Καταστροφολογία τέλος

Όλοι έχουμε στο περιβάλλον μας ένα άτομο που γκρινιάζει έστω και χωρίς αφορμή, εκτός που μερικές φορές είμαστε εμείς το άτομο που γκρινιάζει, αν όχι χωρίς, τότε με ασήμαντη αφορμή. Πέφτουμε σε τρελή κίνηση, τα τρόλεϊ δεν έρχονται την ώρα που λέει η ψεύτρα η εφαρμογή ότι έρχονται, βρέχει, κάποιος καπνίζει δίπλα μας και το κάνει επίτηδες πάνω που το κόψαμε, κάποιος μιλάει δυνατά στο κινητό και επίσης το κάνει σκόπιμα για να μας σπάσει τα νεύρα. Όλα συνωμοτούν εναντίον μας μαζί με το Σύμπαν – αν δεν συνωμοτούσε, θα ερχόταν το τρόλεϊ στην ώρα του, θα έκοβε η κίνηση για να πάμε στη δουλειά μας και το μαλλί μας θα ήταν συγκλονιστικό. Η δουλειά μας θα ήταν πάντα καταπληκτική με σούπερ μισθό, οι γείτονές μας υπέροχα πλάσματα, οι φίλοι μας οι καλύτεροι του χωριού, οι συγγενείς μας μικρά αριστουργήματα. Θα μαγειρεύαμε παπάδες, θα τρωγοπίναμε βασιλικά, τα παιδιά μας θα μιλούσαν ευγενικά και ΔΕΝ θα μας ρημάζανε στο χαρτζιλίκι, οι ταξιτζήδες, μαγαζάτορες, υπάλληλοι, τα γκαρσόνια, οι υδραυλικοί και οι άσχετοι άνθρωποι στο δρόμο, θα ήταν βαθιά φιλοσοφημένα άτομα και πολύ αγαπησιάρικα. Οι γιατροί θα μας έλεγαν ότι σκάμε από υγεία, οι ψυχολόγοι ότι είμαστε λίρα εκατό. Θα εισπράτταμε αμέσως αποζημιώσεις, θα βρίσκαμε ευκαιρίες με πενταροδεκάρες, θα κερδίζαμε λαχεία και δεν θα μας κουτσουλούσε ποτέ κανένα περιστέρι. 

Τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει, ή μάλλον, τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει σε μόνιμη βάση, άρα το Σύμπαν μας την έχει στημένη, δεν εξηγείται αλλιώς. Μουτρώνουμε με το ίδιο το Σύμπαν, και τι κάνουμε; Γκρινιάζουμε ενώ καταστροφολογούμε – η γκρίνια και η καταστροφολογία πάνε χέρι-χέρι. Ο επαγγελματίας καταστροφολόγος έχει έναν τρόπο να βλέπει τον κόσμο, τα στραβά και τα ίσια του – και να ζουμάρει στα στραβά. Π.χ.:

