Lifestyle

Tα μαγιό της ζωής μου

Έχουν περάσει εκατοντάδες παρδαλά μπικίνι από πάνω μου, και ένα μαύρο ολόσωμο

Τα καλοκαίρια στις παραλίες και τα πολλά μαγιό που αγοράζουν οι γυναίκες.

Κάθε καλοκαίρι βγάζω από τον πάτο της ντουλάπας μια μεγάλη τσάντα γεμάτη μαγιό: μπικίνι άσχετα μεταξύ τους, τα πάνω με τα κάτω, μπερδεμένα με παρεό και κορδόνια από παλιότερα μπικίνι, εξαφανισμένα από καιρό. Τα πρώτα τριάντα χρόνια της ζωής μου φορούσα αυτά τα μπικίνι –τριγωνάκια, μίνι, με κορδόνια, χωρίς υποστήριξη στα μεμέ– μέχρι την πρώτη γέννα οπότε πήρανε δρόμο τα ανυποστήρικτα κι έδωσαν τη θέση τους σε σουτιεν-οειδή «απάνω», με μικρό έλασμα κάτω από κάθε στήθος. Είχα κι ένα ολόσωμο μαύρο μαγιό από τον καιρό της πισίνας (κολυμπούσα ελεύθερο) το οποίο δεν φορούσα ποτέ γιατί κρύωνε η κοιλιά μου – το έβαλα μερικές φορές μετά την πρώτη γέννα κι έπειτα αποφάσισα να κάνω πολλούς κοιλιακούς.

Οι κοιλιακοί είναι αστεία υπόθεση όσο είσαι 20, 30 και 40 χρονών, τους έκανα για πλάκα, και η κοιλιά μαζεύτηκε γρήγορα. Συνέχισα με τα μπικίνι όπως όλα τα κορίτσια που έχουν μεγαλώσει κοντά σε θάλασσα: έχουμε από δέκα τουλάχιστον η κάθε μία, μπορεί και από είκοσι, αν μετρήσουμε και κάποια με χαλασμένα λάστιχα, ή που φοριούνται μόνο για ηλιοθεραπεία επειδή σου βγαίνουν όταν κολυμπάς, ή που δεν φοριούνται πια επειδή το σώμα σου έχει αλλάξει και κάνεις ότι δεν το βλέπεις. Η δεύτερη εγκυμοσύνη κατέληξε σε καισαρική, τα είχα πια τα χρονάκια μου (47), ήταν και δίδυμα τα μωρά, άντε να την μαζέψεις μετά την κοιλιά. Άντε να χωρέσεις στα παλιά σου μπικίνι, όχι ένα μήνα (όπως στον πρώτο τοκετό) ούτε έξι μήνες μετά το μεγάλο γεγονός… Η κοιλιά μετά την καισαρική κάνει αυτό το νόστιμο κόλπο που λέγεται «ποδιά», το δέρμα της χαλαρώνει και κρέμεται πάνω από την τομή, και πάνω από το βρακί σου, σα να έχεις μέσα μούσμουλα (στην κοιλιά σου) που βαραίνουν προς τα κάτω. Χτυπήθηκα και πάλι στους κοιλιακούς… αλλά αγόρασα και δύο μπικίνι καινούργια, σε μεγαλύτερα νούμερα από τα παλιά, πιο ελαστικά, και με τριπλή υποστήριξη στα μεμέ. Γιατί άλλο να θηλάζεις ένα μωρό κι άλλο να θηλάζεις δύο μωρά, όσο να ‘ναι, τα κάνεις λάστιχο τα βυζάκια σου.

Τα πράγματα πήγαιναν σχετικά καλά ως τα 58 μου: είχα περάσει σαράντα καλοκαίρια με είκοσι μπάνια μίνιμουμ ανά καλοκαίρι, ανακατεύοντας παλιά και καινούργια μπικίνι, και ένα ολόσωμο, αχρείαστο να ‘ναι. Σαράντα καλοκαίρια με ανακατεμένα, μικρά και μεγάλα μπικίνι, είναι μια χαρά. Κάμποσα είχαν χαλάσει χωρίς γυρισμό κι είχαν πεταχτεί, και ορισμένα τα κρατούσα επειδή τα είχα χρυσοπληρώσει, τα λυπόμουν να τα πετάξω, ήτανε καλές μάρκες με ωραία χρώματα και σχέδια.

