Μόνοι το Πάσχα; No Πρόμπλεμ

«Και θα είσαι μόνη/ος το Πάσχα;» ρωτάμε μεταξύ μας. Ακόμα κι όταν προτιμάμε, ειλικρινά, να είμαστε καρα-μόνοι το Πάσχα, αισθανόμαστε αμήχανα που η ερώτηση προκύπτει κάθε τρεις και λίγο, ολόκληρη τη Μεγάλη Βδομάδα και με αυξανόμενη ένταση όσο πλησιάζει το ίδιο το Πάσχα. Έχω περάσει ένα σωρό Πάσχα(τα) με κόσμο, με πολύ κόσμο σε εξοχικά σπίτια, με λιγότερο κόσμο στο σπίτι μου ή σε άλλα σπίτια. Πάσχα με αρνιά στη σούβλα που έψηνε ο μπαμπάς μας στο πάλαι ποτέ εξοχικό μας στη Θάσο, με κοκορέτσια και κατακόκκινες ντομάτες και ακόμα πιο κόκκινα αυγά στο τραπέζι της βεράντας μέσα στα πεύκα. Πάσχα με άλλα αρνιά στο Μεταξοχώρι, στο εξοχικό της Αλίκης Γεωργούλη, κάτω από την χοντρή μουριά και με θέα τον κάμπο. Πάσχα στο Σούνιο στο εξοχικό του νονού με το αρνί να ψήνεται ως αργά το απόγευμα, με παιδιά και σκυλιά να τρέχουν στις αραιές πρασινάδες με φόντο το μπλε Αιγαίο.

Όλα αυτά ήταν ωραία, και είχανε τζερτζελέ, συνοδεύονταν από την ελαφριά νύστα που σε πιάνει σε κοινωνικές-οικογενειακές εκδηλώσεις κάτω από τον αστραφτερό ανοιξιάτικο ήλιο, την κούραση του κουβάλα-ξεκουβάλα (τρόφιμα κάθε είδους, τσουμπλέκιαή/και μωρά μερικές φορές), τον ψιλό πονοκέφαλο που συνοδεύει ένα ή περισσότερα μεσημεριανά κρασάκια και πάλι κάτω από τον ίδιο ήλιο. Που συχνά είναι «με τα δόντια». Μερικές φορές ο πονοκέφαλος προκαλείται έμμεσα από τον κόσμο, τις κουβέντες, τη βαβούρα, τη μουσική που δε τη θέλεις καθόλου, τις ερωτήσεις και απαντήσεις, την επικοινωνία γύρω από ένα τραπέζι με βότσαλα στις γωνίες για να μη παίρνει ο αέρας το ρημάδι το τραπεζομάντηλο.

Έχω λάβει μέρος σε πολλά τέτοια τραπέζια, έχω βοηθήσει στην ετοιμασία γευμάτων για πολλά άτομα, αγαπημένα, συγγενικά ή έστω συμπαθητικά. Στην μετέπειτα αφήγηση, αυτή είναι η λέξη που επικρατεί («Πώς περάσατε;» «Συμπαθητικά»). Και… έχοντας τσουγκρίσει πολλά αυγά, δοκιμάσει πολλά κοκορέτσια ακόμα και σε φάσεις που δεν έτρωγα κρέας, έχοντας περάσει πολλά Πάσχα με κόσμο, μέσα ή έξω από σπίτια, σε αυλές, βεράντες, κήπους και πλατείες… δεν με πειράζει καθόλου να περνάω το Πάσχα σόλο αρκούδα. Ίσα ίσα μου αρέσει, με (καθ)ησυχάζει η ηρεμία των αδειανών δρόμων, η πολύ-πολύ μακρινή βλάχικη μουσική, η ακόμα πιο μακρινή τσίκνα από Πάσχα αλλωνών. Γενικά δεν με χαλάει να είμαι μόνη μου σε καμία καθημερινή, σε καμία γιορτή και αργία, περνάω καλά με τον εαυτό μου, βρίσκω πράγματα να κάνω και ποτέ δεν με πιάνει στεναχώρια. Ίσως επειδή τα έχω ζήσει αυτά τα Πάσχα-τσίρκα, τα Πάσχα με κόσμο να μπαινοβγαίνει φορτσάτος και να μικρο-συγκρούεται για το πώς ψήνεται πιο σωστά ένα αρνί. Δεν με ενδιαφέρει το αρνί ούτε το κοκορέτσι (άλλωστε κανένας πια δεν τα φτιάχνει όπως ο μπαμπάκας μας). Δεν με πιάνει μελαγχολία όταν τρώω κάτι πρόχειρο στην κουζίνα, κι ας είναι Πάσχα. Έχω φίλες και φίλους, βρισκόμαστε, μιλάμε στα τηλέφωνα, επικοινωνούμε, αγαπιόμαστε. Αγαπάω τα παιδιά μου, τα αδέρφια μου, τους συγγενείς και φίλους μου. Απλώς δεν μου κάνει διαφορά το αν θα περάσω το Πάσχα μαζί τους, με τζέρτζελο, ή μόνη, με αφωνία. Η σχεδόν απόλυτη αθηναϊκή ησυχία της Κυριακής του Πάσχα… μου αρέσει πολύ. Το γράφω με κάποια ενοχή, επειδή είναι ζητούμενο το να ψοφάς για παραδοσιακό Πάσχα, και το να μην (ψοφάς) ακούγεται σαν ύβρις. Σόρι.

Το Πάσχα είναι μια οικογενειακή, παρεΐστικη γιορτή, σωστά. Αλλά είναι και μια ανοιξιάτικη Κυριακή που μπορείς να την περάσεις όμορφα– μόνη/ος σου, αν έτσι τα φέρνει η ζωή. Στην οποία καλό είναι να μην προβάλλεις αντιρρήσεις, ή, όπως λένε τα παιδιά μου, «to go with the flow».

(Μπορεί και να μη το λένε πια, αυτά που λένε τα παιδιά αλλάζουν από μήνα σε μήνα, αλλά μου κάνει το ρητό, για αυτό και το κρατάω γενικά, όχι μόνο για το Πάσχα…)