Μια μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει για το εξώφυλλο του τεύχους Σεπτεμβρίου της Vogue
Ναόμι Κάμπελ, Λίντα Εβαντζελίστα, Σίντι Κρόφορντ, Κρίστι Τέρλινγκτον στο εξώφυλλο της Vogue και η συζήτηση για το υπερβολικό photoshop των φωτογραφιών.
Τα σχόλια στο τουίτερ για το περιλάλητο εξώφυλλο του Σεπτεμβρίου της Vogue ήταν μεγάλης γκάμας. Υπήρχαν τα επαινετικά τύπου «Επιτέλους η Vogue αποφάσισε να επιστρέψει στα εμβληματικά εξώφυλλα και να σταματήσει να χαζεύει τις Καρντάσιανς. Αυτά είναι εξώφυλλα». Υπήρχαν και τα κραξίδια, τα οποία επικεντρώθηκαν στο ξετσίπωτο photoshop: «Δεν αναγνώρισα τη Σίντι Κρόφορντ, δεδομένης της έντονης έκφρασης και των άψυχων μαλλιών. Ειλικρινά νόμιζα ότι ήταν η Τζούλια Ρόμπερτς μετά από ένα άσχημο ατύχημα». Αλλά στο τουίτερ συμβαίνουν αυτά, οι χρήστες, αν και εξαφανίστηκε ελέω Μασκ το μπλε «πουλάκι», εξακολουθούν να τιτιβίζουν κακίες.
Η συζήτηση για την προβληματικότητα του εξωφύλλου απέκτησε σοβαρότητα και κύρος όταν μπήκαν στη μέση οι θεσμικοί. Η Βανέσα Φρίντμαν, fashion editor των New York Times, μέσα σε 1120 λέξεις έσφαξε με το βαμβάκι τόσο τους ανθρώπους της Vogue όσο και τις Σίντι Κρόφορντ, Κρίστι Τέρλινγκτον, Ναόμι Κάμπελ, Λίντα Εβαντζελίστα που, προφανώς, πήραν από κοινού τις αποφάσεις. Η Φρίντμαν κάνει λόγο για «εξωφρενικό σβήσιμο ηλικίας» και για πρόσωπα που φαίνονται «τόσο ρετουσαρισμένα, ώστε μοιάζουν περισσότερο με ρομπότ που δημιουργήθαν από AI παρά από πραγματικούς ανθρώπους».
Εκπρόσωπος της Vogue απάντησε στην κατακραυγή κάνοντας λόγο για «ελάχιστο ρετούς» στις φωτογραφίες, όμως η Φρίντμαν έχει εύλογες ανησυχίες: «Σε έναν κόσμο όπου ανησυχούμε ολοένα και περισσότερο για τη θολή γραμμή μεταξύ εικονικής πραγματικότητας και πραγματικής πραγματικότητας, όπου η παραπληροφόρηση είναι διάχυτη, ο ορισμός του “ελάχιστου” και του τι ακριβώς σημαίνει “ελάχιστο” είναι ένα σχετικό ζήτημα».
Η αρθρογράφος των NYT θεωρεί πως η επεξεργασία των φωτογραφιών του τεύχους δεν ωφελεί κανέναν. Ούτε τις αναγνώστριες που αντιμετωπίζουν τις πρωταγωνίστριες ως πρότυπα, αλλά ούτε και τα cover girls καθώς ποτέ δεν υπήρξαν άχρωμα και άοσμα μανεκέν. «Ήταν άτομα με προσωπικότητα, attitude και απόψεις. Προσωπικότητες που περιλαμβάνουν εκφράσεις -χαρά, λύπη, γέλιο, θυμός-, οι οποίες εκφράσεις με τον καιρό χαράζουν χρόνια και εμπειρίες στην τοπογραφία ενός προσώπου».
Η Φρίντμαν αμφισβητεί εν γένει την κίνηση της Vogue να φιλοξενεί στα εξώφυλλά της ανά τον κόσμο ηλικιωμένους, όπως το μοντέλο Carmen Dell’Orefice, ετών 91, ή την tattoo artist Apo Whang-Od, ετών 106! «Μοιάζει περισσότερο με κόλπο -Θεέ μου, κοιτάξτε πώς αψηφά την ηλικία! Ή, Θεέ μου, τόσο ηλικιωμένη!- παρά με μια πραγματική αγκαλιά μια πιο ώριμης δημογραφικά ομάδας».
