Είμαι με τη Λίντα

Όμορφη για την ηλικία της. Πατσογέρασε. Τα κιλά της ηλικίας. Μπατάλεψε. Πολύ κουρασμένη. Μα γιατί δεν κάθεται σπίτι της; Κάθε λεπτό, μια γυναίκα πάνω των 50 ετών ακούει τα παραπάνω σχόλια. Στο twitter, δια ζώσης ακόμη και στις διαφημίσεις των προϊόντων για την ηλικία της στις οποίες πρωταγωνιστούν γυναίκες νεότερες. Ακόμη κι αν δεν τα ακούσει κατά πρόσωπο, τα αισθάνεται. Για την ηλικία της, καλή είναι. Κάθε σχόλιο και μια ριπή υποτίμησης για το αναπόφευκτο, για αυτό που όλους μας ενώνει: το σώμα που φθίνει.

 

 

Η Λίντα Εβαντζελίστα άλλαξε τα πρότυπα ομορφιάς στη δεκαετία του 1980. Μακριά, κοντά μαλλιά, πυρόξανθα, πλατινέ, κάθε της ενσταντανέ ήταν ένας δυνατός άνεμος στην ελευθερία κάθε κοπέλας και κάθε αγοριού να κάνει στη ζωή του και στην εμφάνισή του ό,τι γουστάρει. «Σήμερα έκανα ένα μεγάλο βήμα για να διορθώσω ένα λάθος, που με έκανε να υποφέρω τα τελευταία πέντε χρόνια. Για τους θαυμαστές μου που αναρωτήθηκαν γιατί δεν εργάζομαι ενώ η καριέρα των μοντέλων στην ηλικία μου συνεχίζεται κανονικά, ο λόγος είναι ότι παραμορφώθηκα βάναυσα από τη διαδικασία του Zeltiq CoolSculpting, η οποία έκανε το αντίθετο από αυτό που είχε υποσχεθεί» ανέφερε στη δήλωση που έκανε πριν μερικές ημέρες στο Instagram της για να ενημερώσει ότι κινείται νομικά εναντίον της συγκεκριμένης εταιρείας ζητώντας 50 εκατομμύρια δολάρια. Κυρίως όμως για να ανοίξει ένα τεράστιο θέμα συζήτησης: body positivity my ass.

 

 

Η τελευταία της δημόσια εμφάνιση ήταν το 2016, την οποία η εφημερίδα Mirror χαρακτήρισε ως «διαφορετική». Όχι διαφορετική όπως τη χαρακτήριζαν όταν μεσουρανούσε (ήταν ο χαμαιλέων της παρέας των 6) αλλά ντροπιαστικά διαφορετική. Οι εφημερίδες, τα σχόλια στα κοινωνικά μας μαζέματα αλλά και στα κοινωνικά μας δίκτυα ώθησαν τη Λίντα και κάθε Λίντα που βλέπει το σώμα της να αλλάζει στην απόφαση να επέμβει κάποιος. Θα μου πεις, θα μπορούσε να γυμνάζεται, να προσέχει τη διατροφή της, να συμβουλευτεί τους δερματολόγους των Ναόμι, Κλώντια, Κέιτ, Άμπερ. Κρίστυ. Όλοι θα μπορούσαμε αλλά από πότε το τι θα κάνει ή δεν θα κάνει κάποιος με το σώμα του είναι θέμα διαβούλευσης;

Ο χρόνος απλώνει το πέπλο του πάνω στα κορμιά, το δέρμα, τα μαλλιά και το πρόσωπο μας κάθε μέρα. Το ξέρετε, το βλέπετε, το διαπιστώνετε. Ξέρω γυναίκες που πειράζουν τις φωτογραφίες τους για να τις ανεβάσουν στο Instagram τόσο που δεν αναγνωρίζονται. Νέα κορίτσια, μεγαλύτερα κορίτσια, κορίτσια που στέλνουν μετά τις φωτογραφίες τους ακόμη και σε δελτία Τύπου από events που διοργάνωσαν. Είναι ματαιοδοξία ή μήπως φόβος ότι η κοινωνία κάτι άλλο θέλει: καλοσιδερωμένα πρόσωπα, κοιλιές που δεν έχουν ραγάδες και δεν κάνουν δίπλες, μαλλιά πλούσια χωρίς ρίζα, χείλη σαρκώδη. Φοβάμαι πως είναι το δεύτερο. Η ανάγκη να είμαστε ποθητοί μάς οδηγεί σε αυτό που αισθανόμαστε ως οικείο, που βλέπουμε παντού: blur μέχρι να χαθούν τα ρουθούνια, μάζεμα στα μάγουλα, τούρλωμα στο άνω χείλος. Νεότητα σημαίνει επιτυχία, σημαίνει αποδοχή, σημαίνει τελειότητα.

 

 

Είμαστε όλοι Λίντα. Μην αναρωτιέστε γιατί το έκανε. Όλοι μας είμαστε Λίντα. Για το κιλό ή τα κιλά που δεν φεύγουν και το θάρρος που χάνεται μπροστά από ένα μιλφέιγ. Για τη ματαιώση και την ενοχή. Για την ανάγκη να κάνεις κάτι τώρα για να αλλάξει αυτό που θεωρείς βαρίδι, ψεγάδι, λάθος. Για την επιθυμία που έχεις να σταματήσει ο χρόνος. Για να πας από το «καλά κρατιέσαι» στο «δεν σου φαίνεται» ακόμη κι αν εμπιστευτείς μια μέθοδο αμφιλεγόμενη. Για κάθε Λίντα που βγαίνει να μιλήσει, άλλες τόσες μένουν πίσω, κρύβονται, σιωπούν. Βody positivity my ass.