Κοπέλα κρύβει το πρόσωπό της με τα χέρια της — © Unsplash/ Abigail Keenan

Opinion

Μην έχετε ενοχές, κορίτσια!

Ψάχνουμε ευκαιρίες να αισθανθούμε ένοχες (εμείς οι γυναίκες)

Σχόλιο για τις ενοχές που αισθάνονται οι γυναίκες, συχνά χωρίς λόγο.

Ψάχνουμε ευκαιρίες να αισθανθούμε ένοχες (εμείς οι γυναίκες): επειδή δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε παιδιά, όταν δεν κάνουμε, και επειδή δεν είμαστε αρκετά καλές μαμάδες, όταν κάνουμε (παιδιά). Μερικές αισθάνονται ένοχες όταν δοκιμάζουν πλαστικές – φανταστείτε τι περνάνε τα κορίτσια όταν κερατώνουν κάποιον, έστω και άξιον κερατώματος...

Μια φίλη έκανε «φουσκωτική» στα χείλη της. Τις πρώτες μέρες ήτανε σα να την έδειρε ο Μάικ Τάισον ο ίδιος προσωπικά, αλλά συνήλθε και τώρα είναι απλώς σαν να φουσκώνει τα χείλια της με παράπονο «ζατί ζεν μου ζίνεις το καραμελλάκι μου;», ας πούμε. Το παράξενο είναι ότι τις μέρες πριν την μίνι-ούτε-καν-επέμβαση δεν είχε αγωνία ως προς τα αποτελέσματα, αλλά ενοχές απέναντι στο παιδί της. «-Μήπως είναι εγωιστικό αυτό που κάνω;» έλεγε και ξανάλεγε. «-Μήπως είναι κακό απέναντι στο παιδί μου;»

Το παιδί της είναι 7 χρονών, αποκλείεται να ενοχληθεί που η μαμά του έχει ξαφνικά χείλη μισό τετραγωνικό, επομένως (την ρώτησα) γιατί ανησυχούσε τόσο; Τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία συνηθίζουν εύκολα τις εμφανισιακές αλλαγές – τα κουρέματα, ντεκαπάζ, περμανάντ κλπ... που κάνουν οι μαμάδες, ενίοτε και οι μπαμπάδες, όλα αυτά γίνονται αποδεκτά από τα παιδιά σε χρόνο μηδέν. «-Αισθάνομαι κακή μαμά», επέμενε. «Δεν είναι μαμαδίστικο πράγμα, να πάς να φουσκώσεις τα χείλη σου. Η μαμά μου δεν θα σκεφτόταν ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο όσο ήμασταν εμείς παιδιά».

Η μαμά της, εκτός που έχει κάνει οκτακόσιες πλαστικές, δεν έζησε στην ύπαιθρο μαζεύοντας ραδίκια για να ταΐσει την οικογένεια – αστική τάξη είναι. Απλώς, όντως οι μαμάδες μας δεν φούσκωναν τα χείλη τους. Όταν τους περίσσευαν χρήματα, μας αγόραζαν φριχτά παλτουδάκια με γούνινους γιακάδες. Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι το έκαναν αυτό κυρίως επειδή δεν είχαν «δικά τους» χρήματα, όπως έχουμε σήμερα εμείς, ή είχαμε, ως εργαζόμενες γυναίκες (όσο εργαζόμασταν λέω). Οι μαμάδες στα Σίξτυς ξοδεύανε κυρίως για τα παιδιά τους και δεν ένοιωθαν ένοχες με το κάτι-τις που έδιναν στο κομμωτήριο, πχ.

Οι σημερινές μαμάδες… είναι/είμαστε άλλο καπέλο. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα – ποια μαμά δεν ένοιωσε ένοχη επειδή άργησε να γυρίσει και δεν πρόλαβε να «διαβάσει» το σπλάχνο της; Ή επειδή έχει κοινωνικές υποχρεώσεις και βγαίνει πότε πότε; Ή τέλος επειδή ξόδεψε Χ λεφτά για να φτιάξει τα χείλια της; Αφήνω απέξω τις πιο μικρές, που δεν έχουν ακόμα παιδιά, και μακάρι να μην αισθάνονται ένοχες, αν και υποψιάζομαι ότι κάμποσες κοπελιές γύρω στα 30 αισθάνονται ένοχες ήδη - που δεν βρίσκουν χρόνο/σύντροφο/κατάλληλες συνθήκες για να τεκνοποιήσουν. Όπως έλεγε και ο Μπόγκι δεν θυμάμαι σε ποια ταινία, «Ενοχή – είναι το δεύτερό μου όνομα».

Για τις γυναίκες, είναι το πρώτο. Πρώτα αισθάνεσαι ενοχές και μετά όλα τα υπόλοιπα, κι ο λόγος που μοιράζεσαι τα όσα σου συμβαίνουν με τις κολλητές σου είναι για να σε πείσουν πώς δεν τρέχει τίποτε (πολύ βαρύ) έτσι είναι τα πράγματα, έτσι νοιώθουν κι αυτές στο βάθος, αλλά το ξεπερνάνε, όπως θα το ξεπεράσεις και συ.

