Παιδιά γύρω από το τραπέζι — © Museums Victoria / Unsplash

Opinion

Γιορτές στο σπίτι μας

Πάρα πολύ καλύτερες από τις γιορτές στον δρόμο ή σε νοσοκομείο

Οι γιορτές που θα περάσουμε στο σπίτι, έστω και με λίγα άτομα, είναι πολύ καλύτερες από τις γιορτές σε κάποιο νοσοκομείο κι η Μανίνα Ζουμπουλάκη εξηγεί γιατί

Διαβάζω/ακούω διαμαρτυρίες για τις φετινές γιορτές, που δεν είναι σαν κανονικές γιορτές επειδή δεν θα έχουμε μεγάλες παρέες, γλέντια, τραπέζια, μπουζούκια, κλαμπ, μπουάτ και ρεβεγιόν: είναι ζημιά, σίγουρα. Αλλά όχι όσο μεγάλη ζημιά είναι το να περνάς τις γιορτές σε νοσοκομείο, πιστέψτε με.

Και πάλι, οι γιορτές στο νοσοκομείο ως συνοδός ασθενούς είναι καλύτερες από το να είσαι εσύ ασθενής, επίσης πιστέψτε με – πηγαινοέρχεσαι σπίτι σου, ως συνοδός, κάνεις ένα μπάνιο στο μπάνιο σου, αλλάζεις ρούχα που διαλέγεις εκείνη την ώρα. Αράζεις στον καναπέ σου έστω για λίγο, μιας κι έχεις να επιστρέψεις στο νοσοκομείο, στον δικό σου άνθρωπο που νοσηλεύεται, δυστυχώς με κάτι σοβαρό. Κανένα δημόσιο νοσοκομείο δεν θέλει να κρατήσει «μέσα» στο διάστημα των γιορτών έναν ασθενή αν δεν έχει κάτι σοβαρό. Τον κρατάει το δημόσιο νοσοκομείο επειδή φοβάται μην επιδεινωθεί η κατάστασή του, ή ακόμα και μήπως πιτσικάρει ο ασθενής. Διαφορετικά, σιγά μην έχει την όρεξή του...

Συνόδευα, λοιπόν, αγαπημένο μου πρόσωπο σε δημόσιο νοσοκομείο κάποια μακρινά Χριστούγεννα, κοιμόμουν σε πλαστική πλιάν καρέκλα και έτρωγα πλαστικά σάντουιτς μιας και δεν μου αρέσει ο πουρές (του νοσοκομειακού γεύματος, που δεν το έτρωγε ο ασθενής μου…). Στην αίθουσα αναμονής του ογκολογικού ορόφου είχαν στήσει ένα μικρό δεντράκι, λίγο τσουρούτικο, με αραιά κλαδιά και μπάλες που έμοιαζαν λυπημένες. Καθόμασταν εκεί εμείς οι συνοδοί, 5-6 άνθρωποι. Σπάνια ανταλλάσσαμε ιστορίες από το μέτωπο, κάπως ψυλλιαζόμασταν όλοι ότι οι ιστορίες ήταν ζοφερές και δεν τις είχαμε όρεξη. Ανταλλάσσαμε κανένα κουραμπιέ ή μελομακάρονο, μέρες που ήταν, και σχόλια για καλά άτομα από το νοσηλευτικό προσωπικό, ή για τον καιρό…

Δεν θέλω να σας νταουνιάσω, το αντίθετο. Αν ήθελα, θα σας έλεγα για τον μόνιμα ξαφνιασμένο μπαμπά που είχε τον δεκαεξάχρονο γιο του στο παραδίπλα δωμάτιο. Ή ότι ο μεγάλος γιος μου ήταν δύο χρονών και περνούσε την ημέρα με την οικογένεια της αδερφής μου. Τα αναφέρω επί τροχάδην: πολλοί φίλοι ήρθαν στο νοσοκομείο τις ημέρες των γιορτών, για παρέα, κεράσματα, κουβέντα και συμπαράσταση. Έφευγαν από τα ζεστά τους σπίτια με τις οικογένειες ή με άλλους φίλους ή με τα ταίρια τους, με ψητές γαλοπούλες και αχνιστά τσουρέκια, με κρασιά, με ωραία στολισμένα δέντρα και πολλά φωτάκια, κι έρχονταν στο νοσοκομείο. Περνούσαν λίγη ώρα στον θάλαμο με τον ασθενή μας, που όμως κουραζόταν γρήγορα, όπως και οι ασθενείς στα διπλανά κρεβάτια κουράζονταν γρήγορα. Μετά οι επισκέπτες κι εγώ καθόμασταν στην αίθουσα με το τσουρομαδημένο δεντράκι λίγη ώρα ακόμα. Μετά έφευγαν και γυρνούσα δίπλα στο κρεβάτι με το βιβλίο μου. Τσέκαρα αν έτρεχε ο ορός, το φάρμακο, αν ο ασθενής είχε ανεβάσει πυρετό ή όχι, όλα αυτά που εύχομαι να μην τα ξέρετε.

