Lifestyle

Στολίζοντας το χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα παιδιά

Στολίζω χριστουγεννιάτικο δέντρο από τότε που έγινα μαμά, πριν 29 χρόνια. Και θα στολίζω μέχρι να πάψει να έχει ενδιαφέρον για τα παιδιά μου

Τριάντα χρόνια πριν, έμενα σε ένα ισόγειο διαμέρισμα κάτω από τον Περιφερειακό Λυκαβηττού, δούλευα πάρα πολύ και είχα στο πατάρι ένα μικρό, τσουπωτό χριστουγεννιάτικο δέντρο που το έστηνα σε μια γωνία λίγο πριν τις γιορτές. Επειδή δούλευα και έβγαινα πολύ, δεν καθόμουν στο διαμέρισμα να χαζέψω το δέντρο ούτε καλούσα κόσμο – εκτός που ο «κόσμος» ήτανε άτομα σαν κι εμένα, που δούλευαν και έβγαιναν με τρέλα. Τα μαγαζιά ήταν στολισμένα, τα γραφεία είχανε εντυπωσιακά χριστουγεννιάτικα δέντρα, κανείς δεν ένιωθε έλλειψη χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας επειδή το σπιτικό δέντρο ήταν τσουρομαδημένο.

Το μικρό δέντρο μου είχε πέντε-έξι στολίδια που τα συμπλήρωνα κάθε χρόνο – κάποια στιγμή αγόρασα φωτάκια-ψείρες και στόλισα ακόμα περισσότερο, σε κάτι που μου φαινότανε τότε υπερπαραγωγή…

Μετά, ως μαμά, σκεφτόμουν καμιά φορά το λειψό δενδράκι της εργένικης ζωής μου και κάγχαζα με περιφρόνηση: αγόραζα αληθινά δέντρα από την Αλεξάνδρας, έλατα που μοσχοβολούσαν ελατίλα, δάσος και Χριστούγεννα, τα στόλιζα με μανία, κρεμούσα μπάλες, γιρλάντες, κουδούνια, κορδέλες και αστεράκια παντού. Το πρώτο παιδί, ως μωρό, δεν έδινε σημασία στο δέντρο – άρχισε να το προσέχει από τα δύο χρόνια του και μετά. Μέχρι να γίνει 13 το πρώτο παιδί, είχα μαζέψει κουτιά και σακούλες με στολίδια κάθε είδους, χάρη και στον μπαμπά του, που ερχόταν να βοηθήσει στο στόλισμα ακόμα κι όταν δεν μέναμε μαζί, είχε μανία με τα δέντρα και δεν ανεχόταν ούτε μισό καμένο λαμπάκι.

Στα 14 ο μεγάλος έπαψε να προσέχει το δέντρο, δεν τον ένοιαζε αν στολίσαμε ή όχι, δεν έμενε στο σπίτι σχεδόν καθόλου τις Γιορτές, δεν βοηθούσε στο στόλισμα πόσο μάλλον στο ξεστόλισμα. Τα δύο μικρότερα παιδιά πάλι, γεννήθηκαν παραμονή Χριστουγέννων: είχαν λόγους να τρελαίνονται για τα Χριστούγεννα (δώρα, τούρτες, πάρτι, κι άλλα δώρα). Αγοράσαμε ψεύτικο δέντρο, ένα κοντό στην αρχή, για να το στολίζουμε παρέα όσο τα παιδιά ήταν μικρά, ένα πιο ψηλό πριν μερικά χρόνια, που τους φαινότανε μπασμένο το παλιό δέντρο. Γύρω στις 10-20 Νοεμβρίου, πηγαίναμε υποχρεωτικά σε πλουσιο-παιχνιδάδικο και το κάναμε ακόμα πλουσιότερο, αγοράζοντας καινούργια φωτάκια, στολίδια και μπιρμπιλίδια για να έχουμε περίσσευμα.

Ο μικρότερος γιος βοηθούσε στο στόλισμα ως πέρσι, λες και τα 13 είναι η ηλικία-σταθμός όσον αφορά τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, και τα αγόρια. Το ξεστόλισμα το κάνω μόνη μου πάντα, κάποια βροχερή Κυριακή του Ιανουαρίου, αλλά στο στόλισμα ΑΚΟΜΑ πρωτοστατεί η κόρη μου, λες και δεν έχει περάσει τα 13 εδώ και δύο χρόνια: επιμένει στην αγορά «έστω λίγων» καινούργιων στολιδιών και στη βόλτα στο πλουσιο-παιχνιδάδικο. Το (πλαστικό, ψηλούτσικο) δέντρο μας δεν μοσχοβολάει, μαδάει επειδή πάλιωσε, είναι σκεπασμένο με ψεύτικο χιόνι άρα γεμίζει το πάτωμα με χοντρή πιτυρίδα, τυλίγεται σε φωτάκια, (φέτος κόκκινα αλλά επειδή τα φωτάκια καίγονται ανα σαιζόν, είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις) και βογγάει κάτω από τις πάρα πολλές (κόκκινες) μπάλες. Μια σακουλάρα με επιπλέον μπάλες που δεν χωράνε πάνω στο δέντρο περιμένει να έρθει η σειρά της. Η κόρη σκέφτεται μήπως του χρόνου αλλάξουμε χρωματική γκάμα, ιδέα που δεν μου αρέσει γιατί θα πρέπει να ξεχάσω τις άπειρες κόκκινες μπάλες και είναι κρίμα.

Το πιθανότερο είναι του χρόνου η κόρη να είναι πολύ μεγάλη για επισκέψεις σε παιχνιδάδικα, πλούσια ή φτωχά, και για στόλισμα δέντρου με την μαμά της (εμένα λέμε). Η ηλικία που τα παιδιά σταματάνε εντελώς να είναι παιδιά και γίνονται ενήλικες, με πολλές δουλειές, εξόδους και δραστηριότητες, είναι κοντά, ήδη μου δείχνει τα δόντια της. Από την άλλη, το στήσιμο-ξε-στήσιμο του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι δουλίτσα, ίσως του χρόνου να την ξεπετάξω με το δέντρο-δείγμα της εργένικης ζωής μου που όλο και κάπου αραχνιάζει.

Αλλά αφήνω στην άκρη το «του χρόνου»: φέτος έχουμε στολίσει υπέροχο δέντρο, η κόρη κι εγώ, κόκκινο, λαμπερό, γυαλιστερό, μπιρμπιλωτό σα το Ταζ Μαχάλ. Δίνει γιορταστική ατμόσφαιρα στο σπίτι από τον Νοέμβριο, και κάθε χρόνο το μαζεύω όλο και πιο αργά επειδή έχω τσιμπήσει κι εγώ με αυτήν την ντίνγκι-ντίνγκι ατμόσφαιρα, φτιάχνει διάθεση, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι οι γιορτές κρατάνε καιρό. Και οι μακριές γιορτές είναι το καλύτερο κομμάτι του χειμώνα…