Opinion

Πόσο μυαλό είχα να πάρω σπίτι στα υψίπεδα;

Όταν είμαστε μικροί, δεν σκεφτόμαστε ότι μια μέρα θα είμαστε μεγάλοι

Τα πράγματα που αγοράζεις-κάνεις όταν είσαι νέα-ος και τα προβλήματα που προκύπτουν τώρα που μεγαλώνεις.

«Γιατί έκανα τόσα ντραγκς όταν ήμουν νέος και κατάστρεψα την υγεία μου;» ρωτάει άτομο που θα παραμείνει ανώνυμο, άλλωστε έχει κάνει τα χιλιόμετρά του στου Ανώνυμους Ναρκομανείς. Η ερώτηση είναι καίρια, ακόμα κι αν δεν αφορά τον/την μέσο/η αναγνώστη/στρια, που δεν έκανε πολλά ντραγκς νέος/α, να, όσο πατάει η γάτα, ίσα που δοκίμασε για να έχει μια ιδέα. Στις παραλλαγές της η ερώτηση μας αφορά όλους: από το «Γιατί έκανα τόσο ελεύθερο σεξ στα νιάτα μου και άρπαξα το Χ καλλιαρντό που το σέρνω ακόμα;», «Γιατί έπινα τόσο αλκοόλ στα 20 με 40 μου που το συκώτι μου σουρώνει σιμιγδάλι;», «Γιατί δεν κόλλησα μισό ένσημο μια πενταετία, μπορεί και δεκαετία, με αποτέλεσμα να μη βγαίνω στη σύνταξη πριν κλείσω αιώνα;», «Γιατί έχασα στο μπαρμπούτι έναν χρυσοποίκιλτο σταυρό της ορθοδοξίας;», «Γιατί αγόρασα σπίτι/κοτέτσι στη μαύρη ερημιά;», «Γιατί δεν έβαλα μια δεκάρα στην άκρη;», «Γιατί δεν παντρεύτηκα χαλίφη/χαλίφισσα;» και πάει λέγοντας.

Δυστυχώς πολλά πράγματα δεν περνάνε καν από το μυαλό μας όσο είμαστε νέοι, κυρίως εικοσάρηδες (γιατί μετά, όλο και κάτι μυριζόμαστε). Φίλη που αγόρασε σπίτι στη δεκαετία του ’80, όταν ήτανε πεταχτή εικοσάχρονη τσαπερδόνα, έχει φτύσει αίμα τα τελευταία χρόνια επειδή το σπίτι είναι σε βουνοκορφή την οποία ανεβαίνει με ψώνια και βλαστημάει, μεγάλη γυναίκα. Γιατί όποια από εμάς ήτανε πεταχτή εικοσάχρονη στα 80s, τώρα δεν είναι πια. Λέμε δόξα σοι ο Θεός/Βούδας που είμαστε εδώ ακόμα και την παλεύουμε, αλλά, με την καμία, καμία μας δεν είναι πια τσαπερδόνα. Πόσο μάλλον πεταχτή. Οι ανηφόρες και οι σκάλες μας τυραννάνε αλύπητα, άλλες μας χτυπάνε σε γόνατα, ισχία και αστραγάλους, άλλες σε πνευμόνια, που όσο να 'ναι την έχουνε την ταραχή τους.

Καλά, δεν είμαστε Μαθουσάλες, μια δύο σκαλίτσες τις ξεπετάμε (όχι εύκολα...) Απλώς όταν σου πέφτει το λόττο και αγοράζεις σπίτι στα 28 σου, δεν σκέφτεσαι ότι θα έρθει μια μέρα που θα βλαστημάς επειδή το πήρες χωρίς ασανσέρ και σε βουνοπλαγιά. Την ανηφόρα ούτε που την πρόσεχες στα 28, και οι σκάλες σου φαινόντουσαν της πλάκας, ας ήτανε 65 συνολικά. Και δεν ξύπνησες ξαφνικά μια μέρα σοκαρισμένος/η, που έχεις σκάλες και ανηφόρες στην καθημερινότητά σου, το συνειδητοποίησες λάου-λάου. Αν, παρ' ελπίδα, σαβουρώθηκες στα 50 σου, π.χ. έσπασες ένα ποδαράκι και είδες τη γλύκα, επειδή έμεινες αιχμάλωτο άτομο στο σπίτι 50 μέρες, όσες και τα χρόνια σου… είπες ήδη: «Μα πόσο μυαλό είχα και πήρα αυτό το σκατόσπιτο;».

