Όταν ανακαλύπτεις στα 61 πως είσαι Ρουβίτσα

Προσωπικά και διαχρονικά, το δικό μου τσακίρ κέφι ουδέποτε πέρασε από τα μπουζούκια και τις μεγάλες πίστες. Τα μέγκα κλαμπς του Γκαζιού, με τις αφίσες των ρετουσαρισμένων σταρς σε μέγεθος ουρανοξύστη, τις τιτανοτεράστιες ουρές στην είσοδο μαζί με τις παρκαρισμένες ρολς-ρόις, τους πορτιέρηδες, τα αγόρια του παρκαρίσματος, τους μπρατσωμένους σωματοφύλακες και τις τρίμετρες μοντελοειδείς χόστες, μόνο πανικό μου προκαλούν. Για την ακρίβεια, κάθε φορά που περνάω απέξω φτύνω τον κόρφο μου, να μη με αξιώσει ο θεός να το ζήσω κι αυτό, σε κανένα κάλεσμα από αυτά που αποκλείεται να αποφύγεις, όπως όταν παντρεύεται καμιά γαλαντόμα φιλενάδα που εννοεί να ακουμπήσει μισή πολυκατοικία στα πόδια του Βέρτη, σε ένα μπάτσελορ που θα γράψει ιστορία.

Από την άλλη, δεν έχω κανένα πρόβλημα να ποδοπατηθώ με άλλες πενήντα χιλιάδες φανς σε οποιοδήποτε λάιβ του Ίγκι Ποπ ή όποιου άλλου γεροντοαστέρα-πλέον-χάραξε τη μουσική μου εφηβεία και περαιτέρω νεότητα. Ίσως γιατί ποτέ δεν έπεσα στα πατώματα για καμιά φίρμα της πίστας, διατηρώντας σχέσεις παντελούς άγνοιας για το ποιά ονόματα προκαλούν ντελίριο στα πρωτοσέλιδα της τοπικής μας σόου-μπιζ.

Έλα, όμως, που ό,τι φοβάσαι το λούζεσαι και κάπως έτσι, βρέθηκα καλεσμένη σε επαγγελματική σύναξη, η οποία θα έκλεινε ευκλεώς και δοξαστικά με τον Sakis ολοζώντανο και τρισδιάστατο, στο κέντρο-υπερπαραγωγή, στο οποίο εμφανίζεται με τις Μέλισσες. Το να μου κληρωθεί ο Σάκης, είναι σαφώς μια ευλογία καθότι θα μπορούσαν να μου ξημερωθούν και τα χειρότερα, όπως ο Ηλίας Καμπακάκης, ο Δήμος Αναστασιάδης ή ο Γιώργος Σαμπάνης, ας πούμε, ονόματα που εσάς σας συγκινούν αλλά εμένα δεν μου λένε τίποτα, άλλη νεότατη γενιά αυτή, από την οποία με χωρίζουν έτη φωτός πληροφόρησης και χιλιάδες σουξέ που μπορεί να φτάνουν τυχαία ως τα αφτιά μου, χωρίς ωστόσο να ξέρω τί είναι τί, ποιός είναι ποιός και σε ποιόν ανήκει αυτή η φωνή.

Με τον Σάκη είναι αλλιώς. Είναι λίγο σαν γνωστός από τα παλιά, πιο κοντά στην ηλικία μου, κάποτε είχαμε κοινούς φίλους, ξέρω τα τραγούδια του-ε, όχι κι όλα-και επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν τον συνάντησα πρωτόβγαλτο, σε κάτι κοσμικό, παρέα με τον Ηλία Ψινάκη. Φόραγαν και οι δυο ιπποτικά πουκάμισα με πολλούς φραμπαλάδες στα μανίκια, καουμπόικες ζώνες και μπότες και ήταν καθηλωτικά όμορφοι και διαφορετικά στυλάτοι, με τις στιλπνές φράντζες τους να ανεμίζουν αδάμαστες και γοητευτικές. Μια εικόνα που έρχεται από τα μακρινά '90'ς και κατοικεί για πάντα μέσα μου, να την ανασύρω πρόχειρη κάθε φορά που θέλω να αναφερθώ στο απόλυτο, το απόκοσμο, το θεϊκό κάλλος, αυτό που κολλάει μέσα σου σαν τσίχλα για να γίνει ο προσωπικός σου ορισμός της ωραιότητας.

