Ιστορίες για τη Γυάλινη Οροφή: Η ιστορία της Μαρίας Χ. Θέμελη (Chief Visionary Officer, Themeli Communications) στη στήλη που ενώνει τις γυναίκες από τη Story Mentor

Opinion

Μαρία Χ. Θέμελη: Η γυάλινη οροφή μου είμαι μόνο εγώ

Πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα;

Ιστορίες για τη Γυάλινη Οροφή: Η ιστορία της Μαρίας Χ. Θέμελη (Chief Visionary Officer, Themeli Communications) στη στήλη που ενώνει τις γυναίκες από τη Story Mentor.

Tι ενώνει γυναίκες με διαφορετικά επαγγέλματα, όπως μια δικηγόρο, μια χημικό, μια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, μια βιολόγο, μια διευθύντρια ιδρύματος και μια υπεύθυνη μάρκετινγκ; Οι ιστορίες τους. Ιστορίες που μιλούν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες όταν θέλουν να εξελιχθούν επαγγελματικά, να διεκδικήσουν την αμοιβή που τους αξίζει, να ενισχύσουν τη δημόσια παρουσία τους, να μπουν σε ένα διοικητικό συμβούλιο, να προωθηθούν στην πολιτική ή να υπάρξουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.

Οι ιστορίες αυτές, αληθινές και ειπωμένες με τα δικά τους λόγια, δείχνουν πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα. Υπερβαίνοντας τις έρευνες, τις στατιστικές και τα απρόσωπα ποσοστά που συνήθως χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε για δυσκολίες και αποκλεισμούς, οι προσωπικές μαρτυρίες μιλούν απευθείας στην καρδιά.

Τις «Ιστορίες για τη Γυάλινη Οροφή» βρίσκει και επιμελείται η μη κερδοσκοπική οργάνωση Story Mentor (www.storymentor.gr). Αυτή είναι η ιστορία της Μαρίας Χ. Θέμελη (Chief Visionary Officer, Themeli Communications)

Μου αρέσουν πολύ οι γυάλινες οροφές. Είναι διάφανες… Βλέπω ουρανό, αλλά μου αφήνουν και περιθώρια. Γιατί μπορεί να τις διατηρήσω ή να τις σπάσω αν το αποφασίσω! Είναι γυαλί, θα γίνει κομμάτια και, αν προσέξω, δεν θα με τραυματίσει και θα μου δώσει απευθείας επαφή με καθαρό αέρα για να αναπνεύσω!

Η γυάλινη οροφή μου είναι το στοίχημά μου! Η εύθραυστη ισορροπία μου. Δεν είναι ταβάνι από τσιμέντο για να δυσκολευτώ να τη γκρεμίσω. Μπορώ να κοιτάω ψηλά και σε κάθε βλέμμα να την ανεβάζω όλο και πιο ψηλά. Είναι ο πήχης μου!

Από μικρή έμαθα να κοιτάω ψηλά και μακριά. Κόρη καπετάνιου, μεγάλωσα στη γέφυρα των βαποριών. Εκεί άκουσα τις πρώτες μου ιστορίες, μιλούσα μέσω δορυφόρων με την πατρίδα και κράτησα για πρώτη φορά το τιμόνι της ζωής μου.

Η πρώτη μου γυάλινη οροφή ήταν η γέφυρα ενός εμπορικού καραβιού γεμάτου άντρες. Στα εμπορικά πλοία ακόμα και σήμερα υπάρχει ταξική διάκριση ανά βαθμό. Πλοίαρχος, Μηχανικός, Λοστρόμος, Ναύτης… Υπάρχει διάκριση ανάμεσα σε βαθμούς ιεραρχίας που έχουν άντρες. Δεν μπορεί να υπάρξει διάκριση ανάμεσα στα φύλα, απλά γιατί δεν υπάρχουν γυναίκες!

Μεγάλωσα σε μια κοινωνία ανδρών, με δικούς τους νόμους, ιστορίες ανά εθνικότητα, διαφορετικά ήθη και έθιμα. Όταν τα άλλα κορίτσια έπαιζαν με κούκλες, εγώ ψάρευα καρχαρίες στον Ατλαντικό, μάθαινα τάβλι και τάιζα λαθρεπιβάτες που είχαν μπει στο πλοίο για πειρατεία. Κι όταν τους έπιασαν, ήταν μόνο ψωμί και νερό, μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο λιμάνι.

Η γυάλινή μου οροφή έπαιρνε σχήματα σε όλη την πορεία της ζωής μου, μέσα από αντρικές φιγούρες! Και φυσικά δεν ήταν εύκολο, Η θάλασσα έχει τους δικούς της νόμους, η ζωή στη στεριά, όμως, μπορεί να γίνει πιο σκληρή.

Σε μια από τις πρώτες μου δουλειές, όταν ήμουν πολύ μικρή, ηχεί ακόμα στα αυτιά μου η φράση: «Να πας στην έκθεση απλά ωραία ντυμένη. Γυναίκα είσαι, δεν χρειάζεσαι πολλές γνώσεις, τα προϊόντα θα τα δείχνουμε εμείς..».

Ξαφνιάστηκα! Είχα μπει στο Πανεπιστήμιο με υποτροφία, είχα αποκτήσει γνώσεις υπολογιστών, πτυχίο δημοσιογραφίας και έκανα τρίτο πτυχίο στο Marketing, ενώ παράλληλα δούλευα σε μεγάλη εταιρεία πληροφορικής -και το μόνο που ζητούσαν από εμένα ήταν να ντυθώ καλά και να χαμογελάω! Για πρώτη φορά η γυάλινη οροφή έφτανε σχεδόν στο ύψος των πνευμόνων μου και με έπνιγε…

Και φυσικά θύμωσα, και φυσικά αντέδρασα με άσχημο τρόπο, και φυσικά τα έβαλα με τον εαυτό μου -μήπως εγώ είχα κάνει κάτι λάθος, μήπως είχα δώσει δικαίωμα, μήπως είχα δώσει λάθος μηνύματα. Η γυάλινη οροφή μου δεν με άφηνε να δω ορίζοντα για πολλά χρόνια -όχι ότι δεν προσπερνούσα τα εμπόδια και δεν έπαιρνα μεγάλες αναπνοές, αλλά να, δημιουργούσα μεν πολλά ωραία πράγματα, προχωρούσα, αλλά δεν το διασκέδαζα!

Κι έτσι πήρα μια απόφαση. Στη δική μου γυάλινη οροφή έβαλα διακόπτη που μπορεί και την ανοίγει διάπλατα! Όταν κάτι με περιορίζει, με αναστατώνει, με φέρνει σε δύσκολη θέση, πατάω το «on» και ανοίγω την οροφή για να πάρω μεγάλες ανάσες.

Θέλει εμπειρία, υπομονή, επιμονή, συνέχεια και συνέπεια, αλλά η ζωή είναι μία και είναι σήμερα. Δεν έχει πρόβα. Οφείλουμε να τη ζήσουμε και να τη διασκεδάσουμε!

Δεν μπορούμε να ζούμε κάτω από γυάλινες οροφές που μας περιορίζουν και, σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τον διακόπτη της οροφής μας τον κρατάμε μόνο εμείς στα χέρια μας!

Η γυάλινη οροφή μου είμαι μόνο εγώ!