Έχεις ζήσει κι εσύ μια «στραβή μέρα» στη ζωή σου, όχι;

Στραβή είναι η μέρα που ξεκινάει με πρωινή-πρωινή επίσκεψη (δική σου ή αγαπημένου σου προσώπου το οποίο συνοδεύεις) σε νοσοκομείο, ιατρείο, εξεταστικό κέντρο ή κάτι ανάλογο, που με την πρώτη ματιά καταλαβαίνει κανείς ότι δεν πρόκειται για βεγγέρα. Συνήθως μια τέτοια μέρα επιβαρύνεται από χάλιο καιρό (βρέχει ή κάνει ψόφο) και επιπλέον έχει τραγική κίνηση, τρως μια ώρα σε κάθε φανάρι ενώ το κινητό σου δεν έχει μπαταρία ή/και δεδομένα. Σιχτιρίζεις, που δεν προνόησες να το φορτίσεις ώστε να έχεις κάτι να ασχολείσαι όσο θα βρίσκεσαι σε αναμονή σε μια μπεζ-κοτοπουλί αίθουσα με άβολες καρέκλες και μουσική κονσέρβα, αν είσαι τυχερή, ή καθόλου μουσική, αν είσαι μετρίως τυχερή, ή φριχτή μουσική αν είσαι γκαντέμω. Κάτι το οποίο δεν είσαι στα κανονικά σου αλλά μετατρέπεσαι, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, σα να σε μεταμορφώνει ένα μαγικό ραβδάκι σε κολοκύθα, ή ακόμα χειρότερα, σε σκατά. Θα μπορούσε να σε μεταμορφώσει σε Κιμ Καρντάσιαν ή σε άλλη πλαστικουίτα πολυεκατομμυριούχα, αλλά επειδή βρίσκεσαι στο σερί γκαντεμιάς που περιγράφεται παραπάνω, η στραβή νεράιδα της στραβής μέρας σκοντάφτει και σε φκιάνει κάτι που δεν το ευχόσουν ούτε στον εχθρό σου.

Είναι η μέρα στην διάρκεια της οποίας δεν καταλαβαίνεις τι σου λένε οι επιστήμονες, είτε επειδή δεν είσαι επιστημονικά καταρτισμένο άτομο, είτε επειδή δεν συγκεντρώνεσαι ενώ σου εξηγούν διάφορα ακατανόητα. Στα εξηγούν δηλαδή κι εσύ σκέφτεσαι αν έχει άραγε χέσει το σκυλί στην κουζίνα, αν έχεις καθαρίσει καλά το κοτόπουλο για την κοτόσουπα, αν τα παιδιά σου θα γίνουν κάποτε σωστοί ή έστω λάθος επαγγελματίες, αν θα βρέχει όταν βγεις από το ίδρυμα στο οποίο βρίσκεσαι και αν παίρνει κανείς σοβαρά λεφτά όταν πουλάει ένα ασημικό τσουκάλι προγιαγιάς, το οποίο όμως παίζει να είναι και τσίγκινο, την έχω πάθει, με οχληρό αντικείμενο το οποίο νόμιζα ότι ήταν πολυτιμότερο από ότι ήταν (=τσέτουλο). Δεν φταίνε οι επιστήμονες που στα λένε μπουρδουκλωτά, φταις εσύ που είσαι αλλού ενώ θα έπρεπε να είσαι εκεί… απλώς «εκεί» σε ενοχλεί η μυρωδιά (πολλών γέρων, λίγο άπλυτων, ελαφριά κατρουλίλα, κλεισούρα και κάτι σαν φαρμακίλα που δεν φεύγει όταν βάζεις και ξαναβάζεις αντισηπτικό. Εκτός που από λάθος έχεις πάρει μαζί σου αηδιαστικό αντισηπτικό ροδάκινο, και ορκίζεσαι ότι δεν θα ξαναβάλεις ροδάκινο στο στόμα σου, ούτε σε κομπόστα).

