Johnny Cash - June Carter: Το ημερολόγιο μιας πολύ μεγάλης αγάπης

Ο έρωτας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να τον εμπιστευτείς στον Άγιο Βαλεντίνο. Ίσως γι’ αυτό ο θρύλος της κάντρι Τζόνι Κας εμπιστεύτηκε μόνο την Τζουν Κάρτερ. Αυτό είναι το ημερολόγιο της πολύ μεγάλης αγάπης τους.

Έζησαν έναν παράφορο παράνομο έρωτα, έναν από τους μακροβιότερους γάμους της σόου μπιζ, ένα σχεδόν ταυτόχρονο τέλος. Ακύρωσαν το λαϊκό θέσφατο-κλισέ πως το ερωτικό πάθος απαιτεί τη ματαίωση και την απομάκρυνσή του από τις φθορές της καθημερινότητας προκειμένου να παραμείνει πάθος. Όταν γνωρίστηκαν, το 1961, ο Τζόνι ήταν παντρεμένος, 29 χρονών, πατέρας 4 παιδιών και αρκετά διάσημος τραγουδιστής της κάντρι, ενώ η Τζουν 32 χρονών, παντρεμένη δις, μητέρα δύο παιδιών και πολύ διασημότερη ως τραγουδίστρια, στιχουργός, ηθοποιός. Επτά χρόνια αργότερα ο Τζόνι της έκανε πρόταση γάμου πάνω στη σκηνή. Παντρεύτηκαν μία εβδομάδα μετά, αφού στο μεταξύ είχαν προλάβει να αγγίξουν την κόλαση και τον παράδεισο ζώντας ένα ανομολόγητο και παράνομο πάθος.

Ο Τζόνι ήταν ανέκαθεν θλιμμένος, ευαίσθητος, θυελλώδης και μοναχικός, όπως ταιριάζει στις καταραμένα ρομαντικές ιδιοσυγκρασίες. Παιδί της Depression, γεννιέται στο Αρκάνσας τον Φεβρουάριο του 1932 στους κόλπους μιας αγροτικής οικογένειας, που την ημέρα καλλιεργεί βαμβάκι και το βράδυ ψέλνει ύμνους στην αυλή. Η οικογενειακή ευτυχία διακόπτεται μέσα σε μία νύχτα, όταν ο 14χρονος γιος Τζακ πέφτει θύμα ατυχήματος και χάνει τη ζωή του. Ο Τζόνι είναι 12 ετών. Τα σχολικά χρόνια περνούν μελαγχολικά. Συντροφιά του ένα ραδιόφωνο από το οποίο ακούει κάντρι σόου από το Μέμφις, τους Carter Family και τα χιτ του Χανκ Σνόου. Ενήλικος πλέον, εργάζεται για σύντομο χρονικό διάστημα στην αυτοκινητοβιομηχανία Πόντιακ, στο Μίτσιγκαν, και στη συνέχεια κατατάσσεται στην αεροπορία. Φεύγει με ειδικότητα ασυρματιστή για τη Γερμανία, όπου αγοράζει την πρώτη του κιθάρα και σχηματίζει την πρώτη του μπάντα. Τα παραδοσιακά κάντρι τραγούδια είναι το αντίδοτο μιας απαίσιας τριετίας γεμάτης μοναξιά. Με το πέρας της θητείας του, ο Κας μετακομίζει στο Μέμφις, παντρεύεται τη δεκαεπτάχρονη Τεξανή Βίβιαν και γίνεται πλασιέ οικιακών συσκευών, ενώ ταυτοχρόνως προσπαθεί να εισχωρήσει στη μουσική βιομηχανία. Είναι μόλις 22 ετών όταν στρέφει τις δισκογραφικές του ελπίδες στον Σαμ Φίλιπς της Sun Records («εφευρέτης» των Έλβις Πρίσλεϊ και Τζέρι Λι Λιούις). Ο Φίλιπς τον πείθει να εγκαταλείψει την γκόσπελ και να στραφεί με τη μινιμαλιστική του μπάντα σε πιο εμπορικές μουσικές ατραπούς.

