Charles και Ray Eames: Το σπουδαιότερο ζευγάρι στην ιστορία του design

Το περίφημο ζευγάρι από την Αμερική, ο Charles και η Ray Eames, από τους σημαντικότερους σχεδιαστές επίπλων του 20ού αιώνα, λάτρεψε ο ένας τον άλλον και μαζί λάτρεψαν το design. Το δημιουργικό μυαλό τους ήταν ένα outlet ιδεών, ένα όχημα πειραματισμού και ατελείωτης γνώσης. Ήξεραν να εκτιμούν την αξία μιας καλής ιδέας. Φρόντιζαν απλά να παίζουν μαζί της και να την εξελίσσουν με τον καλύτερο τρόπο. Δεν υπήρχε τότε το Google για να δώσει απαντήσεις, μοναδική οδός ήταν ο πειραματισμός. Και όπως έλεγε ο Charles:

«Το πιο σημαντικό είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις και το δεύτερο, να μην φοβάσαι το πού θα σε οδηγήσει η επόμενη ιδέα σου».

Σχέδια για μια ζωή

Δεκαετία του ’50 και στις Ηνωμένες Πολιτείες όποιο ζευγάρι ήθελε να θεωρείται μοντέρνο, συμβατό με το κομψό lifestyleπου πρόσταζε η εποχή, αποκλείεται να μην είχε στον χώρο του και μια καρέκλα Eames. Σε αυτήν ξαπόσταιναν τα κολεγιόπαιδα για λίγα λεπτά στα πάρτι πριν συνεχίσουν να χορεύουν στους ρυθμούς του Έλβις, σε αυτήν κάθονταν κομψές κυρίες με pencil φούστες και πέρλες στο λαιμό, στα gossip parties που συνόδευαν τις επιδείξεις με τα τάπερ της Tupperware. Ανεξάρτητα πάντως από το σενάριο που μπορεί να διαδραματιζόταν στο εκάστοτε –προοδευτικό όπως είπαμε- σπίτι, σταθερή επιλογή ήταν η design πινελιά που πρόσφερε το υπέροχο ζεύγος Eames. Tο εμβληματικό ζευγάρι έμπνευση, μέσα από τις δημιουργίες του, έδωσε μορφή στον τρόπο που ζούμε. Εκείνος ο Charles. Εκείνη η Ray. Εκείνος αρχιτέκτονας, εκείνη ζωγράφος. Το αστείο που συνόδευε τη ζωή τους ήταν ότι εκείνος ήταν ένας αρχιτέκτονας που ποτέ δεν τελείωσε τη σχολή αρχιτεκτονικής και εκείνη μια ζωγράφος που δεν ζωγράφισε ποτέ.

Έγιναν διάσημοι για τις iconic καρέκλες που σχεδίασαν και που ουσιαστικά άλλαξαν την ιδέα που είχε μέχρι τότε ο κόσμος για τα μοντέρνα έπιπλα, ενώ μέχρι σήμερα τα έπιπλά τους παραμένουν στην θέση τους σαν derigueur μανιφέστα στα σπίτια με τα πιο cool interiors. Αυτή όμως είναι μονάχα μια όψη της δουλειάς τους, καθώς η συνεισφορά τους υπήρξε ρηξικέλευθη και σε άλλους τομείς με τους οποίους ασχολήθηκαν, όπως η αρχιτεκτονική, το industrial design, το graphic design, ο σχεδιασμός υφασμάτων, η φωτογραφία, η παραγωγή ταινιών κ.ά.