Επειδή από τότε μέχρι τώρα στο κεφάλι μου έχουν πέσει μυριάδες σκοτούρες, δεν έχω προκάμει να παρακολουθήσω την καριέρα, τα τελευταία σουξέ και την μουσική εξέλιξη του Σάκη. Μη σου πω πως νόμιζα πως έχει αποσυρθεί, να μεγαλώνει κουτσούβελα στο Νέο Βουτζά και να καλλιεργεί βιολογικά ραπανάκια στο μποστάνι του. Κάπου τον πήρε και το μάτι μου να μαγειρεύει κάτι υγιεινά στο instagram και μου βγήκε και ένα άντε πια όλοι το ρήξαν στις μαγειρικές, αλλά αυτό ήταν και κοντά στον εγκλεισμό όπου και ο σταρ τί να κάνει, χωρίς πίστα και χωρίς κοινό, κάπως πρέπει να υπενθυμίζει την ύπαρξή του, σαν μάγειρας, σαν κηπουρός, σαν θηριοδαμαστής, σαν φούρναρης, σαν μοδίστρα, σαν ποιητής, σαν κατιτίς τέλος πάντων.

Και να που γίνεται σκοτάδι και κάτι εντυπωσιακά φωτεινά εφέ κατακλύζουν τη σκηνή, μαζί με εκείνα τα πρώτα, ηδονικά ανατριχιαστικά ντεσιμπέλ του κάθε λάιβ, που λειτουργούν σαν να έχεις καταπιεί πέντε κιλά κόκα σε μια γουλιά. Μέσα από τα φώτα προβάλλει ο Σάκης και τα πλήθη ουρλιάζουν, χέρια υψώνονται στον ουρανό, χιλιάδες κινητά πασχίζουν να απαθανατίσουν το πιο πετυχημένο προφίλ της πρώτης συγκίνησης. Το κοινό αποτελείται κυρίως από γυναίκες, κάθε ηλικίας και κάθε συνομοταξίας. Κοιτάζω δεξιά, η πλαϊνή μου έχει ξεσπάσει σε λυγμούς, κοιτάζω αριστερά, αντικρύζω την ομαδική έκσταση, κοιτάζω μπροστά, βλέπω την άλλη να τραβάει τα μαλλιά της αδιαφορώντας για το άψογο κομμωτηριακό τους προφίλ, κοιτάζω εμένα και με βλέπω να χοροπηδάω σαν το κατσίκι αλαλάζοντας όλους τους στίχους του «Μην αντιστέκεσαι», που ξαφνικά ξεπετάχτηκαν από το βαθύτερο «είναι» μου σαν νεράκι.

Νεράκι που παντελώς αγνοούσα ότι κυλούσε εντός μου. Μέχρι να βγάλει ο Σάκης την τελική κορώνα, δεν κάθισα στον κώλο μου, ανέβηκα σε τραπέζια, αγκαλιάστηκα με άγνωστες τραγουδώντας περιπαθώς «Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα», εξάντλησα όλες τις pop χορευτικές μου φιγούρες, τσίριξα «Σάκης-Σάκης» μέχρι να κλείσει ο λαιμός μου και με τεράστια έκπληξη διαπίστωσα πως έκρυβα μέσα μου μια Ρουβίτσα. Με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη διαπίστωσα επίσης, πως οι εκατοντάδες ρουβίτσες ολοτρόγυρα, είχαν προ πολλού περάσει τα πενήντα ή τα πλησίαζαν άκρως επικίνδυνα.

Στο νου μου η Ρουβίτσα είναι ένα είδος που πάει δημοτικό ή στη χειρότερη, έχει το 1 πριν την ηλικία της. Και κει οσμίστηκα τη δίνη του καιρού, τον χρόνο τον ανελέητο που περνάει χωρίς να μας ρωτάει και όλα αυτά τα κλισέ. Μαζί, όμως και τη διαχρονικότητα του Σάκη. Οι Ρουβίτσες του γέρασαν, πλην όμως, ο Sakis παραμένει το μόνο γνήσιο και κλασικό πλέον αστέρι της τοπικής pop σκηνής και ο μοναδικός, γνήσιος mega-pop star σ'αυτή τη χώρα, έτσι τουλάχιστον όπως ορίζουν τον ποπ σταρ οι άγγλοι και οι αμερικάνοι που εφηύραν το είδος. Ακαταμάχητα σέξυ, να σε κρεμά από τα χείλη και το κορμί του ακόμη κι αν εσύ ακούς Καζαντζίδη ή όπερα, να σε κάνει να πιστεύεις, έστω και για 3 λεπτά, πως τα «Μακαρόνια με κιμά» είναι αριστούργημα και συνθετικό κομψοτέχνημα.