Το 1955 κυκλοφορεί το «Cry! Cry! Cry!», το «I Walk The Line», τραγούδι-δήλωση πίστης στη σύζυγό του, γίνεται το πρώτο Νο1 κάντρι χιτ, η βαθιά βαρύτονη φωνή του συγκινεί, ο Κας θεωρείται πλέον ένας από τους πολλά υποσχόμενους καλλιτέχνες. Το 1956 γίνεται μέλος της σκηνής του Grand Ole Opry στο Νάσβιλ, όμως το 1958 φεύγει στην Καλιφόρνια για να ακολουθήσει κινηματογραφική καριέρα. Η επιτυχία δεν είναι αξιοσημείωτη, οπότε επιστρέφει.

Μις Ιούνιος

Η Τζουν ήταν ένα χαρούμενο και πολυτάλαντο κορίτσι. Γεννιέται το 1929 στη Βιρτζίνια και γίνεται διάσημη στα 10 της ως μέλος του οικογενειακού γκρουπ Carter Family. Οι Carter, αποτελούμενοι από τη μαμά Μέιμπελ, τη θεία Σάρα και το θείο Α.Ρ. Κάρτερ, είναι οι πρώτοι κάντρι σούπερ σταρ της Αμερικής, που γνωστοποιούν την παραδοσιακή μουσική στις μάζες τη δεκαετία του ’20 και πρωταγωνιστούν σε δημοφιλέστατα ραδιοφωνικά σόου. Όταν το συγκρότημα διαλύεται, η Τζουν και οι αδελφές της, Έλεν και Ανίτα, περιοδεύουν ως Maybelle Carter and The Carter Sisters. Εμφανίζονται σε μικρές σκηνές της αγροτικής Αμερικής και συμμετέχουν σε ραδιοφωνικές διαφημίσεις. Η μητέρα Μέιμπελ οδηγεί την Κάντιλακ και επιμελείται προσωπικά τα ρούχα των κοριτσιών. Η Τζουν τραγουδά, λέει ανέκδοτα, κάνει μιμήσεις. Είναι μάλλον κωμική ηθοποιός παρά τραγουδίστρια. Το 1950, με την παρακίνηση του Ελία Καζάν, μετακομίζει στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει υποκριτική. Παντρεύεται το 1952 και αποκτά μια κόρη. Συμμετέχει σε αρκετές τηλεοπτικές παραγωγές και γνωρίζει τον Τζέιμς Ντιν, όμως, μετά το διαζύγιό της, επιστρέφει στο Νάσβιλ για να εμφανιστεί στο Grand Ole Opry με τους Πάτσι Κλάιν και Χανκ Ουίλιαμς. Ο δεύτερος γάμος και η δεύτερη κόρη έρχονται το 1958.

When The Man Comes Around

Συναντιούνται το 1961, όταν η Τζουν απορρίπτει πρόταση συμμετοχής της σε βαριετέ σόου (εις εκ των σεναριογράφων ο Γούντι Άλεν), για να λάβει μέρος στην περιοδεία του Τζόνι Κας. Δίνουν συναυλίες στην Αμερική ως ντουέτο. Όταν ξεκινά η ερωτική περιπέτειά τους, ο Τζόνι είναι ήδη εθισμένος στα ναρκωτικά. «Είναι δύσκολο να αντέξεις τη φήμη», δικαιολογεί τον εθισμό του στα χάπια. Η σύζυγός του Βίβιαν ζει τη δική της κόλαση και θεωρεί ότι η συμβίωσή τους είναι αδύνατη. Ο έρωτας με την Κάρτερ υποφώσκει. Το 1963 η Τζουν γράφει το τραγούδι «Ring Of Fire», για να περιγράψει την «άνομη» αλλά ακατανίκητη έλξη της για εκείνον. «Ένα πρωί, γύρω στις 4 τα χαράματα, οδηγούσα με το αυτοκίνητό μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Σκέφτηκα: γιατί είμαι έξω στον αυτοκινητόδρομο αυτή την ώρα; Ήμουν δυστυχισμένη. Τότε κατάλαβα ότι ερωτευόμουν κάποιον που δεν είχα δικαίωμα να ερωτευθώ», θα περιγράψει αργότερα τις συνθήκες έμπνευσης.