• Διαμαρτυρο-γκρινιάζει συνέχεια για πράγματα που δεν είναι στο χέρι του. Για τον πόλεμο, την ατμοσφαιρική μόλυνση, τις πολιτικές συγκρούσεις, τις καταστροφές στις ειδήσεις (για τις οποίες ψοφάει). Ακόμα κι αν κάνει λίγη δουλίτσα προς την σωστή κατεύθυνση - δεν χρησιμοποιεί πλαστικά καλαμάκια και πάει σε πορείες διαμαρτυρίας - η συνολική κατάσταση δεν πρόκειται να διαφοροποιηθεί άμεσα. Τον τρώμε στη μάπα παρόλο που δεν φταίμε, έχουμε κόψει  κι εμείς τα πλαστικά καλαμάκια.
• Κατηγορεί όλους για όλα: δεν τον καταλαβαίνουν, είναι τρελοί, είναι άδικοι, η τύχη είναι άδικη, η ζωή επίσης. Είναι περίεργο όταν αυτά δεν τα λένε μικρά παιδιά παρά μεγάλοι άνθρωποι, που θα έπρεπε να το έχουνε πάρει απόφαση πια, ωστόσο χολοσκάνε ότι και καλά το Σύμπαν, ο γνωστός άγνωστος, τα έχει βάλει μαζί τους.
• Βγάζει άχρηστες τις πιθανές λύσεις που προτείνει το οποιοδήποτε ανύποπτο πελατάκι: ο καταστροφολόγος άνθρωπος ζει με την Θεωρία του Αδιέξοδου σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει λύση για τίποτα. Γκρινιάζει από σπορ, δεν ψάχνει λύση.
• Εστιάζει στο κακό: στην κακή συμπεριφορά κάποιου, στην αρνητική παρατήρηση, στο πονηρό σχόλιο. Όλοι τα κάνουν όλα επίτηδες, για να του τη βγούνε.
• Δεν δέχεται εξηγήσεις: αν πεις ότι το Χ άτομο μίλησε απότομα επειδή ήταν κουρασμένο, απορρίπτει την εξήγηση ως φθηνή δικαιολογία. Και δεν δέχεται δικαιολογίες, πόσο μάλλον φθηνές.
• Δεν ξεκολλάει από το καταθλιπτικό θέμα: εσύ προσπαθείς να αλλάξεις κουβέντα και ανασύρεις ανέκδοτα με το Μπόμπο, αλλά ο καταστροφολόγος συνεχίζει, επειδή δεν έχει εξαντληθεί εντελώς το θέμα, ούτε εσύ – σε βλέπει, κλωτσάς ακόμα.
• Τα παίρνει όλα πολύ προσωπικά: η τηλεφωνήτρια του έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα, η μπαρίστα τον απέρριψε, ο περιπτεράς τον σνόμπαρε, ο γείτονας τον περιφρόνησε. Η ιδέα ότι οι άλλοι άνθρωποι έχουνε δικές τους ζωές και ότι μπορεί να συμβαίνουν πράγματα σε αυτές τις ζωές που να τους κάνουν να φέρονται με τον τρόπο που φέρονται, είναι μια ιδέα που δεν περνάει ποτέ από το μυαλό του γκρινιάρη καταστροφολόγου.

Σίγουρα αναγνωρίζεις πρόσωπα από το περιβάλλον σου (συγγενείς, φίλους, συναδέλφους) που είναι καταστροφολόγοι. Που σου χαλάνε τη διάθεση, σε μουντρουχιάζουν και σου ζαλίζουν τον έρωτα. Αν το κάνεις κι εσύ αυτό, που αποκλείεται γιατί δείχνεις καλό άτομο, αν όμως εστιάζεις στην αναποδιά, στην γκαντεμιά, στην δυσκολία, στην καταστροφή και στον χαμό-στο-ίσιωμα… προσπάθησε να το κόψεις γιατί δεν σε βοηθάει, ούτε εσένα ούτε τους άλλους. Υπάρχει μια Ινδιάνικη παροιμία που την λέει μια φίλη μου Βουλγάρα, άρα παίζει να είναι Βουλγάρικη παροιμία: ο σκύλος Α, χαμένος στην έρημο, βλέπει έναν καθρέφτη κι έναν σκύλο στον καθρέφτη. Γαυγίζει, απειλεί, και ο άλλος σκύλος κάνει τα ίδια, οπότε ο σκύλος Α φεύγει θυμωμένος, συνεχίζει να περιπλανιέται και τελικά ψοφάει. Ο σκύλος Β βλέπει επίσης έναν σκύλο στον καθρέφτη, του κουνάει την ουρά χαρούμενος, ο άλλος σκύλος κουνάει κι αυτός την ουρά, ο σκύλος Β χοροπηδάει ευχαριστημένος, με το χοροπήδημα βλέπει ότι πίσω από τον καθρέφτη κρύβεται μια όαση, οπότε πίνει νερό, βρίσκει κι ένα ψητό κοτόπουλο από το πουθενά και είναι πανευτυχής.

Μπορεί να ακούγεται μπούρδα αλλά μου αρέσει αυτή η παροιμία, κι ας μη ρωτήσει κανείς τι δουλειά είχανε δύο σκυλιά στην έρημο στα καλά καθούμενα ή ποιος άχρηστος έβαλε τον καθρέφτη μπροστά στην όαση. Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι όπως κοιτάζεις τον κόσμο, έτσι σε κοιτάζει κι ο κόσμος. Θα συμβούν ανάποδες, στραβές και καταστροφές αλλά θα συμβούν και ωραία πράγματα. Στα οποία συμφέρει να εστιάζεις – επειδή είναι πιο ευχάριστα και κάνουν τη ζωή σου καλύτερη.

Η καταστροφολογία δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν, ούτε καν τον καταστροφολόγο, πόσο μάλλον το Σύμπαν, που δεν πρόκειται να ιδρώσει έτσι κι αλλιώς…