Στα 58 μου έβαλα ακόμα πιο στην άκρη τα μικρά μπικίνι με την βεβαιότητα πια ότι δεν θα τα φορέσω ποτέ. Κάπως μου φαινότανε και ίου να κυκλοφορώ με ένα ροζ καρό μπικίνι στην οποιαδήποτε πλαζ, εξήντα χρονών γυναίκα. Από την άλλη, δεν ήμουν κι έτοιμη να ασπαστώ το μαύρο ή σκούρο μπλε μαγιό «της ηλικίας μου», βαριόμουν, και βαριέμαι ακόμα, ας έχω περάσει τα εξήντα καιρό τώρα. Η δικαιολογία μου για τις χρωματικές επιλογές (ένα κόκκινο κι ένα κατακίτρινο μπικίνι πχ, με μεγαλούτσικα βρακιά και υποστηρικτικά σουτιέν) όταν με στραβοκοιτάνε τα παιδιά μου είναι ότι θα με μαρκάρουν οι ναυαγοσώστες από μακριά, έτσι και πάθω τίποτα μέσα στη θάλασσα, ενώ άμα φοράω μαύρο-μπλε μαγιό ούτε που θα με πάρει το μάτι τους.

Το μπικίνι προϋποθέτει μια αυτοπεποίθηση που δεν θυμάμαι κιόλας, αλλά πρέπει να την είχα για σαράντα χρόνια πάνω-κάτω. Με έκοφτε, και με κόφτει ακόμα, να λιαστώ για λίγο κι έπειτα να μπω στη θάλασσα να κολυμπήσω για πολύ. Βγάζω το σουτιέν με τις μπανέλες όταν κολυμπάω και το ξαναφοράω όταν πλησιάζω στη στεριά, μη δει κανένα αθώο παιδάκι τα ψιλοκρεμαστά μεμέ μιας εξηντάρας+ που έχει θηλάσει τρία μωρά επί εννιά μήνες έκαστο, γιατί θα πάθει σοκ το παιδάκι και δεν θα μπορεί να κλείσει μάτι. Εννοείται η κοιλιά δεν στρώνει όσους κοιλιακούς κι αν κάνω, που δεν κάνω πολλούς πια. Εννοείται προσπαθώ να μην καμπουριάζω όταν είμαι σε πλαζ με το (μεγάλο) μπικίνι μου, προσπαθώ να στέκομαι ίσια, για να δικαιολογώ το ίδιο το μπικίνι – άμα είναι να καμπουριάζω, σκέφτομαι, ας βάλω και το μαύρο ολόσωμο μαγιό. Που θα έχει σίγουρα πιτσικάρει, σαράντα χρόνια κλεισμένο στον πάτο της ντουλάπας.

Τα τελευταία δύο χρόνια η κόρη μου ξετινάζει την τσάντα με τα μαγιό κι όλο και κάτι βρίσκει: ένα φούξιο βρακί (Παναγία μου!) που φορούσα στα 25-30, ένα σουτιέν-μπαντάνα που μάλλον δεν φορούσα ποτέ, ένα ασημένιο σουτιέν που το βρακί του είχε χαθεί στη Μύκονο παρακαλώ πριν τριάντα χρόνια, ένα μαύρο Dolce & Gabbana με cut-outs που το είχα αγοράσει σε κάτι εκπτώσεις αλλά δεν το φόρεσα (άφηνε άσπρα τριγωνάκια εκεί που δεν χρειαζότανε να έχω άσπρα τριγωνάκια, ήταν σαν να έδειχνα με άσπρο δέρμα «εδώ, εδώ!») Η κόρη μου είναι 14μισό και τα φοράει όλα μου τα παλιά μπικίνι με μπρίο, πολύ καλύτερα απ’ ό,τι τα φορούσα εγώ… εκτός από αυτά με τα χαλασμένα λάστιχα, τα οποία φοράω ακόμα, κι ας μου τη λέει. Τα προτιμώ, από το να δοκιμάζω μπικίνι σε υπερ-φωτισμένα, παγωμένα δοκιμαστήρια τώρα που όλα απάνω μου απαιτούν πολλαπλή υποστήριξη.

Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να αντισταθώ στις εκπτώσεις των μπικίνι, γκρίνια-ξε-γκρίνια, μπαίνω στα υπερ-φωτισμένα δοκιμαστήρια, γίνομαι κασάτη, αλλά εξακολουθώ να ψάχνω το μυθικό, εμπριμέ, ανεβαστικό, καλοκαιρινό μπικίνι που θα με κάνει να αισθανθώ 20, 30, 40 ή έστω 50 χρονών…