Για να διασχίσεις τη μισή Αθήνα με ψηλά τακούνια χρειάζεσαι θάρρος, πρόθυμο σύντροφο ή ραδιοταξί να έρχεται να σε μαζεύει όταν σαβουριάζεσαι.
Η Μανίνα Ζουμπουλάκη περιγράφει τους κινδύνους του να περπατάς με ψηλά τακούνια ή πλατφόρμες στο κέντρο της Αθήνας.
Για να διασχίσεις τη μισή Αθήνα με ψηλά τακούνια χρειάζεσαι θάρρος, πρόθυμο σύντροφο ή ραδιοταξί να έρχεται να σε μαζεύει όταν σαβουριάζεσαι, γερά κόκαλα από τη μάνα σου και πολλά παπούτσια. Δεν είναι εύκολο το πολεμικό ρεπορτάζ, τι νομίζατε...
Επειδή οι πλατφόρμες είναι πιο σέιφ από τα τακούνια-στιλέτο, ξεκινάω εκ του ασφαλούς (νομίζεις,αγάπη) με ένα ζευγάρι πλατφόρμες μεσαίου ύψους και διαδρομή προς Κολωνάκι: είμαι καλεσμένη σε εστιατόριο εκεί, δεν πάω στο βρόντο δηλαδή με τις τακούνες μου, έτσι κι αλλιώς κάπως θα έβγαινα στο γυρισμό για την Ιθάκη. Ανάμεσα στη Δεινοκράτους και στη Σπευσίππου λοιπόν,μου έρχεται η φαεινή να κατέβω από ανώνυμο πλάγιο στενάκι αντί να πάω από τις σκάλες σαν άνθρωπος. Και διαπιστώνω με φρίκη ότι το πλάγιο στενάκι είναι κυριολεκτικά πλάγιο: το πεζοδρόμιο γέρνει προς τα αριστερά ενώ κατεβαίνεις. Δεν φτάνει δηλαδή που γλιστράει, γέρνει κιόλας.
Εδώ χρειάζεται μία υποσημείωση που την έχουν μυριστεί ήδη όσες γυναίκες έβαλαν ποτέ πλατφόρμες και πήραν τους δρόμους: καμία πλατφόρμα δεν λειτουργεί σωστά σε πλάγιο δάπεδο. Όλες, από τις ακριβότερες ως τις φθηνότερες,ακολουθούν πιστά την πλαγιαστή οδό, και όλες σε σαβουρντίζουν στα καγκελάκια αργά ή γρήγορα... πράγμα που έκαναν και οι δικές μου (πλατφόρμες), υπέροχες κατά τα άλλα “Nine West” και καθόλου τερατώδεις. Δηλαδή έχω φορέσει και ψηλότερες. Τα αγαπημένα μου παπούτσια είναι τα εγγλέζικα “Aldo”, των οποίων οι πλατφόρμες φτάνουν στο ύψος ένα μέσο τούβλο (ή και το ξεπερνάνε μερικές φορές, μια και είναι μέσο). Απλώς, αν δεν είσαι η Ζιζέλ ή κάποια άλλη σιχαμένη δίμετρη μοντέλα, χρειάζεσαι μια υποστήριξη προκειμένου να μη σέρνονται τα μπατζάκια σου στα πεζοδρόμια. Και διαλέγεις το ασφαλές – την πλατφόρμα. Καλά κανείς. Αλλά πρέπει να αποφύγεις το συγκεκριμένο στενό,επειδή γέρνει φρικτά...
Αμέσως μετά βρέθηκα στην Πλουτάρχου, στα σκαλιά: μα είναι εγκληματικά. Τα μισά έχουνε σπάσει και τα άλλα μισά γλιστράνε φρικτά. Έκανα δεξιά στη Χάριτος:σιγά που σώθηκα.Τα πεζοδρόμια έχουνε τρύπες και,ακόμα συχνότερα,κακά σκύλων – όλες οι κολωνακιώτισσες βγάζουνε τα σκυλιά τους να ανακουφιστούνε στα πεζοδρόμια. Αν πατήσεις σκυλοσκατά με γόβα στιλέτο, δεν είναι μεγάλη η ζημιά.Αν τα πατήσεις με πλατφόρμα, κάηκες. Δεν μπαίνω σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες: κά-η-κες.