Τα σχέδια είναι για να αλλάζουν

Ο Charles Eames γεννήθηκε το 1907 στο Σαιντ Λούις στο Μιζούρι. Το 1936 ξεκίνησε να σπουδάζει αρχιτεκτονική στο «Washington University», τον έδιωξαν όμως δυο χρόνια αργότερα λόγω της –ενοχλητικής για τους καθηγητές του- αφοσίωσης που έδειχνε στις αρχές του Frank Lloyd Wright. Χωρίς επίσημη άδεια αρχιτέκτονα, έφτιαξε δυο εκκλησίες στο Aρκάνσας και τρία σπίτια στο Σαιντ Λούις, πριν φορτώσει το αυτοκίνητο και μετακομίσει στο Μίσιγκαν, προκειμένου να φοιτήσει στην «Cranbrook Academy of Art». Ανήσυχο πνεύμα, μπορεί να μην πήρε πτυχίο, ανάμεσα όμως σε σπουδές, χτισίματα και μετακομίσεις ντύθηκε γαμπρός και παντρεύτηκε την κοπέλα του, αγαπημένη του από τα χρόνια που πήγαιναν κολέγιο. Απέκτησαν αμέσως μια κόρη, την Lucia, ο γάμος τους όμως δεν θα διαρκούσε πολύ, γιατί μετά την μετακόμισή τους ο Charles θα ερχόταν αντιμέτωπος με μια σπουδαία ανακάλυψη. Ήταν το 1940 όταν ανακάλυψε τη Μούσα του, αυτή που στο μέλλον θα του έδινε έμπνευση και ταυτόχρονα θα συμπλήρωνε με το δικό της ταλέντο και αστερόσκονη τις δημιουργίες του. Γοητεύτηκε όταν γνώρισε στη σχολή μια μελαχρινή κοπέλα με μαύρα μάτια, μια γεμάτη περιέργεια ζωγράφο που άκουγε στο όνομα Ray. Mια αχτίδα φωτός, στο συνήθως παγωμένο Μίσιγκαν ήταν αρκετή για να την ερωτευτεί τόσο πολύ και ν’αποχαιρετήσει χωρίς δεύτερη σκέψη τη γυναίκα του, και τη νεογέννητη κόρη του.

Για την ιστορία, η πολιορκία της Μούσας του είχε ξεκινήσει πριν ακόμα χωρίσει και ενώ είχε μόλις γίνει πατέρας. Παρά το έντονο φλερτ, το «οχυρό» Ray παρέμενε απόρθητο. Στο τέλος ο χωρίς ανταπόκριση ερωτοχτυπημένος Charles της έστειλε ένα γράμμα, σαν μια τελευταία αγανακτισμένη προσπάθεια να την κατακτήσει. Σε αυτό, αποκαλώντας την «Αγαπητή Δεσποινίς Kaiser», της εξηγούσε ότι ήταν σχεδόν 34 ετών, εργένης (ξανά) και απένταρος. Της έλεγε ότι την αγαπά πολύ και ότι θα ήθελε να την παντρευτεί πολύ πολύ σύντομα. Παραδεχόταν ότι δεν μπορούσε να της υποσχεθεί ότι θα είχε την δυνατότητα να τους συντηρήσει πολύ καλά, θα έκανε όμως τα πάντα αν του δινόταν η ευκαιρία. Κλείνοντας το γράμμα, με ένα χαριτωμένο σκίτσο, τη ρωτούσε τι νούμερο δαχτυλίδι φοράει στο δάχτυλο που φοράμε τη βέρα. Η προσπάθειά του κρίθηκε επιτυχής, καθώς η Bernice Alexandra Kaiser –όπως ήταν το πραγματικό της όνομα– τελικά ενέδωσε στο φλερτ. Παντρεύτηκαν το 1941, μετακόμισαν σε ένα διαμέρισμα στο Λος Άντζελες και ξεκίνησαν αμέσως να σχεδιάζουν τον μέλλον τους, κάτι που έκαναν καθημερινά για τα επόμενα 37 χρόνια που έζησαν μαζί.