Οι συμβιβασμοί με τις κοινωνικές επιταγές λαμβάνουν τέλος και ο έρωτας ομολογείται το 1965, όταν το επαγγελματικό ζεύγος βρίσκεται στο Λας Βέγκας για συναυλία. Τα διαζύγια και των δύο υπογράφονται το 1966. Πριν το γάμο τους, η Τζουν συστήνει στον Τζόνι τον Θεό, τον βοηθά να απαλλαγεί από τις εξαρτήσεις του στα χάπια και το αλκοόλ, βάζει τάξη στο χάος στο οποίο είχε περιέλθει η ζωή του εξαιτίας της βίαιης φύσης του, είναι πάντα σε επιφυλακή. Του αφοσιώνεται πλήρως, παραμερίζει τις προσωπικές της καλλιτεχνικές φιλοδοξίες, χάνεται μέσα του.

Το μπλε ημερολόγιο

Παντρεύονται την 1η Μαρτίου του 1968 στο Κεντάκι. Η Τζουν φορά ένα κοντό δαντελένιο φόρεμα σε χρώμα μπλε ανοικτό, όπως τα λουλούδια που στολίζουν τα μαλλιά της. Κρατά ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα. Ο Τζόνι, μαύρο κοστούμι και κόκκινο τριαντάφυλλο στο πέτο. Στο μεταγαμήλιο πάρτι, στο σπίτι του Κας στο Χέντερσονβιλ, δεν σερβίρεται στάλα αλκοόλ. Την ίδια χρονιά αποκτούν δύο Grammy και το 1970 το μοναδικό τους παιδί, Τζόνι Κάρτερ Κας. Είναι αχώριστοι, ζουν την πληρότητα ενός ευγενικού απόλυτου έρωτα, που για τους υπόλοιπους φαντάζει απλώς απρόσιτη.

Στις συναυλίες, μόλις η Τζουν εμφανίζεται στη σκηνή για να τον συνοδεύσει σε κάποιο ντουέτο ή μεταμορφώνεται σε Αιγύπτια χορεύοντας το δικό της «If I Were A Carpenter» και ξεσηκώνοντας τα πλήθη, ο Τζόνι λάμπει. Εκτός σκηνής είναι σχεδόν αστείοι. Πάντα μαζί, βγαίνουν για ψώνια, αγκαλιάζονται δημοσίως, κάνουν διακοπές στο εξοχικό τους στην Τζαμάικα. Γλυκύτατοι, παλιομοδίτες, εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον, παραπληρωματικοί, βαθύτατα θρησκευόμενοι.

Αν και πάντα δημιουργικοί και γκουρού της κάντρι, ζουν στιγμές μνημειώδους ηρεμίας και απλότητας. Γράφουν συναρπαστική μουσική χωρίς να πάψουν να είναι δυο ταπεινοί και καλοσυνάτοι επαρχιώτες. Σε εκείνη αρέσουν τα λουλούδια και οι ανοικτές αποχρώσεις του μπλε, χρώμα που η ίδια βαφτίζει June Blue. Ο Τζόνι φοβάται τις πτήσεις και τα φίδια, αλλά ξέρει να κρύβει τους φόβους και τις αδυναμίες του πίσω από ένα σκληρό, χαρακωμένο πρόσωπο και την αλεξίσφαιρη πόζα «Man In Black».

