Αγγελική Καζαντζίδη: «Πρέπει συνεχώς να αγωνίζεσαι για τον χώρο σου»

Τι ενώνει γυναίκες με διαφορετικά επαγγέλματα, όπως μια δικηγόρο, μια χημικό, μια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, μια βιολόγο, μια διευθύντρια ιδρύματος και μια υπεύθυνη μάρκετινγκ; Οι ιστορίες τους. Ιστορίες που μιλούν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες όταν θέλουν να εξελιχθούν επαγγελματικά, να διεκδικήσουν την αμοιβή που τους αξίζει, να ενισχύσουν τη δημόσια παρουσία τους, να μπουν σε ένα διοικητικό συμβούλιο, να προωθηθούν στην πολιτική ή να υπάρξουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.
Οι ιστορίες αυτές, αληθινές και ειπωμένες με τα δικά τους λόγια, δείχνουν πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα. Υπερβαίνοντας τις έρευνες, τις στατιστικές και τα απρόσωπα ποσοστά που συνήθως χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε για δυσκολίες και αποκλεισμούς, οι προσωπικές μαρτυρίες μιλούν απευθείας στην καρδιά.
Τις «Ιστορίες για τη Γυάλινη Οροφή» βρίσκει και επιμελείται η μη κερδοσκοπική οργάνωση Story Mentor (www.storymentor.gr). Αυτή είναι η ιστορία της Αγγελικής Καζαντζίδη (Marketing Director).

«Αλήθεια, τι είναι η γυάλινη οροφή», με ρώτησε η δεκατριάχρονη κόρη μου σήμερα, καθώς της εξηγούσα ότι ήθελα να γράψω ένα άρθρο για αυτή τη στήλη. Πώς να εξηγήσεις σε ένα νέο κορίτσι αυτό που υπάρχει αλλά δεν φαίνεται, όμως το ζεις κάθε μέρα και προσπαθείς σιγά-σιγά να το αλλάξεις, για να έχει εκείνη ένα καλύτερο μέλλον.

Εργάζομαι ως στέλεχος μάρκετινγκ σε μια πολυεθνική εταιρία. Τα τελευταία σχεδόν 5 χρόνια ζω και εργάζομαι στο εξωτερικό. Λατρεύω τη δουλειά μου, ειδικά το να δουλεύω με ανθρώπους που με εμπιστεύονται και τους εμπιστεύομαι - ανθρώπους με τους οποίους έχουμε κοινούς στόχους και θέλουμε να αφήσουμε ένα κοινό στίγμα. Είμαι, επίσης μέλος, εθελόντρια και πρέσβειρα της εταιρίας σε έναν από τους μεγαλύτερους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς που έχει ως στόχο την επίτευξη της ίσης εκπροσώπησης φύλων στις ανώτερες διοικητικές θέσεις στο Λιανικό Εμπόριο και στα Καταναλωτικά Είδη.

Τι είναι λοιπόν η περίφημη γυάλινη οροφή; Αν με ρωτούσατε πριν από 10 χρόνια, θα γελούσα, θα έλεγα ότι δεν υπάρχει. Η αλήθεια είναι ότι όταν εργάζεσαι σε χαμηλότερα επίπεδα δεν το νιώθεις. Οι γυναίκες είναι περισσότερες, όλοι είναι πιο επικεντρωμένοι στη δουλειά, οι θέσεις και οι ευκαιρίες εξέλιξης είναι περισσότερες, ο ανταγωνισμός μεταξύ συναδέλφων μικρότερος. Υπάρχουν και κάποιοι άντρες που θα σε βοηθήσουν, θα γίνουν οι μέντορές σου (επίσημα ή ανεπίσημα), θα σου ανοίξουν πόρτες.

