ. Χρειάζεται λιγότερα πράγματα. Όχι «λίγα». Απλώς «λιγότερα».

Αφαιρούμε την πετσέτα-άμμου. Η πετσέτα-σκουπίσματος μένει, όπως και το παρεό-που-απλώνεται-στην-καρέκλα-για-να-μην-ακουμπάμε-εκεί-που-ακούμπησαν-χίλιοι-πισινοί. Μένει το καπέλο, γυαλιά ηλίου, δύο θήκες γυαλιών ηλίου (κι από ένα ζευγάρι το οποίο ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν ξέρει που βρίσκεται πλέον). Πλήρες σετ αντι-ηλιακών για πρόσωπο, χέρια, σώμα, χείλη, μαλλιά, και λοσιόν για μετά τον ήλιο. Πορτοφόλι, κλειδιά, τσιγάρα, αναπτήρας ή ηλεκτρονικό τσιγάρο με τα σεπρεπέ του, βιβλίο, δεύτερο βιβλίο σε περίπτωση που το πρώτο είναι μάπα. Ένα μπικ, μήπως πέσει η μπαταρία του κινητού και χρειαστεί κάπου να γράψουμε έναν αριθμό τηλεφώνου εντελώς απρόβλεπτα, π.χ. του καθηγητή θαλάσσιου σκι, που τόσο χρήσιμος φαίνεται σαν προσωπικότητα. Κινητό με θήκη, που η θήκη είναι χύμα γιατί την χάσαμε στο βάθος της τσάντας, αν και έχει χρησιμότητα (μη βραχεί το κινητό. Βέβαια επειδή η θήκη είναι στη μία γωνία και το κινητό στην άλλη, η χρησιμότητα της θήκης αμφισβητείται).

Χαρτομάντηλα – πάντα βολεύουν όταν έχουμε απλώσει πάρα πολύ αντι-ηλιακό ματιών στη μύτη, δική μας ή ξένη, και γυαλίζει. Ένα «απο-πάνω» του μπικίνι, του οποίου έχουμε χάσει το «απο-κάτω» και το χρησιμοποιούμε σαν σουτιέν κάτω από beachwear. Ένα μπικίνι κομπλέ, για να αλλάξουμε βγαίνοντας από το νερό, και ένα δεύτερο μαγιό, σε περίπτωση που κοπεί το σπαγκάκι του πρώτου ή σε περίπτωση που χάσουμε μισό/ή/και ολόκληρο το μπικίνι πάνω στον πανικό. Ένα μαγιό ολόκληρο, στεγνό, αν είμαστε κατά του μπικινίου.

Το beachwear (ενδυμασία παραλίας) απαιτεί ολόκληρο σακ-βουαγιάζ, αν θέλουμε να είμαστε κυρίες, που λίγο βαριόμαστε, όσο μεγαλώνουμε. Εκτός που καμιά γυναίκα δεν είναι τόσο οργανωμένο άτομο, οπότε απλώς χώνει σε μία τσάντα κανα-δυό μπλουζάκια, ένα φουστάκι που φοριέται πάνω από μαγιό αλλά και πάνω από κυλότα στην ανάγκη, ένα φαρδουλό φορεματάκι παραλίας με μπρετέλες πολύ δροσερό που απλώς ξέμεινε στην τσάντα από προηγούμενη εξόρμηση, και ένα τεράστιο Τ-shirt σε περίπτωση που πλακωθούμε στα τοστ, πέσαμε σε πανσέληνο και αισθανόμαστε τεραστίων διαστάσεων. Η «ενδυμασία παραλίας» συνήθως αποτελείται από δροσερά, πράγματα που στέκονται μια χαρά πάνω από μαγιό, άρα και δύο τουλάχιστον παρεό (αν χαλάσει το ένα;) σε έντονα χρώματα συμπληρώνουν τυχόν κενά.

Συνεχίζουμε: στέκα, κορδέλα ή κοκαλάκι για τα μαλλιά, να μην είναι χύμα όταν κάνουμε ηλιοθεραπεία. Ένα αδιάβροχο λιπ γκλος, μάσκαρα, κονσήλερ και μέηκ-απ (για τις πορωμένες) συμπληρώνει τον τομέα «καλλυντικάδικο» της τσάντας θαλάσσης. Απο κεί και πέρα, το Σύμπαν δεν έχει όρια: φορτιστής κινητού, μπαταρίες άσχετες μεταξύ τους, τσίχλες, θήκη φακών επαφής και μίνι μπουκαλάκι υγρού, αποσμητικό, κολλύριο, καθρεφτάκι, χανζαπλάστ με χαλασμένα αυτοκόλλητα (από πέρυσι μέσα στην τσάντα...), ασπιρίνες, παλαιωμένες καραμέλες, ταυτότητα, τραπεζιτική κάρτα μπας και χρειαστεί να αγοράσουμε φουσκωτό επί τόπου, μίνι ανεμιστηράκι, ατζέντα, σε περίπτωση που πλακώσουν επαγγελματικά τηλεφωνήματα, ταμπόν για ώρα ανάγκης επίσης ξεχασμένα από παρα-πρό-πέρυσι ή και μια δεκαετία στην τσάντα, προφυλακτικά γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς, baby wipes γιατί εξακολουθεί να μην ξέρει ποτέ κανείς, μία έξτρα κυλότα αν χρειαστεί να ντυθούμε επίσημα, χτένα, βούρτσα, τζελ μαλλιών και πάει λέγοντας.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αν μας συνοδεύει τυχών άντρας στην πλαζ πάντα ρωτάει (α) «τα βάζεις αυτά στην τσάντα σου ρε μωρό;» και μας χώνει διακριτικά κινητό, πορτοφόλι, βιβλίο, κλειδιά αυτοκινήτου και κλειδιά σπιτιού/γραφείου. Έπειτα με το ίδιο αθώο ύφος ρωτάει (β) «μα τι διάλο κουβαλάς μέσα σε αυτήν την τσαντάρα, δεν καταλαβαίνω....». Τα ίδια και χειρότερα κάνουν τα παιδιά μας, σε όποια ηλικία, μέχρι να κλείσουν δηλαδή τα 45-50, που έχουν ανάγκη τη μάνα τους. Η υποκατηγορία «τι κουβαλάει μια γυναίκα στην τσάντα θαλάσσης όταν έχει μικρά παιδιά» πιάνει τέσσερεις πέντε σελίδες και την αφήνουμε για άλλη φορά, όπως και την υποκατηγορία «τι κουβαλάει όταν έχει ένα ή περισσότερα μωρά».

Το γεγονός ότι μια γυναίκα έχει τσάντα θαλάσσης βασικά για να μεταφέρει με ασφάλεια την προίκα του συνοδού της, ο οποίος ποτέ δεν έχει μαζί του πετσέτα αλλά πάντα σκουπίζεται με την πετσέτα της κυρίας, είναι μία από τις μεγάλες αδικίες της ζωής. Όπως και το γεγονός ότι της βγαίνει ο ώμος να σέρνει από πλαζ σε πλαζ όλα όσα απαραιτήτως χρειάζονται τα παιδιά, ανίψια και εγγόνια της… απλώς όταν έχει φτάσει στα εγγόνια, έχει ξεφορτωθεί ταμπόν, καλλυντικά, επιπλέον μαγιό (τέρμα τα μπικίνια) και έξτρα βρακιά. Αλλά κρατάει ακόμα έστω ληγμένα προφυλακτικά, γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς.