Lifestyle

Πώς είναι να μεγαλώνεις και να το απολαμβάνεις, κι ας πατσαβουριάζεις

Η φάτσα μου τσαλακωμένη, o λαιμός είναι σπλάτερ, μπούτια με χαλάρωση και τα αυτιά μου έχουν μακρύνει σαν του Μπαγκς Μπάνι

Όποιο άτομο λέει ότι είναι μικρή η σημασία της ομορφιάς, είναι ή πολύ όμορφο άτομο ή πολύ βαθιά νυχτωμένο

Φίλη συνομήλικη, καλλονή, αλλά με την υποσημείωση «ακόμα», διαμαρτύρεται με κλάμα ότι έχει κρεμάσει ανεπανόρθωτα. Ξέρω πολύ καλά τι εννοεί, κι εγώ έχω κρεμάσει, δεν γίνεται να περνάς τα 60 σου χρόνια και να μένεις φρεσκαδούρα (όχι, ούτε με πλαστικές, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Τα μάτια σου έχουν σακούλες από κάτω – όπως έλεγε ο Σταμάτης Φασουλής σε κάποιο έργο πριν από χρόνια: «Τα βλέπω τα μάτια σου, έχουν κάνει τα ψώνια τους».

Οι σακούλες κάτω απ' τα μάτια είναι σκούρες, με στρώσεις δέρματος, χαλαρές και τελειώνουν σε ρυτίδες στις άκρες… οι οποίες ρυτίδες υπάρχουν παντού, τις βλέπεις φάτσα φόρα το πρωί όταν πλένεις το πρόσωπό σου: γύρω από τα χείλη, στα πλάγια της μύτης, στο μέτωπο, ανάμεσα στα φρύδια, στον λαιμό. Ο λαιμός είναι σπλάτερ κανονικό μετά τα 60, με επιπλέον σακούλες, σακουλίτσες, έξτρα πετσούλες, λεκέδες, διπλοσάγωνο ξαφνικά, κάτι κορδόνια στα πλάγια που δεν ξέρεις από πού ήρθανε και πού πάνε.

Έχεις βγάλει τρίχες στο πηγούνι, στο «μουστάκι», στο μάγουλο κάτι εξαντρίκ τριχάρες, πάνω σε αποχρωματισμούς, σημάδια και ελιές, λες και είσαι η Μαντάμ Μιμ (μάγισσα από τα παλιά Μίκυ Μάους, με κρεατοελιές και γενικά με πολύ σαβουρέ εμφάνιση).

Και είμαστε ακόμα στην κορυφή του παγόβουνου, δηλαδή από τον λαιμό και πάνω. Ανάλογη καταστροφή έχει χτυπήσει το σώμα, με χαλαρό δέρμα, μπλια-μπλια εκεί που κάποτε υπήρχαν μύες, κοιλιά και μεμέ που έχουνε πάρει την κατιούσα σαν ιτιές κλαίουσες, γόνατα με ρυτίδες(!), μπούτια με χαλάρωση, ακόμα και αστραγάλους με περίεργη, μη δροσερή εμφάνιση. Όσο κι αν κρατάς την πλάτη ίσια, όσο κι αν κάνεις πιλάτες, το δέρμα του σώματος χαλαρώνει, ο μυϊκός όγκος μειώνεται δραματικά, τα οστά αδυνατίζουν, μη σου πω κονταίνουν, λες και μπήκανε στο πλύσιμο. Κοιτιέσαι σε τζαμαρίες όταν περνάς αφηρημένη και ξαφνιάζεσαι – «Ποια είναι αυτή η μπασμένη θείτσα;»

Το παθαίνω τελευταία όλο και πιο συχνά: βλέπω τη φάτσα μου στον καθρέφτη το πρωί και μου φαίνεται τσαλακωμένη, τα βλέφαρα με ελαφριά πτώση στα πλάγια, ας είναι καλά ο μπαμπάς μας, γιατί από αυτόν την κληρονόμησα τη βλεφαρόπτωση, ευτυχώς όχι και τη φαλάκρα. Τα αυτιά μου έχουν μακρύνει σαν του Μπαγκς Μπάνι, προς τα κάτω όμως, στις σκηνές που ο Μπαγκς εμφανίζεται θλιμμένος και τα αυτιά του λυγίζουν λυπητερά προς το χώμα. Κάθε τόσο ανακαλύπτω ένα ακόμα σημάδι στο δέρμα, πρόσωπο ή σώμα μου, κι ενώ συνεχίζω τους κοιλιακούς σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που ήμουν 30, 40 ή 50, τα αποτελέσματα δεν είναι αυτά που ήτανε, δεν είναι λαμπρά, καθόλου μάλιστα. Κάνω γιόγκα βλέποντας με το ένα (πεσμένο) μάτι «CSI Las Vegas» (όταν το εξαντλήσω θα πιάσω «Miami»).

