Όταν τα σούπερ μάρκετ γίνονται η νέα μας διασκέδαση

Όλοι, σε όλη την Ελλάδα, πηγαίνουμε στα σούπερ μάρκετ. Γιατί θεωρητικά δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να βρεις συγκεντρωμένα όλα τα αναγκαία, από χαρτιά τουαλέτας μέχρι τουμποφλά κι από τορτελίνια μέχρι αγνή ρέγγα. Θεωρητικά όλη αυτή η συγκέντρωση καταναλωτικών αγαθών κάτω από την ίδια στέγη είναι βολική. Γιατί θεωρητικά, με ένα μπραφ καθαρίζεις για όλο το μήνα.

Στην πράξη… η θεωρία μένει αυτό που είναι, δηλαδή εξωπραγματική: όποια/ος έχει ζήσει έστω και μία φορά π.χ. το θρίλερ που λέγεται «Σάββατο στο σούπερ μάρκετ», ή ακόμα και «απόγευμα πριν από αργία στο σούπερ μάρκετ», ας αναστενάξει με νόημα. Γνωρίζει από μπουκωμένους διαδρόμους με πλήθη που ψωνίζουν λες κι έρχεται η Δευτέρα Παρουσία, για ουρές στα ταμεία, για χιλιόμετρα  ανάμεσα σε κονσέρβες, για πικρές αναμονές στα γκισέ με τη φέτα… Το σούπερ μάρκετ, ΤΟ απαραίτητο ντιβερτιμέντο της κορωνο-εποχής, παρά τον εκσυγχρονισμό του, παρά το γεγονός ότι το αγαπάμε, έχει τις δυσκολίες του:

1. Για να δεις την τιμή της ντομάτας κονκασέ πρέπει να ψαχουλέψεις όλες τις τομάτες κονκασέ της πιάτσας, να σκαλίσεις τις ταμπελίτσες με άσχετες τιμές, να αποκρυπτογραφήσεις τις «σούπερ προσφορές του καταστήματος» - γιατί, τι εννοεί ο καλλιτέχνης «το φθηνότερο σε εμάς»; Εννοεί πως υπάρχει φθηνότερο σε άλλο μαγαζί; Σε άλλο ράφι; Σε άλλη ζωή; Και γιατί μόλις φορτωθείς με το «φθηνότερο σε αυτούς» βρίσκεις παραδίπλα το ορίτζιναλ φθηνότερο;

2. Κάνεις βάδην κλειστού χώρου με διπλή μάσκα. Σε πιάνει ένα μούχρωμα από την ντεγκραντέ οξυγόνωση και από τα εκατομμύρια κουτάκια, βαζάκια, φακελάκια και μπουκαλάκια με αποτέλεσμα (1) να περνάς ώρες στο ίδιο σημείο χαζεύοντας ένα ράφι με πολλαπλά άζαξ, ψεκαζόμενα ή μη, και (2) ξεχνάς να πάρεις αυτό για το οποίο ήρθες, κάτι που είναι απαραίτητο, αλλά δεν θυμάσαι τι σκατά είναι. Κάπου έχεις χαρτάκι με σημειώσεις (ΝΑ ΠΑΡΩ ΩΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!!), και κατά 99%, το άφησες σε άλλη τσάντα/τσέπη/διάσταση.

3. Εκεί που έχουνε τα τυριά και ζαμπονοειδή περιμένουν αφιονισμένοι οικογενειάρχες, και στέκεσαι πίσω τους ενώ αγοράζουν οχτακόσια τυριά, τριακόσια προσούτο και σαρανταδύο λουκάνικα για κάτι Γερμανούς που θα τους κάνουν μπάρμπεκιου, ίσως τη μισή Βεστφαλία. Εσύ ήθελες 250 γραμμάρια τελεμέ. Αλλά αναρωτιέσαι, στις ατέλειωτες ώρες που περιμένεις, μήπως να ζητήσεις κι ένα στεγαστικό δάνειο ή έστω να μάθεις τα επιτόκια, γιατί έχεις φλασάκι πως βρίσκεσαι σε τράπεζα. Στο τέλος λες «άει στο διάολο, δεν παίρνω βρομό-τυρο» και δίνεις τη σειρά σου σε τσιτωμένη κυρία που θέλει πολλά από τη ζωή της. Εσύ, πάλι, δεν θέλεις τίποτα. Ούτε καν τυρί.