Νομίζω ότι όλα αρχίζουν να αλλάζουν όταν αποφασίσεις να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά. Τότε, όλοι αρχίζουν αυτόματα, χωρίς να σε ρωτήσουν φυσικά, να υποθέτουν ότι δεν σε ενδιαφέρει η επαγγελματική σου καριέρα. Αν δε τολμήσεις να πεις ότι δεν μπορείς να μείνεις παραπάνω κάποιες ώρες για μια συνάντηση ή να δουλέψεις το Σαββατοκύριακο ή την Παρασκευή που συμφώνησες να πάρεις ως άδεια θηλασμού, τότε σίγουρα δίνεις σημάδια ότι δεν σε ενδιαφέρει η καριέρα σου. Φυσικά, εσύ αυξάνεις την παραγωγικότητά σου κατακόρυφα, γιατί ναι μεν δουλεύεις 4 μέρες αλλά καλύπτεις δουλειά 5 ημέρων και ακόμη περισσότερο. Αυτό συνέβη στην περίπτωσή μου. Ενώ ήμουν πολύ παραγωγική από την αρχή, την περίοδο που έκανα το πρώτο μου παιδί και επέστρεψα στην δουλειά, αύξησα απίστευτα την απόδοσή μου γιατί δεν ήθελα κανείς να πει ότι κάποιο project δεν έγινε ή ότι καθυστέρησε. Οι δύο προτεραιότητές μου ήταν από τη μια να αποδείξω ότι αξίζω και ενδιαφέρομαι για την δουλειά και από την άλλη να διαφυλάξω τον χρόνο με το παιδί μου. Εκεί κάπου αρχίζει κανείς να χάνει τον εαυτό του, αλλά ευτυχώς εγώ τον βρήκα!

Μετά έρχεται η ανέλιξη σε ανώτερες θέσεις. Αρχίζεις να συμμετέχεις σε διοικητικά συμβούλια, όπου ανακαλύπτεις ότι οι γυναίκες είναι λιγότερες και αναρωτιέσαι γιατί. Παρατηρείς ότι σε διακόπτουν ολοένα και πιο συχνά, ενώ δεν γίνεται το ίδιο με τους άνδρες συναδέλφους σου. Αντιλαμβάνεσαι ότι εκείνοι μπορούν να παρατείνουν τον χρόνο που έχουν στην ατζέντα μιας συνάντησης, αλλά εσύ όχι. Πολλές φορές μπορεί να είσαι η μόνη γυναίκα σε μια συνάντηση. Θυμάμαι ακόμη τη φορά που συμμετείχα σε ένα ευρωπαϊκό συνέδριο και από τους 24 σπόνσορες στον χώρο των πωλήσεων φαρμακευτικών ειδών ήμουν η μόνη γυναίκα Διευθύντρια Πωλήσεων. Ναι, μόνο μία γυναίκα στους 24 άνδρες! Και φυσικά για να προχωρήσεις πρέπει να έχεις όλα τα προσόντα, ενώ οι άνδρες συνάδελφοί σου προωθούνται με βάση την προοπτική. Αλλά δεν το βάζεις κάτω. Γιατί ξέρεις ότι το αξίζεις -και ότι αξίζεις ακόμη παραπάνω. Πάντα σκέφτομαι μια φράση που άκουσα κάπου: “Don’t let anyone break your spirit!”.

Πώς είναι, λοιπόν, να είσαι μια γυναίκα σε διευθυντική θέση; Πολλές φορές νιώθεις ότι κολυμπάς σε θάλασσα με καρχαρίες. Ότι συνεχώς πρέπει να αγωνίζεσαι για τον χώρο σου, να διασφαλίζεις το «μερίδιο» της φωνής σου, να ζητάς να συμμετέχεις, να απαιτείς να ακουστείς, να αποδίδεις και να φέρνεις αποτελέσματα περισσότερα από τους υπόλοιπους. Επίσης, να δημιουργείς τις δικές σου ευκαιρίες προβολής και διασύνδεσης.

Αλλά νιώθεις και κάθε στιγμή περήφανη για αυτά που έχεις καταφέρει. Χαίρεσαι που ο σύζυγός σου, τα παιδιά σου και η οικογένειά σου σε βλέπουν και σε θαυμάζουν. Χαίρεσαι που η ομάδα σου σε αγαπάει γιατί διοικείς με την καρδιά και το μυαλό, χαίρεσαι που νοιάζεσαι για τους ανθρώπους, χαίρεσαι που δίνεις το σωστό παράδειγμα, που βοηθάς άλλες γυναίκες να προχωρήσουν και να μην τα παρατήσουν. Απλώς μερικές φορές μένεις με το παράπονο: γιατί πρέπει να είναι τόσο δύσκολο; Γιατί πολλοί άντρες φοβούνται τις δυνατές γυναίκες; Δεν θα τους πάρουμε την δουλειά ή την θέση που ονειρεύονται. Ο καλύτερος κερδίζει πάντα. Απλώς, ας παίξουμε μια καλή παρτίδα με τους ίδιους κανόνες!