Αυτό που έφυγε ο Matthew και έμεινε ο Chandler

Πάντα με εκνεύριζαν τα ψεύτικα γέλια στις κλασικές «αμερικανιές». Θυμάμαι κάτι μεσημέρια στο σπίτι, όταν ακόμη πήγαινα δημοτικό, να αφήνω την τηλεόραση ανοιχτή να μου «χαϊδεύει» τα αυτιά και όταν έπαιζε το -χωρίς λόγο- τόσο πετυχημένο Friends –λανθασμένη άποψη νούμερο 1 στη λίστα με τα πιο γρήγορα συμπεράσματα, έτρεχα να βρω το κοντρόλ να το αλλάξω. Μέχρι που μεγάλωσα και αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία στη σειρά που όσα χρόνια και αν παιζόταν, όλοι είχαν να λένε - από τη θεία μου μέχρι τον μικρό μου ξάδερφο. Και ενώ αγάπησα τα Friends και το εφηβικό μου όνειρο ήταν να μείνω σε αυτό το σπίτι με την μωβ πόρτα (και ας μην ήταν στο West Village), τα ηχογραφημένα γέλια συνέχιζαν να με ενοχλούν. Εκτός από αυτά που συνόδευαν τα λόγια του αγαπημένου μου μακράν για άπειρους λόγους χαρακτήρα, Chandler. Ίσως γιατί δεν υπήρχε ατάκα του που να μη με έκανε να ταυτιστώ με το υποτιθέμενο, άλλοτε εκνευριστικό, κοινό.

Αυτό που έφυγε ο Matthew και έμεινε ο Chandler

The dreamy guy next door

Με αυτά τα λόγια έχω στο μυαλό μου τον Chandler Bing. Ομολογώ ότι για τον Matthew Perry δε γνωρίζω πολλά. Το συνηθίζω αυτό. Όταν πωρώνομαι με ένα χαρακτήρα δε θέλω να γνωρίζω τον ηθοποιό πίσω από αυτόν, γιατί έτσι στο μυαλό μου παύει να είναι «υπαρκτό» πρόσωπο, και αυτό ήταν κάτι που δεν ήθελα να μου συμβεί με τίποτα. Και κάπως έτσι έπιασα τον εαυτό μου στην είδηση του θανάτου του Matthew Perry να στεναχωριέμαι περισσότερο για τον Chandler. Είδα κάπου γραμμένο ότι «τέχνη είναι να πενθείς για κάποιον που δεν γνώρισες ποτέ». Γιατί έχει κάτι από σένα και εσύ κάτι από εκείνον σε αυτό το παράξενο και παράλληλο σύμπαν που η τέχνη αλληλεπιδρά με τον άνθρωπο και η φαντασία με την πραγματικότητα. Μόνο που αυτό το «κάτι» θα μείνει και θα σε ακολουθεί, φανερά η κρυφά, συνειδητά η ασυνείδητα.  

Ο Chandler έγινε πολύ γρήγορα το εφηβικό μας crush -επιτρέψτε μου τον πληθυντικό μόνο και μόνο για την πεποίθηση ότι πολλά κορίτσια των 90s ταυτίζονται τώρα μαζί μου. Όχι για την εμφάνιση του, που οκ εννοείται πως δεν ήταν απαρατήρητη, αλλά για το όλο- κάποιες φορές ακόμη και η πιο κατάλληλη λέξη δε μπορεί να υπερβεί το βίωμα, γι' αυτό δε θα ψάξω να τη βρω. Ξαφνικά περάσαμε από τη φάση Brad Pitt, Ryan Gosling και λοιπές αντικειμενικά hot Χολιγουντιανές παρουσίες (ξεκάθαρο woman gaze), στον Chandler Bing.

Αυτόν τον τύπο που την αμηχανία του την έκανε δύναμη μέσω του καυστικού αλλά ποτέ προσβλητικού του χιούμορ. Αυτόν τον τύπο που με τον τρόπο του ήταν πάντα παρών στους φίλους του χωρίς να το κάνει «σημαία». Αυτόν που ερωτεύτηκε με τον πιο αβίαστο τρόπο την καλύτερη του φίλη και, ναι, το τόλμησε. Αυτόν με την cult και loose εμφάνιση που ποτέ δε τον/μας απασχόλησαν τα ρούχα του. Αυτόν με το ίσιο χαμόγελο και την πλάγια ματιά. Αυτόν που ακόμη και ο απαράδεκτος χορός του ήταν γοητευτικός. Αυτόν που ενσαρκώνει την 90ς εποχή χωρίς να αποτελεί το κλασσικό πρότυπό της. Αυτόν τον αντιστάρ τύπο της διπλανής πόρτας, στην κυριολεξία. Could that BE anymore σέξι? Και ας μην καταλάβαμε ποτέ τι δουλειά κάνει, και ας μην είχε επιτυχία στις γκόμενες, και ας είχε φιλήσει τους πάντες εκτός από τον Ross (τουλάχιστον on camera), και ας του έλειπε μέρος από το δάχτυλο του ποδιού και ας είχε τρεις θηλές.

Είναι το αγόρι και ταυτόχρονα ο κολλητός που όλες και όλοι θα θέλαμε να είχαμε. Good looking, αλλά όχι και τόσο που να είναι «Ψώνιο. Θα ασχολείται με την πάρτη του συνέχεια». Είναι ωραία ντυμένος, αλλά ποτέ δε θα τον σχολιάσεις για αυτό- θα βρεις τόσα άλλα να πεις. Είναι ατσούμπαλα ρομαντικός. Δεν παραμελεί τα φιλαράκια του για τη σχέση του. Έχει κορώνα στο κεφάλι του τον κολλητό του –μέχρι και σπίτι θέλει να του εξασφαλίσει. Είναι ένα μεγάλο παιδί που κάνει τις σωστές «καφρίλες». Έχει σπίτι του τις δύο τέλειες και αραγματικές πολυθρόνες για gaming. Χρειάζεται να συνεχίσω;

Ευχαριστώ τον μικρό μου εαυτό που ενοχλούνταν από τα ψεύτικα γέλια. Γιατί αν έβλεπα τα Friends τότε, πιο ωραίο θα θεωρούσα τον Joey, πιο αστεία θα ήταν η Phoebe, αγαπημένη μου θα ήταν η Rachel και το ειδύλλιο της με το Ross και θα ταυτιζόμουν με τη Monica. Tώρα όλα αυτά απλώς «έδωσαν ραντεβού» στο πρόσωπο του Chandler. Αυτός ήταν ο αγαπημένος μας χαρακτήρας, ο καλύτερος τηλεοπτικός μας φίλος και το αγόρι των παλαβών ονείρων μας. Bing-o!

Καλό ταξίδι Matthew Perry. Όσο για εσένα Chandler Muriel Bing, πάντα θα σε ψάχνουμε στα διπλανά διαμερίσματα, στις κεντρικές καφετέριες, στα φιλαράκια μας… Μέχρι να σε (ξανά) βρούμε. Γιατί πάντα θα είσαι εκεί για εμάς. Εις το (επαν)ιδείν!  

Αυτό το κείμενο γράφτηκε γιατί ο έφηβος εαυτός μου δε θα ησύχαζε διαφορετικά.