4. Αν πάρεις την κανέλα και ξεχάσεις τη βανίλια, αποκλείεται να γυρίσεις από το ταμείο στο σωστό διάδρομο για να πάρεις τη βανίλια. Ο σωστός διάδρομος είναι στη Χαλκίδα, και αν ξεκουνήσεις από το ταμείο θα πέσουν οχτώ νοματαίοι με υπερτροφικά καροτσάκια να πάρουν τη θέση σου. Για μια βανίλια; Δε σφάξανε.

5. Να χάσεις τη σειρά σου επίσης δεν λέει: στα ταμεία γίνεται της αλεπούς ο θάνατος, και φαίνεται ότι η αλεπού όταν τινάζει τα πέταλα μαζεύει πλήθος στην κηδεία της, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η κοσμοσυρροή. Όσοι βρίσκονται μπροστά σου έχουν ψωνίσει τα πάνδεινα, και στο δικό σου ταμείο πάντα κολλάει η ταμειακή μηχανή. ΄Η κάτι πάει στραβά με το συρταράκι με τα ψιλά και η ταμίας φωνάζει τον τεχνικό να της το ανοίξει με κασμά.

6. Όταν έρχεται η ώρα να ρημαδο-πληρώσεις… δεν περνάει η κάρτα σου από το μηχάνημα, δεν έχεις κάρτα μαζί σου, δεν έχουν ρέστα, ο τελεμές τον οποίον περίμενες λες και επρόκειτο να γεννήσει δεν σκανάρεται ή, γενικά, οτιδήποτε μπορεί να πάει στραβά με την υπερσύγχρονη οργάνωση, πάει στραβά. Γιατί να πάει ίσια; Μήπως δεν θα ξαναπατήσεις το πόδι σου; Πολύ που τους νοιάζει – εκατομμύρια άλλοι πελάτες θα εμφανιστούν στη θέση σου. Μεταξύ μας, ένας λιγότερος δεν τους χαλάει καθόλου.

7. Κάθε τόσο η διεύθυνση αλλάζει θέση στα προϊόντα για να σου κάνει τα νεύρα πατατάκια, ενώ ψάχνεις τα πατατάκια, καλή ώρα, και βρίσκεσαι συνέχεια μπροστά στους σκουπιδοτενεκέδες.

8. Κάθε τόσο, ένα αγαπημένο σου προϊόν εξαφανίζεται, πχ τα Πανάκια Συλλέκτες Χρωμάτων με Μαλακτικό έχουν αντικατασταθεί από άλλους κερχελέδες συλλέκτες, χωρίς μαλακτικό, και το μαθαίνεις μετά από πολυετή έρευνα στα ράφια με τα πατατάκια. Όπου μέχρι προχθές είχανε τα Πανάκια.

9. Οι σεκιουριτάδες στα υπερ-σούπερ μάρκετ συνήθως σε αντιμετωπίζουν σαν να μπήκες για να κλέψεις το νισιστέ τους. Και θα τα συγχωρούσες όλα αν ήτανε γκλάμορους, αλλά εδώ ισχύει ο κανόνας του σούπερ μάρκετ: κανένας σεκιουριτάς δεν είναι ό,τι πρέπει για malestripper. Αν ήταν, θα έβγαζε το ζαμπόν του ως malestripper.

10. Οι σακούλες σκίζονται. Ειδικά η συσκευασία γίγας θα σε κάνει να κυνηγάς κωλόχαρτα στη μέση της λεωφόρου.

11. Τη συσκευασία-γίγας την πήρες επειδή είχε προσφορά μαζί της, τζάμπα λέμε, τέσσερα πιάτα, και δεν μπόρεσες να αντισταθείς. Δε φτάνει που κουβαλάς το Έβερεστ, έχεις και τα πιάτα. Που είναι σαν του βενζινάδικου, με στραβοχυμένα λουλουδάκια απάνω, και γενικά για πέταμα, αλλά στις φωτογραφίες του φυλλαδίου προσφορών έδειχναν Βερζάτσε.

12. ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ... τα σούπερ μάρκετ είναι το ντιβερτιμέντο της καθημερινότητάς μας πια, και τα εκτιμάμε πάααααρα πολύ, μην κοιτάτε που γκρινιάζουμε, είναι επειδή μας ξέμεινε η φέτα στο ταμείο…