Opinion

Σοφία Πίτσιου: Η ήρεμη δύναμη

Πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα;

Ιστορίες για τη Γυάλινη Οροφή: Η ιστορία της Σοφίας Πίτσιου (πρώην τραπεζικό στέλεχος) στη στήλη που ενώνει τις γυναίκες από τη Story Mentor

Τι ενώνει γυναίκες με διαφορετικά επαγγέλματα, όπως μια δικηγόρο, μια χημικό, μια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, μια βιολόγο, μια διευθύντρια ιδρύματος και μια υπεύθυνη μάρκετινγκ; Οι ιστορίες τους. Ιστορίες που μιλούν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες όταν θέλουν να εξελιχθούν επαγγελματικά, να διεκδικήσουν την αμοιβή που τους αξίζει, να ενισχύσουν τη δημόσια παρουσία τους, να μπουν σε ένα διοικητικό συμβούλιο, να προωθηθούν στην πολιτική ή να υπάρξουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.
Οι ιστορίες αυτές, αληθινές και ειπωμένες με τα δικά τους λόγια, δείχνουν πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα. Υπερβαίνοντας τις έρευνες, τις στατιστικές και τα απρόσωπα ποσοστά που συνήθως χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε για δυσκολίες και αποκλεισμούς, οι προσωπικές μαρτυρίες μιλούν απευθείας στην καρδιά.
Τις «Ιστορίες για τη Γυάλινη Οροφή» βρίσκει και επιμελείται η μη κερδοσκοπική οργάνωση Story Mentor (www.storymentor.gr). Αυτή είναι η ιστορία της Σοφίας Πίτσιου (πρώην τραπεζικό στέλεχος).

«Αφού γνωρίζετε την ποιότητα της δουλειάς μου και με εμπιστεύεστε, δώστε μου την προαγωγή και αφήστε με να ηγηθώ της νεοσύστατης Διεύθυνσης για την Τράπεζα. Δεσμεύομαι μέχρι το κλείσιμο του έτους (ήταν αρχές Μαρτίου) να έχω δημιουργήσει μια διεύθυνση-πρότυπο, ευέλικτη και με διάδοχη κατάσταση, έτσι ώστε να λειτουργεί απρόσκοπτα, φέρνοντας τα προσδοκώμενα αποτελέσματα για τον οργανισμό.» Αυτή ήταν η τοποθέτησή μου στον Γενικό Διευθυντή μου, έχοντας ταυτόχρονα επίγνωση της δέσμευσης που αναλάμβανα, αλλά και αμέριστη εμπιστοσύνη στις δεξιότητες και τις γνώσεις μου.

«Κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό! Δεν θα σε αφήσουν να παράξεις έργο! Θα πέσουν όλοι πάνω σου και θα σου βάλουν τρικλοποδιές! Είναι νευραλγικό το αντικείμενο που θα κληθείς να διαχειριστείς, μια καυτή πατάτα», μου απάντησε εκείνος, αγωνιώντας περισσότερο για τη πορεία της διεύθυνσης σ’ ένα τέτοιο σενάριο, παρά για το αν θα γινόμουν βορά των δελφίνων. Και συνέχισε δίνοντας το στίγμα: «Θέλω, όμως, να το οργανώσεις εσύ, ν’ αποτελέσεις την ραχοκοκαλιά του, να δουλέψουν όλα ρολόι. Είσαι οργανωτική, μεθοδική, εμπνέεις τον κόσμο σου, είσαι η “ήρεμη δύναμη” που χρειάζομαι».

Η Τράπεζα προχώρησε στη σύσταση της εν λόγω Διεύθυνσης, ηγήθηκε ένας καθ’ όλα άξιος συνάδελφος που μόνο «ήρεμη δύναμη» δεν θα τον χαρακτήριζες, ενώ η αφεντιά μου, υποδιευθύντρια γαρ, δούλευε ασταμάτητα, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την επίτευξη των στόχων.