Τα πάντα… Ray

Η καλή τύχη του Charles μπορεί να άνθισε αφότου γνώρισε τη Ray στη Σχολή Καλών Τεχνών, νωρίτερα όμως κάποιος άλλος είχε φυτέψει τον σπόρο της ευτυχίας-επιτυχίας. Ενόσω ήταν ακόμα παντρεμένος με την πρώτη του γυναίκα, συνάντησε δυο ευφυείς Φιλανδούς αρχιτέκτονες, πατέρα και γιο, τον Eliel και τον Eero Saarinen. O γιος και μετέπειτα φίλος του ήταν εκείνος που ενθάρρυνε τον Charles να συνεχίσει τις σπουδές του στην σχολή Cranbrook στο Μίσιγκαν. Εκεί, όπως αποδείχτηκε, θα πετύχαινε διπλό τζάκποτ αφού, εκτός από το ότι συνάντησε τη Ray, εκεί στο Μίσιγκαν παρέα με τον Eero έφτιαξαν έναν καινούργιο τύπο καρέκλας από ένα καινούργιο υλικό, το κόντρα πλακέ. Στόχος τους ήταν να δώσουν σε ένα κομμάτι κόντρα πλακέ το σχήμα καρέκλας. Και όπως φάνηκε τα κατάφεραν. Αυτή η καρέκλα ήταν που θα τον έβαζε στη θέση των επιτυχημένων καθώς το 1940 η συμμετοχή τους με αυτήν σε ένα διαγωνισμό που διοργάνωνε το ΜΟΜΑ τους έδωσε το πρώτο βραβείο. Η χαρά τους ήταν τεράστια έπρεπε όμως να πατήσουν «pause» στα σχέδιά τους καθώς έξω από το υπέροχα δημιουργικό περιβάλλον του διάσημου μουσείου μαινόταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Από τις καρέκλες, στους νάρθηκες!

«Δεν κάνουμε Τέχνη, λύνουμε προβλήματα» θα έλεγε λίγο αργότερα ο Charles θέλοντας να «υπηρετήσει» και εκείνος στον αμερικανικό στρατό, παρέα φυσικά με την Ray και με όπλο την καινοτομία. Με τόσους πολλούς τραυματίες, υπήρχε επιτακτική ανάγκη για νάρθηκες. Το πολυμήχανο ζευγάρι σκέφτηκε και σχεδίασε ένα πραγματικά επαναστατικό προϊόν, ένα νάρθηκα από κόντρα πλακέ -με την τεχνική που είχε εφαρμόσει νωρίτερα στον σχεδιασμό επίπλων-, εξαιρετικά πρακτικό αλλά και όμορφο. Το προϊόν ήταν ελαφρύ, φθηνό στην παραγωγή του και με εξαιρετικά χαμηλό κόστος μεταφοράς. Σαν αποτέλεσμα εκατοντάδες από αυτά τα καινοτόμα προϊόντα παρήχθησαν και μεταφέρθηκαν στις εμπόλεμες ζώνες. Και έχει πραγματικά ενδιαφέρον ότι σήμερα τα αντικείμενα αυτά που επούλωσαν τραύματα, κομμάτια ιστορίας αν το σκεφτεί κανείς, συλλέγονται φανατικά και εκτίθενται σαν έργα τέχνης σε μουσεία, γιατί αποτελούν και αυτά κομμάτια από το δημιουργικό σύμπαν που συνέθεσαν οι Eames. Eίναι απλά, λειτουργικά και μοντέρνα.

