Τα (πολύ) μακριά νύχια του Μαρκ Τζέικομπς: μια κιτς ελεγεία

Όλο το προηγούμενο διάστημα, σκρολάροντας στο Tik Tok τις νύχτες της αγρύπνιας –ας είν’ καλά η εμμηνόπαυση και οι παρενέργειές της- έπεφτα πάνω σε είρωνες μαντραχαλαίους που είχαν φορέσει μανταλάκια σε όλα τους τα δάχτυλα, παράγοντας asmr ήχους. Στην αρχή πίστευα ότι όλα αυτά ήταν χαζούτσικα σκετσάκια που ήθελαν να καφρίσουν το trend με τις νυχάρες που έχει συνεπάρει γυναίκες και κορίτσια, κυρίες άνω των 60 και μαθήτριες γυμνασίου. How little I know… Για άλλον (μάλλον) βαρούσαν οι καμπάνες.

Κάπου εδώ, ας το ξεκαθαρίσω για να αποφύγω περιττές έριδες: δεν είμαι πολύ φίλη με τα «χτιστά» / φορετά / γαμψά / δρακουλέ νύχια, δεν είμαι πολύ φίλη με το μανικιούρ γενικώς, γιατί είμαι τεμπέλα. Όταν πρέπει να κάνω (μάνι – πέντι), δεν μπορώ να σταθώ σε καρέκλα. Δεν αντέχω να περιμένω να στεγνώσει / μπει το γυαλιστικό / στεγνώσει το γυαλιστικό / φυσήξουν πάνω του 7 μικρές νεράιδες για να στεγνώσει. Επίσης, πάντα, μα πάντα –τον Δία μου μέσα- κάποια δουλειά με περιμένει στο σπίτι: πλύσιμο πιάτων (όχι δεν τα βάζω στο πλυντήριο), σφουγγάρισμα, σιδέρωμα, γράψιμο (πολύ). Οπότε πάει περίπατο η συμβουλή της χρυσής μανικιουρίστ «μην κάνετε κάτι που απαιτεί προσπάθεια σήμερα».

Όμως: λατρεύω τα λίγο εξτρίμ νύχια σε άλλα χέρια, όλη αυτή την περιποίηση, τις γραμμούλες, τα στρασάκια, τα σχεδιάκια, τα πλήκτρα του πιάνου και τον πιανίστα μαζί. Επιστρέφουμε όμως στους τύπους με τα μανταλάκια που κάνουν την πλάκα τους στο Tik Tok: όλη αυτή η ιστορία ξεκίνησε ως πολύ μασκιουλέν καζούρα για τα (πολύ μακριά) νύχια του Μαρκ Τζέικομπς. Ο οποίος πάντα έβαφε τα νύχια του, πέρσι όμως, αποφάσισε –και μετά το Pride Month- να εμφανιστεί στο Met Gala με μαύρο, άψογα φροντισμένο μανικιούρ και εντυπωσιακά πράσινα στρας κολλημένα πάνω στα νύχια του.

«Υπάρχει αυτή η χαρά που παίρνω από το να ντύνομαι, να βάζω αξεσουάρ και να εκφράζομαι», είχε πει πριν από λίγο καιρό σε συνέντευξή του στην αμερικανική Vogue. «Αυτό είναι ακόμα ένα συστατικό σε αυτό το είδος χαρούμενου παζλ».

Όσο διάφοροι λεβέντες κάνουν πλάκα με τα νύχια του στα social media, ο Τζέικομπς από τις ίδιες πλατφόρμες τους απαντά με θράσος και κάποτε μοχθηρό χιούμορ: «Πώς πας στην τουαλέτα, Μαρκ, με αυτές τις νυχάρες; Και πώς σκουπίζεσαι», τον είχε ρωτήσει πριν από λίγο καιρό ένας follower και ο δαιμόνιος πήγε στο μπάνιο και αφιέρωσε λίγη ώρα στο να απαντάει στην ανόητη, αφού ήταν κακοπροαίρετη, ερώτηση του εν λόγω. «Πατάω αυτό κουμπί και τρέχει νεράκι στο καζανάκι, το άλλο κουμπί και μου στεγνώνει το ποπουδάκι» και πάει λέγοντας – και όλα αυτά με τα μακριά του νύχια να κάνουν αέρα και υποδείξεις στη μονόμπατη μαγκιά που ειδικά στο Instagram είναι πιο χθόνια και ανυπόφορη και από το Twitter / Χ, καμιά φορά.

Φυσικά, η τοξική αρρενωπότητα δεν ρωτάει τόσο για να μάθει, όσο γιατί απειλείται. Και βεβαίως δεν συγκινείται από τα throwback του Τζέικομπς στην παιδική του ηλικία, τότε που πήγαινε με τη μητέρα του και τις φίλες της για μανικιούρ και λάτρευε τα λευκά – απαλά ροζ νύχια και το μακρύ γαλλικό που άρεσε ειδικά στη μαμά του.

