Η εποχή που δοκιμάζουμε μαγιό για παραλία: Αυτή η κατάρα

Για πολλά χρόνια, είχα περισσότερα μαγιό από ό,τι καλοκαιρινά ρούχα: μεγάλωσα κοντά στη θάλασσα οπότε το μαγιό ήταν απαραίτητο αξεσουάρ, σε πολλές εκδοχές, για όλες τις περιστάσεις (εννοείται είχα από μαγιό-γοητείας μέχρι μαγιό-περιόδου…). Στη δεκαετία του ’80, είχα τόσα πολλά μπικίνι που έχανα το λογαριασμό – αγορασμένα σε εκπτώσεις όλα, και όχι «άλλο πάνω, άλλο κάτω» γιατί τότε δεν υπήρχε αυτή η επιλογή, αγόραζες ένα μαγιό «ντε-πιές» όπως το έλεγε η γιαγιά μας, ίδιο το σουτιέν με το βρακί, κι ούτε σου πέρναγε από το μυαλό να ταιριάξεις το ένα πάνω με το κάτω από άλλο σετ.

Μαγιό: Πώς αισθάνονται οι γυναίκες φορώντας το 

Είχα ένα ροζ καρό μπικίνι, δύο τριγωνάκια το σουτιέν κι άλλα δύο το βρακί, που μου άρεζε πιο πολύ απ΄ όλα, το έπλενα στο χέρι. Μάλιστα προς το τέλος της δεκαετίας που άρχισε να διαλύεται, το έπλενα με σαμπουάν… μέχρι που μια χρονιά «έβγαλα τα μαγιό» από την ντουλάπα στο τέλος του χειμώνα και το ροζ καρό μπικίνι είχε πάθει αυτό που παθαίνουν τα ΠΙΟ αγαπημένα σου μαγιό: είχαν ξεραθεί τα λάστιχά του! Όταν τα λάστιχα του μαγιό κάνουν κρακ-κρακ-κρακ και μένουν σα τραχανάς στα χέρια σου, ξέρεις ότι δεν υπάρχει σωτηρία, πρέπει να το φουντάρεις, δυστυχώς.

Μετά στα 90ς και μετά τον πρώτο τοκετό, αγόρασα ένα «μαγιό θηλασμού» (είχα γεννήσει μέσα στο ντάλα καλοκαίρι), με παραθυράκια στα μεμέ, που άνοιγαν και έβαζες το μωρό να θηλάσει. Υπήρχε ένα μαγαζί στη Σκουφά που πουλούσε είδη εγκυμοσύνης-και-γέννας, δεν ξέρω πώς είχα ψηθεί να το πάρω αυτό το κατά τα άλλα μπεζ-καφέ, άθλιο μαγιό με το μεγάλο βρακί. Το οποίο βρακί όμως ήταν ό,τι έπρεπε, μια και όταν γεννάς, η κοιλιά σου κάπως κρέμεται σα βρεγμένη πετσέτα πάνω από το λάστιχο του μαγιό, και δεν σου αρέσει καθόλου. Προτιμάς ένα μεγάλο βρακί, με το λάστιχό του να φτάνει εκεί που παλιά είχες τα ωραία, σέξυ κόκκαλα, και που τώρα έχεις περισσευάμενο δέρμα. Το σουτιέν με τα παραθυράκια επίσης ήταν χρήσιμο: Θήλαζα στην παραλία, που έβγαινε και λίγο αλατισμένο το γάλα.

Σιγά σιγά στα 90ς επανήλθε το όλο σύστημα: η κοιλιά σου ποτέ δεν είναι ακριβώς όπως ήταν πριν τη γέννα, αλλά τα μεμέ μαζεύονται, χάνεις κιλά (ο θηλασμός είναι σούπερ μέθοδος αδυνατίσματος), τέλος πάντων αρχίζεις να δοκιμάζεις τα παλιά μαγιό σου, το επόμενο καλοκαίρι της γέννας. Μερικά, σου κάνουν ακόμα, μερικά άλλα σου φαίνονται πολύ τζιριτζαντζουλέ, πολύ εφηβικά, και πολύ παρδαλά αδερφέ μου, τώρα που είσαι μάνα. Βασικά, έχει αλλάξει το σώμα σου. Αγοράζεις καινούργιο μαγιό. Κι επειδή στα 90ς ήδη είχε αρχίσει η μόδα «άλλο πάνω, άλλο κάτω», είχα πολλές εναλλακτικές. Και πολλά μαγιό.