Ωραία, κι έρχεται άλλη μέρα, που φοράω πανύψηλες μπότες (τις αγόρασε η φίλη μου, παραλίγο να σκοτωθεί, μου τις χάρισε, να ’ναι καλά το κορίτσι). Και περνάω μέσα από τη Δεξαμενή, από μαζοχισμό: η λέξη «ήμαρτον» δεν εκφράζει ικανοποιητικά τον πόνο μου. Κάνω ένα τέταρτο να κατέβω στην πλατεία, σαν ανάπηρος πολέμου,γέρνοντας και πιάνοντας τυχάρπαστους περαστικούς – μα τι έχουνε πάθει οι σχεδιαστές παπουτσιών; Γιατί φτιάχνουν υπέροχες λουστρίν μπότες, που τις πουλάνε 600 ευρώ,και είναι τόσο ανισόρροπες που δεν μπορούνε να τσουλήσουνε στην κατηφόρα; Ή οι κατηφόρες της Αθήνας τσουλάνε πάρα-μα-πάρα πολύ; Τι συμβαίνει;
Παρ’ όλ’ αυτά. Αγοράζω τέλεια μποτάκια «Ζάρα», λουστρίν (είναι μόδα) με ψηλό-αλλά-όχι-στιλέτο τακούνι, προς 37 ευρώ. Είμαι πολύ ευχαριστημένη. Μέχρι που με κουτσουλάει ένα ταξί κοντά στο President, στην Κηφησίας,και μου έρχεται η φαεινή να το κόψω με το πόδι ως την Αλεξάνδρας.Αλλά υπάρχουν λάκκες στο πεζοδρόμιο, λακκούβες και λακκουβίτσες, κρυφά σκαλοπατάκια εκ των μη ενόντων (στην αριστερή πλευρά – στη δεξιά έχει μόνο λακκούβες), κι εκεί που βρίσκονται τα δέντρα, οι πλάκες έχουνε ψιλο-ξηλωθεί αγάλια-αγάλια ώστε να μην τις βλέπεις. Δεν πέφτω, αλλά είμαι κοντά: η ιστορία της ζωής μου.Τουλάχιστον αν έπεφτα θα είχα ενοχές (άλλο σκεφτόμουν,κάτι σχετικό με το σεξ,αλλά κολλάει κι εδώ...).
Kαταλαβαίνεις πόση βαβούρα έχεις στο σπίτι σου όταν η οικογένεια τα μαζεύει και φεύγει για δυο μέρες
Το μεγάλο τεστ συμβαίνει με προπέρσινες γόβες «Καλογήρου», που τις φοράω και κατεβαίνω τη Σούτσου, τάχαμου ότι θα πάω στο Μέγαρο Μουσικής: η Σούτσου είναι καταστροφή στη δεξιά της μεριά (άλλη φορά θα πάω από την αριστερή), με σπασμένα πεζοδρόμια, λοξές πλάκες, ξηλωμένες πλάκες, ΚΑΙ σκατά σκύλων επιπλέον! Κοίτα να δεις, που νόμιζα ότι συμβαίνουν μόνο στο Κολωνάκι αυτά...
Πού είμαστε; Στην οδό Σταδίου παρακαλώ,με μεσαίο τακούνι – το είδος που σιχαίνομαι, «γόβα μεσαίο τακούνι», αλλά κατ’ ανάγκην τη φεσώνομαι λόγω του ρεπορτάζ. Κινδυνεύω να πατήσω πράγματα και πρόσωπα που βρίσκονται στο διάβα μου, αλλά δεν υπάρχουν (πολλές) τρύπες και ευτυχώς κανένας δεν κατεβάζει τον Ρότζερ να χέσει ως τη Σταδίου. Λίγο πριν τον Κολοκοτρώνη σκοντάφτω σε κρυφό ημι-σκαλοπατάκι. Κάποιος το σκέφτηκε, «για δεν βάζουμε κάτι εδώ να σκοντάφτουνε οι χριστιανές; Χαχαχα, τρομερή ιδέα, μιλάμε!».
Και επειδή είμαι trendy άτομο... δοκιμάζω με γόβες στιλέτο (ανατριχιάζω και που το σκέφτομαι) να διασχίσω την πλατεία Βικτωρίας. Οι γόβες είναι “Miu Miu”, πανακρίβου, αν και τις χτύπησα πέρυσι στις εκπτώσεις κοψοχρονιά: είναι καλής ποιότητας. Επειδή η πλατεία Βικτωρίας είναι κάπως άνιση, με σκαλάκια, στραβές πλάκες, τρυπαλάκια και βαθουλάκια όπου της καπνίσει... μένω άξαφνα με ένα ξεκολλημένο τακούνι στο χέρι. Κάποιος μου φωνάζει «τι τις ήθελες, μωρή, τις τακούνες εδώ πέρα;» και έχει δίκιο, αλλά είμαι undercover.Μαζεύω το τακούνι μου και φεύγω κούτσα-κούτσα. Το κλου; Μου κολλάει μπότα “Dolcis” στη γρίλια της Πανόρμου, σε μία απ’ αυτές τις ύπουλες σιδεριές που από κάτω τους περνάνε τρένα, υπόνομοι, ποντίκια, ποιος ξέρει τι άλλο. Θα αναρωτηθεί κανείς, μα γιατί πάτησα πάνω στη γρίλια με το τακούνι; Και δεν υπάρχει απάντηση. Ό,τι φοράς,βοήθειά σου.Σιγά μην κάθεσαι να προσέχεις και πού πατάς. Πράγμα που οφείλεις να κάνεις όταν είσαι γυναίκα και αποφασίζεις να φορέσεις τακούνι, οποιουδήποτε βεληνεκούς. Γιατί, αλλιώς, δεν υπάρχει έλεος...
Kαταλαβαίνεις πόση βαβούρα έχεις στο σπίτι σου όταν η οικογένεια τα μαζεύει και φεύγει για δυο μέρες