Την στραβή μέρα, επειδή την έχεις ξαναπεράσει, ίδια ή μια φίλη της, ξέρεις ότι μπορεί να σκοντάψεις και να φας τα μούτρα σου, να γλιστρήσεις και να τσακιστείς, να πατήσεις κακά (άλλου) σκύλου, να χάσεις το αφόρτιστο κινητό ή το πορτοφόλι σου, να ξεχάσεις τα ράντομ πορτοκάλια που κουβαλάς μέσα σε λεωφορείο ή ταξί, να χτυπήσεις πάνω σε πινακίδα ενώ κοιτάζεις αλλού, να κακοχωνέψεις, να σε πιάσει βήχας, κόψιμο ή η αστυνομία στη μέση του δρόμου: τέτοια και χειρότερα συμβαίνουν τις στραβές μέρες. Είναι οι μέρες που σου’ ρχεται πονοκέφαλος, κουνιέται ένας τραπεζίτης (όχι σε τράπεζα), σου τηλεφωνεί κάποιος που βαριέσαι αλλά δεν το κλείνει και τελειώνει ακόμα περισσότερο την μπαταρία σου, ένα μηχάνημα ΑΤΜ σου μασάει την κάρτα, ένα (ξένο!) σκυλί σου κατουράει τη ρόδα ή ακόμα χειρότερα τη μπότα, μια δουλειά που είχες για σίγουρη τσακίζει με άλλο μπαταριο-εξαντλητικό τηλεφώνημα, κάτι λεφτά που περίμενες επίσης ως σίγουρα εξανεμίζονται πριν τα πάρεις, δηλαδή ας μη κοροιδευόμαστε, ΔΕΝ τα παίρνεις, κι ένα φιλικό άτομο σου λέει ότι μόλις έπεσε από ντουβαράκι με καταστροφικά αποτελέσματα (=όχι απλό καρούμπαλο).

Την στραβή μέρα αυτό-μαστιγώνεσαι επειδή δεν στέκεσαι στο ύψος σου, μεγάλος άνθρωπος - θα έπρεπε να είχες φορτίσει το κινητό, να είχες πάρει από το σπίτι ομπρέλα και το σωστό αντισηπτικό με άρωμα νοσοκομείου, να πρόσεχες όταν οι επιστήμονες σου έλεγαν επιστημονικά πράγματα, να είχες οργανώσει καλύτερα το χρόνο έτσι ώστε η μέρα να μην ήταν στραβή παρά ίσια, όπως σου αξίζει. Δεν έκανες τίποτα από τα παραπάνω, άρα το μόνο που σου μένει είναι να προσέχεις πάαααρα πολύ επειδή την ξέρεις τη δουλειά, όλο και κάπου θα σκοντάψεις, και να γυρίσεις σπίτι σου όσο γίνεται πιο γρήγορα. Όχι ότι η στραβή μέρα περνάει με το που μπαίνεις στο σπίτι σου γιατί ο σκύλος έχει χέσει το σύμπαν, το κοτόπουλο είναι μισο-καθαρισμένο, δεν είχες βγάλει σκουπίδια άρα έχεις ΚΑΙ σκουπίδια στον εσωτερικό σου χώρο γαλήνης, και τα παιδιά σου έχουνε νεύρα επειδή δεν ενημερώθηκαν για τον εσωτερικό χώρο γαλήνης, στα τέτοια τους, θέλουν καινούργια ακουστικά κινητών και ίσως ένα μπουφάν, τα μισά, επειδή το έχασαν.

Ευτυχώς σκοτεινιάζει νωρίς κι έχεις την αυταπάτη ότι τελείωσε επιτέλους η στραβή μέρα, εδώ που τα λέμε βολεύεσαι με ένα ντεπόν, δεν είναι και τόσο χάλια τα πράγματα, φτιάχνεις ένα ΑΦΕΨΗΜΑ επιτέλους και χαλαρώνεις… με την πεποίθηση ή λέγε-με-αυταπάτη ότι η στραβή μέρα έγινε σκόνη για να δώσει τη θέση της σε μια πολύ καλύτερη, πιο αισιόδοξη και ανεβαστική μέρα.

Με τούτα και με κείνα τα κατάφερες, αντέχεις ακόμα, κι αυτό είναι που μετράει…