Ζωή και χρώμα

Μετά το τέλος του πολέμου το μετα-πολεμικό κοινό των προαστίων της Αμερικής επιθυμούσε ένα νέο είδος διακόσμησης και ο Charles με την Ray ήταν εκεί για να τους το δώσουν. Η χρηματοδότηση που είχαν λάβει νωρίτερα από το Αμερικανικό Ναυτικό για τους νάρθηκες τους επέτρεψε να ορθοποδήσουν οικονομικά και ν’ αφοσιωθούν περισσότερο στον σχεδιασμό επίπλων και τη μαζική παραγωγή. Την καρέκλα του, αυτή που είχε κερδίσει για τον διαγωνισμό στο ΜΟΜΑ μετά από εξαντλητικές προσπάθειες βελτίωσης που έκανε, κατάφερε να την οδηγήσει πέρα από το μονοπάτι της Τέχνης στη λεωφόρο του εμπορίου μέσω νέων παραγωγικών μεθόδων. Με την είσοδό της στην αγορά, συνάντησε μεγάλη επιτυχία ενώ ακολούθησαν σύντομα καναπέδες και ολόκληρες σειρές επίπλων. Οι Eames ήταν πασίγνωστοι και πλούσιοι με τα ονόματά τους να γίνονται brand χαρακτηρίζοντας το στυλ των σπιτιών της πλούσιας μεσαίας τάξης. Τα σχέδιά τους ήταν ευχάριστα και ελκυστικά σε μοδάτα νεαρά στελέχη επιχειρήσεων και όχι μόνο σε καλλιτέχνες και διανοούμενους. Ο κόσμος είχε την επιθυμία να διασκεδάσει και να ζήσει σε όμορφα σπίτια. Ο Charles συνήθιζε μάλιστα να παρομοιάζει έναν καλό σχεδιαστή με έναν καλό οικοδεσπότη ο οποίος προβλέπει τις ανάγκες των καλεσμένων του.

Το 1947 ήταν η χρονιά που το ζευγάρι ίδρυσε το Eames Office, μια δημιουργική φωλιά επεξεργασίας των ιδεών τους, στην περιοχή του Venice στην Καλιφόρνια. Σε αυτό το τεράστιο σε μέγεθος, εργαστήριο-studio, σχέδια επίπλων εναλλάσσονταν με μινιατούρες κινηματογραφικών σετ, ενώ στοίβες με σημειώσεις της Ray γραμμένες σε πακέτα τσιγάρων μπερδεύονταν με εκατοντάδες φωτογραφίες και αρχιτεκτονικά σχέδια για διάφορα projects που αναλάμβαναν.

Σπίτι είναι εκεί που βρίσκεται η Ray

Μπορεί ο Charles να είχε την ιδέα και να σύστησε το modernist design στην Αμερική, η Ray όμως ήταν εκείνη που μαλάκωσε τις σκληρές άκρες στα σχέδιά του, κάνοντάς τα ελκυστικά στις μάζες. Γεννημένη το 1912 στο Σακραμέντο της Καλιφόρνια, έμαθε να ζωγραφίζει στην Νέα Υόρκη υπο την καθοδήγηση του Γερμανού εξπρεσιονιστή εμιγκρέ, Hans Hofmann. «Ποτέ δεν παράτησα την ζωγραφική, απλά άλλαξα την παλέτα μου» συνήθιζε να λέει όταν την ρωτούσαν για το αν τελικά η καριέρα που επέλεξε την απομάκρυνε από τις αρχικές σπουδές της. Ο Charles θεωρούσε την Ray σε όλη τους την πορεία σαν ισοδύναμο συνεργάτη στις δημιουργίες τους. «Οτιδήποτε και αν κάνω, η Ray μπορεί να το κάνει καλύτερα» παραδεχόταν. Πραγματικά αξιέπαινη και γεμάτη αγάπη δήλωση, για την σύζυγο και καλλιτεχνική του σύντροφο, αν σκεφτεί κανείς ότι o κόσμος συχνά τη θεωρούσε τη μικρή βοηθό του μεγάλου δημιουργού. Η εποχή, βέβαια, έμοιαζε με σκηνικό του Mad Men όπου ακόμα και οι πιο προικισμένες γυναίκες συχνά θεωρούνταν απλά σύζυγοι ή γραμματείς. Ανεξάρτητα πάντως από το πώς την έβλεπε ο κόσμος, η συμβολή της ήταν διακριτική και την ίδια ώρα καθοριστική, καθώς το μάτι της ήταν εκπαιδευμένο στην λεπτομέρεια ενώ κουβαλούσε στο κεφάλι της ένα σωρό ιδέες. Πίστευε στο χρώμα και την διασκέδαση και σίγουρα χωρίς την Καλιφορνέζικη παιχνιδιάρικη συνεισφορά της, οι δημιουργίες του Charles θα έδειχναν πολύ αυστηρές. Έτσι αυστηρό -εξωτερικά όμως μόνο- ήταν και το εμβληματικό σπίτι που σχεδίασαν μαζί και έχτισαν το 1949, το Eames House, σε ένα λιβάδι στο Pacific Palisades με θέα τον Ειρηνικό Ωκεανό. Ένα σπίτι που θα γινόταν τα επόμενα χρόνια μια Μέκκα για καλλιτέχνες, φοιτητές και λάτρεις του design.