«Η μητέρα μου και οι φίλες της είχαν πάντα μακρύ γαλλικό μανικιούρ, σαν της Barbra Streisand. Θυμάμαι ότι ήμουν πολύ ζηλιάρης και αναρωτιόμουν, 'Γιατί μόνο οι γυναίκες το κάνουν αυτό; Δεν είναι δίκαιο», είχε πει ο designer στην ίδια συνέντευξη, εξηγώντας ότι δεν του αρέσουν καθόλου τα νύχια – στιλέτο –θεωρεί τα μακριά τετράγωνα νύχια σαφώς πιο κομψά – και σίγουρα τον ενδιαφέρει η κουλτούρα πίσω από αυτό το trend, η κουλτούρα των μαύρων γυναικών που τη δεκαετία του 70’ έκαναν τη δική τους επανάσταση σε μία κοινωνία που εννοούσε να τις βλέπει αποκλειστικά στο περιθώριο και να τις περιθωριοποιεί εξαιτίας των ρούχων, των χτενισμάτων, της ρουτίνας περιποίησης που μια χαρά οικειοποιήθηκε λίγα χρόνια μετά. 

«Έχω γίνει πολύ ευαίσθητος στην προέλευση αυτής της τέχνης, η οποία ξεκινά από τις μαύρες γυναίκες της δεκαετίας του '70 που ήταν απίστευτα ταλαντούχες και δημιουργικές. Αυτό είναι μέρος της ιστορίας τους και μέρος της κουλτούρας τους, που έγινε πιο mainstream με τις καλλιτέχνιδες του χιπ-χοπ τη δεκαετία του '90, όπως η Missy Elliott και η Lil' Kim. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να το αναγνωρίσουμε, να το εκτιμήσουμε και να το σεβαστούμε», εξηγεί.

Γι’ αυτό και εννοεί να φτιάχνει τα νύχια του μόνο με τη Yulenny Garcia, ιδιοκτήτρια του Muñeca Nail Salon στο Μπρονξ και να δαπανά μία εργάσιμη μέρα για φρεσκάρισμα του μανικιούρ του μαζί της, κάνοντας μικρά διαλείμματα για φαγητό, γκόσιπ και χάζεμα των trends στις οθόνες τους.

Ωραία, αλλά θέλει να κάνει κάτι μ’ όλο αυτό; Υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα πίσω από αυτά τα τεχνουργήματα που κουβαλά στα χέρια του την τελευταία διετία κάνοντας τους πάντες να αναρωτιούνται «μα, γιατί;». Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Δεν το έχει αποφασίσει ακόμη, λέει.

Είπε και η δημοσιογράφος της Vogue να επιμείνει και τον ρώτησε μήπως θα λανσάρει κάποια στιγμή στα catwalks ένα μανικιούρ με την υπογραφή του.

«Νομίζω ότι ο κόσμος το περιμένει, αλλά όχι, όχι αυτή τη στιγμή. Το κάνω αυτό για μένα - είναι μια δήλωση αυτοέκφρασης. Απλά απολαμβάνω τα μακριά νύχια, καταλαβαίνετε; Τίποτα περισσότερο από αυτό».

Το λέει ο άνθρωπος. Όλο αυτό το κλείσιμο του ματιού στο κιτς είναι μέρος της αυτοέκφρασης και της δημιουργικής φωνής μέσα στο κεφάλι του που τον έχει κάνει πλούσιο και μόνο σ’ αυτήν οφείλει υπακοή. Μπορεί κάτι να θέλει να μας μάθει ακριβώς γι’ αυτό -για το κιτς- όχι ως συνώνυμο του κακόγουστου, αλλά της ασέβειας προς κάθε τι απλό και μονοδιάστατο. Λογαριασμό δεν θα μας δώσει. Η λόξα του έχει γίνει τάση, σ’ όποιον αρέσει το κρατάει, σ’ όποιον αρέσει κόβει τα νυχάκια του κοντά.

Άλλωστε, η εποχή μας έχει αυτό το σπουδαίο πλεονέκτημα: να αποκαθηλώνει, να επαναταξινομεί, να ανακωδικοποιεί. Αυτό που κάποτε σου φαινόταν τρελό, υπερβολικό, ανεπίτρεπτο, τώρα μπορείς να το ενδυθείς – και δεν μιλάμε μόνο για τη μόδα.

Προχθές, μιλώντας με μια φίλη από το εξωτερικό, καθόλου demure και καθόλου mindful, άκουσα και μία άλλη εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εξήγηση για το κίνημα των πολύ-μακριών-νυχιών. «Εγώ, φίλη το βλέπω αλλιώς όλο αυτό. Πέρα από τις επιταγές περί κομψότητας. Το βλέπω σαν μανιφέστο του τύπου ‘τα χεράκια μου δεν είναι για βαριές δουλειές, έχω καλύτερα πράγματα να κάνω’. Και στην τελική, έχουν βγει και ειδικά πληκτρολόγια για τα άτομα με αυτού του είδους το εξτρίμ μανικιούρ».

Μ’ αρέσει αυτή η εξήγηση και την κρατάω. Για τα νύχια πάλι, τσου. Θα συνεχίσω να τα χαζεύω στα χέρια άλλων κοριτσιών και πλέον θα ακούω με περισσότερη υπομονή αυτό το τακ-τακ-τακ που κάνουν τα νύχια τους πάνω σε σκληρές επιφάνειες για το asmr του πράγματος. Δεν ξέρω αν τα νύχια του Τζέικομπς είναι μέρος του σκληρού marketing του οίκου του και δεν με πολυνοιάζει. Πριν από χρόνια ίσως και να μου ξέφευγε ένα ψήγμα κριτικής για μια τέτοια τολμηρή επιλογή. Πλέον αγαπώ ό,τι με κάνει να σκέφτομαι δυο φορές και να μαθαίνω να αποδέχομαι τις επιλογές των άλλων – ειδικά όταν δεν ενοχλούν κανέναν. Τόσο απλό και τόσο σύνθετο.