Εσύ πότε θα γίνεις μάνα και άλλες ενοχλητικές ερωτήσεις

Από τη μία μας έχει φάει η πολιτική ορθότητα, από την άλλη εμείς οι γυναίκες ανήκουμε στην ειδική κατηγορία ανθρώπων η οποία εξαιρείται των κανόνων: θα ακούσουμε τα πάντα όλα, από «πάχυνες», «αδυνάτισες», «πούρεψες», «δεν σου πάνε τα μαλλιά σου, γιατί τα έκοψες/έβαψες/πυρπόλησες», μέχρι «δεν κάνεις ένα παιδάκι;», «θα κάνεις άλλο παιδάκι;», «πέρασες κλιμακτήριο;» (οπότε, κρίμα, δεν θα κάνεις άλλο παιδάκι), «κακώς δεν έκανες ένα τουλάχιστον παιδάκι». Οι ερωτήσεις είναι ενοχλητικές αλλά οι χαρακτηρισμοί είναι ακόμα χειρότεροι, μια και ζούμε στην εποχή των σόσιαλ και ο καθένας μπορεί να εκφράσει τη στραβή του, με κεφαλαία γράμματα μάλιστα, όταν πρόκειται η στραβή του να είναι πολύ στραβή – όσο πιο έξαλλος είναι κάποιος τόσο επιμένει ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ. Έχω ακούσει και διαβάσει τέρατα, ειδικά προς/για τηλεπαρουσιάστριες, τραγουδίστριες, τηλεπερσόνες, ηθοποιές και άλλες γυναίκες που εμφανίζονται στην τηλεόραση με κάποια συχνότητα. Καμιά από αυτές τις γυναίκες δεν επιτρέπεται να μείνει ή να μην μείνει έγκυος, να γεννήσει, να θηλάσει, να μη θηλάσει, να μη γεννήσει άρα και να μη μείνει έγκυος, να παχύνει, να αδυνατίσει, να γίνει μάνα σε μη αποδεκτή ηλικία, να μη γίνει ποτέ μάνα, να κάνει ή να μην κάνει πλαστική, και γενικά να προχωρήσει σε επιλογές με τις οποίες δεν συμφωνεί το 100% του κοινού που έχει πρόσβαση στα σόσιαλ.

Το 100% του κοινού δεν συμφωνεί ποτέ σε τίποτα, είναι εξωπραγματικό στο ίνσταγκραμ, φέησμπουκ ή τουίτερ να περιμένεις ότι όλοι όσοι σε βλέπουν θα γράψουν ένα ενθαρρυντικό, γουτσουγούτσου σχόλιο. Πολλοί είναι αυτοί που θα γράψουν αρνητικό σχόλιο επειδή έχουν την εξουσία, επειδή μπορούν, και γιατί όχι; Αν βγαίνεις κάθε μέρα στην τηλεόραση με ξανθό μαλλί και τη βλεφαρίδα κάγκελο, «τα τραβάει ο πισινός σου», μια και είσαι γυναίκα… ακριβώς επειδή είσαι γυναίκα. Είναι σοκαριστικό, αναχρονιστικό και βαθιά πατριαρχικό, το ότι η εξουσία του κοινού εξασκείται κυρίως απέναντι στις γυναίκες - τηλεπερσόνες, ινφλουένσερς ή καλλιτέχνιδες κάθε είδους. Κάποιος φίλος κάθισε και μέτρησε τα αρνητικά σχόλια προς γυναίκες της τηλεόρασης σε σχέση με τα αντίστοιχα αρνητικά σχόλια προς άντρες τηλεορασάκηδες στη διάρκεια μιας εβδομάδας, και οι γυναίκες υφίστανται τριπλάσιο θάψιμο. Συχνά το θάψιμο έχει ψιλο-άρρωστα σεξουαλικό χαρακτήρα, ακόμα κι όταν η γυναίκα δεν έχει δώσει δικαιώματα, ναι μεν βγαίνει στο γυαλί αλλά δεν βγαίνει με φιόγκο στον αφαλό της… που κι αυτό ακόμα, θα έπρεπε να μην ισχύει ως διάκριση – άντε και βγαίνει με φιόγκο, τσίτσιδη, ποιος ο λόγος για τόση κακία;

Δεν υπερασπίζομαι φιόγκο και τσιτσιδουάρ, χαμογελάω όταν βλέπω όμορφα σέξυ κορίτσια ή αγόρια να ποζάρουν στο ίνσταγκραμ, μερικές φορές λες και πουλάνε φωτιστικά οροφής («κοιτάξτε που δείχνω ταβάνι…») ή υπόθετα («να ο ποπός μου!»), απορώ που οι εικόνες τους προκαλούν τόσο μίσος. Το ίδιο απορώ όταν κάποιος γράφει κατεβατά κακίας για ένα άτομο, συνηθέστερα θηλυκού γένους, που κάνει κάτι ασύμβατο με τον/την γράφοντα….