Μπορεί να είναι κούκλα κατά τα άλλα το σπίτι. Σε ταλαιπωρεί (όμως) επειδή ως επιλογή ήταν τέλεια για 28χρονο άτομο και σκατά για 68χρονο, για αυτό το βρίζεις. Αντίστοιχα λες: «Πόσο μυαλό είχα που παντρεύτηκα το Χ άτομο; Και δεν έπαιρνα ντραγκς τότε, ας αφήσουμε τις φθηνές δικαιολογίες», «Πώς μου ήρθε και έκανα οχτώ παιδιά με το Ψ άτομο;», «Γιατί αγόρασα αμάξι δύο ατόμων και πήγα κι έκανα οχτώ παιδιά, που αναγκάζομαι να τα στριμώχνω στο παρμπρίζ, και όσα περισσεύουν ίσα που χωράνε στο πορτ-μπαγκάζ;», «Πώς μου ήρθε και πήρα το τανκ του Σβατζενέγκερ στην Κυψέλη και αναγκαστικά κάνω βόλτες τη μισή νύχτα, ενώ τελικά κάθε χάραμα το βάζω εκεί που ξέρω το τανκ;», «Γιατί δεν κόλλαγα ένσημα ο μλκς;» ή το βαρύ «Γιατί ήπια τόσα ντραγκς/αλκοόλ/πόπερς/χάπια/σκατολοΐδια, πού είχα το μυαλό μου;».

Σωστά ήτανε το μυαλό μας στα 28 μας, εκεί που έπρεπε (=στο τσιλιμπούρδισμα, στους πειραματισμούς, στο χαβαλέ, στις/ους κολλητές/ούς, άντε και στη σκληρή εργασία). Κανένας δεν σκέφτεται το μέλλον όταν είναι 28, η πιθανότητα να βγεις στη σύνταξη κάποτε σου φαίνεται επιστημονική φαντασία. Ακόμα και οι άνθρωποι που έχουν «σενάριο για τη ζωή τους» από το νηπιαγωγείο κάνουνε χοντρο-λάθη· αν όχι οικονομικά, τότε σχεσικά, στα προσωπικά τους. Εκεί που είναι πιο εύκολο να τα κάνεις μαντάρα ακόμα κι αν αγοράσεις το σωστό σπίτι, στη σωστή περιοχή, με το σωστό ασανσέρ. Και έχετε καταλάβει ότι ο μόνος λόγος που το γράφω αυτό είναι επειδή είναι ενοχλητικοί οι άνθρωποι που έχουν σενάρια για τη ζωή τους από το νηπιαγωγείο. Ουστ.

Το άλλο που δεν έχουμε σκεφτεί ως τζόβενα είναι: «Το έξτρα δωμάτιο για τη γυναίκα που θα μας φροντίζει». Όπως είπε φίλη χωρίς έξτρα δωμάτιο: Πού πάμε, με ένα δωμάτιο, μεγάλοι άνθρωποι; Κι αν αγοράσαμε σπίτι στα νιάτα μας χωρίς δεύτερο βεσέ, ούτε με έξτρα δωμάτιο, μετανιώνουμε πικρά οδεύοντας προς τα 70-80-90.

Αν πάλι δεν αγοράσαμε καθόλου σπίτι επειδή στα νιάτα μας ήμασταν κοκορόμυαλα νιάτα, ανατριχιάζουμε με τις προοπτικές που ανοίγονται μπροστά μας όσο το κόστος ζωής χτυπάει το ταβάνι. Θα μπορούμε άραγε να καταβάλλουμε ενοίκια, κοινόχρηστα, λειτουργικά κλπ για τα επόμενα 30-40 χρόνια; Ή θα μετακομίσουμε όλοι στο έξτρα δωμάτιο αυτωνών που ήταν μυαλωμένοι από κούνια, και φρόντισαν για τα γεράματά τους;

Από την άλλη, αξίζει τον κόπο να το προτείνουμε τώρα στους πρώην μυαλωμένους, μόνο και μόνο για να δούμε τα μούτρα τους στην ιδέα ότι θα μας φάνε στη μάπα στα έξτρα δωμάτιά τους μέχρι να πούνε ήμαρτον, εμάς, ένα σωρό πρώην πεταχτούς πρώην άμυαλους πρώην κολλητούς τους...