Σχεσεις

Δεν είμαι εύκολος άνδρας

Η επιτομή του γυναικά, του μισογύνη, του αυτάρεσκου άνδρα που την πέφτει γενικώς και αδιακρίτως, κουτουλά σε μια πινακίδα και τα πάντα ανατρέπονται...

Ο κόσμος ανάποδα. Άνδρες που κάνουν «brazilian» στο στέρνο και γυναίκες που κυριαρχούν και έχουν από φυσικού τους μεγάλη σωματική δύναμη. Αξύριστες γυναικείες γάμπες, κοριτσίστικες μασχάλες-θύσανος που είναι η κανονικότητα και δασύτριχα ανδρικά στέρνα που θεωρούνται εμετικά.

Άνδρες με σακάκια και καυτά σορτς να αποκαλύπτουν τις γυαλιστερές, γυμνασμένες γάμπες και μηρούς. Γυναίκες που κάνουν γυμνόστηθες τζόκινγκ στον δρόμο. Γυναίκες που σφυρίζουν και παρενοχλούν σεξουαλικά τα αγόρια, που σκιάζονται από τη χύμα επιθετικότητα.

Άνδρες που παχαίνουν και ανησυχούν μήπως σταματήσει η γυναίκα τους να τους βλέπει ερωτικά, η οποία «γυναίκα είναι, θα κάνει τα δικά της. Αυτή είναι η φύση της…». Ό,τι στερεοτυπικό έχουμε υπόψη μας για τον άνδρα κυνηγό, εραστή, καρδιοκατακτητή και πολύ-πολύ αρσενικό ανατρέπεται. Η γυναίκα είναι πια το αρσενικό και ο άνδρας το θηλυκό. Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Νταμιάν, είναι η επιτομή του γυναικά, του μισογύνη, του αυτάρεσκου άνδρα που την πέφτει γενικώς και αδιακρίτως. Έως ότου κουτουλά σε μια πινακίδα που δείχνει προς την κατεύθυνση του κοιμητηρίου Père Lachaise, στο Παρίσι. Και του ’ρχεται ο ουρανός σφοντύλι. Ακόμα και στο κρεοπωλείο των γονιών του η μητέρα του κάνει κουμάντο με τον μπαλτά. Και ο ίδιος φορά πια αθλητική φόρμα με κόκκινο logo «hot» στα οπίσθιά του.

I Am Not An Easy Man | Official Trailer [HD] | Netflix

To γυναικοκρατούμενο σύμπαν κυριαρχεί στο γαλλικό φιλμ «Je ne suis pas un homme facile» (Netflix) σε σκηνοθεσία Ελεονόρ Πουριά και με τον ελληνικό τίτλο «Μόνο εύκολο δεν με λες!». Πρωταγωνιστούν ο Βενσάν Ελμπάζ και η Μαρί-Σοφί Φερντάν.

Εύκολος άνδρας. Τι θα πει αυτό; Όταν μια γυναίκα χαρακτηρίζεται ως εύκολη, αυτό συνδέεται με «σκανδαλώδη» και «απρεπή» σεξουαλική συμπεριφορά, ενώ ο εύκολος άνδρας (από κανάρα σε κανάρα) αποθεώνεται και το κοσμητικό που τον συνοδεύει αποτελεί ένδειξη σεξουαλικής ανδρείας. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η ουσία της ταινίας. Ακόμα κι αν παρουσιάζεται η αντιστροφή των ρόλων σαν καρικατούρα, δίνει μια γλυκόπικρη και σκοτεινή αίσθηση για τη θέση της γυναίκας στην εποχή του #MeToo. Η Αλεξάνδρα (Μαρί Σοφί-Φερντάν) που αλλάζει τους ερωτικούς συντρόφους σαν τα πουκάμισα μόνο σε ένα παράλληλο σύμπαν θα μπορούσε να το κάνει, διότι στην πραγματικότητα ο χαρακτήρας της θα δεχόταν επικρίσεις καθώς θα ισοδυναμούσε με παρέκκλιση από τις αποδεκτές νόρμες.

Ο Νταμιάν υποφέρει, καθώς προσπαθεί να προσαρμοστεί σε έναν κόσμο όπου οι γυναίκες φορούν κοστούμια, είναι σκληρές, χωρίς συναισθήματα, δεν δένονται με τους συντρόφους τους και αποδοκιμάζουν την Αλεξάνδρα όταν εμφανίζεται να συνοδεύει τον 40+ ήρωα και όχι ένα 26χρονο αγόρι - τρόπαιο, που θα ήταν και το λογικό σε ένα ανάποδο σύμπαν. Συνιστώ να παρακολουθήσετε την ταινία με σοκολατάκια και ένα δροσερό κοκτέιλ μιμόζα...