Ούτε η ζυγαριά ούτε τα ρούχα λένε την αλήθεια για το σώμα σου. Αυτή την ξέρει άλλος...
Οι αλλαγές στο σώμα στις μεγαλύτερες ηλικίες και πώς να συμφιλιωθούμε σιγά - σιγά με αυτές
Αν είσαι (πολύ) νέα, δεν σε αφορά το κείμενο που ακολουθεί. Αλλά αν είσαι τυχερή, θα σε αφορά σε λίγα χρόνια, λιγότερα από όσα νομίζεις… Η μαμά μας σηκώνει το χέρι και μου δείχνει το μπράτσο της: «Τι είναι αυτή η πέτσα;» ρωτάει απορημένη. «Εμένα δεν ήτανε ποτέ έτσι, τόσο χάλια τα μπράτσα μου…»
Την καταλαβαίνω απόλυτα γιατί τα μπράτσα, από τον καρπό μέχρι τον ώμο, παίρνουν την κατηφόρα μαζί με όλα τα υπόλοιπα καθώς μεγαλώνεις. Βλέπω γυναίκες νεότερες από εμένα με σέξι αμάνικα φανελάκια και σκέφτομαι «Ωραίοι είναι τώρα οι δικέφαλοι και τρικέφαλοι με το σφιχτό επίσης ωραίο δερματάκι να τους αγκαλιάζει, δε θα με πιστέψετε αλλά έτσι ήτανε κι οι δικοί μου μέχρι χθες-προχθές»… κι ας μην είναι «χθες-προχθές» παρά πριν κάμποσα χρόνια (τα οποία, όπως έλεγαν πάντα οι παππούδες μας, περνάνε πράγματι σαν μια μέρα).
Το θέμα είναι ότι όσο και να χτυπιέσαι στη γυμναστική, αν δεν είσαι η Ελένη Πετρουλάκη οι αλλαγές στο σώμα σου είναι μεγάλες από τα 50 και μετά, ραγδαίες από τα 60 και μετά, δραματικές από τα 70 και μετά, καταλυτικές από τα 80 και μετά. Αλλά έρχονται σιγά σιγά και τις συνηθίζεις χωρίς να το καταλάβεις, μαθαίνεις να τις καμουφλάρεις, εκτός που μαθαίνεις να ζεις αρμονικά μαζί τους.
Ξεφορτώνεσαι λίγα λίγα τα αμάνικα φανελάκια, χαρίζεις σε μικρότερες φίλες τα τιραντάκια, όπως και τα μισά σουτιέν, που δεν σου κάνουν ούτε για πλάκα: τα μεμέ σου χαμηλώνουν μέρα με τη μέρα προς το παρκέ, γίνονται πετσετέ και λίγο θλιμμένα, κι ας ευγνωμονείς την καλή σου τύχη που υπάρχουν ακόμα. Ευγνωμονείς την καλή σου τύχη που υπάρχεις κι εσύ η ίδια ακόμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αλλάζεις σουτιέν, ή γκαρνταρόμπα. Ή, ό,τι αντέχει η τσέπη σου.
Τα λέω όλα αυτά παρόλο που φοράω τα ίδια τζιν παντελόνια από το 1985, χρονιά κατά την οποία γεννήθηκαν κάποιες φίλες, και κατά την οποία δούλευα φουλ, οπότε αγόραζα παντελόνια. Είναι απίστευτο πόσο ανθεκτικό ύφασμα είναι το τζιν, και πόσο βολεύει το σώμα σου, με τις αλλαγούλες και με τα όλα του: ξεχειλώνει στη μέση και στον ποπό, λιώνει στα γόνατα, χάνει τη σκληρότητά του γιατί όταν δεν την χάνει, το ξεφορτώνεσαι. Μέσα στις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα σου είναι τα κάμποσα μικρά ή μεγάλα μαξιλαράκια γύρω από την μέση κι απάνω στους πρώην κοιλιακούς σου, μαξιλαράκια φτιαγμένα από παγωτά, σοκολατάκια, πτιφουρ, μπακλαβαδάκια, τσιπς και ό,τι άλλα μπινελίκια έφαγες σ’ όλη σου τη ζωή – τίποτα δεν έχει πάει χαμένο, όλα είναι εδώ, πάνω και κάτω από τη ζώνη.