Η Τζάκι Ωνάση, που δεν την είχα ποτέ σε εκτίμηση (παντρευόταν συνέχεια φτωχόπαιδα) είπε κάποτε το αξεπέραστο: «Αν τα κάνεις θάλασσα με τα παιδιά σου, ό,τι άλλο κι αν καταφέρεις στη ζωή σου δεν έχει σημασία». Και είναι μια φριχτή αλήθεια, πολύ άδικη για τις γυναίκες. Όταν το παιδί σου κυκλοφορεί κουρελέξ αλλά εσύ, ως μαμά, είσαι σουπερ-στέλεχος, σε πνίγουν οι ενοχές, και το χρεώνεσαι εσύ προσωπικά το αποτυχημένο σου σπλάχνο. Μπορεί να ακούγεται σεξιστικό, και 100% βέβαιο ότι ΔΕΝ αισθάνονται έτσι οι άντρες, στελεχάρες-ξεστελεχάρες… αλλά είναι αλήθεια.

Καμιά μαμά δεν θεωρεί τον εαυτό της καλή μαμά. Ακόμα και γυναίκες που είναι μαμάδες κατά αποκλειστικότητα, με σπίτια στα βόρεια προάστια και συνεχή ενασχόληση με τα παιδιά τους, ομολογούν ότι δεν είναι καλές μαμάδες επειδή έχουν Ουκρανές νταντάδες ή επειδή παίζουν πολλή μπιρίμπα, ή επειδή φτιάχνουν τα χείλη τους. Εννοείται ότι ούτε εγώ είμαι καλή μαμά: μαγειρεύω στη χάση και στη φέξη, έχω κατεψυγμένα τσικεν νάγκετς, συχνά-πυκνά δεν προλάβαινα να διαβάσω τα παιδιά μου και τέτοια. Θυμώνω και βάζω τις φωνές μία στις τόσες, σπάω πιάτα (κουλή) και γενικά… δεν είμαι καλή-καλή μαμά. Σαν αυτές στις διαφημίσεις, που πάντα λάμπουν και αλείφουν το βούτυρο στο ψωμί λες και είναι αντικαταθλιπτικό, που το έχουνε χλαπακιάσει ήδη, και μάλιστα με φτυάρι.

Έχω φίλες που έχασαν λαμπρές προοπτικές καριέρας επειδή το παιδί τους ήταν μικρό όταν έπεσε η επαγγελματική πρόταση, που άφησαν δουλειές με μέλλον γιατί το παιδί τους τις χρειαζότανε περισσότερες ώρες στο σπίτι…Κι αυτές ακόμα, ισχυρίζονται ότι όοοοχι, μη το συζητάμε, δεν είναι αρκετά καλές μαμάδες. Ας αφήσουμε την πιθανότητα η Καλή Μαμά να είναι εφεύρεση των διαφημιστικών εταιρειών – ή, ας μην την αφήσουμε: μόνον αυτές είναι τέλειες, όπως και οι μαμάδες που έφυγαν νέες από αυτή τη ζωή και αγιοποιήθηκαν στα μάτια της οικογένειάς τους. Σκληρό αλλά αληθινό, δυστυχώς. Και σίγουρα προτιμάμε όλες να είμαστε ζωντανές μαμάδες παρά τέλειες μαμάδες…

Πάντα κάτι υπάρχει να σε κάνει να αισθανθείς ένοχη, σαν γυναίκα πρώτα και σαν μαμά αμέσως μετά. Σκεφτείτε τι γίνεται όταν κερατώνεις τον άντρα σου, ο οποίος μπορεί να σε κερατώνει με τρέλλα μεν, δεν νοιώθει ενοχές δε, ντιπ καθόλου, ούτε που ιδρώνει χρόνια τώρα – ενώ εσύ τσιγαρίζεσαι. Γιατί; Για το τίποτα σχεδόν – για έναν (ή, ελπίζω για περισσότερους) πήδους…

Κι ενώ λέω στη φίλη, αυτήν με τα χείλη-ροφός, ότι κακώς αισθάνεται ένοχη, ότι είχε κάθε δικαίωμα να κάνει στόμα-πουφ/βεντούζα/σαμπρέλα, με το οποίο σίγουρα θα επιπλέει στη θάλασσα χωρίς φόβο να πνιγεί, ενώ επιμένω ότι το παιδί της ξέρει ότι το αγαπάει η στρωματούλα και αυτό του αρκεί… καταλαβαίνω πώς νοιώθει. Κάπως έτσι ένοιωθα όσο ήταν μικρά τα παιδιά μου κάθε φορά που αγόραζα μπότες ή (κι άλλο) μαγιό όχι ταυτόχρονα, όποτε αργούσα να γυρίσω σπίτι ή όταν προτιμούσα να είμαι έξω παρά στο σπίτι: ψιλο-λίγο ένοχη. Λίγο, γιατί επεξεργάζομαι τις ενοχές μου (σταυροβελονιά). Αφήνω το σεξ απέξω και τις ενοχές που σέρνει, γιατί μας βγάζει εκτός θέματος (αλλά να το πιάσουμε άλλη μέρα οπωσδήποτε), και δεν αγοράζω πια μπότες ούτε μαγιό, έχω από τα Νάιντις. Μη σας πω δεν αισθάνομαι πια ούτε ενοχές, τώρα που το καλοσκέφτομαι, γιατί μεγάλωσα μποκού και είμαι στην λογική «ό,τι έγινε, έγινε» που πάρα πολύ με βολεύει.

Απλώς, επισημαίνω ότι είτε έχουμε παιδιά είτε όχι, μερικά πράγματα, ή κάμποσα πράγματα ή και πολλά πράγματα, πρέπει να τα κάνουμε για τον εαυτό μας, έτσι, ξερά. Είναι ο μόνος τρόπος να μην «το χάνουμε», και να μη σκάμε που είμαστε γυναίκες, ενώ (και καλά) τι ωραία θα περνούσαμε αν ήμασταν άντρες και δεν θα μας κολλούσε κανένας, ούτε καν οι ενοχές μας….