Η δεύτερη εγκυμοσύνη, σε μεγαλύτερη ηλικία και με καισαρική αντί για φυσιολογική γέννα, ήτανε τόταλ εκλίπς όσον αφορά τα μπικίνι – δεν μου έκανε, δεν μου χώραγε τί-πο-τα. Όχι λόγω κιλών (είχα γεννήσει χειμώνα, οπότε τα πολλά κιλά είχαν φύγει ως το καλοκαίρι), αλλά λόγω ξεχειλώματος. Η «ποδιά της λεχώνας», η κοιλιά που ξεχειλώνει επί εννέα μήνες και συμμαζεύεται λάχα-λάχα, όπως-όπως, αφού βγουν τα μωρά και μετά, αυτή η κοιλιά μένει μαλακιά- ίδια με τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, σαν άδειο σακί σε ένα σημείο του σώματός σου που είναι αδύνατον να το κρύψεις όταν είσαι στη θάλασσα. Κάπως φτιάχνει όταν σκοτώνεσαι στους κοιλιακούς, αλλά οι μοντέλες/ινφλουένσερς που βλέπετε με κοιλιακούς-φέτες μετά από καισαρικές; Έχουν κάνει μια ωραία πλαστική εγχειρησούλα που μαζεύει την κοιλιά σα να μην είχε ποτέ ολόκληρο μωρό μέσα της.

Στο μεταξύ, κι επειδή μεγάλωνα, είχα αλλάξει τακτική στα μαγιό: διαφορετικά σουτιέν και βρακιά, μεγαλύτερα κομμάτια υφάσματος, υποστήριξη στα «πάνω», που πια είναι «μπαλκονέ», όχι τριγωνάκια. Κάποιος μου είπε πριν μερικά χρόνια μήπως έφτασε η εποχή να βάλω επιτέλους ολόσωμο μαγιό, επειδή «σε βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι». Σκέφτηκα, «ε, και;» Κανείς δεν τους υποχρεώνει να με κοιτάζουν, υπάρχουν δεκάδες νέες, όμορφες και σφριγηλές κοπέλες στις παραλίες με τζι-στριγκ, τριγωνάκια σουτιέν ή και χωρίς σουτιέν, ποιος ο λόγος να κοιτάξουν μια μεγάλη γυναίκα, που έχει γεννήσει τρία παιδιά; Επίσης… τι με νοιάζει, με βλέπουν- δεν με βλέπουν; Έχω κατέβει στην όποια παραλία για να κολυμπήσω, να χαρώ τη θάλασσα και τον ήλιο, να χαζέψω, να χαλαρώσω, όχι για να περάσω πασαρέλα (και ποτέ δεν με έκοφτε η πασαρέλα ένυγουεη). Όταν φτάνεις σε μια Χ ηλικία (=άνω των 60), δεν σε νοιάζει πια το βλέμμα των άλλων, σκασίλα σου. Προτιμάς να μαυρίσει η κοιλιά σου, ας είναι χαλαρή. Πολλά χρόνια ήτανε τσίτα. Καιρός της να απλωθεί στον χώρο και να απολαύσει τη μη-πίεση.

© Freepik

Κάθε αρχή καλοκαιριού βγάζω από την ντουλάπα την μεγάλη σακούλα με τα μαγιό μου. Τώρα έχει και κάμποσα παρεό μέσα, και φορεματάκια παραλίας, καπέλα, και μια ψάθα. Στεναχωριέμαι όταν ένα αγαπημένο μαγιό, που έχει κάνει τα χιλιόμετρά του, βγαίνει από τη σακούλα θλιμμένο, με καμένα λάστιχα. Ή όταν δοκιμάζω ένα σουτιέν και δεν μου στέκεται καλά, ενώ πέρυσι μόλις ήτανε τζάμι. Αλλά έχω αγαπημένη φίλη με μαστεκτομή, οπότε εκτιμάω πάααααρα πολύ αυτά τα κομμάτια, τα στοιχεία του σώματός μου που υπάρχουν, που λειτουργούν με κάποιο τρόπο, που κατηφορίζουν συνέχεια, χρόνο με το χρόνο, προς τη ζεστή άμμο λόγω βαρύτητας και εξακολουθούν να θέλουν να μαυρίσουν στον ήλιο. Πάντα υπάρχει ένα τουλάχιστον μαγιό που θα κάνει τα μεμέ, τον ποπό, την κοιλιά και τα πάντα όλα μου να νιώσουν καλύτερα – κάτι που το καταφέρνει πολύ τέλεια η θάλασσα, έτσι κι αλλιώς…