Αλλά είτε τα ξέρετε από πικρή πείρα είτε από αφηγήσεις, είτε δεν τα ξέρετε καθόλου, οπότε είστε πολύ τυχεροί και να το έχετε υπ’ όψιν σας συνέχεια, υπάρχουν και τέτοιες γιορτές. Υπάρχουν άνθρωποι σαν εσάς κι εμάς που περνάνε τα Χριστούγεννα με αυτόν τον τρόπο, και άλλοι άνθρωποι που τα περνάνε ανάσκελα στο κρεβάτι του θαλάμου χωρίς καμία διάθεση να φάνε τον πουρέ τους. Ή, ακόμα χειρότερα, διασωληνομένοι – που πολύ θα ήθελαν να είχαν λίγο πουρέ μπροστά τους και να ήταν καθιστοί…

Μπορεί να θυμάστε ιστορίες από άλλα μέτωπα, από γιαγιάδες και προ-γιαγιάδες και προ-παππούδες, που πέρασαν κάποιες γιορτές φορτωμένοι την προίκα τους, διασχίζοντας πεζοί τη Μικρά Ασία, ή τις πέρασαν σε αντίσκηνα από καραβόπανο που έμπαζαν, σε κάποια ελληνική πόλη χωρίς αρκετά σπίτια, λεφτά, τρόφιμα και γιατρικά.

Μπορεί να μη θυμάστε τίποτα, και μπράβο σας – σας ζηλεύουμε εμείς που έχουμε καλή ή έστω μέτρια μνήμη.

Οι γιορτές, όπως είπε ένας φίλος πρόσφατα, αν αφήσουμε απ' έξω τη θρησκευτική τους διάσταση, πατάνε πάνω σε κοινωνικές συμβάσεις: ένα ή περισσότερα εορταστικά γεύματα με συγγενείς και φίλους, ένα ή περισσότερα πάρτι/ρεβεγιόν/μπουζούκι για να γιορτάσουμε την παραμονή Χριστουγέννων, την παραμονή Πρωτοχρονιάς. Και σόρι, αλλά από πότε μας νοιάζουν τόοοοοοσο πολύ οι κοινωνικές συμβάσεις; Τόσο που να λέμε «θυσιάζουμε την υγεία μας προκειμένου να διασκεδάσουμε σωστά»;

Θυσιάζεις κάτι όταν δεν το έχεις καταλάβει καλά, όταν δεν το βλέπεις, επειδή είναι εκεί από πάντα και το θεωρείς δεδομένο. Όταν έχεις καταλάβει την αξία του δεν το θυσιάζεις. Σίγουρα δεν το θυσιάζεις για πλάκα, για να περάσεις τρεις ώρες με πολύ κόσμο σε ένα ωραίο πάρτι.

Κι επειδή δεν αφήνω εκκρεμότητες στις ιστορίες: ο ασθενής μου βγήκε από το νοσοκομείο υγιής, μετά από κάποια διάστημα, και εξακολουθεί να είναι υγιής, είκοσι τέσσερα χρόνια μετά. Ο δεκαεξάχρονος ασθενής γιος του κυρίου που δεν μιλούσε σε κανέναν στην αίθουσα αναμονής, επίσης την έβγαλε καθαρή. Σκέφτομαι πάντα με ευγνωμοσύνη/αγάπη τους φίλους και συγγενείς που άφησαν τα φωτεινά σπίτια τους και ήρθαν να μας κάνουν παρέα τις γιορτές στο νοσοκομείο.

Εννοείται έχω στολίσει όλο το σπίτι, όπως κάθε χρόνο από το 1996 και μετά. Εννοείται θα μαγειρέψουμε χριστουγεννιάτικο γεύμα και θα φάμε, η οικογένεια μόνο, σε τραπέζι με χριστουγεννιάτικο τραπεζομάντηλο – θα αγοράσω μέχρι και παλιο-τσάτνεϊ για το εγγλέζικο αξάν της παράδοσης. Εύχομαι να είμαστε γεροί και να περάσουμε τις γιορτές μόνοι αλλά υγιείς, και στα σπίτια μας, με τα σπιτικά-στολισμένα δέντρα μας που τσιρκο-φέρνουν, που έχουν πολλές μπάλες και φωτάκια το ένα πάνω στο άλλο, και δεν μοιάζουν καθόλου με δέντρα νοσοκομείων...