Ποιος είναι ο Άγιος Βαλεντίνος των γυναικών;
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Του Αγίου Βαλεντίνου, πρωί Παρασκευής. Στον δρόμο για τη δουλειά συναντάω έναν άνδρα να κρατάει ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα, τυλιγμένα άτσαλα με ένα γκρι χαρτί, που μοιάζει σαν εφημερίδα. Αν δεν ξεχώριζαν τα λουλούδια από τη μια άκρη του χαρτιού-χωνιού, θα πίστευα ότι ο ερωτευμένος άνδρας μόλις είχε αγοράσει γαύρο από το ψαράδικο της γειτονιάς του. Γελάω μόνη. Στο γραφείο δεν δηλώνει κανείς ερωτευμένος. Μια συνάδελφος μόνο μοιράζει γλυκά σε σχήμα καρδιάς για τα γενέθλια του 4χρονου γιου της.
«Πες ότι δεν υπήρχαν καθόλου οικονομικοί περιορισμοί. Τι δώρο θα ήθελες για του Αγίου Βαλεντίνου;», με ρωτάει μια κοπέλα, την ώρα που τρώμε στη μικρή κουζίνα του γραφείου. «Ένα ταξίδι στο Μπαλί», της απαντάω και φέρνω στο νου μου, τους στίχους της Λένας Πλάτωνος: «Κι ελεύθεροι χωρίς αναστολή, και χωρίς διαβατήριο, και χωρίς εισιτήριο, θα μπούμε σ’ ένα μπόινγκ για το Μπαλί, και στον ήλιο μαυρίζοντας, θα φιλιόμαστε πίνοντας εξωτικούς χυμούς με τζιν». Ακόμα και μέσα στο 8ωρο, ανάμεσα σε χαρτιά, οθόνες που αναβοσβήνουν και άγνωστα τηλέφωνα ευτυχώς υπάρχουν στιγμές ονειροπόλησης. Εκεί που πλένεις τα τάπερ ή φτιάχνεις καφέ σκέφτεσαι τη ζωή σου σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής ή στη Ζανζιβάρη, ή σε ένα νησί του Ιονίου, ότι ποθεί κανείς, εκπτώσεις στα όνειρα δεν γίνονται.
Γραφώ για το «βαρύ» χέρι του Αγίου Βαλεντίνου και ακούω τα τρία νέα τραγούδια των The Strokes από το ανερχόμενο δίσκο τους «The new Abnormal». Δυο μπαλάντες, η μια το «At the door» για μια ερωτική σχέση που δεν προχωράει και η άλλη το «Ode to the Mets», που μοιάζει σαν μια προσωπική αναμέτρηση ενός γιου με τον πατέρα του. Ξεχωρίζω και το «Bad Decisions», που θυμίζει Billy Idol. Ο πίνακας του Jean-Michel Basquiat, «Bird on Money» (1981) λογικά θα είναι το νέο εξώφυλλο του δίσκου. Πριν λίγες μέρες, οι The Strokes, τραγούδησαν στην περιοδεία του Bernie Sanders στο Durham του New Hampshire. Ο Νεοϋορκέζος τραγουδιστής του συγκροτήματος Julian Casablancas, δήλωσε ότι υποστηρίζει τον 78χρονο Bernie γιατί «είναι η μόνη μας ευκαιρία να ανατρέψουμε την εταιρική δύναμη και να βοηθήσουμε την Αμερική να επιστρέψει στη δημοκρατία». Σκέφτομαι την επιστροφή στη δημοκρατία, στο αυτονόητο δηλαδή.
Στον δρόμο προς το σπίτι, συναντάω ακόμα έναν άγνωστο άνδρα, που κρατάει λουλούδια στο χέρι. Μπορεί αυτός να τα αγόρασε για να τα προσφέρει στον αγαπημένο του, υποθέτω και χαμογελάω μόνη. Πριν λίγο έγραφα τις ιστορίες τριών κακοποιημένων γυναικών, που κατάφεραν να καταγγείλουν τους συντρόφους τους και να ξεφύγουν, σώζοντας όχι μόνο τον εαυτό τους, αλλά και τα παιδιά τους. Στατιστικά τα περισσότερα θύματα, που έχουν βρεθεί σε αυτή τη θέση δεν ξέρουν τι να κάνουν και διστάζουν να ζητήσουν βοήθεια, Σκέφτομαι ότι η αγάπη των γυναικών αυτών για τον εαυτό τους, είναι ο δικός τους πραγματικός Άγιος Βαλεντίνος.
Λίγο πριν βγούμε για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μου, μιλάμε με τον φίλο μου τον Άγγελο και μου θυμίζει τον έρωτα της Μάτσης Χατζηλαζάρου και του Ανδρέα Εμπειρίκου.
Ήρθε η στιγμή να εντυπωσιάσεις
Μάτση Χατζηλαζάρου: Η παλάμη μου σε περιμένει, η παλάμη μου σ’ αποζητάει, η παλάμη μου τρέμει και φτερουγίζει μες στα κλαριά.
Ανδρέας Εμπειρίκος: Πάρε τη λέξη μου. Δώσε μου το χέρι σου.
Μάτση Χατζηλαζάρου: Ναι. Ό,τι δεν φθάνει το χέρι, το ξεπερνάει η καρδιά μας.
Τα λέμε την επόμενη Κυριακή…
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τα πιστεύουν αυτά;