Και συνεχίζει: «Σίγουρα, οι εικόνες μοντέλων κάθε ηλικίας είναι ρετουσαρισμένες (μερικές φορές, γελοιωδώς). Είναι επίσης αλήθεια ότι, έχοντας συναντήσει τη Ναόμι Κάμπελ από κοντά, μπορώ να πω ότι δεν έχει ούτε μια γραμμή στο πρόσωπό της. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα πρώην σούπερ μοντέλα δείχνουν εξαιρετικά για την ηλικία τους. Αλλά το “εξαιρετικό” δεν είναι το ίδιο με το “απίστευτα τέλειο”».
Μετά από 33 χρόνια, αποδεικνύουν ότι παραμένουν ακόμα επίκαιρες
Η Φρίντμαν κάνει λόγο για τη χαμένη ευκαιρία να «αγκαλιάσουμε τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης μας» αλλά και να «υπάρχει διαφάνεια στο τι κατασκευάζουμε ή όχι». Επίσης, το πάει ακόμα μακρύτερα και φιλοσοφικά και εκφράζει την αγωνία της για την απομάκρυνση του κόσμου από μια «κοινή αίσθηση αλήθειας».
Τέλος, σε αντιδιαστολή με τις πειραγμένες μοντέλες της Vogue, εξάρει τη στάση της Τζέιν Μπίρκιν (πρότυπο της Κρίστι Τέρλινγκτον, σύμφωνα με τη συνέντευξη στη Vogue) και ανυπομονεί για περισσότερα ανάλογα «αφιλτράριστα παραδείγματα».
Στην κουβέντα μπήκε και η δημοσιογράφος και συγγραφέας Κιμ Φρανς. Σε άρθρο της με τίτλο «Let’s Talk About the September Cover of Vogue» εκφράζει την υποψία ότι δεν μιλάμε για ένα απλό φωτοσόπ, αλλά για κανονική κοπτοραπτική. Λέει πως, αν παρατηρήσουμε τον λαιμό των μοντέλων, μπορούμε κάλλιστα να υποθέσουμε πως ενώθηκαν κεφάλια και σώματα από διαφορετικές φωτογραφίες, ώστε το αποτέλεσμα να είναι άψογο.
«Φρανκενστάιν» είναι η χαρακτηριστική λέξη που χρησιμοποιεί, ενώ κάνει λόγο για αγνώριστα πρόσωπα. Ωστόσο, βασισμένη στην εμπειρία της από τα περιοδικά εκφράζει την άποψη πως «οι άνθρωποι συχνά θέλουν λιγότερη πραγματικότητα σε ένα εξώφυλλο περιοδικού από ό,τι νομίζουν».
Η «ιστριονική» προσωπικότητα και οι ιατρικές προκαταλήψεις εναντίον των γυναικών
Το εξώφυλλο της Vogue και η φωτογράφιση του Rafael Pavarotti είναι πραγματικά παλαιάς κοπής. Και είναι η επιτομή του κριντζ. Στο glossy χαρτί, τέσσερις γυναίκες υποκρίνονται πως δεν έχει περάσει μέρα από τότε που ήταν στα ντουζένια τους. Όμως τα εξώφυλλα των περιοδικών είναι η αδιάψευστη απόδειξη ότι ο χρόνος περνάει.
Η Ναόμι, η Σίντι, η Λίντα, η Κρίστι μοιάζει να επιμένουν με πείσμα πως το «Time is on my Side» των Rolling Stones είναι ο ύμνος τους. Αμ δε. Ο χρόνος δεν είναι ποτέ με το μέρος των ανθρώπων, πόσο μάλλον των ανθρώπων του θεάματος που αποθεώθηκαν για τα νιάτα τους στα 90s αλλά πλέον βαδίσουν στα δεύτερα, δύσκολα -ήντα. Ο χρόνος δεν είναι όμως απαραίτητα και εναντίον τους, αν δεν κάνουν τη σαχλαμάρα να προσπαθήσουν να τον νικήσουν ή έστω να τον αγνοήσουν.
Πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα;