Κι ενώ λόγω πολιτικής ορθότητας, και καλά, δεν αποκαλεί κανείς κάποιον/α «χοντρό/ή», π.χ. μπορεί άνετα κάποιος, μάλλον άλλος, να τον/την αποκαλέσει «γουρούνι, παχύδερμο, μπαλόντζα» ή οτιδήποτε, ειδικά αν το δακτυλοδεικτούμενο άτομο είναι γυναίκα. Και πάλι ο ίδιος φίλος που έκανε την έρευνα με τον αριθμό αναρτήσεων (όλο τέτοιους φίλους έχω), επιμένει ότι το σώμα μιας γυναίκας είναι αφορμή για αρνητικά σχόλια πέντε φορές συχνότερα από ότι το σώμα ενός άντρα. Αυτό ισχύει τόσο για το πάχος όσο και για το μη-πάχος – δεν σώζεσαι όταν αδυνατίζεις, έτσι και ξεκίνησες στρουμπουλή, ούτε όταν παχαίνεις, σε περίπτωση που κάποτε ήσουν αδύνατη…

Η βασική πίεση-διπλούς-πέλεκυς είναι αυτή που τρώνε στη μάπα οι γυναίκες της τηλεόρασης όσον αφορά τις πλαστικές: αν π.χ. έβγαινα στην τηλεόραση, θα υπήρχε πίεση να κάνω πλαστικές γιατί έχω σουρώσει φυσιολογικά λόγω ηλικίας, οπότε ευτυχώς που δεν βγαίνω στην τηλεόραση διότι θα έμενα σουρωμένη. Σε αντίθεση με κάποιες γυναίκες στην τηλεόραση οι οποίες ξέρουν ότι το σούρωμα δεν δίνει (τηλεοπτικές) δουλίτσες (στις γυναίκες λέμε), οπότε αναγκαστικά κάνουν πλαστικές για να ισιώσουν – δικαίωμά τους, αλλά εισπράττουν ένα κάρο αρνητικά σχόλια επειδή κάνουν πλαστικές! Δηλαδή ο πελάτης δεν μένει ποτέ ευχαριστημένος τελικά, ούτε με την σουρωμένη τηλεπερσόνα, ούτε με την καλοσιδερωμένη.

Το θέμα του παιδιού, και αν/πότε θα κάνεις, και πόσο δεν πρέπει να το αφήσεις αργά γιατί τα ωάριά σου θα ζαβλακωθούν, και οι γνώσεις που έχουν άσχετοι άνθρωποι όσον αφορά τα ωάριά σου, και γιατί δεν κάνεις δεύτερο/τρίτο/πέμπτο παιδάκι μια κι έχεις/δεν έχεις πάρει το κολάι, όλα αυτά προκύπτουν όχι μόνο σε κοινωνικές ή οικογενειακές συναναστροφές αλλά και στα σόσιαλ. Στριμώχνονται οι αρνητικές παρατηρήσεις ανάμεσα στις απόψεις για το αν πρέπει να γεννήσεις φυσιολογικά ή με καισαρική, αν πρέπει να θηλάσεις λίγο ή πολύ, πόσο είναι το λίγο, πόσο το πολύ, και γενικά ο σχολιασμός δεν αφορά μόνο το τι κάνεις με το σώμα σου, αν το παραταΐζεις ή το υποσιτίζεις, παρά και το έμβρυο, μωρό, παιδί σου, μια και το ‘φερε η κουβέντα. Ακόμα κι όταν δεν το φέρνει η κουβέντα, ένας παρεμβατικός ή επιθετικός άνθρωπος μπορεί να την πάει εκεί από μόνος του.

Άρα τι κάνεις, έτσι και είσαι γυναίκα; Αδιαφορείς για τα αρνητικά σχόλια, συνδέεις με Κάιρο τις αυστηρές παρατηρήσεις, τις σβήνεις πριν τις διαβάσεις, δεν τις διαβάζεις καν. Αλλάζεις κουβέντα ή απομακρύνεσαι, ούτε καν διακριτικά, όταν σε ρωτάνε μπούρδες. Και κάνεις ό,τι γουστάρεις, ό,τι σου έρχεται στο κεφάλι – για κάθε τι που επιχειρείς, μπορεί να μην σου δοθεί άλλη ευκαιρία να το ξαναδοκιμάσεις, οπότε, βουρ. Μην ακούς όποιους σου λένε ότι πάχυνες, αδυνάτισες, κόντυνες, χάλασες, ζάρωσες, τσιτώθηκες, ότι πρέπει να κάνεις παιδί/κι άλλο παιδί, να θηλάσεις, να χάσεις τα κιλά της εγκυμοσύνης, να μην τα χάσεις, να γυμνάζεσαι, να μη γυμνάζεσαι και γενικά… ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ. Σόρυ που φωνάζω αλλά έχει σημασία να μην ακούς – το μυστικό της ψυχικής σου γαλήνης κρύβεται στην όχι-πολύ-σπουδαία ακοή σου, και στην επιλεκτική ανάγνωση.