Coffee omakase: Όταν η Ιαπωνία μετατρέπει τον καφέ σε τελετουργία

Στο Τόκιο, περπατάς σε έναν ήσυχο δρόμο και αρχίζεις να αμφιβάλλεις αν βρίσκεσαι στο σωστό σημείο. Δεν υπάρχει πινακίδα, η διεύθυνση δίνεται μόνο με κράτηση και η αίσθηση θυμίζει περισσότερο μυστική λέσχη παρά καφέ. Κι όμως, μόλις περάσεις την πόρτα, καταλαβαίνεις ότι αυτό που ακολουθεί δεν έχει καμία σχέση με τον «καφέ στο χέρι». Η Ιαπωνία έχει βρει έναν νέο τρόπο να πει την ιστορία της καφεΐνης: το coffee omakase.

Το omakase, γνωστό από τα υψηλής γαστρονομίας sushi bars της Ιαπωνίας, σημαίνει «αφήνομαι στα χέρια σου». Στην εκδοχή του καφέ, αυτό μεταφράζεται σε πολυπρόσωπες, σχεδόν θεατρικές εμπειρίες: εξαπλά μενού, μικροσκοπικά φλιτζάνια, ενδιάμεσα γλυκά, εποχικές αναφορές και baristas ντυμένους σαν να ετοιμάζονται για πρεμιέρα στην όπερα. Δεν πρόκειται για μια γρήγορη δόση καφεΐνης, αλλά για 90 λεπτά αφοσίωσης σε ένα ρόφημα που αντιμετωπίζεται με τη σοβαρότητα της τελετής τσαγιού.

Η Ιαπωνία έχει μακρά σχέση με τον καφέ. Από τα ιστορικά kissaten, όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει, μέχρι τα ράφια των convenience stores και τα αυτόματα μηχανήματα, ο καφές είναι παντού. Το coffee omakase όμως πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα: νερό με συγκεκριμένο pH, κόκκοι με ιστορία, θερμοκρασίες που αλλάζουν επί τόπου για να δοκιμάσεις πώς μεταμορφώνεται η γεύση. Ακόμη και το γάλα έχει αφήγηση – από «ευτυχισμένες αγελάδες» με όνομα και επίθετο.

Σε χώρους όπως το Cokuun ή το Koffee Mameya Kakeru, ο καφές γίνεται performance. Οι baristas μιλούν, εξηγούν, παίζουν, ενώ τα φλιτζάνια θυμίζουν περισσότερο γευσιγνωσία κρασιού παρά πρωινό ξύπνημα. Σε άλλα σημεία, ο καφές μπλέκεται με non-alcoholic gin, τσάι ή ανθικά αρώματα, θολώνοντας τα όρια ανάμεσα σε ρόφημα και κοκτέιλ.

Πίσω από όλη αυτή την επιμέλεια υπάρχει και μια πιο σοβαρή σκέψη: το μέλλον του καφέ. Η κλιματική κρίση, η έλλειψη ποικιλίας στην arabica και η ανάγκη για νέες αφηγήσεις ωθούν την ιαπωνική σκηνή να δει τον καφέ όχι ως δεδομένο, αλλά ως κάτι εύθραυστο. Ίσως γι’ αυτό το coffee omakase δεν είναι απλώς τάση, αλλά μια πολιτισμική δήλωση: ο καφές αξίζει χρόνο, προσοχή και σεβασμό.

Πηγή: The Washington Post