Ζουν λόγω περιοδειών κυρίως στον δρόμο, ωστόσο το σπίτι τους, στο νούμερο 200 της Κοντίλ Ντράιβ του Χέντερσονβιλ, στο Τενεσί, είναι τεράστιο και ανοικτό. Στα δεκαοκτώ του δωμάτια φιλοξενούνται για 35 χρόνια οι ίδιοι, τα επτά τους παιδιά, τα παιδιά των πρώην συζύγων τους και πλήθος φίλων. Η ενάρετη Τζουν είναι ευτυχισμένη και διασκεδάζει με την «πολυκοσμία»: «Καμιά φορά στο σπίτι τραγουδώ παλιά φολκ τραγούδια. Όλοι μου λένε ότι πρέπει να τα κυκλοφορήσω σε δίσκο. Κι εγώ ρωτώ: ποιος θα με βοηθήσει; Ο γιος του πρώην άντρα μου, Ρόντνεϊ, λέει “εγώ!”. Ο γιος του πρώην άντρα μου, Μάρτι, λέει “εγώ!”. Θα έπρεπε να ονομάσω το δίσκο "Τζουν Κάρτερ και οι γιοι των πρώην συζύγων της».

Πριν από κάθε γεύμα προσεύχονται, μετά το πέρας αφηγούνται στους συνδαιτυμόνες ιστορίες από το παρελθόν, διακόπτοντας και αλληλοσυμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον. Ισχυρές προσωπικότητες με τεράστια «εγώ», έχουν μεταξύ τους καθ’ όλη τη διάρκεια του συζυγικού βίου έναν ιδιότυπο και χαριτωμένο ανταγωνισμό. Άλλωστε, η Τζουν είναι κάτι περισσότερο από σύζυγος διασημότητας. Το θυμάται καμιά φορά στις συναυλίες, όταν ερμηνεύει με νόημα το «I Used To Be Somebody».

Τέλος χρόνου

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, η καρδιά της Τζουν εμφανίζει τα πρώτα συμπτώματα κόπωσης και παραίτησης, ενώ ο Τζόνι υποφέρει από διαβήτη, νευρολογικά προβλήματα και αναπνευστική ανεπάρκεια. Όταν εκείνος είναι κλινήρης, εκείνη του διαβάζει τη Βίβλο και προσεύχεται. Την αποκαλεί «τρυφερή και αφράτη Mama Bear» και τη χρειάζεται για όλα: για να σηκωθεί το πρωί, για να δρομολογήσει τα όποια επαγγελματικά του βήματα, για να υπάρξει. Άλλωστε, η εξάρτηση είναι βασικό συστατικό του έρωτα. «Ας περιμένουμε να έρθει και η Τζουν στο δωμάτιο, μου ανεβάζει το ηθικό», ομολογεί στον Χοακίμ Φίνιξ (τον υποδύεται στην ταινία «Walk The Line»), όταν, μετά το «Μονομάχο», τον προσκαλεί για να τον γνωρίσει.

Στις τελευταίες συναυλίες ο Τζόνι αυτοσυστήνεται πάντα με την ταπεινή αποστροφή «Γεια σας, είμαι ο Τζόνι Κας» κι ερμηνεύει μερικά τραγούδια πριν παραδώσει τη σκυτάλη στον γιο του Τζόνι, τη θετή του κόρη Ρόζι, τη σύζυγό του, που δεν επιδίδεται πια στις αιγυπτιακές της φιγούρες, καθώς υποφέρει από πόνους στην πλάτη. Το 2001 η Τζουν εγχειρίζεται για τοποθέτηση βηματοδότη, όμως δεν αναρρώνει ποτέ. Πεθαίνει στις 15 Μαΐου του 2003. Την ύστατη ώρα ο Τζόνι της κρατά το χέρι. Παρακολουθεί την κηδεία της πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι, την αποχαιρετά ψάλλοντας μαζί με τους Oak Ridge Boys πάνω από το χρώματος June Blue φέρετρο, ξέρει ότι η απουσία και η αναμονή επανασύνδεσης είναι ό,τι πιο βασανιστικό και τυραννικό για τους ερωτευμένους. Την αφήνει να τον περιμένει μόλις τέσσερις μήνες, δίνοντας στη σχέση και τον τριανταπεντάχρονο γάμο τους υπερβατική διάσταση.