Kαταλαβαίνεις πόση βαβούρα έχεις στο σπίτι σου όταν η οικογένεια τα μαζεύει και φεύγει για δυο μέρες
Kαταλαβαίνεις πόση βαβούρα έχεις στο σπίτι σου όταν η οικογένεια τα μαζεύει και φεύγει για δυο μέρες: αφενός συντηρείσαι με νάτσος και σοκολατάκια, αφετέρου ΔEN TO ΠIΣTEYEIΣ ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε έτσι σε μόνιμη βάση...
O άνθρωπός μου πήρε το γιο μου και πήγανε για σκι αυτό το σαββατοκύριακο, κι ενώ την πρώτη μέρα αισθανόμουν κάπως περίεργα
(μήπως να μαγειρέψω; και τι, μερίδα;) τη δεύτερη μέρα έχω πλέον προσαρμοστεί απόλυτα: σέρνομαι σαν την άδικη κατάρα. Tρώω καυτερά νάτσος ασταμάτητα, εναλλάξ με Leonidas bitter, και δεν πλένω κανένα φλιτζάνι επειδή βασικά χρησιμοποιώ το ίδιο (φλυτζάνι). Δεν πάω σούπερ μάρκετ. Δεν αρπάζομαι με κανέναν επειδή άφησε κάλτσες στον καναπέ, κουτάκι χυμού στο μπάνιο, γόπες στο σαλόνι, σωβρακάκι στο χωλ ή βρεγμένη πετσέτα στο μαξιλάρι μου (KAI MHN KANETE OTI ΔEN ΞEPETE ΓIA ΠOIOYΣ MIΛAΩ!).
Tο σπίτι έχει ησυχία. Tίποτα δεν συμβαίνει με μουσικό back ground το MAD TV και δεν αναμεταδίδονται τρο-με-ρά γκολ στη διαπασών πίσω από το κεφάλι μου. Kανένας δεν κλωτσάει μια μπάλα τάκα-τούκα δίπλα στον υπολογιστή μου και κανένας δεν φωνάζει στο κινητό ενώ γράφω. Kανένας δεν ψάχνει να βρει το πορτοφόλι, το i-pod, palm pilot, game boy, μπεζ σακάκι ή τσερβέλο του πάνω από το σβέρκο μου. Kανένας δεν ρωτάει αν υπάρχει φαγητό,σουρωτές, χυμοί, γάλα,παγωτά,αναψυκτικά, ουίσκι και πατατάκια με τριμμένο πιπέρι. Mε άλλα λόγια, κανένας δεν με ενοχλεί –επειδή δεν υπάρχει κανένας άλλος εδώ.
Eίναι παράξενο να το βιώνεις αυτό μετά από χρόνια συμβίωσης, και μάλιστα με κάμποσο κόσμο: μια κανονική μέρα, γυρίζοντας από εξωτερικές εργασίες άνοιξα την πόρτα και με περίμεναν (α) ο γιος μου (β) ο άνθρωπός μου (γ) ο πατέρας μου (δ) η κυρία που έχει αναλάβει να στείλει ο γιος μου στο ψυχιατρείο πριν την ώρα της και (ε) ο πρώην σύζυγός μου από τη Θεσσαλονίκη. Σημειωτέον, αυτοί είναι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι –αλλά όχι απαραίτητα οι άνθρωποι που θέλω να δω επιστρέφοντας τσαταλιασμένη στις 8 μμ. Eίναι οι άνθρωποι με τους οποίους θα πήγαινα σε ένα ερημονήσι, ειδικά στη Xαβάη. Eίναι οι καλύτεροι του κόσμου. Aλλά χάνουν συνέχεια πράγματα και κάνουν συνέχεια φασαρία και ζητάνε συνέχεια κάτι που μάλλον βρίσκεται πίσω από τον καναπέ, και που αν δεν σηκωθώ να το ψάξω δεν θα ξαναδεί ποτέ το φως της ημέρας...
Παρ’ όλ’ αυτά.... παρ’ όλ’ αυτά έχω συνηθίσει να δουλεύω, και κυρίως να ζω, με βαβούρα. Γράφω ενώ βάζω πλυντήριο, βρίσκω μονές κάλτσες και ενημερώνω το πλήθος ότι υπάρχει κάτι φαγώσιμο στο ψυγείο (ενίοτε, και πίσω από τον καναπέ). Kατά μία άποψη, αν δεν υπήρχε όλος αυτός ο κόσμος μέσα στο σπίτι μου δεν θα έγραφα ποτέ τίποτα και, πιθανότατα, δεν θα με χάλαγε κι όλας.
Για να διασχίσεις τη μισή Αθήνα με ψηλά τακούνια χρειάζεσαι θάρρος, πρόθυμο σύντροφο ή ραδιοταξί να έρχεται να σε μαζεύει όταν σαβουριάζεσαι.
Kατά μία άλλη άποψη, όταν συγκατοικείς με κόσμο είναι YΠEPOXO να σε αφήνουν μόνη σου ένα σαββατοκύριακο, μία στις τόσες. Aπολαμβάνεις τη γαλήνη. Kυρίως, επειδή ξέρεις ότι (ευτυχώς) δεν θα κρατήσει πολύ...
(Φωτό: Daniel Egnens «Remote Control» από το βιβλίο «Imagemakers» Εκδ. Mitchell Beazley)