Το Eames House

Μοιάζοντας στο σχήμα με κουτί από παπούτσια, και έχοντας τεράστια παράθυρα, φτιάχτηκε από γυαλί και ατσάλι, αντικατοπτρίζοντας την αισθητική του Charles ενώ το εσωτερικό του στολίστηκε με ιδιαίτερα αντικείμενα Τέχνης, παιχνίδια, βιβλία, υφάσματα και σουβενίρ από τα ταξίδια τους, φανερώνοντας την αισθητική της Ray η οποία άσχετα από το μινιμαλιστικό design λάτρευε να το γεμίζει πράγματα . Φύτεψαν ευκάλυπτους τριγύρω από το κτίσμα θέλοντας να τοποθετήσουν τον μεταλλικό «εισβολέα» σε αρμονία με τη φύση. Εκφράζοντας τη ριζοσπαστική σχεδιαστική κουλτούρα και των δυο, το σπίτι ήταν απίστευτα ανάλαφρο και απλό στο σχέδιό του, ειδικά προσαρμοσμένο να ικανοποιεί τις απαιτήσεις του ζευγαριού αφού έζησαν εκεί όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

Eames Look: μια θέση στο σήμερα

Η ματιά του ζεύγους Eames έφερε αναμφισβήτητα μια φρέσκια προσέγγιση σε μια παραδοσιακή τέχνη. Με οδηγό την περιπέτεια και τον ενθουσιασμό σχεδίασαν έπιπλα κομψά, εκλεπτυσμένα και πανέμορφα απλά, σχέδια που παρέμεινα διαχρονικά. Τοποθέτησαν στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της λειτουργικότητας και την έκαναν mainstream, δίνοντας στα προϊόντα τους μια παιχνιδιάρικη και ταυτόχρονα λειτουργική υπόσταση. Αυτό ήταν και είναι το «Eames look» το οποίο μέχρι σήμερα ταιριάζει με αυτό που είχε πει ο Charles ότι «η ζωή μπορεί να γίνει καλύτερη μέσα από το design».

Μερικά από τα εμβληματικά σχέδια των Eames

Η πλαστική καρέκλα DSR που δημιούργησε το ζεύγος το 1948, είναι από τις πιο γνωστές και αντιγραμμένες καρέκλες στον κόσμο. Είναι γνωστή και ως καρέκλα «Άιφελ» αφού το σχήμα που έχουν τα μεταλλικά της πόδια θυμίζουν τον Πύργο του Άιφελ.

Η πολυθρόνα Lounge μαζί με το κάθισμα Ottoman θεωρείται το πιο εμβληματικό έπιπλο του 20ού αιώνα και είναι αυτό που εκτόξευσε τη φήμη του ζεύγους ανά τον πλανήτη. Πολυθρόνα και υποπόδιο κυκλοφόρησαν το 1956 και είναι κατασκευασμένα από κόντρα πλακέ και δέρμα ενώ το σετ θεωρείται από τις πιο αναπαυτικά, αναγνωρίσιμα και αντιγραμμένα στον κόσμο.

Το 1945 και μετά από πενταετείς δοκιμές, κυκλοφόρησαν την «Lounge Chair Wood» μια οικονομική, υψηλής όμως ποιότητας καρέκλα από κόντρα πλακέ της οποίας η πλάτη ενώνεται με το κάθισμα με το ίδιο υλικό και με σχέδιο που μοιάζει με σπονδυλική στήλη. Το 1999 η καρέκλα έλαβε τον τίτλο του «καλύτερου design του 20ού αιώνα» από το περιοδικό Time.

Δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς τις οργανικές φόρμες στα έπιπλα χωρίς τη «La Chaise». Την σχεδίασαν το 1948 εμπνευσμένοι από το γλυπτό «Floating Figure» του Gaston Lachaise. Αρχικά τη σχεδίασαν ως ξαπλώστρα για το διαγωνισμό του ΜΟΜΑ στη ΝΥ. Η φόρμα της έχει μια σαγηνευτική κομψότητα και επιτρέπει μια μεγάλη ποικιλία θέσεων και ανάκλισης. Θεωρείται το σύμβολο του οργανικού σχεδιασμού.

Η διάσημη καρέκλα γραφείου η «Aluminium Chair» κυκλοφόρησε το 1958. Αρχικά κατασκευάστηκε σαν καρέκλα κήπου για το σπίτι του J.Irwin Miller (Αμερικανός βιομήχανος, συλλέκτης και προστάτης της σύγχρονης αρχιτεκτονικής από την Ιντιάνα). To 1958 την παρήγαγε πρώτη η Herman Miller και στα 80s η Vitra.

Oι μεταλλικές καρέκλες «Wire Chairs» φτιάχτηκαν το 1951 παραμένουν όμως μέχρι σήμερα δημοφιλείς και εντυπωσιακές.

Ταξίδι στον χρόνο

Η ζωή του Charles και της Ray έμοιαζε με ένα κολάζ ιδεών που προέκυπτε από το  ταξίδι ανακάλυψης  του κόσμου. Ήταν περίεργοι και οι δυο για τον κόσμο που μας περιβάλλει, ενώ το design ήταν απλά ο δικός τους ποιητικός τρόπος να μοιραστούν με τον κόσμο  αυτά που ανακάλυπταν στην πορεία.  Ο Charles πέθανε 21 Αυγούστου του  1978 κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στο Σαιντ Λούις, ενώ  10 χρόνια μετά, ακριβώς την ίδια ημέρα  έφυγε και η Ray. Στο μεταξύ, εκείνη είχε ολοκληρώσει όλα τα projects τα οποία είχαν ξεκινήσει μαζί και έπειτα «κρεμώντας το καπέλο του σχεδιαστή» είχε αφιερώσει τη ζωή της στο να επικοινωνήσει μέσα από τις ομιλίες και τα γραπτά της τις θεωρίες και τις πρακτικές που είχαν αναπτύξει με τον Charles. Μέχρι σήμερα η δουλειά τους παραμένει σημείο αναφοράς για όλους τους σχεδιαστές όχι μόνο από αισθητικής πλευράς αλλά και για την ακαταμάχητη joie de vivre που ξεχειλίζουν. «Παρατήρησε το συνηθισμένο» ήταν ένα από τα  μάντρα που έλεγαν  καθώς σχεδίαζαν αντικείμενα που καθόρισαν την όψη του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα ενώ συνεχίζουν να διαμορφώνουν τις ζωές και του 21ου.

Μερικά ακόμα πράγματα που -ίσως- δεν γνωρίζετε για τους Charles και την Ray Eames

H Ray γνώρισε τον Charles στην Σχολή Καλών Τεχνών Cranbrook, όταν κλήθηκε από τον Charles και τον φίλο του αρχιτέκτονα Eero Saarinen να τους φτιάξει τα σχέδια της καρέκλας για τη συμμετοχή τους στον διαγωνισμό του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης (ΜΟΜΑ).

Η καρέκλα με την οποία κέρδισαν τελικά στον διαγωνισμό του ΜΟΜΑ το 1940 μπορεί να μην βγήκε αμέσως στο εμπόριο καθώς δεν υπήρχαν τα κατάλληλα εργαλεία για την παραγωγή της, από εκείνη όμως την πρώτη προσπάθεια γεννήθηκε τα επόμενα χρόνια η «Organic Chair» που κυκλοφορεί μέχρι σήμερα από την Vitra.

