Είναι η σχέση που καθορίζει τη ζωή σου – και δεν είναι εύκολη (ούτε η σχέση, ούτε η ζωή σου…) Απλώς από ένα σημείο και μετά, το παίρνεις απόφαση και δεν το παλεύεις πια το πράγμα.
Πώς είναι η σχέση του ανθρώπου με τη μητέρα του αναλόγως την ηλικία του.
ΣΤΑ 20: Επειδή η εφηβεία κρατάει ακόμα, αποκλείεται να μην σφάζεστε, η μαμά κι εσύ – για τις επιλογές σου (σχολής, δουλειάς, γκόμενου, κολλητής, τζιν κ.ά.), την συμπεριφορά σου, την εμφάνιση και γενικότερα τις συνήθειές σου. Εσύ πάλι, είναι η δεύτερη φάση που βρίσκεις τη μάνα σου ντεμοντέ μέχρι αηδίας – η πρώτη ήταν στα 15 σου. Την αγαπάς βέβαια, αλλά το καταλαβαίνεις μόνον όταν πέφτει ξερή με ίωση. Αυτό που σε ενοχλεί δεν είναι το ότι ανακατεύεται, αλλά το ότι σε ενοχλεί που ανακατεύεται. Δηλαδή αν ανακατευόταν και την έγραφες, δεν θα σε πείραζε. Αλλά το μόνο άτομο που δεν μπορείς να «γράψεις», επί της ουσίας, είναι η μαμά σου.
ΤΙΠ: Έχει ακόμα την δύναμη η μαμά (1) να σου τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια με ένα σχόλιο, π.χ. «σα να πάχυνες; Ή φταίει το παντελόνι;» και (2) να σου χαλάει (σπανιότερα, να σου φτιάχνει) το κέφι μέσα σε πέντε λεφτά.
ΣΤΑ 30: Αρχίσανε τα όργανα. Η μαμά σε πρήζει με διακριτικό τρόπο, «για δεν παντρεύεσαι/ για δεν κάνεις παιδί/ για δεν κάνεις άλλο παιδί/ για δεν προχωράει η καριέρα σου/ για δεν χωρίζεις; Ε;» Σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνεις, κι αν οι συνθήκες της ζωής σου δεν βελτιώθηκαν κατακόρυφα τα τελευταία 10 χρόνια, δεν πρόκειται να σε αφήσει να το ξεχάσεις. Εδώ πάντως, σε αυτήν την ηλικία, κάποιες τα καταφέρνουν να γίνουν φίλες με τις μαμάδες τους. Κάποιες άλλες απλώς καταφέρνουν να μην τους κλείνουν το τηλέφωνο στα μούτρα. Μερικές μάλιστα ούτε που κλαίνε (μετά το κλείσιμο του τηλεφώνου).
ΤΙΠ: Έχει ακόμα τη δύναμη η μαμά (1) λόγω θέσης, να σου τραβάει το γνωστό χαλί με σχόλιο π.χ. «όσο μεγαλώνεις όλα γίνονται πιο δύσκολα», και (2) να σου επισημαίνει ότι δεν θα είσαι πάντοτε νέα και ελκυστική/δυνατή/υγιής/γόνιμη/προσλήψιμη.
ΣΤΑ 40: Εδώ η μαμά οφείλει να συμβιβαστεί με την (αναπόφευκτη πλέον) απογοήτευσή της από σένα: άλλα περίμενε, άλλες ελπίδες και φιλοδοξίες είχε για την κορούλα της – δεν πάει να ‘ναι η κορούλα καθηγήτρια πανεπιστημίου με δύο παιδιά και συμπαθητικό σύζυγο; Όλο και κάτι θα της λείπει ώστε να μένει ανικανοποίητη η μαμά, όπως αρμόζει με το ρόλο της. Αν είναι παρ’ ελπίδα ικανοποιημένη με την κόρη, τότε είχατε γίνει φίλες από τα 30 σου και μην το πεις ούτε του παπά…
ΤΙΠ: Έχει ακόμα τη δύναμη η μαμά (1) να σου τραβάει το χαλί με σχόλιο π.χ. «στην ηλικία σου, όλα τα περιμένεις» και (2) να επισημαίνει όλα όσα ΔΕΝ έκανες, με αποτέλεσμα να είσαι εδώ που βρίσκεσαι και όχι οχτακόσιες σκάλες παραπάνω.
Όσες και όσοι έχετε παιδάκια προσχολικής ηλικίας με νιώθετε
ΣΤΑ 50+: Συνειδητοποιείς ότι είσαι πολύ τυχερό άτομο, αν η μαμά σου ζει και είναι καλά στην υγεία της. Σε τρελαίνει, και θυμώνεις συνέχεια μαζί της επειδή δεν θυμάται/δεν βλέπει/δεν ακούει/δεν καταλαβαίνει/επαναλαμβάνεται, αλλά κυρίως επειδή… οι ρυθμοί της έχουν πέσει σε βαθμό ανησυχητικό. Ακούς τα σχόλιά της με μισό αυτί πια, είναι προφανές ότι δεν παντρεύεσαι/γεννάς/διευθύνεις πολυεθνική, τουλάχιστον όχι άμεσα. Και το μακροπρόθεσμα, δεν την αφορά. Κι αυτό είναι που σε τσακίζει.
ΤΙΠ: Έχει ακόμα τη δύναμη η μαμά σου να σε κουρελιάζει, όχι με αυτά που λέει, παρά με αυτά που δεν λέει: συμβιβάστηκε επιτέλους με την κόρη της – ενώ εσύ η καημένη ήθελες πάντα να σε αποδέχεται χωρίς να συμβιβάζεται. Παρόλο που καταλαβαίνεις πολύ περισσότερα τώρα από ότι σε προηγούμενες δεκαετίες, έχεις μάθει επιτέλους να ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ… για όσο καιρό ακόμα θα έχεις την μαμάκα σου.
Εκφράζει απόψεις και σκέψεις που απέχουν χιλιόμετρα από τον τρόπο που σκέφτομαι εγώ και με εκνευρίζει τρομερά. Τι να κάνω;