Ξέρω ότι τα κόκαλά μου, παρά τα βαράκια, τη γιόγκα και το περπάτημα, παρά την ηλιοθεραπεία και τα καλοκαιρινά μπάνια, τα ωραία μου κοκαλάκια έχουνε γίνει λίγο τραχανάς. Κάποιος γιατρός ή υποχόνδριος μου είπε ότι το πρόσωπό μας κρεμάει επειδή συρρικνώνονται τα οστά (του προσώπου, ανάμεσα στα άλλα), με αποτέλεσμα να έχουμε μια εμφάνιση άδειας σακούλας, εφόσον το δέρμα, είναι που είναι παλιατσαρία, δεν έχει οστά της προκοπής για να το υποστηρίξουν.

Στις πλαστικές επεμβάσεις μπαίνουν ψεύτικα «μήλα» ή άλλα ψευτο-οστά, για να τεντώσει απάνω τους το δέρμα και να δείχνει νέο. Ή έστω γυαλιστερό. Τα αποτελέσματα, όταν τα προσέχω σε άλλους, δεν με ενθουσιάζουν ποτέ, αλλά μπορεί να το γράφω κατά το «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια».

Για να πω την αλήθεια, τα παρακολουθώ με επιστημονικό ενδιαφέρον όλα αυτά τα πράγματα που αλλάζουν χρόνο με τον χρόνο, επάνω μου και στις φίλες, στους φίλους και συγγενείς μου. Δεν μου φέρνουν θλίψη, στεναχώρια ή απελπισία – καμία σχέση. Με κάνουν να νιώθω πιο κοντά στα αγαπημένα μου άτομα: καταλαβαίνουμε όλοι/ες τι σημαίνει «παχάκι» εκεί που υπήρχε γράμμωση, «προγουλάκι» εκεί που υπήρχε αγαλματένιος λαιμός, «ελίτσες» εκεί που δεν υπήρχε τίποτα επιλήψιμο.

Καμαρώνω τις φίλες και τους φίλους που μεγαλώνουμε μαζί και χαίρομαι γι' αυτό, είναι μεγάλη τύχη να μεγαλώνεις – τόσο, ώστε να προσέχεις τις αλλαγές στο πρόσωπο και στο σώμα σου, και μάλιστα ενώ μεγαλώνεις όχι σόλο, παρά με καλή παρέα. Είναι ακόμα καλύτερη τύχη να έχεις ένα σώμα λειτουργικό, που περπατάει, κολυμπάει, διαβάζει, γράφει, τρώει, απολαμβάνει, λιάζεται, δουλεύει, αγκαλιάζει, χαϊδεύει, γελάει, συζητάει, μαγειρεύει, χορεύει (μέσα στο σπίτι έστω) και παίζει. Είναι λαχείο να μην πονάς πουθενά ή να πονάς πότε πότε, αναπόφευκτα, αλλά λίιιιγο, όσο πατάει η γάτα, όσο αντιμετωπίζεται με μια ασπιρινούλα. Ή με ένα παυσιπονάκι πιο στούκας.

Μου φαινόμαστε όλοι νόστιμοι πάντως, οι φίλοι, φίλες και συγγενείς μου – με ρυτίδες, ζάρες, σακούλες και τα σχετικά, αλλά ευχάριστοι, χαμογελαστοί, θετικοί στον χρόνο, μαζί και στις αλλαγές που μας φέρνει. Έχουμε πιο πολλά πράγματα να πούμε μεταξύ μας, περισσότερα πράγματα να γελάσουμε και ακόμα περισσότερα που μας ενώνουν… Αρκεί να είμαστε καλά, δηλαδή, και μας βλέπω κουκλάκια ζωγραφιστά μέχρι τα εκατό μας χρόνια!