Είναι αλήθεια ότι μέσα στο ανταγωνιστικό περιβάλλον στο οποίο καλούμαστε καθημερινά να ισορροπήσουμε και να εξελιχθούμε -και οι τράπεζες όπου δούλεψα επί 30 χρόνια ήταν η επιτομή του ανταγωνισμού σε όλα τα επίπεδα- αφήνουμε, στην αρχή ακούσια, στην αφετηρία αυτής της διαδρομής, στοιχεία που μας χαρακτηρίζουν ως ανθρώπους και σκεπτόμενες οντότητες.

Στο κυνήγι των αποτελεσμάτων, της κατάκτησης των πιεστικών στόχων αλλά και της κορυφής, δεν έχουν σημαντική θέση η ευγένεια, η διακριτικότητα, το χαμόγελο, η ενσυναίσθηση, όσο άριστα κι αν κάνεις την δουλειά σου, όσο κι αν σε εμπιστεύονται! Θεωρείται «αδυναμία» να μην γίνεσαι αγενής και άδικος, να λες «μπράβο, καλά τα πήγες».

Όμως, σε όλη αυτήν την πορεία, ήμουν αυτή που αγαπώ να είμαι μέχρι σήμερα. Αυτή που αφουγκραζόταν πάντα τη στιγμή και τη συνθήκη. Αυτή που επέτρεπε στην ψυχή της να μην σταματά να δακρύζει όταν το ένιωθε. Αυτή που ενέπνεε αλλά και εμπνεόταν ταυτόχρονα από τους συνεργάτες της - έχω πάντα δυσανεξία στη λέξη υφιστάμενοι. Αυτή που δημιούργησε με ανοιχτή καρδιά τις προϋποθέσεις για τη διαδοχή της από ανθρώπους με χαμογελαστά πρόσωπα και γόνιμα μυαλά, όταν παγιώθηκε μέσα μου η βεβαιότητα ότι ο εν λόγω επαγγελματικός κύκλος, όσο δημιουργικός και προκλητικός κι αν υπήρξε, έκλεισε την πορεία του και έπρεπε να παραδοθεί η σκυτάλη.

Αυτή η «ήρεμη δύναμη» που υπήρξα πάντα, αυτή που θαύμαζαν και εμπιστεύονταν οι περισσότεροι εκ των συναδέλφων και συνεργατών μου, δημιουργούσε μεν τη συνθήκη για να επιτυγχάνονται οι στόχοι κάθε φορά, δεν υπήρξε όμως ποτέ ικανή να θρυμματίσει την γυάλινη οροφή και να με εκτοξεύσει. Αυτή η «ήρεμη δύναμη» δεν έγινε ποτέ το εφαλτήριό μου για το μεγάλο άλμα προς τα μπροστά. Αυτή η «ήρεμη δύναμη» δεν ξεκλείδωσε με το «μαγικό κλειδί της» τη γυάλινη οροφή για χάρη μου.

«Πέρα από τις γνώσεις, την εμπειρία, τα τυπικά προσόντα, έχεις ένα απολύτως μοναδικό προσόν κορίτσι μου. Καταφέρνεις αβίαστα πάντα και κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη να βγάζεις στην επιφάνεια τον καλύτερο εαυτό οποιουδήποτε ανθρώπου συνεργαστεί μαζί σου, έστω και κατ’ ελάχιστον! Αυτό είναι δύναμη! Αυτό είναι η δύναμή σου! Μην το ξεχάσεις ποτέ», μου είπε υψηλόβαθμο στέλεχος της τράπεζας όταν έφυγε.

Χαμογέλασα τότε. Χαμογελώ και τώρα που γράφω την ιστορία μου. Όχι γιατί με εκθείασαν. Ξέρω πολύ καλά ποια είμαι και τι μπορώ να καταφέρω! Αλλά γιατί αυτή ήταν η πιο ειλικρινής, άμεση και χωρίς περιστροφές αναγνώριση της κατάκτησης της γυάλινης οροφής από εμένα! Μιας κατάκτησης όχι εκκωφαντικής και πληθωρικής, αλλά «ήρεμης δύναμης», ζυμωμένης με καθημερινό μόχθο αποτελούμενο από ήπιους τόνους, σεβασμό και αξιοπρέπεια.