Η λέξη «επίσημο» απουσίαζε από το στυλ τους καθώς και οι δυο ήταν υπέρ της πρακτικότητας επιλέγοντας ρούχα που αντανακλούσαν τον χαρακτήρα και το καλό τους γούστο. Ο Charles φορούσε ουδέτερους χρωματικά τόνους, πουκάμισα ξεκούμπωτα στο λαιμό και φαρδιά παντελόνια, ενώ η Ray προτιμούσε συνήθως κοντομάνικες μπλούζες συνδυασμένες με ψηλόμεσες εβαζέ φούστες μέχρι το γόνατο. 

Τα έπιπλά τους που κυκλοφορούν μέχρι σήμερα από τη Vitra και τον Herman Miller, παραμένουν από τα πιο αναγνωρίσιμα, περιζήτητα και αντιγραμμένα στον κόσμο.

Τα υλικά που χρησιμοποίησαν στα έπιπλά τους θεωρήθηκαν πρωτοποριακά: Κόντρα πλακέ, ενισχυμένο πλαστικό, λυγισμένο μεταλλικό σύρμα και αλουμίνιο.

Το ζευγάρι δεν απέκτησε ποτέ παιδιά. Ο Charles όμως είχε μια κόρη από τον πρώτο του γάμο, την Lucia Eames, καλλιτέχνη και graphic designer, κληρονόμο του Eames House και ιδιοκτήτρια του Eames Office. Tο 2004 ίδρυσε το Eames Foundation. Πέθανε το 2014 αφήνοντας στα 5 της παιδιά την διαχείριση των Eames Office και Eames Foundation. Αυτά, ανέλαβαν να διατηρήσουν ζωντανό το πνεύμα και να μοιραστούν την φιλοσοφία των Eames με τις επόμενες γενιές.

To Eames House θεωρείται μια από τις σημαντικότερες μεταπολεμικές κατοικίες στον κόσμο.

Σχεδίασαν τα πάντα. Από καθίσματα αεροδρομίου μέχρι είδη για το σπίτι, παιχνίδια, παζλ, εξώφυλλα περιοδικών, ενώ είχαν και μια μακροχρόνια συνεργασία με την εταιρεία ΙΒΜ. Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου έφτιαξαν από κόντρα πλακέ, νάρθηκες για χέρια και για πόδια, φορεία μεταφοράς τραυματιών αλλά και εξαρτήματα για αεροσκάφη.

Γύρισαν περίπου 125 φιλμάκια ολιγόλεπτης διάρκειας, όπου σε αυτά το ζευγάρι κατέγραφε συχνά τα ενδιαφέροντά του όπως ήταν η συλλογή παιχνιδιών. Έχουν χαρακτηριστεί υπέροχα μέσα στην απλότητά τους.

Το 1959 τους ανατέθηκε να γυρίσουν το feel-good προπαγανδιστικό φιλμ «Glimpses of the USA». Με φόντο τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, το φιλμ είχε σαν στόχο να προβάλλει τον αμερικανικό τρόπο ζωής στο ρωσικό κοινό.

Η εταιρεία αθλητικών ειδών Reebok συνεργάστηκε τα προηγούμενα χρόνια με το Eames Office κυκλοφορώντας στην αγορά αθλητικά παπούτσια Reebok X Eames, εμπνευσμένα από το έργο του Charles και της Ray

Το Eames House, το μαγικό εκείνο «Cabinet de Curiosites» που είχε φτιάξει η Ray, είχε τοποθετημένους στο ταβάνι πίνακες ώστε να τους βλέπει κάποιος όταν είναι ξαπλωμένος. Επίσης, από το ταβάνι κρέμονταν δεμάτια από ξεραμένα χόρτα τα οποία είχε μαζέψει πριν χρόνια, όταν μετά το γάμο τους έκαναν το ταξίδι του μέλιτος. Ένα road trip με προορισμό το Λος Άντζελες όπου κι εγκαταστάθηκαν.