Ο Σάκης στα 52 διαθέτει μια φυσική κατάσταση που βγάζει ΚΟ τον κάθε εικοσάρη, μια κολασμένη κορμάρα που τυλίγει σε στραφταλιζέ t-shirt, κολλητά παντελόνια και ασημένια σνίκερς σαν φως του φεγγαριού. Ερωτοτροπεί με δίμετρες χορεύτριες, χορεύει, τραγουδάει με φωνή ώριμη, βαθιά και δουλεμένη, βγάζει κορώνες με ένταση και διάρκεια-αυτός που κάποτε ήταν ψιλοάφωνος, πέφτει στα πατώματα και εκτοξεύεται σαν αίλουρος στον ουρανό. Ο Σάκης, έχει κίνηση: μια κίνηση δική του, κάτι ανάμεσα σε Νουρέγιεφ και αθλητή του στίβου. Αυτό το χαρακτηριστικό χορογράφημα, «αγγίζω το πουλί μου, κάνω στροφή, ανεβάζω το χέρι ψηλά», ακόμη και σήμερα μπορεί να οδηγήσει σε ντελίριο την κάθε γυναικεία-μάλλον και γκέι-ψυχολογία. Και έχει και ένα προφίλ σαν ρωμαϊκό άγαλμα. Που πολύ ταιριάζει με τις πρώτες ρυτιδούλες της ωριμότητάς του. Είναι show man και φρέσκος σαν φρεσκοκομμένο πορτοκάλι. Δεν κάνει εκπτώσεις στις χορογραφίες, έχει ενέργεια αβίαστη και πηγαία. Εκεί που σκαλώνει, είναι όταν πρέπει κάτι να πει στο κοινό αλλά ποτέ δεν το είχε με τα λόγια και ούτε πρόκειται να το αποκτήσει. Κι αυτό, όμως, τον κάνει πιο εύθραυστο και άμα είσαι γυναίκα/κορίτσι/θηλυκό γενικά, σου ξυπνάει το μητρικό ένστικτο, κάτι σαν να θες να τον προστατεύσεις, να του πεις:

Άστο καλέ μου, τραγούδα το καλύτερα, μην μπλέκεις με τον πεζό λόγο και τις γραμματικές και τα συντακτικά.

Η βιομηχανία του θεάματος, διαχρονικά πιστεύει πως ο pop star πρέπει να είναι ελεύθερος και ελευθεριάζων. Να ερωτεύεται σαν την πεταλούδα για να τρέφει τα gossips αλλά ως εκεί. Άμα παντρευτεί και αρχίσει τα γεννητούρια, θα χάσει τις φανς που θα προτιμήσουν κάτι πιο άγριο, αλήτικο και διαθέσιμο για να προσκυνήσουν. Παρότι πολύτεκνος σχεδόν, αρκεί να τον αντικρίσεις στη σκηνή για να ξεχάσεις μονοκοντυλιά ότι αυτός εδώ είναι μπαμπάς σαν όλους εκείνους που αλλάζουν πάνες, σέρνουν καρότσια, αντιμετωπίζουν ανεμοβλογιές και άλλα δεινά, τρέχουν το πρωί να αφήσουν το νήπιο στον παιδικό. Και έναν λόχο πιτσιρίκια να αραδιάσει, έχει έναν δεύτερο εαυτό να τα φροντίζει κι αυτόν ξέρει πολύ καλά να τον αφήνει στο σπίτι. Για να τον γευτείς όπως τότε, που άκουγες το «Σ' έχω ερωτευτεί» σε ριπίτ νον-στοπ και εικοσιτετράωρο με κάθε καινούριο έρωτα.

Και πιστεύω πως όλο αυτό δεν είναι τυχαίο. Αλλά ανελέητα δουλεμένο. Πίσω από κάθε κίνηση διακρίνεις τη σκληρή δουλειά με το σώμα του, πίσω από κάθε νότα τη σκληρή δουλειά με τη φωνή του. Θα μπορούσε να πιστέψει πως είναι θεός και να αράξει στον καναπέ της δόξας. Τόσα εκατομμύρια φορές που το έχει ακούσει. Να πέσει στις καταχρήσεις, να φλερτάρει με τη ντεκαντάνς. Εκείνος, προτιμά την υγεία. Το βαθύτερο νόημα πίσω από τη σκηνική του παρουσία είναι ακριβώς αυτή η αίσθηση μιας Υγείας, που την επεξεργάζεται καθημερινά. Κάτι που μπορεί να σε κάνει ξενέρωτο ή, πολύ σπανίως, Σάκη Ρουβά.

Σάκη μου

Μετά από σένα το χάος!