Μη σκαλώνεις που μεγαλώνεις
Ή εκεί που φόραγες παλιά ζώνη. Τώρα, δεν φοράς, γιατί τα παντελόνια σκαλώνουν στα μαξιλαράκια, δεν σου πέφτουν καθόλου, ώστε να χρειάζονται ζώνη, κι η ζώνη, όποτε την δοκιμάζεις, τσιμπάει με κακόγουστη αναίδεια τα μαξιλαράκια σου. Τα οποία αγαπάς μεν, επειδή είναι κομμάτια του εαυτού σου, θα ήθελες δε να πηγαίνανε κάπου αλλού όπου θα αγαπιούνται περισσότερο…
Φοράω τα ίδια τζιν, αλλά τα φοράω με άλλο τρόπο: με ελαφρώς φαρδύ πουκάμισο ή μπλουζάκι από πάνω, ώστε να μην εστιάζει το βλέμμα στα μαξιλαράκια. Γενικά κυκλοφορώ με ίσια πλάτη επειδή αν/όταν καμπουριάζω, ξεφοντάρει φάτσα-φόρα κάτι στρόγγυλο που δεν θέλω να το αποκαλώ «σκεμπέ», κι ας είναι.
Έχω κάνει εκατομμύρια κοιλιακούς στη ζωή μου, κάθε είδους και κάθε βαθμού δυσκολίας, συνεχίζω τα καταραμένα σιτ-απς (όχι με το ίδιο πάθος ούτε με την ίδια συχνότητα)… Και, μπιλίβ μι, δεν εξασφαλίζουν ριγέ κοιλιακούς οι ασκήσεις για κοιλιακούς, γιατί από μία ηλικία και μετά, δηλαδή από την δική σου ηλικία, άπαξ και προσέχεις τις αλλαγές στο σώμα σου, από αυτήν την ηλικία και μετά, μειώνεται ραγδαία ο μυϊκός όγκος λες και τον ρουφάει κάποιος με το καλαμάκι.
Τον ρουφάει ο χρόνος, η ηλικία, όπως ρουφάει πολλά άλλα – την καλή υγεία, γερή κράση, οστική μάζα, γόνατα-ισχία-μέση, την δυνατή όραση και ακοή, κλπ κλπ. Κάνω ασκήσεις με βαράκια για να καθυστερήσω όσο γίνεται τα μπράτσα μου από το να μεταμορφωθούν σε αυτό που η μαμά μας αποκαλεί «πέτσες, χάλια». Κάνω τις ασκήσεις για να σπρώξω πιο μακριά την οστεοπόρωση, όχι επειδή θα σπρώξουν πιο μακριά τις αλλαγές. Οι αλλαγές στο σώμα μας είναι συνεχείς, τίποτα δεν είναι αυτό που ήτανε από χρόνο σε χρόνο, μη σας πω από μήνα σε μήνα. Αλλά ούτε εμείς είμαστε αυτές που είμασταν.
Η Μάριελ Χέμινγουέϊ, στα απομνημονεύματά της το 2015, γράφει ότι ο Άλεν την ερωτεύτηκε στην πραγματική ζωή και μετά τα γυρίσματα ήθελε να πάνε μαζί Παρίσι. Εκείνη αρνήθηκε, αφού συνειδητοποίησε ότι δεν θα είχαν ξεχωριστές κρεβατοκάμαρες.
Κι όσο πιο γρήγορα μαθαίνουμε να ζούμε με τις αλλαγές, τόσο πιο καλή και αγαπησιάρικη θα’ναι η σχέση με το σώμα μας. Το οποίο, μακάρι να συνεχίσει να κάνει δουλίτσα, σήκω-κάτσε, γράψε-σβήσε, ξύπνα-κοιμήσου, πλύνε-άπλωσε, μαγείρεψε-φάε, διάβασε και ξαναδιάβασε, μακάρι να αντέξει με τα μαξιλαράκια, τις πετσούλες και τα σκεμπεδάκια του για τα επόμενα 30, 40 ή 50 χρόνια, και δε βαριέσαι, θα ανακαλύψουμε στην αγορά μερικά ακόμα ριχτότερα του ριχτού πουκάμισα…
